Oksymorfon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Oksymorfon
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	(4R,4aS,7aR,12bS)-4a,9-dihydroksy-3-metylo-2,4,5,6,7a,13-heksahydro-1H-4,12-metanobenzofuro[3,2-e]izochinolin-7-on
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C17H19NO4
Masa molowa	301,34 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	76-41-5
PubChem	5284604
DrugBank	DB01192
SMILES
	CN1CCC23C4C(=O)CCC2(C1CC5=C3C(=C(C=C5)O)O4)O
InChI
	InChI=1S/C17H19NO4/c1-18-7-6-16-13-9-2-3-10(19)14(13)22-15(16)11(20)4-5-17(16,21)12(18)8-9/h2-3,12,15,19,21H,4-8H2,1H3/t12-,15+,16+,17-/m1/s1
	InChIKey
	UQCNKQCJZOAFTQ-ISWURRPUSA-N
Właściwości
Temperatura topnienia	248–249 °C
logP	0,83
Kwasowość (pKa)	8,17
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Klasyfikacja medyczna
ATC	N02AA11
Legalność w Polsce	środek odurzający grupy I-N
	Multimedia w Wikimedia Commons

Oksymorfon – organiczny związek chemiczny, półsyntetyczny opioid. Znajduje się w grupie I-N Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii^[2]. Jest objęty Jednolitą konwencją o środkach odurzających z 1961 roku (wykaz I)^[3].

Przypisy