Leon Strzelecki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leon Strzelecki
Ilustracja
Ppor. Leon Strzelecki w okresie służby w Legionach Polskich.
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1895
Piotrków Trybunalski

Data i miejsce śmierci

7 września 1968
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1914–1968

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów Legionów Polskich
1 Pułk Szwoleżerów
1 Pułk Ułanów Krechowieckich
Podolska Brygada Kawalerii

Stanowiska

dowódca szwadronu
dowódca dywizjonu
dowódca pułku
dowódca brygady

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
bitwa nad Bzurą
Obrona Warszawy

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia) Oficer Orderu Świętego Sawy (Serbia) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
Wręczenie prezydentowi RP Ignacemu Mościckiemu odznaki pułkowej przez delegację 1 puł 2 maja 1932 r.; płk Leon Strzelecki trzeci z prawej

Leon Strzelecki (ur. 11 kwietnia 1895 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 7 września 1968 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 kwietnia 1895 w Piotrkowie Trybunalskim. Działał w skautingu. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył Legionach Polskich. Oficer 1 pułku ułanów. 1 listopada 1916 awansował na podporucznika. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie.

Od 1918 był oficerem 5 pułku ułanów na stanowisku dowódcy szwadronu[1]. Od 1921 do 1926 w 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego pełnił obowiązki dowódcy dywizjonu, a następnie kwatermistrza[1]. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy[2].

Podczas przewrotu majowego 1926 został ranny[3]. 2 listopada 1926 został słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4]. 31 października 1928, po ukończeniu studiów i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko dyrektora nauk. We wrześniu 1930 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 pułku Ułanów Krechowieckich w Augustowie[5]. 10 grudnia 1931 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. W latach 1934–1935 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisku oficera do zleceń. Z dniem 6 marca 1935 został wyznaczony na stanowisko szefa Biura Inspekcji Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych[7].

W sierpniu 1939 objął dowództwo Podolskiej Brygady Kawalerii w Stanisławowie. Na czele tej wielkiej jednostki kawalerii walczył w kampanii wrześniowej. Uczestnik bitwy nad Bzurą i obrony Warszawy, gdzie był zastępcą dowódcy Zbiorczej Brygady Kawalerii[8].

Po kapitulacji stolicy przebywał w obozach jenieckich. Od 1945 roku służył w 2 Korpusie we Włoszech. Od stycznia 1946 do 1947 dowódca 1 Pułku Ułanów Krechowieckich[1]. Po demobilizacji mieszkał w Wielkiej Brytanii. Naczelny Wódz mianował go generałem brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1964[9].

Zmarł 7 września 1968 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie[9].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • podporucznik – 1 listopada 1916
  • porucznik – 12 października 1918
  • rotmistrz – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
  • major – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy
  • podpułkownik – 23 stycznia 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
  • pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
  • generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c O kawalerii polskiej XX wieku s. 23–24.
  2. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 02.04.1924 r.
  3. Trzecia lista zabitych i rannych. „Kurier Warszawski”, s. 19, Nr 133 z 16 maja 1926. 
  4. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z 28.01.1928 r.
  5. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 20.09.1930 r.
  6. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 11.12.1931 r.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 94.
  8. Głowacki 1985 ↓, s. 240, 308.
  9. a b Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 171.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, s. 1149.
  11. M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  12. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  13. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 77)
  14. M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 361.
  16. Wysokie odznaczenia dla polskich gości. „Nowy Kurjer”, s. 2, Nr 205 z 4 września 1936. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]