Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Tichwinie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Monaster Zaśnięcia Matki Bożej

Тихвинский Богородичный Успенский монастырь

nr rej. 4710153000
Główny sobór monasteru
Państwo	Rosja
Obwód	leningradzki
Miejscowość	Tichwin
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Rodzaj klasztoru	monaster
Eparchia	tichwińska
Biskup tichwiński	Mścisław (Diaczyna)[1]
Klauzura	nie
Typ monasteru	męski
Obiekty sakralne
Sobór	Zaśnięcia Matki Bożej
Założyciel klasztoru	arcybiskup Pimen
Styl	ruski
Materiał budowlany	kamień, cegła
Data budowy	1560–1600
Data zamknięcia	lata 20. XX wieku
Data reaktywacji	1995
Położenie na mapie obwodu leningradzkiego Monaster Zaśnięcia Matki Bożej
Położenie na mapie Rosji Monaster Zaśnięcia Matki Bożej
59°39′10″N 33°31′10″E/59,652778 33,519444
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Monaster Zaśnięcia Matki Bożej – prawosławny męski klasztor w Tichwinie, w obwodzie leningradzkim, w eparchii tichwińskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Powstanie pierwszej wspólnoty monastycznej na miejscu dzisiejszego monasteru było związanie z początkiem kultu Tichwińskiej Ikony Matki Bożej, która według tradycji Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, objawiła się nad Tichwinką w 1383^[2]. Przez pierwsze stulecie swojego istnienia klasztor ten nie odgrywał większej roli w życiu duchowym ziem ruskich. Dopiero w 1507 monasterem zainteresował się wielki książę moskiewski Wasyl III, który ufundował na jego potrzeby kamienną cerkiew. Obiekt został wzniesiony przez budowniczego moskiewskiego Dmitrija Syrkowa oraz jednego z artystów włoskich pracujących w tym okresie w Moskwie. W 1526, 11 lat po zakończeniu prac nad świątynią, odwiedził ją sam fundator^[2].

W 1547 Tichwin odwiedził Iwan Groźny, który najprawdopodobniej zdecydował o budowie klasztoru na miejscu objawienia czczonej jako cudowna ikony. W lutym 1560 na mocy carskiego ukazu do Tichwinu przybył arcybiskup nowogrodzki Pimen, który stanął na czele monasteru^[2]. Zespół budynków mieszkalnych i mury obronne zbudował dla klasztoru Fiodor Syrkow^[2]. Później, w 1581, do istniejącego kompleksu dobudowano refektarz z cerkwią Opieki Matki Bożej i pomieszczeniami gospodarczymi. Obiekt ten został przebudowany po pożarze w 1629^[2]. Z kolei między rokiem 1593 a 1600 zbudowana została ceglana dzwonnica^[2]. Na dzwonnicy znajdowało się 20 dzwonów^[3].

W latach 1613, 1614 i 1615 monaster był trzykrotnie oblegany przez Szwedów, lecz nigdy nie został zdobyty^[2]. W związku z traktowaniem go jako jednej z ważniejszych twierdz w północnej Rosji w latach 1669–1700, a następnie 1766–1795 wokół całego kompleksu zabudowań wzniesiono mury obronne z basztami o łącznej długości 950 metrów^[3]. Na teren monasteru prowadziły dwie bramy – północna i południowa, z cerkwiami nadbramnymi Tichwińskiej Ikony Matki Bożej oraz św. Mikołaja^[3].

Monaster pozostawał czynny do lat 20. XX wieku, gdy władze radzieckie zdecydowały o jego zamknięciu^[4]. W kwietniu 1995 mieszkańcy Tichwinu zwrócili się do patriarchy Moskwy i całej Rusi Aleksego z prośbą o reaktywację klasztoru. Już w kolejnym miesiącu odnowiony klasztor został formalnie reaktywowany^[4].

• A. Nizowskij, Samyje znamienityje monastyri i chramy Rossii, Wecze, Moskwa 2000, ISBN 5-7838-0578-5