French
DeutschMartine Aubry – Wikipedia, wolna encyklopedia
_crop.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| I sekretarz Partii Socjalistycznej | |
| Okres | od 25 listopada 2008 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw socjalnych Francji | |
| Okres | od 4 czerwca 1997 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister pracy Francji | |
| Okres | od 15 maja 1991 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 | |
Martine Aubry z domu Delors (wym. [maʁtin obʁi]; ur. 8 sierpnia 1950 w Paryżu) – francuska polityk, od 2008 do 2013 pierwszy sekretarz Partii Socjalistycznej, mer Lille, była minister pracy i spraw socjalnych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jej ojciec Jacques Delors był francuskim ministrem finansów w czasie prezydentury François Mitterranda, przewodniczącym Komisji Europejskiej oraz niedoszłym kandydatem na prezydenta Francji[1]. Martine Aubry w 1972 została absolwentką Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu. Od 1973 do 1975 studiowała w École nationale d’administration. Pracowała później w administracji rządowej.
W 1974 wstąpiła do Partii Socjalistycznej. 15 maja 1991 została mianowana ministrem pracy w rządzie premier Édith Cresson. Zajmowała to stanowisko także w gabinecie Pierre’a Bérégovoy do 29 marca 1993, kiedy to kolejne wybory parlamentarne wygrała koalicja gaullistów i centrystów.
W 1995 objęła stanowisko zastępcy mera Lille. W 1997 została posłanką do Zgromadzenia Narodowego XI kadencji[2]. Zrezygnowała jednak wkrótce z mandatu, obejmując urząd ministra spraw socjalnych w rządzie Lionela Jospina. Jej główną reformą było wprowadzenie 35-godzinnego tygodnia pracy, prawa nazwanego od jej nazwiska Loi Aubry. Reforma redukowała tygodniowy czas pracy z 39 do 35 godzin[3]. Zrezygnowała z pracy w rządzie w związku z wyborem w 2001 na stanowisko mera miasta Lille. W 2008, 2014 i 2020[4] z powodzeniem ubiegała się o reelekcję.
W 2008 Martine Aubry wzięła udział w wyborach na funkcję I sekretarza Partii Socjalistycznej. W pierwszej turze głosowania (20 listopada) zajęła drugie miejsce z wynikiem 34,5% głosów, za Ségolène Royal (popartą przez 42,9% delegatów). W drugiej turze wyborów z 22 listopada pokonała swoją konkurentkę, zdobywając 50,02% głosów (różnica 42 głosów). Wyniki te zostały zakwestionowane przez Ségolène Royal, która zażądała powtórnego przeliczenia głosów[5]. 25 listopada 2008, po powtórnym przeliczeniu głosów, Martine Aubry została oficjalnie ogłoszona nowym przewodniczącym Partii Socjalistycznej. Jednocześnie okazało się, iż pokonała Ségolène Royal różnicą 102 głosów na około 135 tys. głosujących[6].
W 2010 w obliczu wyborów prezydenckich zaplanowanych na 2012 zawarła układ z Dominique’em Strauss-Kahnem, który w przypadku wygranej socjalistów miał zostać prezydentem Francji, ona zaś premierem[1]. Po aresztowaniu Dominique’a Strauss-Kahna wysunęła własną kandydaturę w wyborach prezydenckich. Prawybory prezydenckie w PS wygrał jednak François Hollande. 17 września 2012 zakończyła kierowanie Partią Socjalistyczną.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Wawrzyniec Smoczyński. Wyrwany rywal. „Polityka”, s. 50–52, 7 września 2011. [dostęp 2011-09-17].
- ↑ Martine Aubry na stronie Zgromadzenia Narodowego XI kadencji. [dostęp 2011-09-17]. (fr.).
- ↑ Profile: Martine Aubry. bbc.co.uk, 22 listopada 2008. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
- ↑ Elections municipales à Lille: Martine Aubry réélue maire de Lille à 227 voix près, les écologistes vont demander un recomptage. 20minutes.fr, 28 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-29]. (fr.).
- ↑ Royal demands French vote re-run. bbc.co.uk, 22 listopada 2008. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
- ↑ Martine Aubry wins France’s Socialist opposition party battle. thetimes.co.uk, 26 listopada 2008. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Nota biograficzna na portalu CityMayors.com. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
| W dniu powstania |
|---|
