Sławomir Dąbrowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sławomir Dąbrowa

Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1938 Sulejów
Data i miejsce śmierci	16 czerwca 2020 Warszawa
Ambasador PRL w Szwecji
Okres	od 1987 do 1990
Poprzednik	Maria Regent-Lechowicz
Następca	Barbara Tuge-Erecińska
Ambasador RP w Jugosławii
Okres	od 1996 do 2001
Poprzednik	Jerzy Chmielewski
Następca	Tadeusz Diem
Podsekretarz stanu w MSZ
Okres	od 2002 do 2003
Ambasador RP w Bułgarii
Okres	od 2003 do 2006
Poprzednik	Jarosław Lindenberg
Następca	Andrzej Papierz
Odznaczenia

Sławomir Antoni Dąbrowa (ur. 13 lutego 1938 w Sulejowie, zm. 16 czerwca 2020^[1] w Warszawie^[2]) – polski prawnik i dyplomata, ambasador w Szwecji (1987–1990), Jugosławii (1996–2001) i Bułgarii (2003–2006), wiceminister spraw zagranicznych (2002–2003).

Syna Antoniego i Mirosławy^[2]. W 1960 ukończył studia w zakresie prawa międzynarodowego publicznego w Szkole Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie. W 1963 uzyskał stopień doktora nauk prawnych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, a w 1974 stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu^[3].

Od 1960 pracował w dyplomacji. Początkowo był radcą w Departamencie Prawno-Traktatowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W latach 1966–1970 był II i I sekretarzem ds. prawnych Misji Polskiej przy ONZ w Genewie. Po powrocie do Polski objął funkcję naczelnika Wydziału Prawa Międzynarodowego w Departamencie Prawno-Traktatowym, a w 1973 został wicedyrektorem Departamentu Studiów i Programowania. Od 1975 był ambasadorem i przewodniczącym polskiej delegacji na rokowania rozbrojeniowe w Wiedniu. W latach 1977–1979 ponownie pełnił funkcję wicedyrektora Departamentu Studiów i Programowania.

Od 1979 do 1981 pracował w Ambasadzie PRL w Paryżu jako radca-minister pełnomocny, a powrocie do centrali MSZ objął kierownictwo Departamentu Studiów i Programowania. W 1987 przewodniczył polskiej delegacji na wiedeńską Konferencję Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. W tym samym roku objął funkcję Ambasadora PRL w Szwecji.

W latach 1990–1992 był wicedyrektorem Departamentu Planowania i Analiz, a w latach 1992–1993 wicedyrektorem Departamentu Instytucji Europejskich MSZ. Od 1993 do 1994 był zastępcą i p.o. szefa misji KBWE w Mołdawii, po czym powrócił na stanowisko wicedyrektora Departamentu Instytucji Europejskich. W 1994 pełnił funkcję zastępcy szefa misji OBWE na Ukrainie oraz kierownika Biura OBWE w Symferopolu. W 1996 reprezentował Polskę w Komitecie Wyższych Urzędników Rady Państw Morza Bałtyckiego oraz pełnił funkcję Krajowego Koordynatora Inicjatywy Środkowoeuropejskiej.

Od 1996 kierował jako ambasador polską placówką dyplomatyczną w Belgradzie. Po powrocie do kraju w styczniu 2002 otrzymał nominację na stanowisko podsekretarza stanu w MSZ. W latach 2003–2006 był ambasadorem RP w Bułgarii. Na koniec kadencji w listopadzie 2006 odznaczony został Orderem Starej Płaniny II stopnia^[4].

Autor m.in. książki Ludność cywilna w konfliktach zbrojnych (1974). Był wykładowcą prawa międzynarodowego, stosunków międzynarodowych, politologii i polityki zagranicznej. Od 1960 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Znał cztery języki obce.

Pochowany na starym cmentarzu rzymskokatolickim w Piotrkowie Trybunalskim^[5].

• Kierownictwo MSZ, Ministerstwo Spraw Zagranicznych [zarchiwizowane 2002-06-02] .
• Komisja Spraw Zagranicznych /nr 114/ [online], sejm.gov.pl, 16 września 2003 [dostęp 2021-03-11] .