Karol Durski-Trzaska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karol Trzaska-Durski

Carl Ritter Durski von Trzasko

generał broni
Data i miejsce urodzenia	6 września 1849 Spas
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 1935 Wadowice
Przebieg służby
Lata służby	1868–1916, 1919–1921
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Komenda Legionów Polskich Okręg Generalny „Warszawa” Ogólna Komisja Weryfikacyjna
Stanowiska	komendant Legionów Polskich dowódca okręgu generalnego przewodniczący komisji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Karol Trzaska-Durski (ur. 6 września 1849 w Spasie, zm. 15 sierpnia 1935 w Wadowicach) – Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego.

W latach 1864–1868 słuchacz Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Hranicach (niem. Mährisch Weißkirchen). Od 1 października 1868 służył w cesarskiej i królewskiej Armii. W 1893 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej nr 8 w Radgersburgu^[1]. W 1895 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej Nr 32 we Lwowie^[2]. W 1899 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej Nr 28 w Przemyślu na stanowisko komendanta pułku^[3]. W kwietniu 1904 został przeniesiony do pułku artylerii korpuśnej Nr 11 we Lwowie na stanowisko komendanta pułku^[4]. 9 listopada 1907 awansował na generała majora ze starszeństwem z 1 listopada 1907^[5] i został mianowany komendantem 6 Brygady Artylerii w Koszycach^[4].

30 września 1908 przeszedł na emeryturę w stopniu generała majora. 16 maja 1912 został mianowany tytularnym marszałkiem polnym porucznikiem (Feldmarschalleutnant)^[5].

W chwili wybuchu I wojny światowej powołany został do służby czynnej. Od 23 września 1914 do grudnia 1915 był komendantem Legionów Polskich z ramienia Austrii. 24 grudnia 1915 został mianowany rzeczywistym marszałkiem polnym porucznikiem^[6][7]. 16 marca 1916 został ponownie przeniesiony w stan spoczynku.

Od marca 1919 służył w Wojsku Polskim. Do 20 września 1920 dowodził Okręgiem Generalnym „Warszawa”^[8]. Był także członkiem Rady Wojennej. Z dniem 1 października 1920 Minister Spraw Wojskowych powierzył mu synekurę, w postaci urzędu Inspektora Instytucji Oficerskich^[9]. 21 grudnia 1920 został mianowany przewodniczącym Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej^[10]. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała broni^[11][12]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała broni^[13].

Mieszkał w Gniewie i Wadowicach. Żonaty z Anną Edlbacher, z którą miał dwie córki i dwóch synów, oficerów Wojska Polskiego^[14][15]. Syn Antoni był pułkownikiem WP.

Zmarł 15 sierpnia 1935 w Szpitalu powszechnym w Wadowicach^[16].

• podporucznik (Leutnant) – 1868
• porucznik (Oberleutnant) – 1875
• kapitan (Hauptmann II kl.) – 1883
• kapitan (Hauptmann I kl.) – 1887
• major – 1 stycznia 1894
• podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 maja 1898
• pułkownik (Oberst) – 1 listopada 1901

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[17],
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1922)^[18],
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[17],
• Złoty Krzyż Zasługi (1928)^[17],
• Krzyż Kawalerski Orderu Leopolda z Dekoracją Wojenną (1914, Austria)^[17],
• Order Korony Żelaznej III klasy (Austria)^[17],
• Krzyż Zasługi Wojskowej (Austria)^[17],
• Medal Wojenny (Austria)^[17],
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austria)^[17],
• Krzyż Jubileuszowy (Austria)^[17],
• Krzyż Żelazny II klasy (1915, Prusy)^[17][19].

• Kmdr pil. Karol Trzasko-Durski.
• Durski-Trzaska.

• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1894. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1894.
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1896. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1895.
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1900. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1899.
• Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Śląska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2017-03-05].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.
• Antonio Schmidt-Brentano: Die k. k. bzw. k. u. k. Generalität 1816-1918. Wiedeń: Austriackie Archiwum Państwowe, 2007.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Otton Laskowski: Encyklopedia wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1931.