PzF 44 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Granatnik PzF 44 Lanze

Granatnik PzF 44 Lanze
Państwo	Niemcy
Producent	Heckler & Koch (granatnik) Dynamit Nobel (nabój)
Rodzaj	granatnik przeciwpancerny
Dane techniczne
Kaliber	44 mm (wyrzutnia) 67 (pocisku)
Wymiary
Długość	0,88 m (niezaładowany) 1,162 m (załadowany)
Masa
broni	10,3 kg (w położeniu bojowym)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	168 m/s
Zasięg skuteczny	ok. 300-400 m
Przebijalność pancerza	370 mm
Multimedia w Wikimedia Commons

PzF 44 (Lanze, Panzerfaust 44) – niemiecki granatnik przeciwpancerny używany od lat 60. do połowy lat 80.

PzF 44 został skonstruowany w latach 50. przez firmy Dynamit Nobel (nabój) i Heckler & Koch (granatnik). Granatnik powstawał w tym samym czasie co RPG-7 i wyglądem oraz możliwościami bojowymi jest do niego podobny^[1]. Granatniki PzF 44-2A1 były używane do połowy lat 80. Później zastąpiły je nowe Panzerfaust 3.

Wyrzutnia PzF 44 miała kaliber 44 mm. Od spodu przymocowany był do niej mechanizm uderzeniowo-spustowy do komory którego był dołączony od spodu chwyt pistoletowy, a od tyłu kolba. Drugi chwyt pistoletowy znajdował się w przedniej części wyrzutni. Lanze wyposażony był w nietypowy, niespotykany w innych wzorach uzbrojenia mechanizm odpalający. Wewnątrz tylnego chwytu pistoletowego umieszczony był pudełkowy magazynek z nabojami zapałowymi. Po załadowaniu do wyrzutni granatu przeciwpancernego należało także załadować nabój zapałowy przy pomocy zamka ślizgowo-obrotowego którego rękojeść znajdowała się po lewej stronie komory spustowej. Jednocześnie z załadowaniem naboju zapałowego następowało napięcie sprężyny uderzeniowej iglicy. Oddanie strzału następowało po dociśnięciu kolby do ramienia (wyłączało bezpiecznik automatyczny) i ściągnięciu spustu. Ściągnięcie spustu zwalniało iglice która odpalała ładunek naboju zapałowego. Płomień przenosił się następnie kanałem ogniowym na ładunek miotający granatu przeciwpancernego. Żywotność wyrzutni określano na 2000 wystrzałów.

Początkowo z granatnika miotano nadkalibrowe pociski 81 mm. Miały one ładunek miotający z masą przeciwbieżną. W 1973 roku granatnik zmodernizowano. Nowa wersja o oznaczeniu PzF 44-2A1 została przystosowano do miotania nowych pocisków kalibru 67 mm. Miały one kombinowany, bezodrzutowo-rakietowy układ miotający (podobny do zastosowanego w RPG-7).

Do granatnika opracowano 3 typy amunicji: kumulacyjną (przeciwpancerną), wielozadaniową oraz ćwiczebną^[1].

• Kaliber:
  • wyrzutni: 44 mm
  • pocisku: 67 mm
• Masa: 11,8 kg
• Masa pocisku: 2,5 kg
• Długość: 880/1162 mm
• Prędkość początkowa pocisku: 168 m/s
• Prędkość maksymalna pocisku: 210 m/s
• Donośność: 300-400 m
• Przebijalność: 370 mm

• Jacek Szymański, Ryszard Woźniak. Granatniki przeciwpancerne (I). „Nowa Technika Wojskowa”. 1995. Nr. 10. s. s. 7-12. ISSN 1230-1655.