Sławomir Dąbrowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sławomir Dąbrowa
Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1938
Sulejów

Data i miejsce śmierci

16 czerwca 2020
Warszawa

Ambasador PRL w Szwecji
Okres

od 1987
do 1990

Poprzednik

Maria Regent-Lechowicz

Następca

Barbara Tuge-Erecińska

Ambasador RP w Jugosławii
Okres

od 1996
do 2001

Poprzednik

Jerzy Chmielewski

Następca

Tadeusz Diem

Podsekretarz stanu w MSZ
Okres

od 2002
do 2003

Ambasador RP w Bułgarii
Okres

od 2003
do 2006

Poprzednik

Jarosław Lindenberg

Następca

Andrzej Papierz

Odznaczenia
Order Stara Płanina (Bułgaria)

Sławomir Antoni Dąbrowa (ur. 13 lutego 1938 w Sulejowie, zm. 16 czerwca 2020[1] w Warszawie[2]) – polski prawnik i dyplomata, ambasador w Szwecji (1987–1990), Jugosławii (1996–2001) i Bułgarii (2003–2006), wiceminister spraw zagranicznych (2002–2003).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syna Antoniego i Mirosławy[2]. W 1960 ukończył studia w zakresie prawa międzynarodowego publicznego w Szkole Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie. W 1963 uzyskał stopień doktora nauk prawnych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, a w 1974 stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[3].

Od 1960 pracował w dyplomacji. Początkowo był radcą w Departamencie Prawno-Traktatowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W latach 1966–1970 był II i I sekretarzem ds. prawnych Misji Polskiej przy ONZ w Genewie. Po powrocie do Polski objął funkcję naczelnika Wydziału Prawa Międzynarodowego w Departamencie Prawno-Traktatowym, a w 1973 został wicedyrektorem Departamentu Studiów i Programowania. Od 1975 był ambasadorem i przewodniczącym polskiej delegacji na rokowania rozbrojeniowe w Wiedniu. W latach 1977–1979 ponownie pełnił funkcję wicedyrektora Departamentu Studiów i Programowania.

Od 1979 do 1981 pracował w Ambasadzie PRL w Paryżu jako radca-minister pełnomocny, a powrocie do centrali MSZ objął kierownictwo Departamentu Studiów i Programowania. W 1987 przewodniczył polskiej delegacji na wiedeńską Konferencję Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. W tym samym roku objął funkcję Ambasadora PRL w Szwecji.

W latach 1990–1992 był wicedyrektorem Departamentu Planowania i Analiz, a w latach 1992–1993 wicedyrektorem Departamentu Instytucji Europejskich MSZ. Od 1993 do 1994 był zastępcą i p.o. szefa misji KBWE w Mołdawii, po czym powrócił na stanowisko wicedyrektora Departamentu Instytucji Europejskich. W 1994 pełnił funkcję zastępcy szefa misji OBWE na Ukrainie oraz kierownika Biura OBWE w Symferopolu. W 1996 reprezentował Polskę w Komitecie Wyższych Urzędników Rady Państw Morza Bałtyckiego oraz pełnił funkcję Krajowego Koordynatora Inicjatywy Środkowoeuropejskiej.

Od 1996 kierował jako ambasador polską placówką dyplomatyczną w Belgradzie. Po powrocie do kraju w styczniu 2002 otrzymał nominację na stanowisko podsekretarza stanu w MSZ. W latach 2003–2006 był ambasadorem RP w Bułgarii. Na koniec kadencji w listopadzie 2006 odznaczony został Orderem Starej Płaniny II stopnia[4].

Autor m.in. książki Ludność cywilna w konfliktach zbrojnych (1974). Był wykładowcą prawa międzynarodowego, stosunków międzynarodowych, politologii i polityki zagranicznej. Od 1960 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Znał cztery języki obce.

Pochowany na starym cmentarzu rzymskokatolickim w Piotrkowie Trybunalskim[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sławomir Dąbrowa [online], wyborcza.pl, 23 czerwca 2020 [dostęp 2020-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-23].
  2. a b Sławomir Dąbrowa [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2021-03-11].
  3. Dr hab. Sławomir Dąbrowa, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-06-17].
  4. Указ № 448 от 14.11.2006 г. награждаване на г-н Славомир Даброва – извънреден и пълномощен посланик на Република Полша в Република България, с орден „Стара планина” втора степен [online], epi.bg, 14 listopada 2006 [dostęp 2021-03-11] (bułg.).
  5. Sławomir Dąbrowa [online], wyborcza.pl, 23 czerwca 2020 [dostęp 2024-04-02].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]