Konstanty Jakimowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konstanty Jakimowicz
Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1879
Warszawa

Data i miejsce śmierci

3 lipca 1960
Warszawa

Zawód, zajęcie

architekt

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Medal Niepodległości Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii
Grób Konstantego Jakimowicza na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Konstanty Sylwin Jakimowicz (ur. 17 lutego 1879 w Warszawie, zm. 3 lipca 1960 tamże) – architekt warszawski.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był najstarszym synem mistrza krawieckiego i kuśnierza Konstantego (1848–1933) i Katarzyny z Rejmentów (1955–1919), najstarszej siostry Władysława Reymonta[1]. Siostra Zofia (1883–1969) wyszła za artystę malarza Michała Borucińskiego. Początkowo pobierał naukę w szkole rysunków w pracowni Wojciecha Gersona w Warszawie. Następnie studiował na Wydziale Architektury Instytutu Politechnicznego w Warszawie, dyplom uzyskał na Politechnice w Karlsruhe (1906) i w Instytucie Inżynierów Cywilnych w Petersburgu (1908–1909). Był członkiem Ligi Narodowej od 1905 roku, członkiem Narodowego Związku Robotniczego[2]. W latach 1909–1911 pracował przy budowie linii kolejowej Herby–Kielce.

Po roku 1913 mieszkał w Warszawie i był architektem diecezjalnym, członkiem Prymasowskiej Rady ds. Budownictwa Sakralnego. Pracował jako wykładowca budownictwa w Szkole Mechaniczno-Technicznej Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda, Uniwersytecie Ludowym oraz Wolnej Wszechnicy Polskiej.

Po roku 1916 budowniczy okręgowy i kierownik Wydziału Budowlanego m. Warszawy, 1918–1926 szef sekcji, a następnie dyrektor departamentu w Ministerstwie Robót Publicznych. W latach 1926–1928 etatowy architekt Banku Gospodarstwa Krajowego. Ważną część twórczości Konstantego Jakimowicza stanowiły budowle sakralne. W 1928 został mianowany szambelanem papieża Piusa XI, a w 1939 szambelanem papieża Piusa XII.

Pełnił funkcje prezesa Koła Architektów w Warszawie, członka Rady Stowarzyszenia Architektów Polskich, członka wydziału konserwacji Towarzystwa Opieki nad Zabytkami. W okresie okupacji 1940–1944 zatrudniony w Wydziale Budownictwa Zarządu m. Warszawy, po wojnie pracował w Biurze Odbudowy Stolicy. Został architektem diecezjalnym i członkiem Rady Prymasowskiej Odbudowy Kościołów Warszawy, powołanej 24 kwietnia 1947 przez Prymasa Polski, kardynała Augusta Hlonda.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 67-5-16,17)[3], wraz z żoną Stanisławą z Wywijanków (1883–1956). W drugim grobie rodziny Jakimowiczów (kwatera 174-2-18)[4] spoczywają rodzice architekta.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Realizacje

[edytuj | edytuj kod]
Konkatedra Matki Bożej Zwycięskiej na Kamionku w Warszawie

Według jego projektów budowano głównie w Warszawie i jej okolicy. Spośród jego realizacji należy wymienić:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Barbara Kocówna. Listy Władysława Stanisława Reymonta do brata. „Pamiętnik Literacki”. 2, 1969. [dostęp 2016-01-26]. 
  2. Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887–1907), Londyn 1964, s. 575.
  3. Cmentarz Stare Powązki: WACIO WYWIJANEK, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-09-24].
  4. Cmentarz Stare Powązki: ANTONINA REJMENT, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-09].
  5. M.P. z 1924 r. nr 299, poz. 979 „w uznaniu zasług, położonych na polu rozwoju architektury polskiej”.
  6. M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  7. Jerzy S. Majewski. Panny w gorsecie konwenansu. „Gazeta Wyborcza – Gazeta Stołeczna”, s. 11, 2012-06-01. Warszawa. 
  8. Małgorzata Omilanowska, Stefan Szyller architekt 1857–1933, 2008.
  9. Przeczytaj o tych, co budowali kolej. Nasi też tam są. [dostęp 2012-09-09].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 281. [dostęp 2021-01-03].
  • Monika Kochańska. Konstanty Sylwin Jakimowicz – życie i twórczość (1879–1960). „Kwartalnik Architektury i Urbanistyki”. XXXV (3–4), s. 229–234, 1990.