Mieczysław Fularski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Fularski
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

25 marca 1896
Będzin

Data śmierci

1985

Przebieg służby
Lata służby

1915–1921
1928–1930

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 pułk piechoty,
21 pułk piechoty,
Grupa Oblężnicza Grupy „Wschód” (III pś),
DOK I,
25 pułk piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
III powstanie śląskie

Późniejsza praca

podróżnik, literat

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje – dwukrotnie ranny
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Honorowy (Francja) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka 21 pułku piechoty (II RP)
Członkowie zarządu Związku Pionierów Kolonizacyjnych na tle map; kpt. Mieczysław Fularski drugi z lewej

Mieczysław Leon Fularski (ur. 25 marca 1896 w Będzinie[1], zm. w 1985[2]) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, podróżnik, literat.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 marca 1896 w Będzinie, w rodzinie Józefa i Zofii z Sokołowskich (ur. 1869)[3][4]. Ukończył Średnią Szkołę Handlową w Będzinie. W czasie nauki szkolnej czynnie działał w młodzieżowych organizacjach niepodległościowych[3]. Po wybuchu I wojny światowej działał w POW, a od połowy listopada 1915 służył w Legionach Polskich w szeregach 2 pułku piechoty. Był internowany w obozie w Szczypiornie[5].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W szeregach 21 pułku piechoty uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej, a w 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej[5] (na początku 1920 stacjonował w Mińsku[6])[3]. Był dowódcą szkoły podoficerskiej macierzystego pułku[5]. W 1921 wziął udział w III powstaniu śląskim[5], dowodząc grupą oblężniczą Grupy „Wschód”.

W drugiej połowie 1921 wyjechał do Ameryki Południowej, gdzie prowadził działalność społeczno-organizacyjną wśród polskiego wychodźstwa[1]. Pełnił tam wtedy m.in. funkcje: Prezesa Związku Nauczycieli Szkół Polskich w Brazylii, komendanta głównego Towarzystwa Wychowania Fizycznego „Junak” tamże, Związku Towarzystw Sportowych Młodzieży Polskiej w Brazylii[3][1]. Na kontynencie południowoamerykańskim przebywał dwa lata[5].

Został awansowany na stopień kapitana piechoty, a w 1923 przydzielony do 21 pułku piechoty był w stanie nieczynnym[7]. Z dniem 1 grudnia 1924 powrócił ze stanu nieczynnego do macierzystego pułku[8]. W 1924 jako oficer nadetatowy 21 pułku piechoty służył w Oddziale Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I[9]. Do końca lat 20. pozostawał oficerem macierzystego 21 pułku piechoty[10]. 2 listopada 1928 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1928/30[11]. Z dniem 1 listopada 1930, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 21 pp[12]. W listopadzie 1931 został przeniesiony do 9 Pułku Piechoty Legionów w Zamościu[13]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[14]. W kwietniu 1932 został przeniesiony do 25 pułku piechoty w Piotrkowie na stanowisko dowódcy I batalionu[15][16]. W listopadzie 1933 został przeniesiony do Biura Ogólno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[17]. Z dniem 31 grudnia 1934 został przeniesiony w stan nieczynny na okres 12 miesięcy[18].

Od co najmniej 1932 zajmował się organizacją instytucji polonijnych w Polsce[19]. Był członkiem Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej, współzałożycielem, organizatorem i członkiem Związku Pionierów Kolonii, członkiem założycielem Instytutu Współpracy z Zagranicą, członkiem zarządu Towarzystwa Polsko-Brazylijskiego, wiceprezesem Światowego Związku Polaków z Zagranicy[1]. Od 1935 był dyrektorem naczelnym polskiego biura podróży „Orbis”[3]. W 1937 uzyskał exequatur jako konsul honorowy Republiki Paragwaju na obszar RP z siedzibą w Warszawie[20].

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Francji, od 1941 mieszkał w Brazylii, pracował w fabryce samochodów należącej do Alfreda Jurzykowskiego. Był jednym z współzałożycieli Klubu 44 w São Paulo[2]. Był także prezesem Komitetu "Pro-Polonia Livre"[21] i oddziału Stowarzyszenia Polskich Kombatantów[22] w tym mieście.

Po 1928 ożenił się z dr. Julią Świtalską (wcześniej żoną Kazimierza Świtalskiego)[23]. Po wyjeździe z Polski zawarł kolejny związek małżeński w Brazylii[23].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Polskie kolonje rolnicze w Argentynie, Wydawnictwo Polskiego Towarzystwa Emigracyjnego, Warszawa 1927
  • Przysposobienie wojskowe u obcych: Niemcy, Rosja Sowiecka, Szwajcarja, Francja, Anglja, Włochy, Czechosłowacja, Finlandja, Litwa, Rumunja, Stany Zjednoczone, Główna Księgarnia Wojskowa, Warszawa 1928
  • Zarys historji wojennej 21-go Warszawskiego Pułku Piechoty, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1929
  • Argentyna, Paragwaj – Boliwja: wrażenia z podróży(w dwóch tomach), Wydawnictwo M. Arcta, Warszawa 1929
  • Przysposobienie wojskowe w Polsce, Główna Księgarnia Wojskowa, Warszawa 1929
  • Kryzys emigracyjny a polska polityka kolonjalna, Instytut Wydawniczy Ligi Morskiej i Kolonjalnej, Warszawa 1931
  • Zagadnienia ruchu turystycznego, Główna Księgarnia Wojskowa, Warszawa 1935
  • Turystyka jako dział gospodarki narodowej, Polskie Biuro Podróży Orbis, Warszawa 1935
  • Polska w międzynarodowym ruchu turystycznym, Drukarnia S. Krakowskiego, Warszawa 1937
  • Aktualne problemy turystyki zagranicznej [w:] „Prace Studium Turyzmu Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie”, tom 6, Warszawa 1938
  • Propaganda turystyki, Warszawa 1939

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Stanisław Zieliński, Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci - pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 113.
  2. ↑ a b Marta Bryszewsk, Janusz Gmitruk, Jerzy Mazurek (wstęp, wybór i opracowanie) Polonia argentyńska w piśmiennictwie polskim, wyd. Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, Buenos Aires-Warszawa 2004, s. 143
  3. ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 185.
  4. ↑ Mieczysław Leon Fularski M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2022-09-20].
  5. ↑ a b c d e Żołnierze Niepodległości ↓.
  6. ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 83 (1920), Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2019.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 418.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 129 z 11 grudnia 1924 roku, s. 722.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 41, 174, 362.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 37, 195.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 366.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 286.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 327.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 39.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 247.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 555.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 8.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 278.
  19. ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 327 (1932), Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2019.
  20. ↑ 169. Komunikat. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 23, s. 325, 30 października 1937. 
  21. ↑ Archiwum Akt Nowych: Akta Stanisława i Wandy Wachowiaków
  22. ↑ Sława Stępień Echa uroczystości z São Paulo, Lud. Tygodnik Katolicki Społeczno-Kulturalny, nr 3628 (20/79) z 22 maja 1979, s. 2
  23. ↑ a b Janina Dunin-Wąsowicz: Wspomnienia. Warszawa: Lampa i Iskra Boża, 1995, s. 37.
  24. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  25. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za działalność pionierską w Brazylii, prace eksploratorskie w Argentynie, Paragwaju i Boliwii oraz pracę społeczną”.
  26. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie stopni. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 282, 11 listopada 1933. 
  27. ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1].
  28. ↑ M.P. z 1939 r. nr 115, poz. 270 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  29. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  30. ↑ Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 129, 19 marca 1934. 
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Fularski&oldid=74900637”