Modernizacja pojazdu kolejowego – Wikipedia, wolna encyklopedia
Modernizacja pojazdu kolejowego – prace modyfikacyjne w pojeździe kolejowym, które zmieniają przeznaczenie pojazdu lub poprawiają jego ogólne osiągi techniczne, a w szczególności:
- charakterystykę trakcyjną,
- prędkość maksymalną,
- moc,
- zdolność do zasilania w różnych systemach[1].
Pojazd przed modernizacją | Pojazd po modernizacji | ||||
---|---|---|---|---|---|
Zdjęcie | Producent | Seria lub typ | Zdjęcie | Modernizator | Seria lub typ |
![]() | HCP | 303E | ZNTK Oleśnica | 303Ea | |
![]() | Pafawag | 201E | ![]() | ZNLE Gliwice | 201Em |
![]() | ŁTZ | M62 | ![]() | Newag | 311D |
![]() | Fablok | 6D | Newag | 18D | |
![]() | Pafawag | EN57 | ![]() | ZNTK „Mińsk Mazowiecki” | EN57AL |
![]() | HCP | 111A | ![]() | Pesa Bydgoszcz | 162A |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz.U. z 2005 r. nr 212, poz. 1771, Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 października 2005 r. w sprawie ogólnych warunków technicznych eksploatacji pojazdów kolejowych.