Rinnō-ji – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rinnō-ji
輪王寺
	; Sanbutsu-dō
Państwo	Japonia
Miejscowość	Nikkō
Typ budynku	świątynia
Rozpoczęcie budowy	VIII wiek
	Położenie na mapie Japonii Rinnō-ji
	36°45′18″N 139°36′01″E/36,755000 139,600278
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Rinnō-ji (jap. 輪王寺) – świątynia^[a] buddyjska w Nikkō (prefektura Tochigi) w Japonii. Jest ośrodkiem szkoły tendai^[1]. W 1999 została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako część obiektu pod nazwą „Chramy i świątynie Nikko”^[2].

Historia

Od początku świątynia reprezentowała synkretyzm shintō-buddyjski (shinbutsu-shūgō), który trwał aż do okresu Meiji. Rinnō-ji założył w VIII wieku mnich buddyjski Shōdō jako część kompleksu sakralnego obejmującego chramy Nikkō Tōshō-gū i Futarasan-jinja. W 1879 decyzją administracyjną zlikwidowano synkretyczny charakter świątyni i przypisano ją wyłącznie buddyzmowi. Jednocześnie przeniesiono główne budynki świątyni z terenu chramów shintō^[2].

Świątynia Rinnō-ji słynie z Pawilonu Trzech Posągów Buddy (三仏堂 Sanbutsu-dō) z 1648. Znajdują się w nim 3 duże, drewniane, pokryte laką i złocone posągi. Środkowy to Amida, po lewej Kannon o tysiącu rąk, po prawej nietypowe wyobrażenie opiekunki zwierząt Batō Kannon z głową konia, wyrastającą z jej czoła. Z tyłu świątyni znajduje się Sōrin-tō, wysoka kolumna (rodzaj stupy) z brązu, na której wyryto 10 tysięcy sutr; wiszą na niej 24 dzwonki. Za świątynią rozciąga się ogród Shōyō-en^[1]. Świątyni podlega Taiyū-in Reibyō (大猷院霊廟)^[b] mauzoleum Iemitsu Tokugawy z 1653^[2].

Galeria

Trzy posągi w Sanbutsu-dō
Ogród świątynny Shōyō-en
Mauzoleum Iemitsu Tokugawy Taiyū-in
Brama Kara-mon mauzoleum Taiyū-in
Sōrin-tō

Uwagi

↑ W piśmiennictwie polskim dot. Japonii przyjęto słowo „chram” jako tłumaczenie jinja, a słowo „świątynia” – buddyjskiej tera (o-tera). Podobnie jest w innych językach, w tym w języku angielskim: jinja → „shrine”, tera → „temple”.
↑ Nazwa mauzoleum Taiyū-in jest jednocześnie pośmiertnym imieniem Iemitsu Tokugawy → Taiyūin

Przypisy

↑ ^a ^b Nicholas Bornoff, Japonia. Przewodnik National Geographic, National Geographic Society, 2000, s.114-115, ISBN 83-89019-53-1.
↑ ^a ^b ^c Rinnō-ji (archiwum: web.archive.org).

[1] W piśmiennictwie polskim dot. Japonii przyjęto słowo „chram” jako tłumaczenie jinja, a słowo „świątynia” – buddyjskiej tera (o-tera). Podobnie jest w innych językach, w tym w języku angielskim: jinja → „shrine”, tera → „temple”.

[4] Nazwa mauzoleum Taiyū-in jest jednocześnie pośmiertnym imieniem Iemitsu Tokugawy → Taiyūin

[Japonia-2] Nicholas Bornoff, Japonia. Przewodnik National Geographic, National Geographic Society, 2000, s.114-115, ISBN 83-89019-53-1.

[RI-3] Rinnō-ji (archiwum: web.archive.org).

[5] Wspólnie z Argentyną, Belgią, Francją, Niemcami, Indiami i Szwajcarią.

[a]

[1]

[2]

[b]

[A]