Robert Nighthawk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Robert Nighthawk
Imię i nazwisko

Robert Lee McCollum

Pseudonim

Robert Nighthawk

Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1909
Helena, Arkansas, USA

Data i miejsce śmierci

5 listopada 1967
Helena, Arkansas

Przyczyna śmierci

atak serca

Instrumenty

gitara, harmonijka ustna

Typ głosu

tenor

Gatunki

blues chicagowski

Zawód

muzyk

Aktywność

1921-1967

Wydawnictwo

Bluebird, Decca, Chess, Rounder

Powiązania

Frank Frost, Earl Hooker, Elmore James, Freddie King, Muddy Waters, Frank Seals

Współpracownicy
William Warren, Houston Stackhouse, John Lee Hooker, Henry Townsend, Joe Williams, Jimmie Rodgers, Laura Dukes, Speckled Red, Little Walter,
Instrument
gitara
Zespoły
Memphis Jug Band, Mississippi Sheiks, Speckled Red Trio, Nighthawks Trio, Flames of Rhythm,

Robert Nighthawk, właśc. Robert Lee McCollum (ur. 30 listopada 1909 w Helena, zm. 5 listopada 1967 tamże) – amerykański wokalista i gitarzysta bluesowy związany z bluesem chicagowskim. Naprawdę nazywał się Robert Lee McCollum, ale swoich pierwszych nagrań w 1937 r. dokonał jako Robert Lee McCoy. Później przyjął pseudonim Robert Nighthawk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Helenie w hrabstwie Phillips w stanie Arkansas. Jej ojcem był McCollum, a matką McCoy[a]. Jako dziecko pracował na farmie[1].

W 1921 r., w wieku 12 lat, uciekł z domu do Luizjany i nauczył się grać na harmonijce ustnej od Eddiego Jonesa. Włóczył się po południu stanów i od czasu do czasu występował w miejscowych barach[1][2].

W połowie lat 20. XX w. pojawił się w Memphis w stanie Tennessee i rozpoczął grać w znanym zespole prowadzonym przez Willa Shade'aMemphis Jug Band – w miejscowych parkach, salach tanecznych, barach oraz na ulicach miasta. Ponieważ zespół ten zaczął nagrywać w lutym 1927 r., nie ma nagrań z okresu ich współpracy[1][2]. 17 kwietnia 1926 r. urodził się jego syn Samuel Lee McCollum, którym Robert się nie zajmował, nie wiadomo z jakich przyczyn. Mimo tego wyrósł on na szanowanego bluesmana i znanego perkusistę bluesowego, działającego pod nazwiskiem Sam Carr. Grał on potem w grupie swojego ojca Nighthawks[1][3].

Pod koniec lat 20. współpracował z Williamem Warrenem, z którym występował w Black Cat Drug Store w Hollandale. W 1931 r. występował z gwiazdą muzyki countryJimmiem Rodgersem. Następnie stworzył duet ze swoim kuzynem gitarzystą i wokalistą bluesowym Houstonem Stackhouse’em, który nauczył go grać na gitarze. Ich bazą była farma w Murphy Bayou. Występowali w lokalnych barach, na przyjęciach i piknikach w rejonie Hollandale przez kilka lat. W 1932 r. doszedł do nich brat Roberta – Percy McCollum i rozpoczęli koncertować w barach, w salach tanecznych, na piknikach i prywatkach w rejonie Crystal Springs i Frair's Point w stanie Missisipi. Gdy Robert miał 23 lata wystąpili na przyjęciu weselnym po ślubie Muddy Watersa z jego pierwszą żoną[b]. Mniej więcej w tym czasie Robert i Houston wystąpili w programie radiowym stacji WJDX w Jackson. Występowali także w rejonie Vicksburga. Następnie Robert powrócił do Memphis i rozpoczął współpracę w Johnem Lee Hookerem. Oprócz tego często występował z Mississippi Sheiks, Henrym Townsendem, Big Joem Williamsem i innymi m.in. w takich miastach jak Friar's Point, St Louis[c] w stanie Missouri i w Chicago w stanie Illinois. Przed 1935 r. współpracował z pieśniarką bluesową Laurą Dukes w East St Louis. W połowie lat 30. często odbywał tournée w ramach większych trup karnawałowych[1][2].

5 maja 1937 r. dokonał swoich pierwszych nagrań dla firmy Bluebird w hotelu Leland w Aurorze w stanie Illinois. Nagrań dokonano w trio: Robert Lee McCoy (czyli Robert Nighthawk) grał na gitarze i śpiewał, na drugiej gitarze wystąpił Big Joe Williams, a na harmonijce Sonny Boy Williamson. Jednym z nagranych utworów był "Prowling Nighthawk", od którego przybrał swój pseudonim. 11 listopada 1937 r. odbyła się jego druga sesja nagraniowa dla firmy Bluebird w tym samym miejscu. Oprócz Williamsa i Williamsona wspomagał go Henry Townsend. Na obu sesjach nagrano 14 bluesów. 18 grudnia 1938 r. jako Rambling Bob nagrał także dla Bluebird kolejnych 8 bluesów. Obok Williamsona wspomagał go pianista Speckled Red[2][4].

Pod koniec lat 30. i na początku lat 40. XX w. występował często w barach, spelunkach, klubach i na przyjęciach w rejonie Heleny w Arkansas.

5 czerwca 1940 r. nagrał jako Peetie's Boy dla wytwórni Decca Records 4 bluesy w towarzystwie Anny Sortier (voc.). Inni muzycy z tej sesji są nieznani[4].

Na przełomie lat 30. i 40. koncertował ze skrzypkiem Sonem Simsem, który podobno już wtedy grał na elektrycznie wzmocnionym instrumencie[2]. W latach 1943–1947 często występował w takich programach radiowych jak Bright Star Flour Show czy też Mother's Best Flour Show nadawanych przez radio KFFA w Helenie. Często koncertował w lokalnych klubach i barach. Pojawiał się także radiu WROX w Clarksdale oraz w radiu WDIA w Memphis. Na początku lat 40. Nighthawk przebywał w Chicago, gdzie razem z Johnem Henrym Barbee i innymi muzykami występował na Maxwell Street w rejonie znanym jako "Jew Town" lub wśród Polonii – "Żydowem"[2]. 10 listopada 1948 r. odbyła się jego pierwsza sesja dla firmy Chess z towarzyszeniem Ethel Mae (voc.), Sunnylanda Slima (p.) i Williego Dixona (kontrabas)[5]. W latach 1948–1950 często występował w rejonie Cairo. W 1949 r. sformował Nighthawk Trio, z którym odbył tournée po klubach w południowych stanach USA[1].

12 lipca 1949 r. i 5 stycznia 1950 r. Nighthawk ponownie wszedł do studia nagraniowego i nagrał pod marką The Nighthawks 8 bluesów dla firm Chess i Aristocrat[5].

Początek lat 50. spędził na występach w Ned Love’s Moonlight Inn w St Louis oraz kontynuował koncerty w lokalnych spelunkach, barach, klubach oraz na przyjęciach i piknikach w rejonie Heleny aż do początku lat 60[1].

12 lipca 1951 r. dokonał nagrań dla firmy United w Chicago. Wspomagali go tacy muzycy jak Roosevelt Sykes lub Bob Call, Ransom Knowling i prawdopodobnie Jump Jackson. 25 października 1952 r. nagrał 7 bluesów dla wytworni Pearl i States przy pomocy Curtisa Jonesa i Knowlinga. Ponownie wejdzie do studia dopiero w 1964[5].

W 1963 r. znów występował za napiwki na Maxwell Street w Chicago. Pojawił się także w filmie "And This is Free". W 1964 r. sformował swój kolejny zespół Flames of Rhythm, z którym występował w lokalnych klubach i barach w Chicago. W 1964 został nagrany na 4 sesjach nagraniowych w Chicago, dla takich wytwórni jak Decca, Chess, Rounder i Testament. W pierwszej sesji dla Chess nagrywali z nim Little Walter, Henry Gray, Willie Dixon i Clifton James. W drugiej sesji (30 czerwca) wzięli udział Walter i James, oraz Lafayette Leake, Buddy Guy i Jack Myers. W trzeciej sesji (wrzesień) – Carey Bell, Eddie El lub Johnny Young i Robert Whitehead. W czwartej sesji (14 października) – John Wrencher, Young i być może Little Walter[5].

W 1964 r. występował z Little Walterem w Mandel Hall na Uniwersytecie Chicagowskim. Następnie koncertował w First Floor Club w Toronto w Kanadzie i w Diz's Club w Chicago. W 1965 r. dał serię koncertów w Jackson w Missisipi, po czym na Florydzie pracował jako wędrowny robotnik, a następnie wystąpił w programie "King Biscuit Time" w radiu KFFA w Helenie. Następnie znów pracował pozamuzycznie okazjonalnie występując w klubach w rejonie Heleny i Luli w Missisipi[1].

28 sierpnia 1967 r. odbyła się jego ostatnia sesja nagraniowa dla wytwórni Arhoolie Records w Dundee, która była firmowana przez Robert Nighthawk & the Blues Rhythm w składzie Houston Stackhouse, Peck Curtis i Carey Mason[6].

W listopadzie został przyjęty do Helena Hospital, gdzie zmarł 5 listopada w rezultacie problemów z sercem. Został pochowany na Magnolia Cemetery w Helenie.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty. Jego synem był znany perkusista bluesowy Samuel McCollum występujący jako Sam Carr. Houston Stackhouse był najbliższym kuzynem Nighthawka (ich matki były siostrami). Siostra Nighthawka – Margaret – poślubiła bluesmana Joego Williego Wilkinsa. Brat Nighthawka Percy McCollum także był muzykiem[7].

Ocena i krytyka

[edytuj | edytuj kod]

W 1983 r. został wprowadzony do Blues Hall of Fame.

Prawdopodobnie około 1945 r. grał już na gitarze elektrycznej, jako jeden z niewielu bluesmanów. Szybko stał się mistrzem stylu ślizgowego (ang. slide guitar) i wiadomo, iż to właśnie on wtajemniczył Muddy’ego Watersa w tajniki tego stylu[7][8]. Był muzykiem pełnym inwencji, grającym czystym tonem i perfekcyjnie[8].

Był jednym z tych muzyków, którzy przekształcili wiejski, akustyczny blues z Delty w Missisipi, w elektryczny blues chicagowski[8].

Był pod wpływem takich gitarzystów jak Robert Johnson, Houston Stackhouse, Tampa Red i Peetie Wheatstraw[7].

Wpłynął na takich muzyków jak Frank Frost, Earl Hooker, Elmore James, Muddy Waters, Frank Seals, J.B. Hutto, Lonnie Pitchford, Jimmy Rogers, Luther "Georgia Boy" Johnson i Jimmie Lee Robinson[7].

  • Był muzykiem o największej wyobraźni i wyróżniającym się interpretatorem bluesa (Peter Welding. Nota z albumu dla firmy Testament T-2215)
  • Nighthawka przepełniony zagładą, ponury blues połączył "slide", który kazał jego gitarze łkać, z głębokim, poważnym głosem (Jim O’Neal. Nota z albumu firmy Pearl PL-11)

[Cytaty za[7]]

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Masters of Modern Blues, Vol. 4 – 1967 (z Houstonem Stackhouse’em; reedycja w 1994 z dodatkowymi utworami – Testament TCD 5010)
  • Drop Down Mama – 1970 (także inni wykonawcy, reedycja w 1990 r. Chess (MCA) CHD-93002)
  • Brick in My Pillow – 1977
  • Blues in D Natural – 1979 (z Elmore’em Jamesem)
  • Live on Maxwell Street – 1964 – 1980 (reedycja w 1988 r. z dodatkowymi utworami)
  • Complete Recorded Works, Vols. 1-2 (1937-1940) – 1985
  • Robert Lee McCoy (Robert Nighthawk) Complete Recorded Works – 1990
  • Robert Lee McCoy: The Bluebird Recordings 1937–1938 – 1997 (RCA Records 07863 67416-2)
  • Robert Lee McCoy: Prowling Nighthawk – 2000
  • Prowling with the Nighthawk – 2005
  1. Imiona ojca i matki są nieznane
  2. Muddy Waters miał wtedy 17 lat
  3. Podczas pobytu w St Louis Robert zmienił swoje nazwisko z Collum na McCoy. Jak powiedział w wywiadzie Big Joe Williams, zrobił to dlatego, gdyż był poszukiwany przez policję za udział w strzelaninie

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Str. 398
  2. a b c d e f Marek Jakubowski. Blues, str. 463
  3. Mary Katherine Aldin [w:] Broszura do albumu Robert Lee McCoy: The Bluebird Recordings 1937–1938
  4. a b Robert M. W. Dixon, John Godrich, Howard W. Rye. Blues and Gospel Records 1890-1943. S. 565
  5. a b c d Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970, Volume Two L to Z. S. 310
  6. Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970, Volume Two L to Z. S. 311
  7. a b c d e Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Str. 399
  8. a b c Marek Jakubowski. Blues, str. 464

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Da Capo Press. Nowy Jork, 1991. ISBN 0-306-80155-8.
  • Marek Jakubowski. Blues. Oficyna Wydawnicza Atena. Poznań, 2008. ISBN 978-83-923700-2-4.
  • Francis Davis. The History of the Blues. The Roots, the Music, the People from Charley Patton to Robert Cray. Hyperion. Nowy Jork, 1995. ISBN 0-7868-6052-9
  • Robert M. W. Dixon, John Godrich, Howard W. Rye. Blues and Gospel Records 1890-1943. Clarendon Press. Oxford, 1997. ISBN 0-19-816239-1
  • Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970, Volume Two L to Z. Record Information Services. Londyn, 1994. ISBN 0-907872-25-5