Pergola – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pergola – budowla ogrodowa w postaci zacienionej alei lub element budynku w architekturze. Składa się z dwóch rzędów podpór (słupków) i ułożonej na nich lekkiej kratownicy lub układu belek podtrzymujących rośliny, najczęściej pnące^[1].

Pergolę stosowano w architekturze ogrodowej od czasów średniowiecza. W zależności od poszczególnych epok architektonicznych budowla przybierała różne formy – od lekkiej, niewyszukanej, drewnianej konstrukcji do masywnych, marmurowych kolumn (np. żelbetowa pergola we Wrocławiu w Parku Szczytnickim).

Pergola stosowana była w architekturze modernistycznej w Europie i Stanach Zjednoczonych przed i po II wojnie światowej głównie w awangardowych budynkach mieszkalnych i hotelach. Pergole instalowano m.in. na tarasach dachowych w postaci żelbetowych elementów na cienkich metalowych wspornikach.

Funkcje pergoli w architekturze modernistycznej:

zacienienie tarasu na dachu
podpora dla roślin
nadanie wizualnej lekkości budynkowi, integracja budynku z niebem (pergola była elementem awangardowym świadczącym o wysokiej jakości architektury danego budynku)
nośnik dodatkowego oświetlenia elektrycznego
wspornik dla dodatkowych materiałów osłonowych np. plandeki przeciwdeszczowej

Zobacz też

Przypisy

↑ Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 118. ISBN 83-85001-89-1.

[1] Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 118. ISBN 83-85001-89-1.

[1]