Édouard Balladur – Wikipedia, wolna encyklopedia

Édouard Balladur
Data i miejsce urodzenia	2 maja 1929 ; Izmir
	Premier Francji
Okres	od 29 marca 1993; do 11 maja 1995
Przynależność polityczna	RPR
Poprzednik	Pierre Bérégovoy
Następca	Alain Juppé
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Édouard Balladur (ur. 2 maja 1929 w Izmirze) – francuski prawnik i polityk pochodzenia ormiańskiego, były minister i premier, parlamentarzysta, kandydat w wyborach prezydenckich.

Życiorys

Absolwent Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu i École nationale d’administration. Działalność publiczną rozpoczął w latach 60. Był doradcą premiera Georges’a Pompidou. W okresie jego prezydentury był m.in. sekretarzem generalnym administracji prezydenckiej^[1].

Jako kandydat gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki w 1986 po raz pierwszy został posłem do Zgromadzenia Narodowego. Zrezygnował z mandatu, obejmując stanowisko ministra stanu oraz ministra gospodarki, finansów i prywatyzacji w drugim rządzie Jacques’a Chiraca. Funkcje te pełnił przez dwa lata. W 1988 i 1993 ponownie był wybierany do niższej izby francuskiego parlamentu. W 1989 został też radnym Paryża, w radzie francuskiej stolicy zasiadał do 2008.

29 marca 1993, po wygraniu przez koalicję Zgromadzenia na rzecz Republiki i Unii na rzecz Demokracji Francuskiej wyborów parlamentarnych, został mianowany premierem nowego rządu, funkcjonującego w ramach koabitacji przy socjalistycznym prezydencie François Mitterrandzie (tzw. rząd drugiej kohabitacji).

Édouard Balladur zdecydował się wystartować w wyborach prezydenckich w 1995, mimo że jego partia wysunęła kandydaturę mera Paryża, Jacques’a Chiraca. Urzędujący premier uzyskał poparcie mniejszości gaullistów (jak Nicolas Sarkozy, Patrick Devedjian, Charles Pasqua) i większości UDF (przy sprzeciwie Valéry’ego Giscarda d’Estainga). W pierwszej turze Édouard Balladur zajął trzecie miejsce z wynikiem 18,58% głosów^[2]. 11 maja 1995, po zwycięstwie Jacques’a Chiraca, zakończył urzędowanie jako premier.

W 1995 powrócił do pracy w parlamencie, skutecznie ubiegał się o reelekcję w 1997. Rok później krótko był radnym Île-de-France. W 2002 zaangażował się w tworzenie Unii na rzecz Większości Prezydenckiej, a po jej sukcesie w wyborach parlamentarnych (w których ponownie zdobył mandat) wstąpił do Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W 2007 zrezygnował z ubiegania się o kolejną kadencję, rezygnując z aktywności politycznej.

Odznaczony m.in. Legią Honorową II klasy, Orderem Narodowym Zasługi I klasy oraz Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[3].

Skład rządu Édouarda Balladura

Édouard Balladur – premier^[4]
Simone Veil – minister stanu, minister stosunków społecznych, zdrowia i polityki miejskiej
Charles Pasqua – minister stanu, minister spraw zagranicznych i planowania regionalnego
Pierre Méhaignerie – minister stanu, minister sprawiedliwości
François Léotard – minister stanu, minister obrony
Alain Juppé – minister spraw zagranicznych
Edmond Alphandéry – minister gospodarki
Nicolas Sarkozy – minister budżetu
Gérard Longuet – minister przemysłu, handlu zagranicznego, poczty i telekomunikacji, 17 października 1994 stanowisko to objął José Rossi
Michel Giraud – minister pracy, zatrudnienia i szkoleń zawodowych
François Bayrou – minister edukacji narodowej
Philippe Mestre – minister weteranów i ofiar wojen
Jacques Toubon – minister kultury i Frankofonii
Jean Puech – minister rolnictwa i rybołówstwa
Michèle Alliot-Marie – minister młodzieży i sportu
Dominique Perben – minister terytoriów i departamentów zamorskich
Bernard Bosson – minister transportu, turystyki i zaopatrzenia
Michel Roussin – minister kooperacji, 12 listopada 1994 stanowisko to objął Bernard Debré
Hervé de Charette – minister mieszkalnictwa
Alain Carignon – minister komunikacji, do 19 lipca 1994
André Rossinot – minister służby publicznej
Alain Madelin – minister przedsiębiorczości i rozwoju gospodarczego
François Fillon – minister szkolnictwa wyższego i badań naukowych
ministrowie delegowani (ministres délégués): Pascal Clément, Roger Romani, Philippe Douste-Blazy, Daniel Hoeffel, Lucette Michaux-Chevry, Alain Lamassoure

Przypisy

↑ Julian Nundy: Gaullist patrician the man most likely to succeed: Balladur is hot tip for PM. independent.co.uk, 27 marca 1993. [dostęp 2016-04-13]. (ang.).
↑ Élection présidentielle 1995. france-politique.fr. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).
↑ M.P. z 2005 r. nr 38, poz. 512.
↑ Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve République. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2024-08-17]. (fr.).

Bibliografia

Édouard Balladur na stronie Zgromadzenia Narodowego XII kadencji. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

[1] Julian Nundy: Gaullist patrician the man most likely to succeed: Balladur is hot tip for PM. independent.co.uk, 27 marca 1993. [dostęp 2016-04-13]. (ang.).

[2] Élection présidentielle 1995. france-politique.fr. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

[3] M.P. z 2005 r. nr 38, poz. 512.

[rząd-4] Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve République. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2024-08-17]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

Burbonowie	Périgord (1815) Plessis (1815–1818) Dessolles (1818–1819) Decazes (1819–1820) Plessis (1820–1821) Villèle (1821–1828) Martignac (1828–1829) Polignac (1829–1830) Mortemart (1830)
Monarchia lipcowa	Broglie (1830) Laffitte (1830–1831) Perier (1831–1832) Soult (1832–1834) Gérard (1834) Bassano (1834) Mortier (1834–1835) Broglie (1835–1836) Thiers (1836) Molé (1836–1839) Soult (1839–1840) Thiers (1840) Soult (1840–1847) Guizot (1847 23 lutego 1848) Molé (1848)
II Republika	Dupont de l’Eure (1848) Arago (1848) Cavaignac (1848) Barrot (1848–1849) d’Hautpoul (1849–1851) Faucher (1851)
II Cesarstwo /Rząd Tymczasowy	Ollivier (1870) Cousin-Montauban (1870) Trochu (1870–1871)
III Republika	Dufaure (1871–1873) Broglie (1873–1874) Cissey (1874–1875) Buffet (1875–1876) Dufaure (1876) Simon (1876–1877) Broglie (1877) Rochebouet (1877) Dufaure (1877–1879) Waddington (1879–1879) Freycinet (1879–1880) Ferry (1880–1881) Gambetta (1881–1882) Freycinet (1882) Duclerc (1882–1883) Fallieres (1883) Ferry (1883–1885) Brisson (1885) Freycinet (1886) Goblet (1886–1887) Rouvier (1887) Tirard (1887–1888) Floquet (1888–1889) Tirard (1889–1890) Freycinet (1890–1892) Loubet (1892) Ribot (1892–1893) Dupuy (1893) Casimir-Perier (1893–1894) Dupuy (1894–1895) Ribot (1895) Bourgeois (1895–1896) Méline (1896–1898) Brisson (1898) Dupuy (1898–1899) Waldeck-Rousseau (1899–1902) Combes (1902–1905) Rouvier (1905–1906) Sarrien (1906) Clemenceau (1906–1909) Briand (1909–1911) Monis (1911) Caillaux (1911–1912) Poincaré (1912–1913) Briand (1913) Barthou (1913) Doumergue (1913–1914) Ribot (1914) Viviani (1914–1915) Briand (1915–1917) Ribot (1917) Painlevé (1917) Clemenceau (1917–1920) Millerand (1920) Leygues (1920–1921) Briand (1921–1922) Poincaré (1922–1924) François-Marsal (1924) Herriot (1924–1925) Painlevé (1925) Briand (1925–1926) Herriot (1926) Poincaré (1926–1929) Briand (1929) Tardieu (1929–1930) Chautemps (1930) Tardieu (1930) Steeg (1930–1931) Laval (1931–1932) Tardieu (1932) Herriot (1932) Paul-Boncour (1932–1933) Daladier ( 1933) Sarraut (1933) Chautemps (1933–1934) Daladier (1934) Doumergue (1934) Flandin (1934–1935) Bouisson (1935) Laval (1935–1936) Sarraut (1936) Blum (1936–1937) Chautemps (1937–1938) Blum (1938) Daladier (1938–1940) Reynaud (1940) Pétain (1940)
Francja Vichy/ Rząd Tymczasowy	Pétain (1940) Laval (1940–1941) Flandin (1940–1941) Darlan (1941–1942) Laval (1942–1944) Gaulle (1944–1946) Gouin (1946) Bidault (1946) Blum (1946–1947)
IV Republika	Ramadier (1947) Schuman (1947–1948) Marie (1948) Schuman (1948) Queuille (1948–1949) Bidault (1949–1950) Queuille (1950) Pleven (1950–1951) Queuille (1951) Pleven (1951–1952) Faure (1952) Pinay (1952–1953) Mayer (1953) Laniel (1953–1954) France (1954–1955) Faure (1955–1956) Mollet (1956–1957) Bourgès-Maunoury (1957) Gaillard (1957–1958) Pflimlin (1958) Gaulle (1958–1959)
V Republika	Debré (1959–1962) Pompidou (1962–1968) Couve de Murville (1968–1969) Chaban-Delmas (1969–1972) Messmer (1972–1974) Chirac (1974–1976) Barre (1976–1981) Mauroy (1981–1984) Fabius (1984–1986) Chirac (1986–1988) Rocard (1988–1991) Cresson (1991–1992) Bérégovoy (1992–1993) Balladur (1993–1995) Juppé (1995–1997) Jospin (1997–2002) Raffarin (2002–2005) Villepin (2005–2007) Fillon (2007–2012) Ayrault (2012–2014) Valls (2014–2016) Cazeneuve (2016–2017) Philippe (2017–2020) Castex (2020–2022) Borne (2022–2024) Attal (2024) Barnier (2024) Bayrou (od 2024)