Silnik o przeciwległych cylindrach – Wikipedia, wolna encyklopedia

Silnik o przeciwległych cylindrach – silnik spalinowy wielocylindrowy o parzystej liczbie tłoków, w którym cylindry usytuowane są na wspólnej osi.

Silniki takie mogą być przeciwbieżne, gdy każdy z tłoków ma swoją komorę spalania^{[potrzebny przypis]} (bokser) albo współbieżne ze wspólną lub rozdzielną komorą spalania. Układ ten zapewnia niższy niż w konwencjonalnych silnikach poziom hałasu i wibracji oraz niższy spadek mocy. Wszystko to w związku z procesem znoszenia się sił działających na tłoki. Konstrukcja takiego silnika jest jednak dość skomplikowana, z powodu duplikacji niektórych układów takich jak rozrząd (podobnie jak w układach V), przez co jest droga i stosunkowo rzadko stosowana.

Dodatkowymi zaletami są znacznie mniejsza długość i wysokość takiego silnika, zwarta konstrukcja pozwalająca na zastosowanie do budowy jego kadłuba lekkiego materiału (aluminium) oraz sposób zamontowania w komorze silnikowej taki, że środek ciężkości silnika znajduje się bardzo nisko, dzięki czemu środek ciężkości samochodu znajduje się również niżej^[1].

Silniki tego typu znane pod nazwą „silnik bokser” tradycyjnie stosowane są w motocyklach firmy BMW czy samochodach firm Subaru, Porsche, oraz starszych modelach Alfa Romeo czy Volkswagen Garbus. Znajdują również zastosowanie w lotnictwie lekkim (Lycoming, Continental, Rotax).

• Furora.tv - Subaru Boxer - jak to działa?

Zobacz multimedia związane z tematem: Silnik o przeciwległych cylindrach