Poklat – Wikipedia, wolna encyklopedia

Poklat (Poklatta, Poklatte, Leliwa odmienny) – kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Leliwa.

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]:

W polu błękitnym półksiężyc z twarzą (okiem w prawo) srebrny, nad którym gwiazda złota. Klejnot: nad hełmem bez korony samo godło. Labry błękitne podbite srebrem.

Herb przytaczany jedynie przez Nowego Siebmachera.

Niemal zupełnie nieznana drobna rodzina szlachecka. Nazwisko ich ma pochodzić od słowa pokład. Pierwsza wzmianka w 1552 (Laurentius Potlaht w Parszczycach), kolejne z 1582 (Pocklatken), 1605, 1618, 1621 (Poklatten w Bargędzinie). Dział należący do rodziny w Parszczycach przejęli Krokowscy w 1572, zaś w Bargędzinie Wejherowie herbu Skarzyna przed 1638. Rodzina wygasła w XVII wieku. Według herbarza Ledebura (Adelslexikon der preussichen Monarchie von...), rodzina ta jest identyczna z rodziną Podlaskich. Informacja ta ma swoje źródło na mapie Pomorza Lubinusa, gdzie herby obu rodów są identyczne. Obie rodziny używały w rzeczywistości innych choć podobnych herbów.

Poklat (Pocklatk, Pocklatt, Pocklatten, Poklath, Poklatt, Poklatta, Poklatte, Poklatten, Potlaht, być może także Potlatken, Pottlacke).

Identycznego herbu używała rodzina Piotroch.

• Przemysław Pragert: Herbarz rodzin kaszubskich. T. 2. BiT, 2007, s. 155, 282. ISBN 978-83-924425-9-2.