Konradyn (książę Szwabii) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konradyn

król Sycylii
Okres	od 1254 do 29 października 1268
Poprzednik	Konrad I
Następca	Manfred
król Jerozolimy (jako Konrad III)
Okres	od 1254 do 29 października 1268
Poprzednik	Konrad II
Następca	Hugo III
książę Szwabii (jako Konrad IV)
Okres	od 1254 do 29 października 1268
Poprzednik	Konrad III
Następca	Rudolf II
Dane biograficzne
Dynastia	Hohenstaufowie
Data i miejsce urodzenia	25 marca 1252 Wolfstein
Data i miejsce śmierci	29 października 1268 Neapol
Ojciec	Konrad IV Hohenstauf
Matka	Elżbieta Bawarska
Multimedia w Wikimedia Commons

Konradyn von Hohenstaufen, znany także jako pretendent do tronu niemieckiego jako Konrad V Młody (ur. 25 marca 1252 w Wolfstein, w Bawarii, zm. 29 października 1268 w Neapolu) – książę Szwabii (jako Konrad IV), niekoronowany król Jerozolimy w latach 1254-1268 (jako Konrad III), król Sycylii (jako Konrad II).

Był synem Konrada IV, króla Niemiec, Jerozolimy i Sycylii, i Elżbiety Bawarskiej. Jego dziadkami ze strony ojca byli: Fryderyk II Hohenstauf i Jolanta Jerozolimska. Stracił ojca w 1254 i wychował się na dworze wuja – Ludwika II, księcia Bawarii. Po śmierci ojca przyjął tytuły księcia Szwabii, króla Sycylii i króla Jerozolimy. W Królestwie Sycylii regencję w imieniu Konradyna sprawował jego stryj Manfred, który w 1258, gdy pojawiły się pogłoski o śmierci Konradyna, kazał się koronować na króla. Po śmierci Manfreda w bitwie pod Benewentem w 1266 Konradyn przekroczył Alpy i wkroczył do Włoch, aby upomnieć się o swoje dziedzictwo, był tam radośnie witany przez stronnictwo gibelinów. W listopadzie 1267 został obłożony klątwą przez papieża Klemensa IV, który zwołał przeciwko niemu krucjatę. Konradyn przegrał bitwę pod Tagliacozzo z wojskami Karola Andegaweńskiego. Po bitwie próbował wraz z przyjacielem – księciem Fryderykiem Badeńskim (niem. Friedrich von Baden) uciec do Niemiec. Po drodze zatrzymali się u włoskiego pirata i łupieżcy, który skuszony wysoką nagrodą za wydanie młodych książąt do Neapolu, sprzedał ich Karolowi Andegaweńskiemu. Ten nakazał uwięzienie młodzieńców w Castel dell’Ovo.

Termin ścięcia obu – Konradyna i Fryderyka – ustalono na 29 października 1268 roku, na którą to okoliczność cały Neapol przyozdobiono w purpurowe tkaniny. Zginęli przez ścięcie urządzeniem o spadającym ostrzu, zapewne prototypem gilotyny. Pierwszy zabity został Fryderyk. Jak głosi legenda, Konradyn podniósł głowę przyjaciela i ucałował ją, po czym sam został ścięty.

Ciał książąt nie pochowano, lecz przykryto cienką warstwą ziemi. Dopiero za czasów króla Karola II Kulawego przybyła kuzynka Konradyna – Małgorzata i przekupiwszy króla, zabrała szczątki obu młodzieńców do Austrii. Podanie mówi, że w miejscu porzucenia ciał z ziemi zaczęła wydobywać się woda. Lud uznał, że to ziemia opłakuje młodych skazańców. Za czasów królowej Joanny I wybudowano w tym miejscu drewnianą kapliczkę, a gdy w 1781 roku spłonęła, zastąpiono ją kościołem, w którym obecnie znajduje się posąg Konradyna dłuta Bertela Thorvaldsena.

• Kazimierz Chłędowski, Historie Neapolitańskie
• Joanna Olkiewicz, Sycylia
• Steven Runciman, Nieszpory sycylijskie. Wyd. II. Książnica, Kraków 2007. ISBN 978-83-250-0031-8

• Biogram