Takanobu Okabe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Takanobu Okabe

岡部孝信

Data i miejsce urodzenia	26 października 1970 Shimokawa
Klub	Snow Brand
Wzrost	164 cm[1]
Reprezentacja	Japonia
Debiut w PŚ	17 grudnia 1988 w Sapporo (47. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	11 marca 1993 w Lillehammer (2. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	11 marca 1993 w Lillehammer (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	7 grudnia 1996 w Ruce
Rekord życiowy	217,5 m na Letalnicy w Planicy (17 marca 2006)[2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Japonia Igrzyska olimpijskie złoto Nagano 1998 duża druż. srebro Lillehammer 1994 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Thunder Bay 1995 normalna srebro Trondheim 1997 duża druż. brąz Thunder Bay 1995 duża druż. brąz Sapporo 2007 duża druż. brąz Liberec 2009 duża druż.
Inne nagrody
Puchar Świata w lotach 2. miejsce 1994/1995 2. miejsce 1996/1997 Letnie Grand Prix 1. miejsce 1994
Multimedia w Wikimedia Commons

Takanobu Okabe (jap. 岡部孝信 Okabe Takanobu; ur. 26 października 1970 w Shimokawie^[1]) – japoński skoczek narciarski i trener, dwukrotny medalista olimpijski, pięciokrotny medalista mistrzostw świata, zwycięzca Letniego Grand Prix w skokach narciarskich w 1994.

W Pucharze Świata zadebiutował 17 grudnia 1988 podczas konkursu w Sapporo, gdzie zajął 47. miejsce. Następnego dnia zajął 51. miejsce i ponieważ były to jego jedyne starty w sezonie, nie został sklasyfikowany w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 1988/1989. W kolejnych dwóch sezonach również startował wyłącznie w zawodach rozgrywanych w Japonii, a jego najlepszym miejscem była 37. lokata. W sezonie 1991/1992 nie brał udziału w żadnym z konkursów Pucharu Świata.

Pierwszym sezonem, w którym wystartował poza granicami ojczyzny był sezon 1992/1993. Także w tym przypadku Japończyk rozpoczął starty od dwóch konkurów w Sapporo, ponownie nie zdobywając punktów. Nie startował przez cały styczeń 1993, ale w lutym wystąpił na mistrzostwach świata w Falun. Indywidualnie zajął. 12. miejsce na dużej skoczni, a na normalnym obiekcie był czternasty. Wspólnie z kolegami z reprezentacji zajął piąte miejsce w konkursie drużynowym. 11 marca 1993 w Lillehammer Okabe pierwszy raz stanął na podium, zajmując drugie miejsce i ulegając tylko Espenowi Bredesenowi. Pod koniec marca tego roku wraz z kolegami zwyciężył w konkursie drużynowym w Planicy. Nazajutrz po raz drugi w sezonie zdobył punkty, tym razem zajmując siódme miejsce. Dało mu to 24. miejsce w klasyfikacji generalnej tego sezonu.

Sezon 1993/1994 Okabe zaczął od zajęcia drugiego miejsca w pierwszym konkursie cyklu, 11 grudnia 1993 w Planicy. Później jeszcze dwa razy stanął na podium: raz na drugim i raz na trzecim miejscu. W 42. edycji Turnieju Czterech Skoczni uplasował się na trzynastym miejscu po tym, jak zajął piąte miejsce w Oberstdorfie, trzecie w Garmisch-Partenkirchen, 44. miejsce w Innsbrucku i ósme w Bischofshofen. Najważniejszą imprezą sezonu były jednak igrzyska olimpijskie w Lillehammer w lutym 1994 roku. W indywidualnych startach był dziewiąty na normalnej skoczni oraz czwarty na dużej, gdzie przegrał walkę o brązowy medal z Andreasem Goldbergerem. W konkursie drużynowym razem z Jin’yą Nishikatą, Noriakim Kasai i Masahiko Haradą wywalczył srebrny medal. Był to pierwszy w historii medal dla Japonii w konkursach drużynowych skoków narciarskich. Blisko miesiąc później wziął udział w mistrzostwach świata w lotach w Planicy. Podczas mistrzostw oddał najdłuższy skok pierwszej serii (198 m – 5 m bliżej niż wynosił ówczesny rekord świata Toni Nieminena), natomiast w drugiej serii uzyskał 95 metrów i zawody ukończył na 11. pozycji. Sezon zakończył zajęciem drugiego miejsca w Thunder Bay (27 marca 1994). W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie siódme miejsce.

W lecie 1994 wziął udział w pierwszej edycji Letniego Grand Prix w skokach, wygrywając wszystkie trzy konkursy indywidualne i w efekcie triumfując w klasyfikacji końcowej. Dobre wyniki z lata przełożyły się na zimowy sezon 1994/1995, kiedy to zajął piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. Siedmiokrotnie stawał na podium zawodów pucharowych, w tym sześciokrotnie był drugi i raz trzeci. Co więcej zajął drugie miejsce w sezonie 1994/1995 Pucharu Świata w lotach, wyprzedził go tylko Goldberger. mistrzostwa świata w Thunder Bay w marcu 1995 okazały się najbardziej udaną imprezą w jego karierze. W kwalifikacjach do konkursu indywidualnego na normalnej skoczni Okabe ustanowił nowy rekord obiektu, uzyskując 108,5 m. Dzień później, podczas konkursu głównego, osiągnął kolejno 95,0 m i 100,0 m i zdobył złoty medal. Drugi w konkursie Hiroya Saitō z Japonii stracił do niego blisko 10 punktów, a trzeci Mika Laitinen z Finlandii ponad 20 punktów. Na dużym obiekcie zajął piętnaste miejsce. W konkursie drużynowym Japończycy w składzie: Naoki Yasuzaki, Hiroya Saitō, Jin’ya Nishikata i Takanobu Okabe wywalczyli brązowy medal.

Sporadyczne starty i przeciętne wyniki uzyskiwane w sezonie 1995/1996 dały mu dopiero 39. miejsce w klasyfikacji generalnej. Ani razu nie stanął na podium, jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce w Falun (13 marca 1996). Poprawił się podczas konkursów Letniego Grand Prix w skokach 1996, a do najwyższej dyspozycji wrócił w sezonie 1996/1997. Wtedy właśnie osiągnął najlepsze wyniki w historii swoich startów w Pucharze Świata, zajmując w klasyfikacji generalnej czwarte miejsce. W trzecich zawodach cyklu, 7 grudnia 1996 w Ruce po raz pierwszy zwyciężył w zawodach PŚ. Łącznie w tym sezonie ośmiokrotnie stawał na podium, przy czym trzy razy zwyciężył, a pięć razy był trzeci. Czwarty był także w 45. Turnieju Czterech Skoczni. W konkursach tego Turnieju zajmował kolejno czwarte miejsce w Oberstdorfie, trzecie w Ga-Pa, siódme w Innsbrucku i trzynaste w Bischofshofen. Ponadto zajął drugie miejsce w sezonie 1996/1997 PŚ w lotach, tym razem wyprzedził go Primož Peterka. Na mistrzostwach świata w Trondheim zajął dwunaste miejsce w obu konkursach indywidualnych, natomiast w konkursie drużynowym Harada, Okabe, Saitō oraz Kazuyoshi Funaki wywalczyli srebrny medal, ustępując tylko Finom.

Mimo dość słabej pierwszej części sezonu 1997/1998 Okabe został członkiem kadry japońskiej na igrzyska olimpijskie w Nagano. W konkursach olimpijskich startował tylko na dużej skoczni. Po pierwsze serii konkursu indywidualnego Japończyk zajmował drugie miejsce z odległością 130,0 m, za Andreasem Widhölzlem. W drugiej serii osiągnął jednak tylko 119,5 m i spadł na szóste miejsce. Konkurs wygrał Funaki, który był czwarty po pierwszej serii. W konkursie drużynowym Japończycy w składzie: Okabe, Saitō, Harada i Funaki po pierwszej kolejce zajmowali czwarte miejsce. Spowodowane to było głównie skokiem Harady, który osiągnął zaledwie 79,5 m. W drugiej serii wszyscy czterej reprezentanci gospodarzy oddali dalekie skoki, przy czym Harada ustanowił rekord skoczni, osiągając 137,0 m. Chwilę później Okabe wyrównał wynik swojego rodaka, co pozwoliło Japończykom zdobyć pierwsze historii drużynowe mistrzostwo olimpijskie w skokach narciarskich. 1 marca 1998 wywalczył swoje jedyne podium tego sezonu, odnosząc zwycięstwo w norweskim Vikersund. W klasyfikacji generalnej zajął 16. miejsce, a w PŚ w lotach był szósty.

Od zakończenia sezonu 1997/1998 aż do sezonu 2005/2006 ani razu nie stanął na podium, rzadko plasował się w czołowej dziesiątce zawodów. W tym czasie wystartował na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w 2000, gdzie był jedenasty oraz na mistrzostwach świata w Lahti w 2001 i mistrzostwach świata w Oberstdorfie cztery lata później. Na fińskich mistrzostwach wystartował tylko w konkursie drużynowym na normalnej skoczni, zajmując wraz z kolegami czwarte miejsce. Z uwagi na swoją wagę (52 kg przy wzroście 165 cm), poważnie odczuł zmiany regulaminu (zmniejszenie długości nart) w sezonie 2000/2001, co jeszcze pogłębiło jego problemy. W sezonie 2003/2004 nie pojawił się w zawodach PŚ. Przez ten okres startował głównie w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Poprawa formy nastąpiła pod koniec 2004, kiedy to zaczął zajmować czołowe miejsca w konkursach PK. Dało mu to miejsce w pierwszej reprezentacji i wyjazd na mistrzostwa świata w Oberstdorfie. Startował tam we wszystkich czterech konkursach, jednak indywidualnie zajmował odległe miejsca. W konkursach drużynowych Japończycy z Okabe w składzie zajęli dziewiąte i dziesiąte miejsce odpowiednio na normalnej i dużej skoczni.

Dobrą formę Japończyk zaprezentował ponownie w sezonie 2005/2006. Zbliżając się do 36. urodzin regularnie punktował w konkursach Pucharu Świata, często zajmując miejsca w pierwszej dziesiątce zawodów. Dużym sukcesem było zajęcie 6. miejsca w klasyfikacji końcowej 54. Turnieju Czterech Skoczni. W Sapporo zajął dwukrotnie 3. miejsce, co wtedy czyniło go najstarszym zawodnikiem, który stanął na podium Pucharu Świata. Podczas igrzysk olimpijskich w Turynie na dużym obiekcie był ósmy, a na normalnej skoczni zajął 23. miejsce. W konkursie drużynowym Japończycy w składzie: Daiki Itō, Tsuyoshi Ichinohe, Takanobu Okabe i Noriaki Kasai zajęli szóste miejsce. W klasyfikacji końcowej tego sezonu uplasował się ostatecznie na 12. pozycji z dorobkiem 500 punktów.

Sezony 2006/2007 i 2007/2008 były zdecydowanie słabsze. W klasyfikacji generalnej zajmował wtedy odległe miejsca, a w konkursach rzadko zdobywał punkty. Był jednak członkiem drużyny, która zdobyła brązowy medal podczas mistrzostw świata w Sapporo na przełomie lutego i marca 2007. Indywidualnie Okabe zajął. 21. miejsce na dużej skoczni oraz 45. miejsce na normalnej. W sezonie 2007/2008 punkty zdobywał tylko w konkursach w Sapporo, a po trzech kolejnych konkursach bez punktów zakończył sezon już w lutym. Jednak w sezonie 2008/2009 po dwóch zwycięstwach w Pucharze Kontynentalnym w Sapporo wrócił do startów w Pucharze Świata startując w Whistler. 10 marca 2009 w Kuopio po 11 latach przerwy wygrał zawody PŚ. Dzięki temu zwycięstwu jest aktualnie drugim najstarszym zawodnikiem (po Noriakim Kasai), który punktował i wygrywał w zawodach Pucharu Świata w skokach (miał wtedy 38 lat, 4 miesiące i 15 dni). Jest także jednym z najstarszych, jacy kiedykolwiek stanęli na podium w zawodach tej rangi.

W sezonie 2009/2010 dwunastokrotnie wystartował w zawodach Pucharu Świata, jednak punkty zdobył tylko raz. Miało to miejsce 16 stycznia 2010 w Sapporo, gdzie zajął 29. miejsce. Natomiast sezon 2010/2011 to starty Okabe w kraju, uczestnictwo w dwóch zawodach Pucharu Kontynentalnego oraz dwóch zawodach cyklu FIS Cup.

12 marca 2014 postanowił zakończyć karierę^[3].

W 2018 pełnił funkcję trenera skoków narciarskich w zespole Megmilk Snow Brand Ski Team^[4].

1994 Lillehammer	–	4. miejsce (K-120), 9. miejsce (K-90)
1998 Nagano/Hakuba	–	6. miejsce (K-120)
2006 Turyn/Pragelato	–	23. miejsce (K-95), 8. miejsce (K-125)

1994 Lillehammer	–	srebrny medal[a]
1998 Nagano/Hakuba	–	złoty medal[b]
2006 Turyn/Pragelato	–	6. miejsce[c]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
4.	20 lutego	1994	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	–[d]	indywid.	117,0 m	128,0 m	243,5 pkt	31,0 pkt	Jens Weißflog
2.	22 lutego	1994	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	–[d]	druż.[a]	124,5 m	133,0 m	956,9 pkt	13,2 pkt	Niemcy
9.	25 lutego	1994	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	–[d]	indywid.	95,0 m	95,5 m	252,0 pkt	30,0 pkt	Espen Bredesen
1.	8 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	–[d]	druż.[b]	121,5 m	137,0 m	933,0 pkt	–
6.	15 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	–[d]	indywid.	130,0 m	119,5 m	250,1 pkt	22,2 pkt	Kazuyoshi Funaki
23.	12 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-95	HS-106	indywid.	96,5 m	94,5 m	229,5 pkt	37,0 pkt	Lars Bystøl
8.	18 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	indywid.	125,0 m	128,5 m	236,8 pkt	40,1 pkt	Thomas Morgenstern
6.	20 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	druż.[c]	121,0 m	132,0 m	893,1 pkt	90,9 pkt	Austria

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
5.	19 lutego	1993	Falun	Lugnet	K-115	drużynowy[e]	103 m	111,5 m	716,0 pkt	105,5 pkt	Norwegia
12.	21 lutego	1993	Falun	Lugnet	K-115	indywidualny	101,5 m	107 m	189,4 pkt	52,0 pkt	Espen Bredesen
14.	27 lutego	1993	Falun	Lugnet	K-90	indywidualny	85 m	83 m	206,8 pkt	31,0 pkt	Masahiko Harada
1.	12 marca	1995	Thunder Bay	Normal Thunder	K-90	indywidualny	95 m	100 m	266,0 pkt	—	—
3.	16 marca	1995	Thunder Bay	Big Thunder K120	K-120	drużynowy[f]	103 m	128 m	836,9 pkt	52,1 pkt	Finlandia
15.	18 marca	1995	Thunder Bay	Big Thunder K120	K-120	indywidualny	110,5 m	104,5 m	182,0 pkt	90,6 pkt	Tommy Ingebrigtsen
12.	22 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-90	indywidualny	93 m	93,5 m	247,0 pkt	16,5 pkt	Janne Ahonen
2.	27 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	drużynowy[potrzebny przypis]	114,5 m	109 m	905,0 pkt	50,3 pkt	Finlandia
12.	1 marca	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	indywidualny	123 m	112 m	227,0 pkt	25,1 pkt	Masahiko Harada
4.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	drużynowy[g]	83 m	86,5 m	886,5 pkt	67,0 pkt	Austria
37.	19 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	indywidualny	87,5 m	—	109,0 pkt	147,0 pkt	Rok Benkovič
9.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	drużynowy[h]	81,5 m	—	409,5 pkt	561,0 pkt	Austria
28.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	indywidualny	125,5 m	119 m	236,1 pkt	77,1 pkt	Janne Ahonen
10.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	drużynowy[i]	120,5 m	—	422,6 pkt	714,7 pkt	Austria
21.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	indywidualny	106,5 m	125 m	208,2 pkt	57,9 pkt	Simon Ammann
3.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	drużynowy[j]	121 m	120 m	905,9 pkt	94,3 pkt	Austria
45.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	indywidualny	85,5 m	—	102,0 pkt	175,0 pkt	Adam Małysz
14.	21 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	indywidualny	98 m	92 m	251,0 pkt	31,0 pkt	Wolfgang Loitzl
45.	27 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	indywidualny	109 m	—[k]	89,2 pkt	52,1 pkt	Andreas Küttel
3.	28 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	drużynowy[j]	127 m	135 m	981,2 pkt	53,1 pkt	Austria

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
11.	20 marca	1994	Planica	Velikanka	K-180	indywidualny	198 m	95 m	—		235,2 pkt	116,1 pkt	Jaroslav Sakala
17.	14 lutego	2000	Vikersund	Vikersundbakken	K-180	indywidualny	132 m	150,5 m	163,5 m	—	393,7 pkt	143,1 pkt	Sven Hannawald

Sezon	Miejsce[5]
1992/1993	24.
1993/1994	7.
1994/1995	5.
1995/1996	39.
1996/1997	4.
1997/1998	16.
1998/1999	38.
1999/2000	33.
2000/2001	49.
2001/2002	59.
2004/2005	49.
2005/2006	12.
2006/2007	52.
2007/2008	63.
2008/2009	28.
2009/2010	82.

lp	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Lok.	Nota	Strata	Zwycięzca
1.	11 marca	1993	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	108,5 m	119 m	2.	210,0 pkt	7,9 pkt	Espen Bredesen
2.	11 grudnia	1993	Planica	Srednija Velikanka	K-92	98 m	101 m	2.	265,0 pkt	3,5 pkt	Espen Bredesen
3.	1 stycznia	1994	Garmisch-Partenkirchen	Olympiaschanze	K-107	104 m	109 m	3.	228,7 pkt	9,9 pkt	Espen Bredesen
4.	27 marca	1994	Thunder Bay	Normal Thunder	K-90	98 m	99 m	2.	269,0 pkt	5,5 pkt	Jens Weißflog
5.	21 stycznia	1995	Sapporo	Miyanomori	K-90	89 m	95 m	3.	240,0 pkt	5,5 pkt	Andreas Goldberger
6.	22 stycznia	1995	Sapporo	Ōkurayama	K-115	99,5 m	117 m	2.	209,2 pkt	5,5 pkt	Nicolas Dessum
7.	4 lutego	1995	Falun	Lugnet	K-90	87,5 m	100 m	2.	244,0 pkt	11,0 pkt	Roberto Cecon
8.	8 lutego	1995	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	121,5 m	131,5 m	2.	254,9 pkt	17,6 pkt	Andreas Goldberger
9.	12 lutego	1995	Oslo	Holmenkollbakken	K-110	119 m	119 m	2.	253,9 pkt	1,0 pkt	Andreas Goldberger
10.	18 lutego	1995	Vikersund	Vikersundbakken	K-170	174 m	167 m	2.	344,7 pkt	13,4 pkt	Andreas Goldberger
11.	19 lutego	1995	Vikersund	Vikersundbakken	K-170	184 m	183 m	2.	370,9 pkt	2,4 pkt	Andreas Goldberger
12.	7 grudnia	1996	Ruka	Rukatunturi	K-120	135,5 m	142,5 m	1.	303,4 pkt	—	—
13.	8 grudnia	1996	Ruka	Rukatunturi	K-120	130,5 m	116,5 m	3.	245,6 pkt	32,5 pkt	Primož Peterka
14.	14 grudnia	1996	Harrachov	Čerťák	K-120	128,5 m	134 m	3.	273,0 pkt	24,7 pkt	Kazuyoshi Funaki
15.	1 stycznia	1997	Garmisch-Partenkirchen	Olympiaschanze	K-115	111 m	115,5 m	3.	226,7 pkt	25,2 pkt	Primož Peterka
16.	19 stycznia	1997	Sapporo	Ōkurayama	K-120	117,5 m	129 m	3.	245,7 pkt	17,6 pkt	Dieter Thoma
17.	8 lutego	1997	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	198,5 m	196 m	1.	379,9 pkt	—	—
18.	9 lutego	1997	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	195,5 m	193,5 m	3.	376,3 pkt	9,9 pkt	Primož Peterka
19.	22 marca	1997	Planica	Velikanka	K-180	197,5 m	207 m	1.	395,9 pkt	—	—
20.	1 marca	1998	Vikersund	Vikersundbakken	K-175	171,5 m	182,5 m	1.	359,3 pkt	—	—
21.	21 stycznia	2006	Sapporo	Ōkurayama	K-120	133 m	121,5 m	3.	256,6 pkt	13,3 pkt	Bjørn Einar Romøren
22.	22 stycznia	2006	Sapporo	Ōkurayama	K-120	117,5 m	137,5 m	3.	258,0 pkt	23,4 pkt	Roar Ljøkelsøy
23.	10 marca	2009	Kuopio	Puijo	K-120	123,5 m	123 m	1.	241,7 pkt	—	—

Źródło[6]
Sezon 1988/1989
																				punkty
-	-	-	-	47	51	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1989/1990
																									punkty
-	-	-	-	41	37	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1990/1991
																						punkty
-	-	-	-	66	61	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1992/1993
																	punkty
-	-	-	59	36	-	-	-	-	-	-	-	22	62	2	61	7	29
Legenda (do sezonu 1992/1993)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował
Sezon 1993/1994
																			punkty
2	6	40	6	40	5	3	44	8	8	-	-	10	29	4	14	11	46	2	529
Sezon 1994/1995
																					punkty
8	14	6	8	45	13	14	-	-	3	2	5	41	14	2	9	2	2	2	2	9	821
Sezon 1995/1996
																												punkty
q	-	18	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	30	q	12	-	4	9	115
Sezon 1996/1997
																									punkty
7	21	1	3	3	22	4	3	7	13	14	20	8	3	17	4	17	1	3	45	8	41	22	1	31	941
Sezon 1997/1998
																											punkty
40	18	14	44	q	15	33	9	33	48	q	-	-	-	-	-	38	4	1	7	11	30	47	12	17	6	12	385
Sezon 1998/1999
																													punkty
16	q	50	30	24	22	33	36	27	35	17	49	12	47	31	30	32	9	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	102
Sezon 1999/2000
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	21	35	q	16	26	24	28	4	11	q	q	15	q	130
Sezon 2000/2001
																					punkty
14	23	27	q	q	q	35	-	-	26	37	18	22	46	37	q	-	-	-	-	-	57
Sezon 2001/2002
																						punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	24	20	-	-	-	-	18
Sezon 2002/2003
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	56	39	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2004/2005
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q		22	14	-	-	23	18	24	-	32	-	29	37	-	57
Sezon 2005/2006
																						punkty
q	13	13	10	18	10	-	4	10	8	6	3	3	-	-	12	12	16	14	19	17	11	500
Sezon 2006/2007
																								punkty
62	47	31	38	26	45	49	q	49	-	-	-	-	27	q	33	39	14	37	16	36	-	-	-	42
Sezon 2007/2008
																											punkty
43	q	49	q	55	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	28	18	47	q	43	-	-	-	-	-	-	16
Sezon 2008/2009
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	17	13	12	14	20	-	9	1	18	-	-	-	227
Sezon 2009/2010
																							punkty
q	q	33	q	q	q	-	-	-	-	-	-	29	42	-	-	-	-	-	q	45	q	q	2
Sezon 2011/2012
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	33	47	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2012/2013
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	36	39	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2013/2014
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	q	q	q	q	q	q	-	-	47	48	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Źródło[6]
Sezon 1992/1993
								-	1
Legenda
1 2 3 poniżej 3  -  – zawodnik nie wystartował
Sezon 1993/1994
								2	5
Sezon 1994/1995
									3
Sezon 1995/1996
						-	2	1	6
Sezon 1996/1997
									4
Sezon 1999/2000
							-	-	3
Sezon 2000/2001
						5	-	-	-
Legenda
1 2 3 4-6 poniżej 6  -  – zawodnik nie wystartował
Sezon 2004/2005
							-	6	-
Sezon 2005/2006
								5	4
Sezon 2007/2008
							6	-	-
Sezon 2008/2009
				-	-	-	5	-	-
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce	Źr.
1993/1994	13.	[7]
1994/1995	19.	[5]
1996/1997	4.
1997/1998	33.
1998/1999	30.
2000/2001	72.
2005/2006	6.
2006/2007	50.

Sezon	Miejsce	Źr.
1997	25.	[8]
1998	20.	[9]
2000	37.	[10]
2005	40.	[5]
2006	14.
2007	22.
2009	24.
2010	63.

Sezon	Miejsce[5]
1993/1994	11.
1994/1995	2.
1996/1997	2.
1997/1998	6.
1999/2000	31.

Sezon	Miejsce[11]
1994	1.
1995	12.
1996	7.
1997	4.
1998	22.
1999	21.
2001	50.
2005	49.
2006	27.
2007	38.
2008	66.
2009	66.
2013	84.

lp	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	28 sierpnia	1994	Hinterzarten	Adlerschanze	K-90	99,0 m	92,0 m	255.5 pkt	1.	—
2.	1 września	1994