Ninna-ji – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ninna-ji
仁和寺
	; Główny pawilon
Państwo	Japonia
Miejscowość	Ukyō-ku, Kioto
Rodzaj klasztoru	klasztor buddyjski, Shingon
Fundator	Uda
Materiał budowlany	drewno
Data budowy	888
	Położenie na mapie Kioto Ninna-ji
	Położenie na mapie Japonii Ninna-ji
	Położenie na mapie prefektury Kioto Ninna-ji
	35°01′51″N 135°42′50″E/35,030833 135,713889
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Ninna-ji (jap. 仁和寺) – świątynny kompleks buddyjski w Kioto, w Japonii, usytuowany w północno-zachodniej dzielnicy Ukyō-ku^[a].

Opis

Kompleks został założony przez cesarza Udę (867–931), według tradycji, w 888 roku. Jest najważniejszą świątynią szkoły omuro sekty shingon. Mnisi z innych świątyń tej szkoły przybywają do Ninna-ji w celu nauki i ćwiczeń duchowych oraz aby służyć w niej^[1]. Świątynia jest słynna ze swoich drzew wiśni gatunku omuro-sakura, które kwitną najpóźniej w całym Kioto^[2]. Świątynia była także znana jako Cesarski Pałac Omuro (御室御所 Omuro Gosho)^[3]^[4], albowiem jej założyciel, cesarz Uda, zbudował tu dla siebie rezydencję o nazwie Omuro, w której zamieszkał po abdykacji w 897 roku.

Główny pawilon (金堂 Kondō) został uznany za skarb narodowy Japonii, 14 innych obiektów jako ważne dobra kultury (Important Cultural Properties), a sanktuarium jako całość jest wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO od grudnia 1994 jako część obiektu Zespół zabytkowy dawnego Kioto, Uji i Ōtsu^[5]^[6].

Historia

Kompleks został utworzony w okresie Heian. W 886 roku cesarz Kōkō nakazał budowę świątyni, która miała być błogosławieństwem dla kraju i służyć rozwojowi buddyzmu w Japonii. Cesarz nie dożył jednak jej ukończenia. Jego następca, cesarz Uda, ukończył budowę w 888 roku. W 897 roku Uda abdykował na rzecz swojego syna Daigo, a sam zamieszkał w świątyni i stał się pierwszym monzeki (księciem-kapłanem)^[7]^[b]. Od tego momentu do późnego okresu Edo najważniejszy kapłan pochodził z cesarskiego rodu^[8]. W okresie wojen Ōnin (1466–1476) kompleks świątynny został zniszczony, ale wkrótce go odbudowano. Obecnie istniejące budynki pochodzą z lat 1641–1644. W czasie rekonstrukcji Pałacu Cesarskiego w Kioto (京都御所 Kyōto-gosho) część jego budynków została przeniesiona do Ninna-ji: główny pawilon oraz część rezydencji Ninna-ji Goten (była rezydencja głównego kapłana).

Najważniejszym obiektem kompleksu jest główny pawilon (金堂 Kondō), który został uznany za skarb narodowy Japonii. Jest to duży parterowy budynek o wymiarach 7 x 5 ken (ok. 13 x 9 m). Jego najcenniejszą cechą jest to, że zachował charakter cesarskiego pałacu z okresu Azuchi-Momoyama (1573–1603).

Innymi ważnymi pawilonami kompleksu są m.in.: pięciopiętrowa pagoda (五重塔 Gojū-no-Tō), brama wejściowa Niōmon (二王門 Niō-mon), brama wewnętrzna (środkowa) Chūmon (中門 Chū-mon), dzwonnica (鐘楼 Shōrō), repozytorium sutr i kronik (経蔵 Kyōzō)^[c], pawilon bogini Kannon (観音堂 Kannon-dō), pawilon Mieidō (御影堂 Miei-dō) (pawilon mieszczący święty wizerunek fundatora^[9].

Galeria

Dzwonnica
Kyōzō
Miei-dō
Ogród Północny
Kwitnące wiśnie

Uwagi

↑ W piśmiennictwie polskim dot. Japonii przyjęto słowo „chram” jako tłumaczenie jinja (shintō), a słowo „świątynia” – buddyjskiej tera (o-tera, -ji). Podobnie jest w innych językach, w tym w języku angielskim: jinja → „shrine”, tera → „temple”.
↑ Książę z rodu cesarskiego, który otrzymał święcenia kapłańskie, naczelny kapłan świątyni poprzednio prowadzonej przez założyciela sekty; monzeki no tera → buddyjska świątynia, której naczelny kapłan pochodzi z rodziny cesarskiej.
↑ W japońskiej architekturze buddyjskiej jest to repozytorium sutr, świętych pism i kronik dot. historii świątyni. W czasach starożytnych kyōzō umieszczano naprzeciwko dzwonnicy na osi wschód-zachód świątyni.

Przypisy

↑ NINNAJI: Learn about Ninna-ji Temple. [dostęp 2020-03-29]. (ang.).
↑ NINNAJI: Beautiful scenery at Ninna-ji Temple, a Buddhist Temple founded in 888 AD.. [dostęp 2020-03-29]. (ang.).
↑ Japan-Wireless: Ninnaji Temple, Temple turned former imperial residence. Japan Visitor Your Tourist and Resident Guide to Japan, 2020. [dostęp 2020-03-29]. (ang.).
↑ Chris Rowthorn, Others: Japan. Santa Barbara, California: Lonely Planet Publications Pty Ltd, 2015, s. 311. ISBN 978-1-74321-674-3. (ang.).
↑ Historic Monuments of Ancient Kyoto (Kyoto, Uji and Otsu Cities). WWW.UNESCO.ORG. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).
↑ Advisory Body Evaluation (ICOMOS): Historic Monuments of Ancient Kyoto (Kyoto, Uji and Otsu Cities). WWW.UNESCO.ORG, 1994. [dostęp 2019-05-29]. (ang.).
↑ Koh Masuda: Kenkyusha's New japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha LImited, 1991, s. 1131. ISBN 4-7674-2015-6.
↑ ROHM Co., Ltd: The beauty of the low cherry trees at Ninnaji Temple!. 1997-2020. [dostęp 2020-03-28]. (ang.).
↑ Mary Neighbour Parent: mieidou　(御影堂). Japanese Architecture and Art Net Users System, Tokio, 2001. [dostęp 2019-07-06]. (ang.).

Bibliografia

Chris Rowthorn, Others: Japan. Santa Barbara, California: Lonely Planet Publications Pty Ltd, 2015, s. 311. ISBN 978-1-74321-674-3. (ang.).

[1] W piśmiennictwie polskim dot. Japonii przyjęto słowo „chram” jako tłumaczenie jinja (shintō), a słowo „świątynia” – buddyjskiej tera (o-tera, -ji). Podobnie jest w innych językach, w tym w języku angielskim: jinja → „shrine”, tera → „temple”.

[9] Książę z rodu cesarskiego, który otrzymał święcenia kapłańskie, naczelny kapłan świątyni poprzednio prowadzonej przez założyciela sekty; monzeki no tera → buddyjska świątynia, której naczelny kapłan pochodzi z rodziny cesarskiej.

[11] W japońskiej architekturze buddyjskiej jest to repozytorium sutr, świętych pism i kronik dot. historii świątyni. W czasach starożytnych kyōzō umieszczano naprzeciwko dzwonnicy na osi wschód-zachód świątyni.

[NN-2] NINNAJI: Learn about Ninna-ji Temple. [dostęp 2020-03-29]. (ang.).

[NN0-3] NINNAJI: Beautiful scenery at Ninna-ji Temple, a Buddhist Temple founded in 888 AD.. [dostęp 2020-03-29]. (ang.).

[JapanGuide-4] Japan-Wireless: Ninnaji Temple, Temple turned former imperial residence. Japan Visitor Your Tourist and Resident Guide to Japan, 2020. [dostęp 2020-03-29]. (ang.).

[LPJapanJJ-5] Chris Rowthorn, Others: Japan. Santa Barbara, California: Lonely Planet Publications Pty Ltd, 2015, s. 311. ISBN 978-1-74321-674-3. (ang.).

[UNESCO-6] Historic Monuments of Ancient Kyoto (Kyoto, Uji and Otsu Cities). WWW.UNESCO.ORG. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).

[UNESCO_Kioto-7] Advisory Body Evaluation (ICOMOS): Historic Monuments of Ancient Kyoto (Kyoto, Uji and Otsu Cities). WWW.UNESCO.ORG, 1994. [dostęp 2019-05-29]. (ang.).

[Ken-8] Koh Masuda: Kenkyusha's New japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha LImited, 1991, s. 1131. ISBN 4-7674-2015-6.

[ROHM2-10] ROHM Co., Ltd: The beauty of the low cherry trees at Ninnaji Temple!. 1997-2020. [dostęp 2020-03-28]. (ang.).

[JANUSmieidou-12] Mary Neighbour Parent: mieidou　(御影堂). Japanese Architecture and Art Net Users System, Tokio, 2001. [dostęp 2019-07-06]. (ang.).

[13] Wspólnie z Argentyną, Belgią, Francją, Niemcami, Indiami i Szwajcarią.

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[b]

[8]

[c]

[9]

[A]