Nikola Hristić – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nikola Hristić

Никола Христић

Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1818 Sremska Mitrovica
Data i miejsce śmierci	26 listopada 1911 Belgrad
Premier Serbii
Okres	od 3 grudnia 1867 do 3 lipca 1868
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Jovan Ristić
Następca	Đorđe Cenić
Premier Serbii
Okres	od 3 października 1883 do 19 lutego 1884
Poprzednik	Milan Piroćanac
Następca	Milutin Garašanin
Premier Serbii
Okres	od 27 kwietnia 1888 do 19 stycznia 1889
Poprzednik	Sava Grujić
Następca	Kosta Protić
Premier Serbii
Okres	od 27 października 1894 do 7 lipca 1895
Poprzednik	Svetomir Nikolajević
Następca	Stojan Novaković
Multimedia w Wikimedia Commons

Nikola Hristić (cyr. Никола Христић; ur. 10 sierpnia 1818 w Sremskiej Mitrovicy, zm. 26 listopada 1911 w Belgradzie^[1]) – serbski polityk i prawnik, czterokrotny premier Królestwa Serbii (1867-1868, 1883-1884, 1888-1889, 1894-1895), minister spraw zagranicznych Serbii (1888-1889, 1894-1895), minister spraw wewnętrznych Serbii (1860–1868).

Kształcił się w szkole w rodzinnej Sremskiej Mitrovicy. W 1840 przyjechał do Belgradu i podjął pracę urzędnika w Sądzie Okręgowym^[1]. Awansując w hierarchii urzędniczej, dzięki protekcji Iliji Garašanina w 1847 został prezesem Sądu Okręgowego w Požarevacu^[1], a w 1852 szefem policji w Belgradzie. W 1856 objął funkcję komendanta żandarmerii serbskiej i zajął się zwalczaniem spisku przeciwko księciu Miloszowi^[1].

W 1860 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych w rządzie Filipa Hrsticia. Dwa lata później zeznawał w sądzie jako światek strzelaniny serbskich żandarmów z oddziałem tureckim, stacjonującym w Belgradzie. Incydent w pobliżu fontanny Čukur rozpoczął się od zastrzelenia przez żołnierza tureckiego małego chłopca, a zakończył zbombardowaniem Belgradu przez artylerię turecką z Kalemegdanu^[1]. W grudniu 1867 stanął na czele rządu jako przedstawiciel Partii Konserwatywnej i przejął odpowiedzialność za śledztwo w sprawie zamachu na księcia Michajło, by następnie doprowadzić do schwytania i osądzenia zamachowców. Zorganizowana przez Hristicia policja wykazywała się skutecznością w zakresie zwalczania niepokojów społecznych i przemytu, prowadziła także inwigilację opozycji^[1].

Po objęciu tronu przez Milana I, Hristić usunął się w cień, ale został ponownie przywrócony na stanowisko premiera i ministra spraw wewnętrznych w czasie rebelii timockiej^[1]. Po stłumieniu zamieszek, nowy rząd utworzył Milutin Garašanin, a Hristić objął stanowisko wiceprzewodniczącego Rady Państwa. W kwietniu 1888 po raz kolejny objął stanowisko premiera, które sprawował przez okres 9 miesięcy. Ostatni, czwarty raz stanął na czele rządu w roku 1894. Rok później został zdymisjonowany i powrócił do działalności w Radzie Państwa. W 1901 zrezygnował z aktywności politycznej^[1]. Zmarł w Belgradzie w roku 1911.

Był żonaty (żona Juliana z d. Hadži-Jovanović), miał dwoje dzieci (Kosta i Poleksija).

• Никола Христић. srpskaenciklopedija.org. [dostęp 2021-12-07]. (serb.).