Pocałuj mnie, głuptasie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2022-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pocałuj mnie, głuptasie

Kiss Me, Stupid

Gatunek	komedia romantyczna
Data premiery	22 grudnia 1964
Kraj produkcji	Stany Zjednoczone
Język	angielski
Czas trwania	116 min
Reżyseria	Billy Wilder
Scenariusz	Billy Wilder I.A.L. Diamond
Główne role	Ray Walston Felicia Farr
Muzyka	George Gershwin André Previn
Zdjęcia	Joseph LaShelle
Scenografia	Alexandre Trauner Edward G. Boyle
Kostiumy	Bill Thomas
Montaż	Daniel Mandell
Wytwórnia	The Mirisch Corporation Phalanx Productions Claude Productions
Dystrybucja	Lopert Pictures

Pocałuj mnie, głuptasie (ang. Kiss Me, Stupid) – amerykańska komedia romantyczna z 1964 roku w reżyserii Billy’ego Wildera.

• Ray Walston jako Orville J. Spooner
• Felicia Farr jako Zelda Spooner
• Cliff Osmond jako Barney Millsap
• Dean Martin jako Dino Martini
• Kim Novak jako Polly „Lufa"
• Barbara Pepper jako Duża Berta

Orville Spooner i Barney Millsap są amatorskimi kompozytorami z małego miasteczka Climax. Barney pracuje jako mechanik samochodowy, Orville udziela lekcji gry na pianinie. Oboje marzą o karierze, zwłaszcza Barney. Orville'a bardziej od muzyki interesuje jego piękna żona, Zelda, o którą jest nieustannie zazdrosny. I wtedy muzycy dostają swoją szansę - w stacji benzynowej Barneya zatrzymuje się popularny piosenkarz, Dino Martini. Chociaż nie jest zainteresowany muzykami-amatorami, to Barney knuje intrygę i celowo psuje samochód Dina, tak, że ten musi się zatrzymać na noc u Spoonera. Ku zgrozie Orville'a, Dino okazuje się być nimfomanem i chce spędzić noc z Zeldą, której akurat nie ma w domu. Barney wymyśla plan, by Orville pokłócił się ze swoją żoną, by ta na jedną noc nie była w domu, a on sprowadzi z podmiejskiego baru „Pępek” kelnerkę, która będzie udawać żonę Orville'a dla Dina. Plan, nie bez przeszkód, dochodzi do skutku. Zelda wyjeżdża do domu rodziców, a kelnerka-prostytutka, Paulie „Lufa”, udaje żonę Orville'a. Udało się również sprzedać kilka piosenek, m.in. „Sweet Sofia be Mine”. Nie interesuje się jednak Dinem, o którym sądzi, że nie jest gentelmanem, lecz samym Orvillem, w którym odkrywa duży talent muzyczny. Tymczasem Zelda wraca i wraz z Barneyem obserwują akcję, która odbywa się w jej domu - Orville tańczy z Polly, a Dino siedzi zażenowany. Widząc to Zelda ucieka do baru „Pępek”, gdzie się upija. Przełożona baru, Duża Berta, przenosi Zeldę do przyczepy, w której mieszka Polly. Dino, który został wywalony z domu przez Orville'a, jedzie do „Pępka” i pyta o dobrą kobietę na noc. Barman podpowiada mu, by poszedł do przyczepy Polly „Lufy”. Gdy Zelda widzi Dina zaczyna rozumieć co się wydarzyło w jej domu. Tej samej nocy Orville zdradza swoją żonę z Polly, która udaje już dla niego Zeldę, a Zelda zdradza Orville'a z Dinem, dla którego udaje Polly. Nad ranem Polly wraca do Zeldy i wszystko sobie tłumaczą. Polly dostaje pieniądze na samochód, na które pracuje od lat w „Pępku”. Zelda wnosi z kolei pozew o rozwód. Przed gmachem sądu Orville, Zelda i Barney patrzą w telewizji na Dina, który śpiewa na ekranie utwór „Sweet Sofia be mine”. Marzenia Barneya i Orville'a zostają spełnione - oboje zyskają na piosence koło miliona i rozdają autografy. Zelda przebacza natomiast mężowi słowami „Pocałuj mnie, głuptasie”.