Leonard Feather – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leonard Feather

Leonard Feather (1946)
Pełne imię i nazwisko	Leonard Geoffrey Feather
Data i miejsce urodzenia	13 września 1914 Londyn
Data i miejsce śmierci	22 września 1994 Los Angeles
Zawód, zajęcie	dziennikarz muzyczny, prezenter radiowy, producent muzyczny, kompozytor
Narodowość	żydowska
Stanowisko	współwydawca czasopisma „Metronome” naczelny krytyk jazzowy gazety „Los Angeles Times”
Małżeństwo	Jane Leslie z d. Larrabee
Multimedia w Wikimedia Commons

Leonard Geoffrey Feather (ur. 13 września 1914 w Londynie, zm. 22 września 1994 w Los Angeles)^[1] – brytyjsko-amerykański dziennikarz muzyczny, publicysta, prezenter radiowy, producent muzyczny oraz pianista, kompozytor i edukator. Był zwany „dziekanem amerykańskich krytyków jazzowych”^[1].

Urodził się w rodzinie zamożnych brytyjskich Żydów. Jego ojciec był właścicielem sklepów z odzieżą oraz prowadził handel nieruchomościami^[2]. W dzieciństwie uczył się grać na fortepianie i klarnecie. W późniejszym czasie samodzielnie zapoznawał się z podstawami aranżacji. Nie odebrał żadnego formalnego wykształcenia muzycznego. Rezygnując z pracy w firmie rodzinnej, rozpoczął karierę dziennikarską, publikując artykuły w tygodniku „Melody Maker”^[1]. W 1932 przeprowadził dla tego pisma wywiad z występującym w Londynie Louisem Armstrongiem. Rozmowa dała początek ich przyjaźni, trwającej do końca życia trębacza^[1].

Znacząco przyczynił się do rozwoju audycji jazzowych w radiofonii Wielkiej Brytanii. Jako pierwszy prezenter przedstawił w BBC trzy poświęcone tej muzyce programy Evergreens of Jazz, wyemitowane w sierpniu i wrześniu 1936^[3]. Miał również duży udział w zaproszeniu amerykańskiego saksofonisty Benny’ego Cartera do występów z orkiestrą taneczną rozgłośni BBC^[2].

W 1935 wraz z kolegą, pianistą Feliksem Kingem odbył swoją pierwszą wizytę w Stanach Zjednoczonych. W nowojorskim porcie odebrał ich ze statku krytyk jazzowy John Hammond. Jeszcze tego samego dnia wieczorem Leonard był na koncercie Bessie Smith w Apollo Theater, a następnie występie orkiestry Teddy’ego Hilla w Savoy Ballroom^[1]. Krótko po wybuchu II wojny światowej zdecydował się na wyjazd do Stanów Zjednoczonych, w których pozostał do końca życia^[4]. W późniejszym czasie przyjął obywatelstwo amerykańskie.

W latach 40. pracował w branży muzycznej, zajmując się m.in. promocją artystów. Został agentem prasowym Duke’a Ellingtona^[1]. Pracował także jako aranżer i producent płytowy. W połowie tej dekady przedstawił pierwszą edycję corocznego plebiscytu jazzowego magazynu „Esquire” (od 1956 rozpisywał podobne plebiscyty w „Playboyu”, w którym kierował działem jazzowym^[5]). Natomiast w 1945 wyprodukował pierwszy album dokumentujący jazzowe dokonania kobiet. Cztery lata później ukazała się jego książka Inside Be-Bop, która wzmocniła pozycję artystyczną i rynkową muzyków bebopowych – Dizzy’ego Gillespie’go i saksofonisty Charlie’ego Parkera^[6]. Po jej opublikowaniu i wydaniu w 1955 pierwszej edycji The Encyclopedia of Jazz^[a], oraz napisaniu licznych artykułów i recenzji stał się ważnym dziennikarzem jazzowym, komentatorem i krytykiem^[2].

Na początku lat 60. przeprowadził się z Nowego Jorku do Los Angeles. W gazecie „Los Angeles Times” został głównym krytykiem jazzowym i pozostał nim aż do śmierci. Jego teksty drukowało wiele czasopism w kraju i za granicą. Wymyślił i przez wiele lat publikował kolejno w tygodnikach „Esquire” i „DownBeat” tzw. „blindfold tests”. Odtwarzał testowanemu muzykowi anonimowe utwory, których ten słuchał z zasłoniętymi opaską oczami, a następnie, komentując poszczególne kompozycje, próbował podać ich tytuły i wykonawców.

Zajmował się także nauczaniem akademickim. Prowadził poświęcone jazzowi wykłady i zajęcia ze studentami. Współpracował z Uniwersytetem Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), Cal State Northridge (CSUN), Uniwersytetem Kalifornijskim w Riverside (UCR) oraz Loyola Marymount University^[2].

Za swoje dokonania został wyróżniony licznymi nagrodami. M.in. w 1964 otrzymał pierwszą Grammy Award za tekst przedstawiony na odwrocie okładki płyty^[7]. Nagrodę przyznała The National Academy of Recording Arts and Sciences (NARAS), a nagrany przez Duke’a Ellingtona album nosił tytuł: The Ellington Era^[7].

Zmarł w Encino, dzielnicy Los Angeles, wskutek komplikacji wywołanych zapaleniem płuc^[2]. Miał 80 lat. Został pochowany na cmentarzu Lakewood w Minneapolis^[8].

W 1945 po kilkutygodniowej znajomości poślubił wokalistkę big-bandową Jane Leslie Larrabee^[4]. Pozostali razem do końca życia. Mieli jedną córkę – Billie Jane Lee Lorraine. Dziewczynka pierwsze imię otrzymała po matce chrzestnej – Billie Holiday^[4], drugie po własnej matce, trzecie po koleżance matki z pokoju – Peggy Lee, a czwarte za sprawą piosenki – standardu jazzowego Sweet Lorraine^[9]. W późniejszym czasie panna Feather została piosenkarką, kompozytorką i autorką tekstów.

Choć uważał się za „umiarkowanie zdolnego klarnecistę i pianistę”, ukazało się w wydaniach nutowych ponad dwieście jego kompozycji^[2]. Wśród nich były takie tytuły jak How Blue Can You Get (przebój B.B. Kinga), Blues for Yesterday (nagrany przez Armstronga), I Remember Bird (nagrany przez m.in. Cannonballa Adderleya i Olivera Nelsona), Signing Off (nagrany przez m.in. Ellę Fitzgerald i André Previna), Born on a Friday (nagrany przez Cleo Laine), Evil (Man’s) Gal Blues (nagrany przez Dinę Washington) oraz Twelve Tone Blues (nagrany przez Yusefa Lateefa). W 1966 napisał tekst do utworu Whisper Not, który nagrała Ella Fitzgerald na płycie o tym samym tytule^[10].

• 1949/2010 Inside Be-Bop, ISBN 978-0306774379
• 1955 The Encyclopedia of Jazz, ISBN 978-0306802140
• 1962 The New Encyclopedia of Jazz, wyd. Bonanza Books, ASIN B000UD80TK
• 1966 The Encyclopedia of Jazz in the Sixties, Horizon Press, Library of Congress Catalog Number: 66-26705
• 1977
  • The Encyclopedia of Jazz in the Seventies, wyd. Horizon Press, ISBN 978-0818012150
  • Inside Jazz, wyd. Da Capo Press, ISBN 978-0306800764
• 1981 The Passion for Jazz, wyd. Horizon Press, ISBN 978-0818012211
• 1987
  • From Satchmo to Miles, wyd. Da Capo Press, ISBN 978-0306803024
  • The Jazz Years – Earwitness to an Era, wyd. Da Capo Press, ISBN 978-0306802966
• 1999 The Biographical Encyclopedia of Jazz, współautor: Ira Gitler, wyd. Oxford University Press, ISBN 978-0195320008 – wydana pośmiertnie

• 1964 Grammy Award przyznana przez NARAS
• 1984 Honorowy doktorat Berklee College of Music^[7]
• 1985 A Greater Los Angeles Press Club Journalism Award^[2]
• 1986 National Association of Jazz Educators Award za pięćdziesięcioletni wkład w edukację jazzową i dziennikarstwo^[7]
• 1987
  • Lifetime Achievement Award tygodnika DownBeat^[7]
  • The ASCAP Deems Taylor Award^[7]

• Leonard Feather, allmusic.com
• Leonard Feather – Jazz Critic, Composer, „Los Angeles Times”
• Leonard Feather Collection – Biography, ijc.uidaho.edu