Motocyklowe Grand Prix Francji 2008 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Daniel Pedrosa wygrał pierwszą sesję kwalifikacyjną w MotoGp. Hiszpan dominował w również w wolnych treningach poprzedzających kwalifikacje. Na podium znaleźli się również Casey Stoner oraz Colin Edwards. Tuż za podium znalazł się lider Mistrzostw Świata, który miał problemy z kontuzją, która nabawił się w Chinach^[1].

W sobotnie popołudnie Pedrosa potwierdził swoje dobre wyniki ze wcześniejszych przejazdów treningowych i utrzymał pole position wywalczone w piątek. Kolejny dobry start zaliczył kierowca niefabrycznego teamu Tech 3 Yamaha – Colin Edwards, który był gorszy tylko od Pedrosy. W pierwszej linii wystartuje jeszcze Casey Stoner, który zaliczył najlepszy start w kwalifikacjach w tym sezonie. O jedno miejsce niżej za Australijczykiem znalazł się Valentino Rossi, który myślał o przedostaniu się do pierwszego rzędu^[2]. Piąte miejsce zajął lider mistrzostw Jorge Lorenzo walczący w kontuzjami. Lorenzo wywrócił się jeszcze dwa razy przed kwalifikacjami, ale ukończył start w drugim rzędzie startowym.

Od początku wyścigu nie można było wskazać na wyraźnego faworyta zawodów. Zwycięzca pole position Sergio Gadea już chwilę po starcie stracił prowadzenie, zaś drugi w kwalifikacjach Bradley Smith słabo wystartował i już na pierwszym okrążeniu spadł do drugiej dziesiątki. Przez kolejne okrążenia w czołówce zachodziły zmiany, dzięki udanym manewrom wyprzedzania. W czołowej grupie znajdowało się dziewięć zawodników. Powoli, acz systematycznie straty odrabiał Smith, który po kilku okrążeniach zbliżył się do czołowej grupy. Na czternaście okrążeń przed końcem na prowadzenie wyszedł Niemiec Stefan Bradl. Przodownictwo utrzymał najdłużej ze wszystkich zawodników, bo przez ponad pięć okrążeń, ale to nie wystarczyło. Niemiec stracił najpierw pierwsze miejsce na rzecz Sergio Gadea, a następnie drugie, dzięki dobrej jeździe Gábora Talmácsiego. Na 12 okrążeń przed końcem wyścigu wywieszono białą flagę z czerwonym krzyżem sygnalizującą, iż w niektórych fragmentach toru zaczyna padać deszcz, a co za tym idzie pogarszają się warunki przyczepności motocykla, dzięki poślizgom. Gadea szybko stracił prowadzenie, a na czoło wyszedł Joan Olivé, który stworzył sobie trzy sekundową przewagę. Do końca regulaminowego wyścigu zostało już tylko okrążenie^[4] i Olivé był już prawie pewny zwycięstwa wywieszono czerwone flagi sygnalizujące przerwanie zawodów. Sygnalizacja ta została wywieszona przez to, iż na ostatnim okrążeniu kilku kolejnych zawodników wypadało z trasy.

Wypadki w klasie 125 cm³ spowodowały, iż w zawodach 250-ek zawodnicy na początku wyścigu jeździli zachowawczo. Tu decydującą rolę odegrał zwycięzca kwalifikacji Hiszpan Alex Debon. Alex już na stracie świetnie wystartował i utrzymał pierwszą pozycję. Powiększając powoli swoją przewagę nad rywalami. Za jego plecami znaleźli się Héctor Barberá oraz Marco Simoncelli. W późniejszym czasie Barbera spadł na niższa pozycję, a Włoch walczył o czołowe pozycje.

W czasie, gdy Debon pokonywał dystans z coraz to szybszymi czasami jednego okrążenia, trwała walka o pozostałe miejsca na podium. Zawodnicy KTMu Hiroshi Aoyama (Japończyk był już blisko Debona, jednak nie utrzymał tempa Hiszpana) i Mika Kallio wyszli na czoło grupy razem z Simoncellim i Takahashim walcząc jak najlepsze miejsce. Przy różnych rodzajach opon jakimi dysponowali zawodnicy toczyła się wyrównana walka do której dołączył się zwycięzca z Kataru – Mattia Pasini.

Do końca wyścigu o drugą pozycje walczyli dwaj Włosi między którymi różnica nie przekraczała 0,1 sekundy. Ostatecznie lepszy okazał się Marco Simoncelli wyprzedzając Pasiniego. Na pierwszym miejscu niezagrożenie dojechał Alex Debon, który po raz pierwszy w swojej karierze stanął na najwyższym stopniu wyścigu o motocyklowe mistrzostwo świata.

Mika Kallio pozostał liderem Mistrzostw, choć jego przewaga nad drugim Pasinim zmalała do 16 punktów.

Wyścig klasy MotoGp odbył się bez problemów w porównaniu z 125, czy 250, ale nie obyło się bez wypadków. Najlepszy start w czołówki stawki zaliczył Australijczyk Casey Stoner, który wyszedł na prowadzenie. Za nim plasował się zwycięzca kwalifikacji Daniel Pedrosa. Colin Edwards znalazł się na trzeciej pozycji. Dwie lokaty niżej znalazł się zwycięzca z Grand Prix Chin Valentino Rossi. Takie miejsca utrzymały się do końca pierwszego okrążenia. Przez dwa kolejne okrążenia zawodnicy praktycznie nie zmieniali się pozycjami. Tylko Rossi przesunął się o jedną pozycję. Na trzecim okrążeniu z wyścigu odpadł James Toseland, który zaliczył upadek. Na czele dalej znajdował się Stoner, który jednak powoli tracił przewagę nad znajdującymi się za nim Pedrosą i Rossim. Włoch najpierw wyprzedził Hiszpana, a na ósmy okrążeniu po dwóch próbach objął przodownictwo w zawodach. Stoner po chwili miał problemy ze swoim Ducati i spadł na niższa pozycję. Na 14 okrążeniu z wyścigu wypadł John Hopkins. Tak samo mógł skończyć Stoner, który zaliczył defekt na 20 okrążeniu jednak, dzięki uprzedniemu wyniesieniu białych flag^[6] na torze Australijczyk mógł wrócić do wyścigu. W tym czasie świetne czasy wykręcał Valentino Rossi, który wyprzedzał drugiego Jorge Lorenzo o ponad 11 sekund. Ostatecznie wygrał Rossi, który pod koniec wyścigu zwolnił, drugi był Lorenzo, a trzeci Edwards. Całe podium zajęli kierowcy motocykli Yamaha. Stoner ostatecznie zajął ostatnie – 16. miejsce.

Nowym liderem mistrzostw został Valentino Rossi, który wyprzeda o trzy punkty dwóch Hiszpanów Daniela Pedrosę oraz Jorge Lorenzo.