Sieniawski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sieniawski (Syniewski) – polski herb szlachecki, odmiana herbu Leliwa.

Na tarczy pięciodzielnej, w polach I i IV czerwonych – orzeł polski, w II błękitnym – pół krzyża srebrnego bez lewego trzeciego ramienia (Pilawa); w III czerwonym – strzała żeleźcem do góry, srebrna, bez opierzenia, u dołu rozdarta i przekrzyżowana (Kościesza); w V błękitnym, między rogami półksiężyca złotego – takaż sześciopromienna gwiazda (Leliwa). W klejnocie trzy pióra strusie. Labry.

Podług Ostrowskiego odmiana przysługiwała wygasłej już w XVIII w. rodzinie Sieniawskich z Granowa (mieli być jednego pochodzenia z Granowskimi i Karśnickimi). Odmiana miała być utworzona przez Prokopa Sieniawskiego poprzez dodanie do własnej Leliwy m.in. herbu Chodkiewicz żony (Anny Eufrozyny z Chodkiewiczów). Syn Prokopa – pisarz polny koronny Hieronim Adam Sieniawski był żonaty z Elżbietą Potocką i tytułował się hrabią na Szkłowie i Myszy.

Sieniawski, Syniewski.

• Juliusz Ostrowski red.: Księga herbowa rodów polskich. Cz.1. (Wizerunki herbów). Warszawa: Józef Sikorski, gł. skł. Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897-1906, s. 574.
• Juliusz Ostrowski red.: Księga herbowa rodów polskich. Cz.2. (Opisy herbów). Warszawa: Józef Sikorski, gł. skł. Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897-1906, s. 349.

• Herb Sieniawski z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla