Klimkowa Turnia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Klimkowa Turnia (słow. Bradavica SV vrchol, niem. Gömöry-Turm, węg. Gömöry-torony, 2489 m^[1]) – jeden z dwóch wyższych wierzchołków Staroleśnego Szczytu w słowackich Tatrach Wysokich. Szczyt ten ma cztery wierzchołki. Klimkowa Turnia wraz z Tajbrową Turnią tworzą parę szczytów położonych po wschodniej stronie Klimkowych Wrótek. Po stronie zachodniej znajduje się Kwietnikowa Turnia i Pawłowa Turnia^[2].

Klimkowa Turnia uważana jest za najwyższy wierzchołek Staroleśnego Szczytu^[2], ale najnowsze pomiary lidarowe sugerują, że minimalnie wyższa może być Tajbrowa Turnia^[1], na której umieszczono metalową tabliczkę z nazwą szczytu oraz skrzynkę wpisów.

Staroleśny Szczyt to jeden z najtrudniej dostępnych szczytów Tatr. Wchodzi się na niego przez Klimkowy Żleb wyprowadzający na Klimkowe Wrótka^[3]. Z nich wejście na Klimkową Turnię jest już łatwe, nie tworzy ona bowiem granitowego monolitu, lecz luźniejsze skupisko głazów. Na szczycie zamontowano niewielki, metalowy krzyż.

Nazwa turni, przełączki i opadającego z niej żlebu pochodzi od przewodnika tatrzańskiego – Klemensa Bachledy, który jako pierwszy 14 sierpnia 1892 roku zdobył Staroleśny Szczyt^[4]. W wyprawie tej brali udział Kazimierz Tetmajer, Tadeusz Boy-Żeleński, Edward Koelichen, Jan Koelichen, Franciszek Krzyształowicz i 4 przewodników zakopiańskich, ale Klimek Bachleda najpierw sam wszedł i wybrał drogę, a potem dopiero wyprowadził resztę grupy^[5].

Na Staroleśny Szczyt nie prowadzi żaden szlak turystyczny, zgodnie z przepisami Tatrzańskiego Parku Narodowego wejście możliwe jest z przewodnikiem^[5].