Naloty na Tokio – Wikipedia, wolna encyklopedia

Naloty na Tokio
II wojna światowa, wojna na Pacyfiku
Ilustracja
Większość zabudowań była drewniana, dlatego zastosowano bomby zapalające
Czas

1944–1945

Miejsce

Tokio

Terytorium

Japonia

Wynik

zwycięstwo aliantów

Strony konfliktu
 Japonia  Stany Zjednoczone
 Wielka Brytania
Siły
638 dział przeciwlotniczych,
90 myśliwców
325 bombowców
Straty
80 000–130 000 cywilów,
>1 000 000 bezdomnych,
267 171 zniszczonych budynków
43 samoloty
Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
35°41′N 139°46′E/35,683333 139,766667

Naloty na Tokioamerykańskie naloty na stolicę Cesarstwa Wielkiej Japonii w latach 1944–1945 podczas działań wojennych na Pacyfiku, w czasie II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym, symbolicznym nalotem amerykańskiego lotnictwa na terytorium Japonii był tzw. Rajd Doolittle’a z kwietnia 1942 roku, ale regularna kampania lotnicza nad Wyspami Japońskimi mogła się rozpocząć dopiero dwa lata później, po zdobyciu lotnisk na Marianach.

24 listopada 1944 roku 88 jednostek United States Army Air Forces zaatakowało miasto, ponieważ jednak bomby zrzucano z wysokości 10 kilometrów, tylko 10% z nich trafiło w zaplanowane cele.

Tokio 10 marca 1945 roku po największym nalocie

W nocy z 23 na 24 lutego 1945 na Tokio spadły pierwsze bomby zapalające, niszcząc nieco ponad 2 km² miasta. Największy i najbardziej niszczycielski nalot miał miejsce 9/10 marca 1945, kiedy to 334 samoloty B-29 zaatakowały w nocnym nalocie dywanowym, zrzucając na miasto 1667 ton bomb zapalających (ładunek na cel zrzuciło tylko 279 maszyn[1]). Drewniana zabudowa szybko zajęła się ogniem. W wyniku burzy ogniowej spłonęło blisko 277 tysięcy budynków. Według danych japońskich, zależnie od ich źródła, zginęło od 72 489 do 83 792 ludzi, czyli więcej niż w ataku atomowym na Hiroszimę[2]. Są źródła mówiące nawet o 120 tysiącach ofiar[3]. Operacja nosiła kryptonim „Meetinghouse”.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michał Fiszer: Lotnictwo w osiąganiu celów strategicznych operacji militarnych. Warszawa: TRIO, 2011, s. 165. (pol.).
  2. Michał Fiszer: Lotnictwo w osiąganiu celów strategicznych operacji militarnych. Warszawa: TRIO, 2011, s. 166. (pol.).
  3. Donald Sommerville: Kronika II Wojny Światowej, 1991 Bison Book Ltd, str. 289.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]