Spółgłoska nagłośniowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Spółgłoski nagłośniowe, epiglottalne lub aryepiglottalne – spółgłoski artykułowane przez zetknięcie fałdów nalewkowo-nagłośniowych z nagłośnią. W brzmieniu zbliżone są do spółgłosek gardłowych. W IPA spółgłoski te oznacza się następującymi symbolami:

[ʡ] – bezdźwięczna spółgłoska zwarta
[ʜ] – bezdźwięczna spółgłoska szczelinowa
[ʢ] – dźwięczna spółgłoska szczelinowa

Występowanie

Spółgłoski nagłośniowe występują w językach afroazjatyckich i północnokaukaskich. We współczesnym języku arabskim ﺡ i ع są często wymawiane jako [ʜ] i [ʢ], choć w języku klasycznym są faryngalne. "Gardłowe" spółgłoski w indiańskich językach salisz i wakaskich są prawdopodobnie również nagłośniowe.

W dagestańskim języku agulskim spółgłoski faryngalna /ħ/ i epiglottalna /ʜ/ są odrębnymi fonemami.