French
DeutschTadeusz Dyboski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Tadeusz Ignacy Dyboski (1930) | |
 major lekarz | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 października 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
.png){kind=small}
| Data i miejsce urodzenia | 4 października 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1939 |
| Poseł na Sejm RP | |
| Okres | od 1928 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
   | |
Tadeusz Ignacy Dyboski (ur. 4 października 1891 w Cieszynie, zm. 1939 w Ptuju) – polski lekarz, major Wojska Polskiego, poseł na Sejm RP, dyrektor naczelny ZUS, członek Prezydium Partii Pracy w 1930 roku[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Tadeusz Dyboski urodził się 4 października 1891 roku w Cieszynie[2], jako syn Antoniego (1853–1917), notariusza, i Marii z Łopuszańskich. Uczył się w gimnazjum w rodzinnym mieście, następnie wyjechał do Krakowa na studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W późniejszych latach studiował w Monachium i w Grazu, w tym ostatnim mieście w 1914 roku uzyskał doktorat. W czasie I wojny światowej pełnił służbę wojskową jako lekarz frontowy[3].
24 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana lekarza, w korpusie lekarskim, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Szpitalu Epidemicznym w Krakowie[4].
Po zakończeniu wojny w 1920 roku zamieszkał w Krakowie, pracował jako asystent i zastępca dyrektora kliniki dermatologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dokształcał się w Kopenhadze (w Instytucie Finsena) i w klinikach dermatologicznych w tymże mieście oraz w Londynie. W 1926 roku został prymariuszem (ordynatorem) jednego z oddziałów Szpitala św. Łazarza w Krakowie[3]. Był członkiem Związku Strzeleckiego i YMCA[5].
Po majowym zamachu stanu zaangażował się politycznie po stronie sanacji – w 1928 w 1930 roku wybierano go posłem do Sejmu z poparciem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Jako poseł zaangażował się w prace komisji spraw zagranicznych (wiceprzewodniczący) i komisji zdrowia publicznego (przewodniczący)[3].
W 1934 roku jako major ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 120. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Kadry Zapasowej 5 Szpitala Okręgowego w Krakowie[6].
W latach 1933–1934 był zastępcą lekarza naczelnego Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie, a następnie zastępcą dyrektora naczelnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W latach 1938–1939 kierował ZUS-em jako dyrektor naczelny.
Po wybuchu II wojny światowej wyemigrował do Królestwa Jugosławii. Zmarł w październiku 1939 roku w mieście Ptuj[7][3]. Tam też został pochowany[8].
Od 2 września 1917 roku był mężem Stefanii Romany z Uderskich (ur. 1890), artystki malarki[9].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[10]
- Złoty Krzyż Zasługi (28 czerwca 1939)[11]
- Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)[9]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Program Partji Pracy (uchwalony na zjeździe delegatów w Warszawie w dniu 1 czerwca 1930 r.) / Partja Pracy.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-01-16].
- ↑ a b c d Poczet prezesów ZUS. Portal ZUS, 2013-04-16. [dostęp 2013-05-23]. (pol.).
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 38 z 6 października 1920 roku, poz. 879.
- ↑ Sejm i Senat 1928 ↓, s. 87.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 214, 763.
- ↑ Tadeusz Dyboski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-01-16].
- ↑ Michael Morys-Twarowski, Ostatni szef ZUS-u przed II wojną pochodził z... Cieszyna [online], gazetacodzienna.pl [dostęp 2021-01-16].
- ↑ a b Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: 1939, s. 65. [dostęp 2021-07-15].
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 149, poz. 353 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Karol Rzepecki, Tadeusz Rzepecki: Sejm i Senat 1928–1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe. Poznań: Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, 1928.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Publikacje Tadeusza Dyboskiego w serwisie Polona.pl