Mirosław Żuławski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mirosław Żuławski

Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1913 Nisko
Data i miejsce śmierci	17 lutego 1995 Warszawa
Wicedyrektor departamentu MSZ
Okres	od 1971 do 1974
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Ambasador PRL w Senegalu, Republice Górnej Wolty, Republice Mali i Gambii
Okres	od 1974 do 1977
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	charge d'affaires z pionu handlowego
Następca	Marian Stradowski
Odznaczenia
Cytaty w Wikicytatach

Mirosław Żuławski (ur. 16 stycznia 1913 w Nisku, zm. 17 lutego 1995 w Warszawie) – polski pisarz, dyplomata.

Syn Sławomira Żuławskiego, międzywojennego starosty w Tarnowskich Górach. Ukończył w 1935 studia na Wydziale Prawa i Studium Dyplomatyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1936–1939 był urzędnikiem administracji państwowej – sekretarzem wojewody lwowskiego.

W czasie okupacji mieszkał z rodziną we Lwowie, tam urodził się jego syn Andrzej. W latach 1941–1944 działał w Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej, był redaktorem konspiracyjnego czasopisma „Biuletyn Informacyjny Ziemi Czerwieńskiej”, działaczem podziemia kulturalnego. W 1944 – szefem Oddziału VI Biura Informacji i Propagandy (BIP) obszaru Lwów KG ZWZ- AK. Pisał i redagował biuletyny informacyjne. Był karmicielem, a później preparatorem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla, co skutecznie chroniło przed represjami okupanta. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną wyjechał ze Lwowa. W latach 1944–1945 był korespondentem wojennym, a następnie zastępcą redaktora naczelnego dziennika „Rzeczpospolitej” w Lublinie.

W latach 1945–1948 był członkiem PPS, od 1948 należał do PZPR^[1]. W latach 1945–1949 przebywał jako radca kulturalny w Ambasadzie RP w Paryżu, w latach 1949–1952 w Pradze. W latach 1952–1955 wchodził w skład zespołu redakcyjnego „Przeglądu Kulturalnego”, publikował też w tygodniku „Świat”. W latach 1956–1965 znów pracował w Paryżu reprezentując Polskę w UNESCO. Od 1971 był wicedyrektorem departamentu MSZ. Lata 1973–1977 spędził w Dakarze jako Ambasador PRL w Senegalu, Republice Górnej Wolty, Republice Mali^[2] i od 1975 w Gambii^[3]; w 1978 przeszedł na emeryturę.

Jako poeta debiutował na łamach lwowskich „Sygnałów”. W 1953 roku otrzymał nagrodę państwową III. stopnia za powieść Rzeka czerwona^[4]. W latach 1990–1995 był stałym felietonistą magazynu „Twój Styl”.

Był mężem Czesławy Janiakównej, ojcem reżysera Andrzeja Żuławskiego, bratankiem pisarza Jerzego Żuławskiego, kuzynem malarza Marka Żuławskiego, dziadkiem reżysera Xawerego Żuławskiego.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 lipca 1946)^[5]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (15 lipca 1954)^[6]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (12 stycznia 1955)^[7]
• Krzyż Komandorski Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
• Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Order Pracy I klasy (Wietnam)
• Order Narodowy Lwa (Senegal)^[1]

• Ostatnia Europa. Trzy miniatury (1947)
• Rzeka czerwona (1953)
• Portret wroga (1954)
• Opowieść atlantycka (1954)
• Drzazgi bambusa (1956)
• Psia gwiazda (1965)
• Opowieści mojej żony (1970)
• Pisane nocą (1973)
• Ucieczka do Afryki (1983)
• Album domowe. Felietony 1990–1995 (1997)

Napisał scenariusz filmu Opowieść atlantycka w reż. Wandy Jakubowskiej według własnego opowiadania pod tym tytułem.

• Grzegorz Mazur: Biuro Informacji i Propagandy SZP-ZWZ-AK 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1987, s. 402–403. ISBN 83-211-0892-X.

• Wspomnienia z lat okupacji