Andreas Widhölzl – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andreas Widhölzl

Data i miejsce urodzenia	14 października 1976 Sankt Johann
Klub	SC Fieberbrunn
Reprezentacja	Austria
Debiut w PŚ	3 stycznia 1993 w Innsbrucku (24. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	10 grudnia 1994 w Planicy (24. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	17 lutego 1996 w Iron Mountain (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	9 marca 1997 w Lahti
Rekord życiowy	231,0 m na Letalnicy w Planicy (20 marca 2005)[1][2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria Igrzyska olimpijskie złoto Turyn 2006 drużynowo brąz Nagano 1998 K-90 ind. brąz Nagano 1998 drużynowo Mistrzostwa świata złoto Oberstdorf 2005 K-90 druż. złoto Oberstdorf 2005 K-120 druż. brąz Ramsau 1999 drużynowo Mistrzostwa świata w lotach srebro Vikersund 2000 Indywidualnie srebro Tauplitz 2006 Indywidualnie brąz Planica 2004 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów srebro Harrachov 1993 Indywidualnie srebro Harrachov 1993 Drużynowo brąz Breitenwang 1994 Drużynowo
Inne nagrody
Puchar świata w skokach 2. miejsce 1999/2000 3. miejsce 1997/1998 3. miejsce 2002/2003 Puchar Świata w lotach narciarskich 3. miejsce 1997/1998 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 1999/2000 Turniej Nordycki 1. miejsce 1998 3. miejsce 1997 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2002 Puchar KOP 1. miejsce 2004/2005 Alpen Cup 1. miejsce 1993/1994 Skok Roku 1. miejsce 2002[3]
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Andreas Widhölzl (ur. 14 października 1976 w St. Johann in Tirol) – austriacki skoczek narciarski, trzykrotny medalista olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw świata, trzykrotny medalista mistrzostw świata w lotach, trzykrotny medalista mistrzostw świata juniorów, zwycięzca 48. Turnieju Czterech Skoczni, Turnieju Nordyckiego i Letniego Grand Prix w skokach oraz zdobywca Pucharu KOP, trener.

W latach 2014 – 2018 był asystentem Heinza Kuttina w reprezentacji Austrii w skokach. Od 30 marca 2018 do 30 marca 2020 trener kadry B Austrii.

31 marca 2020 roku został głównym trenerem kadry austriackiej mężczyzn.

Swoją karierę rozpoczął w wieku 10 lat w klubie SC Fieberbrunn, którego barwy reprezentował do końca kariery. W Pucharze Świata zadebiutował w sezonie 1992/1993, zajmując 24. miejsce w konkursie w Innsbrucku 3 stycznia 1993. Trzy dni później, w Bischofshofen zajął 28. miejsce i ponieważ w tych startach nie wywalczył punktów Pucharu Świata (do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata), to nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej. W marcu 1993 wystartował na mistrzostwach świata juniorów w Harrachovie, gdzie zdobył srebrne medale zarówno w konkursie indywidualnym, jak i drużynowym. W sezonie 1993/1994 ani razu nie pojawił się w konkursach Pucharu Świata, wystąpił jednak na mistrzostwach świata juniorów w Breitenwang, gdzie wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym.

Pierwsze punkty zawodów pucharowych zdobył na początku sezonu 1994/1995, 10 grudnia 1994 w Planicy, gdzie zajął 24. miejsce. W większości swoich startów w tym sezonie punktował, dwukrotnie plasując się w czołowej dziesiątce. Jego najlepszym indywidualnym wynikiem tergo sezonu było siódme miejsce w Sapporo (21 stycznia 1995). W marcu 1995 wziął udział w mistrzostwach świata w Thunder Bay, gdzie indywidualnie zajął 26. miejsce na normalnej skoczni oraz 44. miejsce na dużej. Wystąpił także w konkursie drużynowym na dużej skoczni, gdzie był najsłabszym zawodnikiem reprezentacji Austrii. Jego skoki (87,0 m i 93,5 m) w dużym stopniu przyczyniły się do tego, że Austriacy zajęli zaledwie szóste miejsce. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął 26. miejsce.

Pierwszy raz na podium stanął w drugiej połowie sezonu 1995/1996, 17 lutego 1996 w Iron Mountain, gdzie zajął drugie miejsce, ustępując tylko Jensowi Weißflogowi. Parę dni wcześniej zajął 11. miejsce na mistrzostwach świata w Lotach w Tauplitz. Drugie miejsce w Iron Mountain było jego jedynym podium w tym sezonie, ale oprócz tego startu jeszcze pięciokrotnie zajmował miejsca w czołowej dziesiątce, dzięki czemu został sklasyfikowany na dwudziestym miejscu w PŚ. Sezon 1996/1997 przyniósł mu pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata. Miało to miejsce 9 marca 1997 w Lahti. Widhölzl zajął wtedy trzecie miejsce w pierwszej edycji Turnieju Nordyckiego, za Kazuyoshim Funakim i Kristianem Brendenem. W klasyfikacji generalnej PŚ był piętnasty. W lutym 1997 wziął udział w mistrzostwach świata w Trondheim, gdzie indywidualnie na normalnym obiekcie zajął dziewiąte miejsce, jednak na dużej skoczni uplasował się dopiero na 31. pozycji. W konkursie drużynowym Austriacy z Widhölzlem w składzie przegrali walkę o brązowy medal z reprezentantami Niemiec o 4,5 punktu i zajęli ostatecznie czwarte miejsce.

Przełom w karierze Andreasa nastąpił w sezonie 1997/1998, kiedy to zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. Siedmiokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym cztery zwycięstwa. Dobre wyniki zaowocowały także trzecim miejscem w klasyfikacji generalnej sezonu 1997/1998 Pucharu Świata w lotach. Po tym jak zajął 10. miejsce w Oberstdorfie, 21. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, 16. miejsce w Innsbrucku i piąte w Bischofshofen uplasował się na siódmej pozycji w klasyfikacji końcowej 46. edycji Turnieju Czterech Skoczni. Ponadto zwyciężył w drugiej edycji Turnieju Nordyckiego, mimo że nie wygrał żadnego z konkursów. Pod koniec stycznia 1998 zajął dziewiąte miejsce na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie. W tym samym sezonie wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Nagano. W konkursie indywidualnym na normalnej skoczni skoki na odległość 88,0 m i 90,5 dały mu brązowy medal, za Janim Soininenem i Kazuyoshim Funakim, do którego stracił zaledwie 1 punkt. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na dużej skoczni znajdował się na prowadzeniu z odległością 131,0 m. Miał kilka punktów przewagi nad drugim Takanobu Okabe. Trzeci był Soininen, a na czwartym miejscu znajdował się Funaki ze stratą 9 punktów do Widhölzla. W drugiej serii Austriak uzyskał 120,5 m i został wyprzedzony kolejno przez Masahiko Haradę, Soininena i Funakiego. Zajął czwarte miejsce, tracąc do Harady (który oddał najdłuższy skok konkursu – 136,0 m) zaledwie 0,1 punktu. W konkursie drużynowym Austriacy prowadzili po pierwszej serii skoków. Nie zdołali jednak utrzymać prowadzenia, tracąc je na rzecz Japończyków, a następnie dali się wyprzedzić także Niemcom. Ostatecznie Reinhard Schwarzenberger, Martin Höllwarth, Stefan Horngacher i Andreas Widhölzl zdobyli brązowe medale. W obu kolejkach skoków Widhölzl był najlepszym zawodnikiem ekipy austriackiej.

W sezonie 1998/1999 był pięć razy na podium w konkursach PŚ, co dało mu siódme miejsce w klasyfikacji generalnej. Odniósł dwa zwycięstwa, w tym 6 stycznia 1999 w Bischofshofen. Szansę na dobre miejsce w 47. Turnieju Czterech Skoczni stracił jednak już wcześniej w Ga-Pa, zajmując zaledwie 32. miejsce. W Oberstdorfie był czwarty, a w Innsbrucku piętnasty i na 15. miejscu został też sklasyfikowany w całym turnieju. Podczas mistrzostw świata w Ramsau w lutym 1999 na dużej skoczni zajął 12. miejsce, a na normalnym obiekcie był dziewiąty. W konkursie drużynowym Austriacy w składzie z igrzysk w Nagano zajęli trzecie miejsce.

W lecie 1999 zajął piąte miejsce w klasyfikacji szóstej edycji Letniego Grand Prix w skokach. Najlepsze wyniki osiągnął jednak w sezonie 1999/2000, w którym zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ, ulegając tylko Martinowi Schmittowi. Austriak czternastokrotnie stawał na podium, przy czym siedem razy zwyciężał. Po tym jak zajął trzecie miejsce w Oberstdorfie oraz zwyciężył w Ga-Pa, Innsbrucku i Bischofshofen wygrał 48. Turniej Czterech Skoczni. Wygrał ponadto oba konkursy rozgrywane w Predazzo (4 i 5 grudnia 1999) oraz w Willingen (5 i 6 lutego 2000). Kilka dni później został wicemistrzem świata w lotach, ustępując tylko Svenowi Hannawaldowi podczas mistrzostw świata w lotach w Vikersund. W sezonie 1999/2000 PŚ w lotach zajął piąte miejsce.

W sezonie 2000/2001 rywalizację zaczął od zajęcia trzeciego miejsca w Kuopio 24 listopada 2000. Później jednak tylko dwukrotnie stawał na podium, za każdym razem na trzecim miejscu. W klasyfikacji generalnej zajął dwunaste miejsce. Nie wystąpił na mistrzostwach świata w Lahti w 2001. W pierwszych szesnastu startach sezonu 2001/2002 zajmował czołowe pozycje i tylko trzy razy nie znalazł się w czołowej dziesiątce. To właśnie w pierwszej części sezonu sześciokrotnie stanął na podium, z czego dwa razy wygrał. Podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City (w lutym 2002) indywidualnie plasował się w trzeciej dziesiątce, a w konkursie drużynowym wraz z kolegami z reprezentacji zajął czwarte miejsce. Miesiąc po igrzyskach był siódmy na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął ostatecznie czwarte miejsce.

W lecie 2002 zwyciężył w klasyfikacji generalnej dziewiątej edycji Letniego Grand Prix w skokach. W sezonie 2002/2003 w klasyfikacji generalnej PŚ zajął trzecie miejsce, za Adamem Małyszem i Svenem Hannawaldem. Pięciokrotnie stawał na podium, w tym cztery razy był drugi i raz zwyciężył – 30 listopada 2002 w Kuopio. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 2003 wystartował tylko w konkursach na dużej skoczni. Indywidualnie zajął 11. miejsce, a w konkursie drużynowym Austriacy z Widhölzlem w składzie zajęli piąte miejsce. W sezonie 2003/2004 wystartował tylko w niecałej połowie konkursów indywidualnych, na podium stając zaledwie raz – 14 grudnia 2003 w Titisee-Neustadt był drugi za Tamim Kiuru. Podczas mistrzostw świata w lotach w Planicy w 2004 zajął szesnaste miejsce indywidualnie, a razem z Andreasem Goldbergerem, Wolfgangiem Loitzlem i Thomasem Morgensternem zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 29. miejsce.

Sezon 2004/2005 zaczął od zajęcia dziewiątego miejsca w Ruce. W większości kolejnych startów plasował się w czołowej dziesiątce i tylko raz nie zdobył punktów. Sześciokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym 15 stycznia 2005 w Tauplitz swoje ostatnie zwycięstwo w karierze. W lutym 2005 wystartował we wszystkich czterech konkursach mistrzostw świata w Oberstdorfie. W konkursach indywidualnych zajął 25. miejsce na normalnej skoczni oraz 17. miejsce na dużej. Natomiast w obu konkursach drużynowych wspólnie z Andreasem Koflerem, Martinem Kochem i Thomasem Morgensternem zdobył złote medale. Ponadto w tym sezonie zdobył także Puchar KOP. Sezon zakończył zajęciem trzeciego miejsca 20 marca 2005 w Planicy, plasując się za dwoma Norwegami: Bjørnem Einarem Romørenem i Roarem Ljøkelsøyem. Było to ostatnie podium w jego karierze. W pierwszej serii tego konkursu ustanowił swój rekord życiowy w długości skoku, uzyskując 231 m^[2]. Parę dni wcześniej, 17 marca 2005, w kwalifikacjach do pierwszego konkursu w Planicy uzyskał 234,5 m, jednak nie ustał tego skoku^[2]. W klasyfikacji generalnej PŚ był ósmy.

W sezonie 2005/2006 wielokrotnie znajdował się w czołowej dziesiątce zawodów, dzięki czemu zajął 10. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ. W styczniu 2006 zdobył indywidualnie srebrny medal na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz – wyprzedził go tylko Roar Ljøkelsøy. W konkursie drużynowym Austriacy przegrali walkę o brązowy medal z Niemcami i zajęli czwarte miejsce. Miesiąc później wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Turynie, gdzie indywidualnie na normalnej skoczni był siedemnasty, a na dużej zajął 21. miejsce. W konkursie drużynowym Austriacy prowadzili już po pierwszej serii i prowadzenia tego nie oddali już do końca. Był to ostatni medal w karierze Widhölzla.

W sezonie 2006/2007 jego największym osiągnięciem było szóste miejsce wywalczone 13 stycznia 2007 w Vikersund. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 33. miejsce. Ostatnim konkursem Pucharu Świata, w którym wziął udział były zawody w lotach w Planicy, gdzie zajął 21. miejsce. W sezonie 2007/2008 startował tylko w Pucharze Kontynentalnym, gdzie jego najlepszym wynikiem było 10. miejsce w Iron Mountain (16 lutego 2008). Karierę oficjalnie zakończył 15 marca 2008 w Planicy. W przerwie konkursu drużynowego Pucharu Świata oddał specjalny skok z tej okazji na odległość 213,5 metra.

Jest trzykrotnym mistrzem Austrii: z 2001 na dużej i normalnej skoczni oraz z 2002 na normalnej skoczni. Ponadto zdobył srebrny medal na dużej skoczni w 2006, a dwa lata wcześniej był trzeci.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
3.	11 lutego	1998	Nagano	Skocznia normalna indywidualnie	232,4 pkt	2,0 pkt	Jani Soininen
4.	15 lutego	1998	Nagano	Skocznia duża indywidualnie	258,2 pkt	14,1 pkt	Kazuyoshi Funaki
3.	16 lutego	1998	Nagano	Skocznia duża drużynowo[4]	881,5 pkt	51,5 pkt	Japonia
24.	10 lutego	2002	Salt Lake City	Skocznia normalna indywidualnie	184,3 pkt	38,5 pkt	Simon Ammann
21.	13 lutego	2002	Salt Lake City	Skocznia duża indywidualnie	222,6 pkt	58,8 pkt	Simon Ammann
4.	14 lutego	2002	Salt Lake City	Skocznia duża drużynowo[5]	927,1 pkt	47,3 pkt	Niemcy
17.	12 lutego	2006	Turyn	Skocznia normalna indywidualnie	244,0 pkt	22,5 pkt	Lars Bystøl
21.	18 lutego	2006	Turyn	Skocznia duża indywidualnie	210,1 pkt	66,8 pkt	Thomas Morgenstern
1.	20 lutego	2006	Turyn	Skocznia duża drużynowo[6]	984,0 pkt	–

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
26.	12 marca	1995	Thunder Bay	Skocznia normalna indywidualnie	188,0 pkt	78,0 pkt	Takanobu Okabe
6.	16 marca	1995	Thunder Bay	Skocznia duża drużynowo[7]	729,0 pkt	160,0 pkt	Finlandia
44.	18 marca	1995	Thunder Bay	Skocznia duża indywidualnie	31,5 pkt	241,1 pkt	Tommy Ingebrigtsen
9.	22 lutego	1997	Trondheim	Skocznia normalna indywidualnie	252,0 pkt	11,5 pkt	Janne Ahonen
4.	27 lutego	1997	Trondheim	Skocznia duża drużynowo[8]	840,9 pkt	114,4 pkt	Finlandia
31.	1 marca	1997	Trondheim	Skocznia duża indywidualnie	88,0 pkt	164,1 pkt	Masahiko Harada
12.	21 lutego	1999	Ramsau	Skocznia duża indywidualnie	210,8 pkt	52,6 pkt	Martin Schmitt
3.	23 lutego	1999	Ramsau	Skocznia duża drużynowo[4]	905,5 pkt	83,4 pkt	Niemcy
9.	26 lutego	1999	Ramsau	Skocznia normalna indywidualnie	236,0 pkt	19,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
11.	22 lutego	2003	Val di Fiemme	Skocznia duża indywidualnie	247,3 pkt	41,7 pkt	Adam Małysz
5.	23 lutego	2003	Val di Fiemme	Skocznia duża drużynowo[9]	961,8 pkt	84,8 pkt	Finlandia
25.	19 lutego	2005	Oberstdorf	Skocznia normalna indywidualnie	230,0 pkt	26,0 pkt	Rok Benkovič
1.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Skocznia normalna drużynowo[10]	970,5 pkt	–
17.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Skocznia duża indywidualnie	258,3 pkt	54,9 pkt	Janne Ahonen
1.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Skocznia duża drużynowo[10]	1137,3 pkt	–

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
11.	11 lutego	1996	Tauplitz	Loty indywidualnie	652,5 pkt	85,6 pkt	Andreas Goldberger
9.	25 stycznia	1998	Oberstdorf	Loty indywidualnie	685,2 pkt	91,2 pkt	Kazuyoshi Funaki
2.	13 lutego	2000	Vikersund	Loty indywidualnie	522,6 pkt	14,2 pkt	Sven Hannawald
7.	10 marca	2002	Harrachov	Loty indywidualnie	329,4 pkt	66,9 pkt	Sven Hannawald
16.	22 lutego	2004	Planica	Loty indywidualnie	709,1 pkt	123,0 pkt	Roar Ljøkelsøy
3.	22 lutego	2004	Planica	Loty drużynowo[11]	1620,8 pkt	91,0 pkt	Norwegia
2.	14 stycznia	2006	Tauplitz	Loty indywidualnie	762,4 pkt	25,6 pkt	Roar Ljøkelsøy
4.	15 stycznia	2006	Tauplitz	Loty drużynowo[12]	1290,6 pkt	207,3 pkt	Norwegia

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
2.	2 marca	1993	Harrachov	Skocznia normalna indywidualnie	225,6 pkt	7,6 pkt	Janne Ahonen
2.	3 marca	1993	Harrachov	Skocznia normalna drużynowo[13]	845,8 pkt	13,2 pkt	Finlandia
3.	27 stycznia	1994	Breitenwang	Skocznia normalna drużynowo[14]	745,0 pkt	95,0 pkt	Finlandia
11.	30 stycznia	1994	Breitenwang	Skocznia normalna indywidualnie	186,5 pkt	29,0 pkt	Janne Ahonen

Sezon	Miejsce[15]
1994/1995	26.
1995/1996	20.
1996/1997	15.
1997/1998	3.
1998/1999	7.
1999/2000	2.
2000/2001	12.
2001/2002	4.
2002/2003	3.
2003/2004	29.
2004/2005	8.
2005/2006	10.
2006/2007	33.

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	razem
1995/1996	-	1	-	1
1996/1997	1	-	-	1
1997/1998	4	2	1	7
1998/1999	2	2	1	5
1999/2000	7	3	4	14
2000/2001	-	-	3	3
2001/2002	2	2	2	6
2002/2003	1	4	-	5
2003/2004	-	1	-	1
2004/2005	1	2	3	6
suma	18	17	14	49

Nr	Data	Miejscowość	Skocznia	Nota	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	17 lutego 1996	Iron Mountain	Pine Mountain	239.3 pkt	2.	10.3 pkt	Jens Weißflog
2.	9 marca 1997	Lahti	Salpausselkä K-114	117.9 pkt	1.	–
3.	6 grudnia 1997	Predazzo	Trampolino Dal Ben K-90	236.5 pkt	3.	9.5 pkt	Jani Soininen
4.	20 grudnia 1997	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	217.2 pkt	1.	–
5.	5 lutego 1998	Sapporo	Ōkurayama	283.8 pkt	1.	–
6.	28 lutego 1998	Vikersund	Vikersundbakken	189.0 pkt	1.	–
7.	4 marca 1998	Kuopio	Puijo	255.2 pkt	1.	–
8.	7 marca 1998	Lahti	Salpausselkä K-116	258.3 pkt	2.	1.4 pkt	Janne Ahonen
9.	11 marca 1998	Falun	Lugnet K-115	258.9 pkt	2.	3.4 pkt	Primož Peterka
10.	12 grudnia 1998	Oberhof	Hans-Renner-Schanze	130.5 pkt	1.	–
11.	20 grudnia 1998	Harrachov	Čerťák K-120	242.4 pkt	3.	10.1 pkt	Janne Ahonen
12.	6 stycznia 1999	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	263.3 pkt	1.	–
13.	10 stycznia 1999	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	262.8 pkt	2.	10.3 pkt	Kazuyoshi Funaki
14.	31 stycznia 1999	Willingen	Mühlenkopfschanze	257.0 pkt	2.	4.5 pkt	Noriaki Kasai
15.	4 grudnia 1999	Predazzo	Trampolino Dal Ben K-120	253.9 pkt	1.	–
16.	5 grudnia 1999	Predazzo	Trampolino Dal Ben K-120	242.3 pkt	1.	–
17.	12 grudnia 1999	Villach	Villacher Alpenarena	234.5 pkt	3.	16.5 pkt	Janne Ahonen
18.	19 grudnia 1999	Zakopane	Wielka Krokiew	253.4 pkt	3.	15.3 pkt	Martin Schmitt
19.	29 grudnia 1999	Oberstdorf	Schattenbergschanze	227.5 pkt	3.	15.5 pkt	Martin Schmitt
20.	1 stycznia 2000	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	241.7 pkt	1.	–
21.	3 stycznia 2000	Innsbruck	Bergisel	246.7 pkt	1.	–
22.	6 stycznia 2000	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	271.9 pkt	1.	–
23.	3 stycznia 2000	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	243.0 pkt	3.	15.1 pkt	Martin Schmitt
24.	26 stycznia 2000	Hakuba	Skocznia Olimpijska	250.6 pkt	2.	0.5 pkt	Jani Soininen
25.	5 lutego 2000	Willingen	Mühlenkopfschanze	259.6 pkt	1.	–
26.	6 lutego 2000	Willingen	Mühlenkopfschanze	248.7 pkt	1.	–
27.	19 lutego 2000	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	192.0 pkt	2.	0.6 pkt	Sven Hannawald
28.	27 lutego 2000	Iron Mountain	Pine Mountain	131.0 pkt	2.	0.2 pkt	Martin Schmitt
29.	24 listopada 2000	Kuopio	Puijo	213.8 pkt	3.	30.4 pkt	Martin Schmitt
30.	6 stycznia 2001	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	242.6 pkt	3.	32.2 pkt	Adam Małysz
31.	24 stycznia 2001	Hakuba	Skocznia Olimpijska	242.9 pkt	3.	24.9 pkt	Martin Schmitt
32.	21 grudnia 2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben K-120	266.3 pkt	2.	6.5 pkt	Adam Małysz
33.	22 grudnia 2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben K-120	260.1 pkt	3.	22.0 pkt	Adam Małysz
34.	1 stycznia 2002	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	262.8 pkt	2.	1.7 pkt	Sven Hannawald
35.	19 stycznia 2002	Zakopane	Wielka Krokiew	249.8 pkt	3.	9.8 pkt	Matti Hautamäki
36.	24 stycznia 2002	Hakuba	Skocznia Olimpijska	272.8 pkt	1.	–
37.	26 stycznia 2002	Sapporo	Ōkurayama	259.9 pkt	1.	–
38.	30 listopada 2002	Ruka	Rukatunturi	303.8 pkt	1.	–
39.	22 grudnia 2002	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	270.7 pkt	2.	12.2 pkt	Sven Hannawald
40.	11 stycznia 2003	Liberec	Ještěd A	268.3 pkt	2.	2.7 pkt	Thomas Morgenstern
41.	26 stycznia 2003	Sapporo	Ōkurayama	265.6 pkt	2.	5.8 pkt	Sigurd Pettersen
42.	8 lutego 2003	Willingen	Mühlenkopfschanze	308.3 pkt	2.	19.9 pkt	Sven Hannawald
43.	14 grudnia 2003	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	140.8 pkt	2.	5.0 pkt	Tami Kiuru
44.	4 grudnia 2004	Trondheim	Granåsen	268.5 pkt	3.	13.0 pkt	Janne Ahonen
45.	5 grudnia 2004	Trondheim	Granåsen	235.3 pkt	3.	11.2 pkt	Janne Ahonen
46.	15 stycznia 2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	398.3 pkt	1.	–
47.	16 stycznia 2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	400.5 pkt	2.	11.8 pkt	Adam Małysz
48.	19 marca 2005	Planica	Letalnica	436.5 pkt	2.	0.1 pkt	Matti Hautamäki
49.	20 marca 2005	Planica	Letalnica	453.1 pkt	3.	9.9 pkt	Bjørn Einar Romøren

Źródło[16]
Sezon 1992/1993
																	punkty
-	-	-	-	-	-	-	24	28	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Legenda (do sezonu 1992/1993)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował
Sezon 1994/1995
																					punkty
24	9	20	32	15	16	28	12	27	7	30	-	47	35	49	52	18	19	-	-	32	169
Sezon 1995/1996
																												punkty
q	q	q	37	31	51	10	15	q	48	27	29	33	14	-	-	5	13	25	6	2	55	20	48	q	-	5	22	322
Sezon 1996/1997
																									punkty
42	31	48	40	-	-	23	18	16	7	11	33	-	-	-	25	20	13	15	1	5	19	5	17	7	401
Sezon 1997/1998
																											punkty
6	16	3	13	4	1	13	10	21	16	5	4	4	28	9	12	1	1	13	1	2	7	2	5	5	24	6	1208
Sezon 1998/1999
																													punkty
29	12	13	12	39	1	7	3	4	32	15	1	7	2	4	4	-	-	5	2	-	8	48	42	-	-	8	48	39	833
Sezon 1999/2000
																										punkty
35	69	1	1	3	4	3	3	1	1	1	3	5	9	14	2	1	1	2	39	2	6	7	14	7	50	1452
Sezon 2000/2001
																					punkty
3	12	29	50	17	14	3	-	-	9	3	4	12	49	14	8	49	30	46	-	-	388
Sezon 2001/2002
																						punkty
5	4	9	48	17	-	-	2	3	6	2	6	12	5	3	4	1	1	28	33	8	11	874
Sezon 2002/2003
																											punkty
5	1	4	4	6	50	6	2	28	9	5	14	2	10	10	8	4	2	6	7	2	6	10	47	49	44	19	1028
Sezon 2003/2004
																							punkty
30	7	39	2	15	26	30	24	18	-	-	51	30	-	-	-	8	45	-	q	q	-	-	192
Sezon 2004/2005
																												punkty
9	5	3	3	14	6	5	30	35	9	6	16	8	1	2	8	5	9	7	-	-	10	-	10	10	5	2	3	999
Sezon 2005/2006
																						punkty
8	9	6	4	4	11	9	6	31	12	9	7	32	-	-	50	13	5	8	4	10	6	594
Sezon 2006/2007
																								punkty
59	20	35	49	q	24	31	23	24	6	-	34	26	-	-	14	13	15	34	56	26	20	38	21	158
Sezon 2007/2008
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	-	0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Źródło[16]
Sezon 1994/1995
									2
Sezon 1995/1996
						4	4	-	1
Sezon 1996/1997
									2
Sezon 1998/1999
									2
Sezon 1999/2000
							3	2	5
Sezon 2000/2001
						2	3	2	-
Legenda
1 2 3 4-6 poniżej 6  -  – zawodnik nie wystartował
Sezon 2001/2002
					5	1	1	4	3
Sezon 2002/2003
								1	3
Sezon 2003/2004
								-	5
Sezon 2004/2005
							3	1	-
Sezon 2005/2006
								2	1
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce	Źr.
1992/1993	44.	[15]
1994/1995	18.
1995/1996	37.	[17]
1996/1997	14.	[15]
1997/1998	7.
1998/1999	15.
1999/2000	1.
2000/2001	16.
2001/2002	5.
2002/2003	12.
2003/2004	17.
2004/2005	16.
2005/2006	18.
2006/2007	22.

Sezon	Miejsce	Źr.
1997	3.	[18]
1998	1.	[19]
1999	59.	[20]
2000	6.	[21]
2001	46.	[22]
2002	14.	[15]
2003	25.
2005	25.
2006	8.
2007	34.

Sezon	Miejsce[15]
1995/1996	16.
1996/1997	13.
1997/1998	3.
1998/1999	21.
1999/2000	5.
2000/2001	28.

Sezon	Miejsce[23]
1994	59.
1995	25.
1996	29.
1997	30.
1998	41.
1999	5.
2000	7.
2001	10.
2002	1.
2003	31.
2004	11.
2005	47.
2006	22.
2007	76.

1. Courchevel – 14 sierpnia 1999 (1. miejsce)
2. Sapporo – 15 września 1999 (1. miejsce)
3. Hinterzarten – 6 sierpnia 2000 (1. miejsce)
4. Courchevel – 14 sierpnia 2001 (1. miejsce)
5. Hinterzarten – 10 sierpnia 2002 (1. miejsce)
6. Hinterzarten – 11 sierpnia 2002 (1. miejsce)
7. Courchevel – 14 sierpnia 2002 (1. miejsce)
8. Lahti – 6 września 2002 (1. miejsce)
9. Lahti – 7 września 2002 (1. miejsce)
10. Innsbruck – 14 września 2002 (3. miejsce)
11. Predazzo – 8 września 2004 (2. miejsce)
12. Klingenthal – 30 września 2006 (2. miejsce)

Źródło[16]
1994
			punkty
-	-	45	80,5
1995
				punkty
q	20	6	8	683,7
1996
					punkty
43	q	15	-	14	34
1997
					punkty
15	46	q	26	24	28
1998
						punkty
22	43	33	q	-	-	9
1999
					punkty
37	1	10	5	1	271
2000
								punkty
1	14	8	15	14	12	8	24	245
2001
							punkty
10	13	1	24	-	-	-	153
2002
						punkty
1	1	1	1	1	3	560
2003
				punkty
13	36	30	30	22
2004
							punkty
13	22	15	2	5	-	-	170
2005
								punkty
46	-	-	14	36	37	-	-	18
2006
										punkty
23	33	-	-	22	-	-	-	2	27	101
2007
										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	25	6
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce	Źr.
2006	42.	[24]

Sezon	Miejsce[16]
1992/1993	22.
1993/1994	58.
1994/1995	110.
1995/1996	182.
1996/1997	8.
2003/2004	12.
2006/2007	54.
2007/2008	75.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	31 stycznia	1993	Gallio	Trampolino di Pakstall	K-92	–	94,5 m	89,5 m	234,4 pkt	2.	16,5 pkt	Dieter Thoma
2.	9 marca	1994	Zaō	Yamagata	K-85	–	83,5 m	78 m	215,5 pkt	1.	–
3.	14 grudnia	1996	Chaux-Neuve	La Côte Feuillée	K-90	–	92,5 m	92 m	241 pkt	1.	–
4.	15 grudnia	1996	Chaux-Neuve	La Côte Feuillée	K-90	–	94 m	93,5 m	246 pkt	1.	–
5.	21 grudnia	1996	Brotterode	Inselbergschanze	K-98	–	107 m	108 m	268,5 pkt	1.	–
6.	24 stycznia	1997	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	K-90	–	90 m	91 m	236,5 pkt	1.	–
7.	24 stycznia	2004	Braunlage	Wurmbergschanze	K-90	–	92 m	95,5 m	247,5 pkt	1.	–
8.	25 stycznia	2004	Braunlage	Wurmbergschanze	K-90	–	93,5 m	91 m	242,5 pkt	3.	6,5 pkt	Janne Happonen
9.	31 stycznia	2004	Brotterode	Inselbergschanze	K-98	–	102 m	106 m	268,5 pkt	2.	0,5 pkt	Jörg Ritzerfeld
10.	28 lutego	2004	Kuopio	Puijo	K-120	–	129,5 m	119,5 m	249,2 pkt	2.	8,2 pkt	Janne Happonen
11.	27 grudnia	2006	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	140 m	135 m	272 pkt	1.	–

Źródło[16]
Sezon 1992/1993