Kościół św. Medarda w Paryżu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół św. Medarda w Paryżu

Église Saint-Médard

nr rej. PA00088417
Państwo	Francja
Miejscowość	Paryż
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Wezwanie	św. Medarda
Dane świątyni Styl gotyk płomienisty Liczba naw 3
Położenie na mapie Paryża Kościół św. Medarda w Paryżu
Położenie na mapie Francji Kościół św. Medarda w Paryżu
Położenie na mapie Île-de-France Kościół św. Medarda w Paryżu
48°50′23″N 2°21′01″E/48,839722 2,350278
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kościół św. Medarda (fr. Saint Medard) – średniowieczny rzymskokatolicki kościół na lewym brzegu Sekwany, w 5 okręgu paryskim.

Pierwsza kaplica pod wezwaniem św. Medarda została wybudowana w IX wieku na miejscu zrujnowanego opactwa. Między IX a XII wiekiem kościół został poważnie rozbudowany^[1] i w bulli papieża Aleksandra III jest odnotowany jako kościół parafialny. Rosnąca liczba wiernych stała się przyczyną kilku jego rozbudów, z których największa, w XV wieku, nadała mu obecny kształt.

W 1561 r. na terenie kościoła miała miejsce dysputa na tematy teologiczne między katolikami i protestantami, która zakończyła się bijatyką i zniszczeniem wnętrza obiektu przez protestantów^[2]. Od 1655 r. kościół był od opieką mnichów z pobliskiego opactwa Św. Genowefy. Kościół został jednym z nieformalnych centrów francuskich jansenistów, kilku ich znaczących teologów i teoretyków (jak Pierre Nicole) zostało pochowanych na terenie przykościelnego cmentarza. Ze względu na krążące opowieści o cudownych uzdrowieniach, do jakich miało dochodzi na ich grobach, w 1732 r. król osobistym rozkazem ogrodził cmentarz i zabronił odwiedzania nagrobków. Z tej okazji nieznana osoba zawiesiła na kościele obecną do dziś tablicę z napisem „Tu król zabraniał Bogu czynić cuda”^[3]. W wieku XVIII doszło do ostatniej przebudowy kościoła – rozbudowano chór muzyczny i dobudowany kaplicę poświęconą Maryi Dziewicy^[1].

W czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej kościół został zamknięty i zmieniony w Świątynię Pracy, dopiero w maju 1795 r., wciągnięty na listę kościołów oddanych katolikom. W XIX wieku wnętrze kościoła było rekonstruowane po stratach poniesionych zwłaszcza w latach 1793–1794, zamknięto też cmentarz, zmieniając go w zwykły plac. Zmiany we wnętrzach ciągnęły się zresztą aż do roku 1974^[4]. Od 1880 r. kościół posiada prospekt organowy^[5].

Po przebudowie w XV wieku kościół utrzymany jest w stylu gotyku płomienistego^[5]. Kościół jest trójnawowy, z nawą główną dwukrotnie wyższą niż boczne oraz dwoma transeptami. Dość ciężką bryłę obiektu podtrzymują łuki odporowe, wszystkie okna w obiekcie mają kształt ostrych łuków z witrażami. Skromna fasada nie posiada rozety, którą zastępuje jedno większe okno; wejście do kościoła wiedzie przez półkoliste drzwi pozbawione portalu. Położona na wysokości transeptu wieża nie ma tradycyjnej strzelistej iglicy, chociaż jej dach ma kształt ostrosłupa^[6]. Wnętrze wspiera się na kolumnach doryckich.

Kościół wyróżnia się bogatym i cennym wyposażeniem wnętrza. W jednym z transeptów znajduje się obraz Francisco de Zurbarána przedstawiający spacer Jezusa ze św. Józefem. Świątynia posiada zespół obrazów z XVII w. przedstawiających sceny z życia Chrystusa, wizerunki św. Medarda, Maryi Dziewicy i św. Antoniego z Padwy. Z XVI wieku pochodzą rzeźby tworzące drogę krzyżową oraz niektóre witraże. Ewenementem jest jedyne w Paryżu drewniane, malowane sklepienie: wybudowane w czasie przebudowy w XVIII w. jako rozwiązanie prowizoryczne, ostatecznie nie zostało zastąpione planowanym dachem z kamienia^[4]. Jeszcze starsze są średniowieczne rzeźby przedstawiające Maryję i św. Dionizego, datowane na XV wiek.