Pierre Bérégovoy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pierre Bérégovoy
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 grudnia 1925
Déville-lès-Rouen

Data i miejsce śmierci

1 maja 1993
Nevers

Premier Francji
Okres

od 2 kwietnia 1992
do 29 marca 1993

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Poprzednik

Édith Cresson

Następca

Édouard Balladur

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Pierre Bérégovoy (ur. 23 grudnia 1925 w Déville-lès-Rouen, zm. 1 maja 1993 w Nevers[1]) – francuski polityk i samorządowiec, działacz Partii Socjalistycznej, parlamentarzysta i minister w kilku rządach, premier Francji w latach 1992–1993.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Adriena, który wyemigrował z Imperium Rosyjskiego w okresie rewolucji, oraz Francuzki Hélène[1][2]. Był wychowywany głównie przez babkę. Ukończył szkołę podstawową i uzyskał kwalifikacje zawodowe, po czym na początku lat 40. podjął pracę w przewoźniku kolejowym SNCF. W trakcie II wojny światowej aktywnie uczestniczył w ruchu oporu[1]. Uzyskał później dyplom z zakresu organizacji pracy na wydziale prawa w Strasburgu. W latach 1950–1978 pozostawał pracownikiem przedsiębiorstwa energetycznego Gaz de France[2].

Był działaczem Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej i Zjednoczonej Partii Socjalistycznej. W 1969 dołączył do nowo powołanej Partii Socjalistycznej, pełnił w niej funkcję sekretarza krajowego do spraw społecznych i kontaktów zewnętrznych[1]. Od 1978 do 1981 wchodził w skład Rady Gospodarczej i Społecznej[2]. Był bliskim współpracownikiem François Mitterranda i aktywnym uczestnikiem jego kampanii prezydenckich w 1974 i 1981[1]. Po jego zwycięstwie od 1981 do 1982 pełnił funkcję sekretarza generalnego administracji prezydenckiej[2].

W 1983 został wybrany na mera Nevers, a w 1985 na radnego departamentu Nièvre (oba stanowiska zajmował do śmierci)[2]. W 1986 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego, utrzymywał go w wyborach w 1988 i 1993[3].

Od czerwca 1982 do lipca 1984 był ministrem spraw społecznych i solidarności narodowej w dwóch gabinetach, którymi kierował Pierre Mauroy. Następnie do marca 1986 stał na czele resortu gospodarki, finansów i budżetu u Laurenta Fabiusa. Do administracji rządowej powrócił po dwóch latach po ponownym zwycięstwie socjalistów. Od maja 1988 do kwietnia 1992 ponownie sprawował urząd ministra gospodarki, finansów i budżetu, będąc jednocześnie ministrem stanu w rządach Michela Rocarda i Édith Cresson[4].

W kwietniu 1992 objął urząd premiera, sprawując go do marca 1993. W ostatnim miesiącu pełnienia tej funkcji kierował jednocześnie ministerstwem obrony[4]. Na czele francuskiego rządu stanął, zastępując niepopularną Édith Cresson, która ustąpiła po porażce lewicy w wyborach regionalnych. Stanowisko premiera objął w czasie kryzysu w Partii Socjalistycznej, której notowania obniżały ujawniane skandale finansowe. Przeprowadzone w marcu 1993 wybory parlamentarne przyniosły klęskę prowadzonym przez premiera socjalistom[1][5], którzy utracili około 80% miejsc w niższej izbie parlamentu.

1 maja 1993, kilka tygodni po opuszczeniu Hôtelu Matignon, Pierre Bérégovoy zastrzelił się w Nevers. Przeprowadzone postępowanie wykazało, że polityk popełnił samobójstwo. Wersję udziału osób trzecich wykluczali również członkowie jego rodziny. Były premier nie pozostawił żadnego listu. Wskazywano jednak, że polityk znajdował się w depresji, wynikającej z przegranych wyborów, ale również z objęcia go postępowaniem dotyczącym uzyskania nieoprocentowanej pożyczki od zaprzyjaźnionego przedsiębiorcy[1][5].

W późniejszych latach pojawiły się w publicystyce teorie alternatywne; ich autorzy stawiali tezę o zabójstwie byłego premiera, którego przyczyną miała być chęć ukrycia skandali politycznych[6]. Wersję tę obalali inni dziennikarze (m.in. dokumentalista Laurent Delahousse[7]), nie znalazła ona również potwierdzenia u krewnych polityka[1].

Odznaczony Orderem Narodowym Zasługi I klasy.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Od 1948 był żonaty z Gilberte, miał dwie córki i syna[2].

Skład rządu Pierre’a Bérégovoy

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h Pierre Bérégovoy. linternaute.com. [dostęp 2017-08-18]. (fr.).
  2. ↑ a b c d e f Pierre Bérégovoy. economie.gouv.fr. [dostęp 2017-08-18]. (fr.).
  3. ↑ Pierre Bérégovoy. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2017-08-18]. (fr.).
  4. ↑ a b c Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve République. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2024-08-17]. (fr.).
  5. ↑ a b In French Ex-Premier's Suicide, Cries of 'J'Accuse'. nytimes.com, 4 maja 1993. [dostęp 2017-08-18]. (ang.).
  6. ↑ Teorie takie stawiali Dominique Labarrière w publikacji Cet homme a été assassiné – La mort de Bérégovoy – Enquête sur l’enquête z 2003 oraz Éric Raynaud w publikacji Un crime d’État? La mort étrange de Pierre Bérégovoy z 2008.
  7. ↑ „Un jour, un destin”: „Pierre Bérégovoy: La vérité sur ses derniers jours”. telleestmatele.com, 1 maja 2009. [dostęp 2017-08-18]. (fr.).
Premierzy Francji
Burbonowie
Monarchia lipcowa
II Republika
II Cesarstwo
/Rząd Tymczasowy
III Republika
Francja Vichy/
Rząd Tymczasowy
IV Republika
V Republika
Drugi rząd Pierre’a Mauroy (1981–1983)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Trzeci rząd Pierre’a Mauroy (1983–1984)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Rząd Laurenta Fabiusa (1984–1986)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Pierwszy i drugi rząd Michela Rocarda (1988–1991)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie drugiego rządu

  • 1 Nie znalazł się początkowo w składzie drugiego rządu, powołany w trakcie jego urzędowania.
Rząd Édith Cresson (1991–1992)
W dniu powstania

Rząd Pierre’a Bérégovoy (1992–1993)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu
Ministrowie finansów Francji
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pierre_Bérégovoy&oldid=74559074”