Lamborghini Espada – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lamborghini Espada – (hiszp. szpada) sportowy samochód firmy Lamborghini produkowany w latach 1968-1978 w ramach trzech generacji; zaprojektowany przez Marcello Gandiniego z Bertone. Po raz pierwszy pokazany na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Genewie w 1968.

Lamborghini Espada 400 GT

[edytuj | edytuj kod]
Lamborghini Espada 400 GT S1
Ilustracja
Producent

Lamborghini

Zaprezentowany

marzec 1968 Międzynarodowy Salon Samochodowy w Genewie

Okres produkcji

1968-1969
1226 szt.

Miejsce produkcji

 Włochy, Sant'Agata

Następca

Lamborghini Espada 400 GTE

Dane techniczne
Segment

G

Typy nadwozia

2-drzwiowe coupé

Silniki

V12 3,9 l

Skrzynia biegów

5-biegowa manualna

Napęd

tylny

Długość

4674 mm

Szerokość

1821 mm

Wysokość

1191 mm

Rozstaw osi

2650 mm

Masa własna

1480 kg

Zbiornik paliwa

93 l

Liczba miejsc

4

Ładowność

660 kg[1]

Dane dodatkowe
Pokrewne

Lamborghini Marzal

Lamborghini Espada 400 GT S1

Pod koniec lat 70. Ferruccio Lamborghini zlecił zaprojektowanie sportowego auta, którym mogłyby wygodnie podróżować 4 dorosłe osoby. W 1967 pokazano futurystycznego Marzala, który jednak nie spodobał się Ferucciowi. Firma Bertone wkrótce stworzyła prototypową Espadę. Po kilku poprawkach gotowa Espada została zaprezentowana w Genewie w 1968. Nadwozie Espady to kolejne dzieło Marcello Gandiniego. Samochód budzi respekt swoimi wymiarami. Ma prawie 4,75 m długości, 1,9 m szerokości, ale jak przystało na sportowy wóz niecałe 1,2 m wysokości. Kształt nadwozia budzi mieszane uczucia, biorąc pod uwagę kształt pozostałych Lamborghini. Należy jednak zwrócić uwagę, że w przeciwieństwie do Miury, Espada miała zapewniać komfort i przestrzeń dla 4 osób. Na pierwszy rzut oka uwagę zwracają duże powierzchnie przeszklone, które dodatkowo można było powiększyć o szklany dach. Niektóre elementy takie jak zderzaki, listwy wokół szyb były chromowane. Na masce wycięto dwa stożkowe wloty powietrza, które chłodziły kabinę. Za chłodzenie silnika odpowiadał wielki przedni wlot i 4 mniejsze, wycięte w nadkolach. W założeniach Espada miała być stosunkowo tania i niezawodna, a niska masa nie była pierwszorzędnym priorytetem. Dlatego też samochód wykonano ze stali, a jedynym aluminiowym elementem była pokrywa silnika. Rama była produkowana przez firmę Marchesi z Modeny, natomiast nadwozie wykonywano w fabryce Bertone, a całość składano w fabryce Lamborghini w Sant' Agata. Wnętrze Espady było bardzo przestronne. Zgodnie z założeniami samochodem mogły wygodnie podróżować 4 osoby. Całe wnętrze przedzielał tunel, w którym umieszczono wał napędowy. Cały kokpit zaprojektowano ze smakiem i jedynym niezbyt ładnym elementem był plastikowy panel wskaźników. Problemy sprawiała także kiepska wentylacja. Te wady zostały poprawione w Espadzie GTE. Z tyłu wygospodarowano miejsce na bagażnik o pojemności 280 l. Samochód był wyposażony w niezależne zawieszenie ze sprężynami śrubowymi, amortyzatorami olejowymi i drążkami stabilizującymi. Jako opcja dostępne było kompletne zawieszenie firmy Lancomatic. Na owe czasy był to niezwykle nowoczesny system, który dostosowywał swoją pracę do aktualnych warunków drogowych. Ich zasada działania była w zasadzie identyczna jak amortyzatorów Koni FSD, stosowanych w Murcielago i Gallardo. Jednak niewielu właścicieli Espady zdecydowało się na zakup tej nowinki. Pod maską kryje się silnik V12 o pojemności 3939 cm³, znany z 400 GT 2+2 i Miury. Aby zapewnić przestrzeń w kabinie, silnik został przesunięty maksymalnie do przodu, a niska linia maski wymusiła zamontowanie gaźników po bokach głowicy. Moment obrotowy wynoszący 375 Nm przy 4500 obr./min przenosi na tylne koła 5-bieg. manualna skrzynia. 239 kW (325 KM) przy 6500 obr./min przyspiesza auto o masie 1480 kg do "setki" w 6.5 sekundy. Sprzedano 1226 sztuk Espady.

Dane techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Silnik

[edytuj | edytuj kod]
  • V12 3,9 l (3929 cm³), 2 zawory na cylinder, DOHC
  • Układ zasilania: sześć gaźników Weber
  • Średnica cylindra × skok tłoka: 82,00 mm × 62,00 mm
  • Stopień sprężania: 9,5:1
  • Moc maksymalna: 330 KM (242 kW) przy 6500 obr/min
  • Maksymalny moment obrotowy: 374 N•m przy 4500 obr/min

Osiągi

[edytuj | edytuj kod]

Nadwozie

[edytuj | edytuj kod]
  • Współczynnik oporu powietrza: 0.45
  • Średnica zawracania: 12 m
  • Pojemność bagażnika: 280 l
  • Rozkład masy przód/tył: 52/48
  • Opony: 205 VR 15 Pirelli Cinturato HS

Źródło[1]

 

Lamborghini Espada 400 GTE

[edytuj | edytuj kod]
Lamborghini Espada 400 GTE S2
Ilustracja
Producent

Lamborghini

Zaprezentowany

1970 Brussels Motor Show

Okres produkcji

1969 - 1972
575 szt.

Miejsce produkcji

 Włochy

Poprzednik

Lamborghini Espada 400 GT

Następca

Lamborghini Espada 400 GTS

Dane techniczne
Segment

G

Typy nadwozia

2-drzwiowe coupé

Silniki

V12 3,9 l

Skrzynia biegów

5-biegowa manualna

Napęd

tylny

Długość

4740 mm

Szerokość

1860 mm

Wysokość

1185 mm

Rozstaw osi

2650 mm

Masa własna

1700 kg

Zbiornik paliwa

93 l

Liczba miejsc

4

Bagażnik

280 l[2]

Ładowność

355 kg[2]

Druga seria Espady, czyli 400 GTE zadebiutowała na Salonie w Brukseli w 1970 roku. Produkcja modelu rozpoczęła się w listopadzie 1969, a do salonów trafił w styczniu 1970. Konstrukcja samochodu się nie zmieniła. Dotyczy to również nadwozia. Na pierwszy rzut oka S1 i S2 są identyczne. Dopiero pod koniec produkcji pojawiły się nowe światła z tyłu. Zmiany znajdziemy wewnątrz: plastikowy panel wskaźników został zastąpiony nowym o klasycznym kształcie. W środku dominuje skóra i drewno. Jedną z wad wcześniejszej Espady była słaba wentylacja wnętrza, w modelu GTE zostało to poprawione. Zamontowano nowe wloty powietrza, m.in. na konsoli środkowej i z tyłu, dla pasażerów tylnej kanapy. Ponadto tylne okna można było teraz uchylić. Do Espady 400 GTE można było zamówić dodatkowo klimatyzację i wspomaganie kierownicy. Dla bardzo bogatych stworzono specjalną wersję Espada VIP. Była ona jeszcze bardziej luksusowa, wewnątrz był telewizor, bar i wygodniejsze fotele. Ponadto wersja VIP miała bardziej komfortowe zawieszenie. Espada GTE napędzana była zmodyfikowanym silnikiem Espady GT. Poprzez zwiększenie stopnia kompresji jego moc wzrosła do 257,5 kW (350 KM). Konsekwencją zmian we wnętrzu było zwiększenie masy do 1635 kg. Osiągi - mimo zwiększenia mocy - pozostały prawie identyczne. Aby skutecznie zatrzymać taką masę inżynierowie zastosowali wentylowane tarcze na wszystkich kołach. W ciągu 2 lat sprzedano 575 szt. Espady GTE.

Dane techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Silnik

[edytuj | edytuj kod]
  • V12 3,9 l (3929 cm³), 2 zawory na cylinder, DOHC
  • Układ zasilania: sześć gaźników Weber
  • Średnica cylindra × skok tłoka: 82,00 mm × 62,00 mm
  • Stopień sprężania: 10,7:1
  • Moc maksymalna: 355 KM (261 kW) przy 7500 obr/min
  • Maksymalny moment obrotowy: 393 N•m przy 5500 obr/min

Osiągi

[edytuj | edytuj kod]
  • Przyspieszenie 0-80 km/h: 5,9 s
  • Przyspieszenie 0-100 km/h: 7,8 s
  • Czas przejazdu pierwszych 400 m: 15,7 s
  • Czas przejazdu pierwszego kilometra: 28,2 s
  • Prędkość maksymalna: 250 km/h

Nadwozie

[edytuj | edytuj kod]
  • Współczynnik oporu powietrza: 0.45
  • Średnica zawracania: 12 m
  • Rozkład masy przód/tył: 52/48
  • Opony: 205 VR 15 Pirelli Cinturato HS

Źródło[2]

Lamborghini Espada 400 GTS

[edytuj | edytuj kod]
Lamborghini Espada 400 GTS S3
Ilustracja
Lamborghini Espada 400 GTS S3
Producent

Lamborghini

Zaprezentowany

Torino Motor Show 1972

Okres produkcji

1972 - 1978

Miejsce produkcji

Włochy Sant'Agata Bolognese

Poprzednik

Lamborghini Espada 400 GTE

Dane techniczne
Segment

sportowe segmentu E

Typy nadwozia

2-drzwiowe coupé

Silniki

V12 3,9 l

Skrzynia biegów

5-biegowa manualna

Napęd

tylny

Długość

4738 mm

Szerokość

1860 mm

Wysokość

1185 mm

Rozstaw osi

2650 mm

Masa własna

1635 kg

Zbiornik paliwa

93 l

Liczba miejsc

4

Bagażnik

280 l[3]

Ładowność

355 kg[3]

Lamborghini Espada 400 GTS - tył

Następca Espady 400 GTE. Zaprezentowany na Salonie w Turynie 1972. Ostatnim wariantem Lamborghini Espada był model Espada GTS. Espada GTS powstała, aby spełnić wymagania amerykańskiego rynku, na który była eksportowana.

Na zewnątrz zmiany są delikatne. Zamontowano mniejsze przednie światła, które zostały zamontowane głębiej. Wlot powietrza do chłodnicy wykonano z plastiku, z kwadratowymi otworami, zamiast siatki. Auto zostało pozbawione chromowanych elementów, np. otoczek wokół reflektorów. Początkowo stosowano tylne światła z Espady GTE, ale pod koniec produkcji zastąpiono je większymi. Egzemplarze przeznaczone na rynek za oceanem były wyposażane w dodatkowe, duże, czarne zderzaki, wymagane przez przepisy bezpieczeństwa w USA. Pod koniec produkcji takie zderzaki montowano również w Espadach sprzedawanych w Europie. Najlepszym elementem poprzednika było wnętrze, ale w GTS zostało przeprojektowane dla bardziej sportowego charakteru. Drewniane wykończenia zostały zastąpione przez aluminium. Siedzenia pozostały identyczne jak w Espadzie GTE - obszyte elegancką skórą. Standardowym wyposażeniem było wspomaganie kierownicy firmy ZF, elektryczne szyby i klimatyzacja. Silnik modelu GTS uzyskiwał taką sam moc jak w GTE, ale przerobiono niektóre komponenty. Zastosowano nowe gaźniki i udoskonalono system zapłonowy, co poprawiło czystość spalin. Nowością była możliwość zamówienia aut. skrzyni biegów TorqueFlite. Wyposażono w nią 55 z 456 wyprodukowanych egzemplarzy.

Silnik

[edytuj | edytuj kod]
  • V12 3,9 l (3929 cm³), 2 zawory na cylinder, DOHC
  • Układ zasilania: sześć gaźników Weber
  • Średnica cylindra × skok tłoka: 82,00 mm × 62,00 mm
  • Stopień sprężania: 10,7:1
  • Moc maksymalna: 355 KM (261 kW) przy 7500 obr/min
  • Maksymalny moment obrotowy: 393 N•m przy 5500 obr/min

Osiągi

[edytuj | edytuj kod]


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]