Kasjodor – Wikipedia, wolna encyklopedia

Święty
Kasjodor

Flavius Magnus Aurelius Cassiodorus Senator

wyznawca
Drzeworyt przedstawiający wizerunek Kasjodora umieszczony w Liber chronicarum.
Data urodzenia	ok. 484
Data i miejsce śmierci	583 Scyllacium
Czczony przez	Kościół katolicki
Wspomnienie	17 marca i 25 września
Multimedia w Wikimedia Commons

Kasjodor (Flavius Magnus Aurelius Cassiodorus, ur. ok. 485 w Scyllacium, zm. 583) – rzymski polityk i uczony, kanclerz na dworze królów ostrogockich, patrycjusz, założyciel rzymskiej biblioteki, historyk i filozof.

Urodził się w Scyllacium w Kalabrii. Od 506 pełnił różne funkcje w administracji króla Ostrogotów Teodoryka Wielkiego i jego następców, od kwestora kancelarii, po prefekta pretorianów – najwyższy urząd w państwie gockim. Na początku lat dwudziestych przyczynił się do wykrycia i zlikwidowania spisku mającego na celu podporządkowanie Italii Cesarstwu Bizantyńskiemu. Dużą rolę w tym spisku odgrywał inny pisarz i filozof Boecjusz, który w wyniku działań Kasjodora został skazany na śmierć^{[potrzebny przypis]}. Kasjodor przez cały okres działalności politycznej walczył z próbami odbudowy Cesarstwa rzymskiego (najpierw są to spiski i próby dyplomatycznego narzucenia zwierzchnictwa bizantyńskiego, a następnie inwazja militarna), jednocześnie dbając o zachowanie łaciny jako języka urzędowego i kultury rzymskiej. W latach 535–538 stawał na czele kolejnych armii gockich walczących z wodzem bizantyńskim Belizariuszem. Nie widząc jednak nadziei na militarne zwycięstwo, wycofał się z życia politycznego.

W 538 Kasjodor zakłada według reguły Benedykta z Nursji klasztor w Vivarium, finansując go ze swego rodowego majątku, gdzie mnisi poświęcają się pracy fizycznej i intelektualnej. Kasjodor zbiera tam i kultywuje intelektualne pozostałości po rzymskiej cywilizacji, m.in. przepisując liczne starożytne rękopisy^[1].

W swoim pisarstwie Kasjodor dba głównie o przekazanie dziedzictwa wiedzy starożytnej. Na przykład dzięki niemu myśl średniowieczna przyswoiła sobie pojęcie siedmiu sztuk wyzwolonych. Napisał szereg dzieł z zakresu historii i teologii, które cieszyły się w średniowieczu wielką popularnością (wyd. zbioru Migne'go „Patrologiae cursus” t. 69—70). Pod koniec życia stworzył dzieło „De artibus ac disciplinis liberalium litterarum”, którego część traktująca o muzyce była w średniowieczu, obok traktatu Boecjusza, najważniejszym źródłem poznania muzyki starożytnej. Napisał m.in. „Dzieje Gotów”, „Historię Kościoła złożoną z trzech części”, „Wskazania”, w których jedna księga poświęcona jest sztukom wyzwolonym^[2]. Na tej podstawie w wiekach średnich utworzył się system szkolnictwa, który po wielu zmianach jest stosowany do dziś, jako system szkoły klasycznej.

Dokonał pierwszej próby naprawy tekstu Wulgaty. Tę formę tekstu reprezentuje Kodeks Amiatyński^[3].

W jego czasach mnisi zajmowali się medycyną i próbowali przekazywać innym starożytną wiedzę medyczną. W tym celu Kasjodor zalecał mnichom lekturę zielnika przypisywanego Dioskurydeowi, czytanie dzieł Galena i Hipokratesa oraz innych autorów starożytnych^[4].

Określany przez Bedę Czcigodnego mianem łac. doctor Ecclesiae, a Alkuina łac. beatus, trafił do martyrologiów i czczono go jako świętego wyznawcę. Wymieniano go w Litaniach do Wszystkich Świętych i wspominano 17 marca i 25 września^[5].

• Wstawiennictwo świętych

• Richard Kieckhefer: Magia w średniowieczu. Kraków: Universitas, 2001. ISBN 83-7052-546-6. (pol.).

• Stanisław Longosz, Kasjodor, Powszechna Encyklopedia Filozofii, Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu, ptta.pl [dostęp 2024-05-17].