French
DeutschTadeusz Chromecki – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 7 sierpnia 1904 |
|---|---|
| Data śmierci | 22 lutego 1957 |
| Zawód, zajęcie | dyplomata |
| Tytuł naukowy | magister |
| Stanowisko | naczelnik wydziału |
| Pracodawca | |
| Odznaczenia | |
    | |
Tadeusz Chromecki, ps. „Bieske”, „Doktor” (ur. 7 sierpnia 1904 w Czarnożyłach, zm. 22 lutego 1957) – polski dyplomata.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 7 sierpnia 1904 w Czarnożyłach, w rodzinie Mariusza i Jadwigi z Eborowiczów. Ukończył Gimnazjum Państwowe im. Staszica w Lublinie, następnie, w 1926, wydział prawa Uniwersytetu Warszawskiego oraz Wyższą Szkołę Dziennikarsko-Publicystyczną Wolnej Wszechnicy Polskiej. Podjął służbę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych II Rzeczypospolitej, pracował jako radca i kierownik referatu w Biurze Personalnym[1][2]. W latach 1927–1928 pracował w Konsulacie Generalnym RP w Paryżu. W 1929 uzyskał tytuł naukowy doktora na uniwersytecie w Paryżu. Od 1929 do 1931 attaché Poselstwa RP w Moskwie. W 1933 pracował w Delegaturze RP w Genewie. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 1372. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3].
W latach 1933–1938 sekretarz Ambasadora RP przy Kwirynale.
Po wybuchu II wojny światowej i nastaniu okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Działał jako naczelnik Wydziału Politycznego Departamentu (Sekcji) Spraw Zagranicznych „Moc” Delegatury Rządu na Kraj[4]. Brał udział w powstaniu warszawskim 1944. Po jego upadku opuścił stolicę wraz z ludnością cywilną.
Po wojnie wstąpił do służby w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Polski Ludowej. Pełnił stanowisko naczelnika Wydziału Zachodniego MSZ od 1945[5][6][7][8].
Został zwolniony ze służby w MSZ, a później aresztowany w związku ze sprawą bp. Czesława Kaczmarka[9]. Był torturowany przez UB, w 1953 skazany na karę 12 lat pozbawienia wolności, po amnestii w 1956 zwolniony z odbywania kary[10][11][12]. Po odzyskaniu wolności był ciężko chory, zmarł wkrótce potem 22 lutego 1957[13] (według jednej z wersji popełnił samobójstwo)[14][15][16].
Od 29 września 1934 był mężem Genowefy Rawicz-Rusieckiej[17].
Spoczywa, razem z żoną, na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A30-4-26)[18].
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Autorytatywne państwo korporacyjne Mussoliniego (1938)[19]
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1946)[20]
- Złoty Krzyż Zasługi[17]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[17]
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Włoch (Włochy, 1938)[21]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Henryk Bartoszewicz. W służbie dyplomatycznej Drugiej Rzeczypospolitej i Polski Ludowej. „Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej”. 36, s. 193, 2001.
- ↑ Tadeusz Chromecki. baza-nazwisk.de. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 94.
- ↑ Z procesu biskupa Kaczmarka. repozytorium.fn.org.pl. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Francuski minister dla spraw jeńców wojennych i uchodźców u p. Bieruta. „Trybuna Robotnicza”, s. 2, nr 205 z 18 września 1945.
- ↑ Dziennikarze francuscy przybyli do Polski. „Dziennik Polski”, s. 1, nr 276 z 9 listopada 1945.
- ↑ Kronika dyplomatyczna. „Rzeczpospolita”, s. 3, nr 306 z 10 listopada 1945.
- ↑ Dariusz Jarosz, Maria Pasztor. Polsko-włoskie relacje kulturalne i naukowe w latach 1945–1954. „Stosunki Międzynarodowe – International Relations”. 1, s. 194, 196, 2013.
- ↑ Maciej Morawski: 6 kwietnia 2013 r.. maciejmorawski.blox.pl. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Maciej Morawski: 14 września 2011 r.. maciejmorawski.blox.pl. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Maciej Morawski: 28 lutego 2012 r.. maciejmorawski.blox.pl. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Maciej Morawski: 7 lutego 2015 r.. maciejmorawski.blox.pl. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Informacja o zmarłych: Tadeusz Chromecki. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Maciej Morawski: 4 grudnia 2013 r.. maciejmorawski.blox.pl. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Maciej Morawski: W Kościanie, w Paryżu, w Lailly-en-Val… (2). maciejmorawski.blox.pl. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Rodzina Eborowiczów. Tadeusz Chromecki. 1944.pl. [dostęp 2016-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-12)].
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 41. [dostęp 2021-07-05].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-07-05].
- ↑ Stanisław Sierpowski. Polityka zagraniczna faszystowskich Włoch. „Dzieje Najnowsze”. 10, s. 44, 1978.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 115 „za gorliwą i wydajną pracę”.
- ↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 20, 1939.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Tadeusz Chromecki. 1944.pl. [dostęp 2016-02-02].
- Rodzina Eborowiczów. Tadeusz Chromecki. 1944.pl. [dostęp 2016-02-02].