Lunar Orbiter 1 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lunar Orbiter 1

Zaangażowani	Stany Zjednoczone
Indeks COSPAR	1966-073A
Rakieta nośna	Atlas Agena D
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station, Stany Zjednoczone
Cel misji	Księżyc
Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie	Księżyc
Perycentrum	40,5 km
Apocentrum	1866,8 km
Okres obiegu	208,1 min
Nachylenie	12,2°
Czas trwania
Początek misji	10 sierpnia 1966 (19:26[1] UTC)
Data lądowania	29 października 1966
Wymiary
Wymiary	wysokość 1,68 m, średnica u podstawy 1,52 m
Masa całkowita	385,6[2] kg

Lunar Orbiter 1 – pierwsza z bezzałogowych sond programu Lunar Orbiter. Został zaprojektowany przede wszystkim do sprawnego fotografowania powierzchni Księżyca oraz ustalenia odpowiedniego i bezpiecznego miejsca na lądowania załogowych misji z programu Apollo. Był także przystosowany do pomiarów natężenia promieniowania kosmicznego.

Satelita został wystrzelony 10 sierpnia 1966 o godzinie 19:26^[2]. Próbnik 14 sierpnia 1966 po przeprowadzeniu korekty trajektorii lotu wszedł na orbitę okołoksiężycową o wys. 188/1863 km, okresie orbitalnym 217,2 min oraz inklinacji 12,2° (później 40/1812 km, 208 min). Dopiero podczas 26 okrążenia (18 sierpnia) Lunar Orbiter rozpoczął przekazywanie zdjęć na Ziemię. 30 sierpnia 1966 r. przekazywanie zdjęć zakończyło się^[3].

W sumie wykonano 42 fotografie wysokiej i 187 średniej rozdzielczości, obejmujących ok. 5 milionów kilometrów kwadratowych powierzchni Księżyca^[2]. Większość danych była zbierana w celu przygotowania następnych misji.

Orbita sondy była śledzona aż do chwili, gdy po jego 577-tej orbicie na przewidziane polecenie 29 października 1966 r. uderzyła w powierzchnię o współrzędnych 7°N 161°E, a więc na wschód od Morza Moskiewskiego (po niewidocznej z Ziemi stronie Księżyca).