Stefan Horngacher – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefan Horngacher
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 września 1969
Wörgl

Klub

SC Wörgl

Wzrost

184 cm

Debiut w PŚ

3 stycznia 1988 w Innsbrucku (115. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

2 grudnia 1990 w Lake Placid (8. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

1 stycznia 1991 w Ga-Pa (3. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

24 lutego 1991 w Tauplitz

Rekord życiowy

203,5 m na Velikance w Planicy (17 marca 2001)[1][2]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
brąz Lillehammer 1994 duża druż.
brąz Nagano 1998 duża druż.
Mistrzostwa świata
złoto Val di Fiemme 1991 duża druż.
złoto Lahti 2001 normalna druż.
brąz Falun 1993 duża druż.
brąz Ramsau 1999 duża druż.
brąz Lahti 2001 duża druż.
Inne nagrody
Puchar Świata w lotach narciarskich
2. miejsce
1990/1991
Letnie Grand Prix
brąz 3. miejsce
2001
Puchar Europy
srebro 2. miejsce
1988/1989
Plebiscyt „Przeglądu Sportowego”
złoto Trener Roku
2017
złoto Trener Indywidualny Roku
2018
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski II Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi Odznaka Zasługi I Klasy Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP

Stefan Horngacher (ur. 20 września 1969 w Wörgl) – austriacki skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski i pięciokrotny medalista mistrzostw świata. Po zakończeniu kariery został trenerem. Od 24 marca 2016 roku do 24 marca 2019 roku był trenerem reprezentacji Polski w skokach narciarskich. Od 3 kwietnia 2019 główny trener reprezentacji Niemiec w skokach narciarskich.

Przebieg kariery

[edytuj | edytuj kod]

W Pucharze Świata zadebiutował 3 stycznia 1988 podczas konkursu w Innsbrucku, gdzie zajął 115. miejsce. Trzy dni później w Bischofshofen uplasował się na 110. miejscu. Były to jego jedyne starty w sezonie 1987/1988, więc nie został sklasyfikowany w klasyfikacji generalnej. Rok później ponownie wystąpił w Innsbrucku i Bischofshofen, jednak nie wywalczył punktów (w obu przypadkach zajął miejsca w siódmej dziesiątce). W sezonie 1989/1990 po raz pierwszy pojawił się w zawodach PŚ poza Austrią. Nie zdołał jednak zdobyć punktów, a jego najlepszym miejscem była szesnasta pozycja w Innsbrucku (do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata).

Przełom w jego karierze nastąpił w sezonie 1990/1991. W drugim konkursie sezonu, w Lake Placid zajął 8. miejsce, zdobywając pierwsze punkty w karierze. W klasyfikacji końcowej 39. edycji Turnieju Czterech Skoczni wywalczył piąte miejsce po tym jak zajął dziewiąte miejsce w Oberstdorfie, trzecie w Garmisch-Partenkirchen (pierwsze podium w karierze), szóste w Innsbrucku oraz piąte w Bischofshofen. W tym samym sezonie wziął udział w mistrzostwach świata w Val di Fiemme (1991). W indywidualnych startach był piąty na dużej skoczni (do medalowej pozycji zabrakło mu ok. 7 punktów), a na normalnym obiekcie zajął 22. miejsce. W konkursie drużynowym wspólnie z Heinzem Kuttinem, Ernstem Vettorim i Andreasem Felderem zdobył złoty medal. 24 lutego 1991 Horngacher odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo, wygrywając zawody na skoczni Kulm w Tauplitz. Łącznie pięciokrotnie stawał na podium w tym sezonie (1 zwycięstwo, 3 drugie miejsca i 1 trzecie), co dało mu czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Zajął też drugie miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1990/1991 Pucharu Świata w lotach.

Sezon 1991/1992 rozpoczął od zajęcia trzeciego miejsca w Thunder Bay (1 grudnia 1991). Punkty zdobył jeszcze następnego dnia, gdy był siódmy, później jednak osiągał coraz słabsze wyniki. W efekcie zajął 29. miejsce w klasyfikacji generalnej. Wystąpił także na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie (1992), gdzie zajął 25. miejsce. W sezonie 1992/1993 w większości startów znajdował się w czołowej dziesiątce, choć tylko raz stanął na podium – 7 marca 1993 zajął drugie miejsce w Lahti, ustępując tylko Ivanowi Lunardiemu. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął ósme miejsce. W lutym 1993 wziął udział w mistrzostwach świata w Falun, gdzie razem z Vettorim, Kuttinem oraz Andreasem Goldbergerem wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym. W indywidualnych startach był dziewiąty na normalnym obiekcie, a na dużej skoczni zajął trzynaste miejsce.

Po tym sukcesie nastąpił jeden z najsłabszych okresów w karierze Horngachera. W sezonie 1993/1994 zdobywał punkty, jednak jego najlepszym wynikiem było dziesiąte miejsce. Mimo to znalazł się w austriackiej kadrze na igrzyska olimpijskie w Lillehammer w 1994, gdzie wraz z Kuttinem, Goldbergerem i Christianem Moserem zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym. W zawodach indywidualnych zajął dwunaste miejsce na normalnej skoczni oraz dziewiętnaste na dużej. W sezonie 1994/1995 w ogóle nie startował w zawodach PŚ. W sezonach 1995/1996 i 1996/1997 sporadycznie zdobywał punkty. Wystąpił jednak na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz (1996), gdzie zajął 29. miejsce oraz na mistrzostwach świata w Trondheim (1997), na których indywidualnie plasował się w połowie drugiej dziesiątki. Na norweskich mistrzostwach Austriacy w składzie: Stefan Horngacher, Martin Höllwarth, Andreas Widhölzl i Andreas Goldberger nie zdobyli medalu w konkursie drużynowym. Zajęli czwarte miejsce po przegranej walce o brązowy medal z Niemcami, do których stracili 4,7 punktu.

W sezonie 1997/1998 zajął 13. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ. Dwukrotnie stawał na podium: raz był drugi i raz trzeci, odpowiednio 20 i 21 grudnia 1997 w Engelbergu. Podczas 46. Turnieju Czterech Skoczni nie znalazł się w czołowej dziesiątce żadnego z konkursów, jednak uzyskane wyniki dały mu ósme miejsce w klasyfikacji końcowej. 25 stycznia 1998 na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie był osiemnasty. W tym samym sezonie wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. W konkursach indywidualnych zajął miejsca 10. (skocznia normalna) i 60. (skocznia duża). W konkursie drużynowym był najsłabszym członkiem ekipy austriackiej, która zdobyła jednak brązowy medal.

W sezonie 1998/1999 odniósł swoje drugie i zarazem ostatnie zwycięstwo w PŚ (16 stycznia 1999 na Wielkiej Krokwi w Zakopanem). Oprócz tego jeszcze dwukrotnie stawał na podium, raz na drugim i raz na trzecim miejscu, co pozwoliło mu zająć ósme miejsce w klasyfikacji generalnej. Po tym jak był siedemnasty w Oberstdorfie, szósty w Ga-Pa, piąty w Innsbrucku i siódmy w Bischofshofen zajął siódme miejsce w 47. Turnieju Czterech Skoczni. W tym samym roku odbywały się także mistrzostwa świata w Ramsau, podczas których Horngacher był siódmy na normalnej skoczni, szesnasty na dużej, a razem z Widhölzlem, Höllwarthem i Reinhardem Schwarzenbergerem zdobył brązowy medal w drużynie. W sezonach 1999/2000 i 2000/2001 zajmował ósme miejsce w klasyfikacji generalnej, w obu przypadkach tylko raz zajmując miejsca na podium. Na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund (2000) zajął 21. miejsce. W poszczególnych konkursach 49. edycji Turnieju Czterech Skoczni był kolejno szósty, dziewiąty, dwunasty i ponownie szósty, co dało mu piąte miejsce w klasyfikacji końcowej. Miesiąc później odbyły się mistrzostwa świata w Lahti. Wspólnie z Goldbergerem, Höllwarthem i Wolfgangiem Loitzlem zdobył drużynowo dwa medale: brązowy na dużej skoczni oraz złoty na normalnej. W indywidualnych konkursach był czwarty na normalnej skoczni (walkę o brązowy medal przegrał z Höllwarthem) oraz piąty na dużej.

Latem 2001 zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej ósmej edycji Letniego Grand Prix, ustępując tylko Adamowi Małyszowi i Goldbergerowi. W sezonie 2001/2002 wystartował w 21 indywidualnych konkursach Pucharu Świata i tylko raz nie zdobył punktów. Pięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce. 24 stycznia 2002 w Hakubie po raz ostatni stanął na podium PŚ (2. miejsce). Igrzyska olimpijskie w Salt Lake City w lutym 2002 były ostatnią dużą imprezą w jego karierze. Po pierwszej serii skoków na dużej skoczni zajmował dziewiąte miejsce. Udany skok w drugiej kolejce pozwolił mu przesunąć się na piąte miejsce. Na normalnej skoczni zajął 11. miejsce. W konkursie drużynowym Austriacy w składzie Andreas Widhölzl, Stefan Horngacher, Martin Höllwarth i Wolfgang Loitzl nie zdobyli medalu, przegrywając walkę z reprezentantami Słowenii o blisko 20 punktów. W klasyfikacji generalnej sezonu 2001/2002 zajął 12. miejsce. Ostatni oficjalny skok oddał 17 marca 2002 Oslo, gdzie zajął 27. miejsce. Łącznie w przeciągu kariery piętnaście razy stawał na podium zawodów PŚ, w tym dwa razy zwyciężył, osiem razy był drugi i pięć razy trzeci.

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
1994 Norwegia Lillehammer 19. miejsce (K-120), 12. miejsce (K-90)
1998 Japonia Nagano/Hakuba 10. miejsce (K-90), 60. miejsce (K-120)
2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City/Park City 11. miejsce (K-90), 5. miejsce (K-120)

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
1994 Norwegia Lillehammer brązowy medal[a]
1998 Japonia Nagano/Hakuba brązowy medal[b]
2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City/Park City 4. miejsce[c]

Starty S. Horngachera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
19. 20 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 indywid. 107,5 m 105,0 m 181,5 pkt 93,0 pkt Jens Weißflog
3. 23 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 druż.[a] 124,0 m 120,5 m 918,9 pkt (236,6 pkt) 51,2 pkt Niemcy
12. 25 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-90 indywid. 94,5 m 94,5 m 242,5 pkt 39,5 pkt Espen Bredesen
10. 11 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-90 indywid. 85,0 m 84,5 m 212,5 pkt 22,0 pkt Jani Soininen
60. 15 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 indywid. 84,0 m 41,2 pkt 231,1 pkt Kazuyoshi Funaki
3. 17 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 druż.[b] 104,5 m 108,0 m 881,5 pkt (176,5 pkt) 51,5 pkt Japonia
11. 10 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-90 indywid. 91,5 m 93,5 m 240,0 pkt 29,0 pkt Simon Ammann
5. 13 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 indywid. 125,0 m 124,0 m 247,2 pkt 34,2 pkt Simon Ammann
4. 18 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 druż.[c] 121,0 m 115,5 m 926,8 pkt (221,7 pkt) 47,3 pkt Niemcy

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
1991 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 5. miejsce (K-120), 22. miejsce (K-90)
1993 Szwecja Falun 13. miejsce (K-115), 9. miejsce (K-90)
1997 Norwegia Trondheim 19. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-120)
1999 Austria Ramsau 7. miejsce (K-120), 16. miejsce (K-90)
2001 Finlandia Lahti 5. miejsce (K-116), 4. miejsce (K-90)

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
1991 Włochy Val di Fiemme/Predazzo złoty medal[d]
1993 Szwecja Falun brązowy medal[e]
1997 Norwegia Trondheim 4. miejsce[f]
1999 Austria Ramsau brązowy medal[g]
2001 Finlandia Lahti brązowy medal (K-116)[h], złoty medal (K-90)[i]

Starty S. Horngachera na mistrzostwach świata – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
5. 10 lutego 1991 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 indywid. 111,5 m 112,0 m 203,4 pkt 14,1 pkt Franci Petek
1.złoto 14 lutego 1991 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 druż.[d] 101,5 m 103,5 m 567,6 pkt (167,5 pkt)
22. 16 lutego 1991 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-90 indywid. 77,5 m 84,0 m 186,9 pkt 36,0 pkt Heinz Kuttin
13. 21 lutego 1993 Szwecja Falun Lugnet K-115 indywid. 112,0 m 97,5 m 188,8 pkt 52,6 pkt Espen Bredesen
3.brąz 23 lutego 1993 Szwecja Falun Lugnet K-115 druż.[e] 103,0 m 102,0 m 745,4 pkt (181,0 pkt) 76,1 pkt Norwegia
9. 27 lutego 1993 Szwecja Falun Lugnet K-90 indywid. 86,5 m 84,5 m 212,6 pkt 25,2 pkt Masahiko Harada
19. 22 lutego 1997 Norwegia Trondheim Granåsen K-90 indywid. 93,5 m 90,0 m 236,0 pkt 27,5 pkt Janne Ahonen
4. 27 lutego 1997 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 druż.[f] 111,0 m 109,5 m 840,9 pkt (196,9 pkt) 114,4 pkt Finlandia
14. 1 marca 1997 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 indywid. 119,5 m 112,0 m 218,2 pkt 33,9 pkt Masahiko Harada
7. 21 lutego 1999 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 indywid. 120,0 m 123,5 m 240,3 pkt 23,1 pkt Martin Schmitt
3.brąz 23 lutego 1999 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 druż.[g] 111,5 m 97,5 m 905,5 pkt (168,7 pkt) 83,4 pkt Niemcy
16. 26 lutego 1999 Austria Ramsau Mattensprunganlage K-90 indywid. 98,0 m 91,0 m 221,0 pkt 34,0 pkt Kazuyoshi Funaki
5. 19 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 indywid. 114,5 m 123,0 m 238,9 pkt 37,4 pkt Martin Schmitt
4. 23 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 indywid. 86,5 m 89,0 m 219,0 pkt 27,0 pkt Adam Małysz
3.brąz 24 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 druż.[h] 114,0 m 117,5 m 880,2 pkt (229,6 pkt) 59,6 pkt Niemcy
1.złoto 25 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 druż.[i] 92,0 m 94,5 m 953,5 pkt (237,0 pkt)

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
1992 Czechosłowacja Harrachov 25. miejsce
1996 Austria Tauplitz 29. miejsce
1998 Niemcy Oberstdorf 18. miejsce
2000 Norwegia Vikersund 21. miejsce

Starty S. Horngachera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
25. 22 marca 1992 Czechosłowacja Harrachov Čerťák K-180 indywid. 135,0 m 131,0 m 120,0 m 266,5 pkt 126,0 pkt Noriaki Kasai
29. 10-11 lutego 1996 Austria Tauplitz Kulm K-185 indywid. 157,0 m 173,0 m 162,0 m 159,0 m 596,2 pkt 141,9 pkt Andreas Goldberger
18. 24-25 stycznia 1998 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 indywid. 171,5 m 179,0 m 165,5 m 169,5 m 632,6 pkt 143,8 pkt Kazuyoshi Funaki
21. 14 lutego 2000 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-185 indywid. 131,0 m 161,0 m 161,5 m [3] 385,7 pkt 151,2 pkt Sven Hannawald

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
1990/1991 4.
1991/1992 29.
1992/1993 8.
1993/1994 20.
1995/1996 35.
1996/1997 35.
1997/1998 13.
1998/1999 8.
1999/2000 9.
2000/2001 8.
2001/2002 12.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 24 lutego 1991 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 181,0 m 185,0 m 358,0 pkt * Loty 1990/1991
2. 16 stycznia 1999 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-116 118,5 m 119,5 m 233,3 pkt

Miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
1987/1988
1988/1989
1989/1990
1990/1991 1 3 1 5
1991/1992 1 1
1992/1993 1 1
1993/1994
1995/1996
1996/1997
1997/1998 1 1 2
1998/1999 1 1 1 3
1999/2000 1 1
2000/2001 1 1
2001/2002 1 1
Suma 2 8 5 15

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 1 stycznia 1991 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-107 92,5 m 96,5 m 186,5 pkt 3. 17,8 pkt Andreas Felder i Jens Weißflog
2. 24 lutego 1991 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 181,0 m 185,0 m 358,0 pkt 1.
3. 3 marca 1991 Finlandia Lahti Salpausselkä K-114 110,5 m 107,5 m 214,0 pkt 2. 0,9 pkt Andreas Felder
4. 17 marca 1991 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-105 104,0 m 104,0 m 223,2 pkt 2. 10,4 pkt Ernst Vettori
5. 24 marca 1991 Planica Velikanka K-185 173,0 m 189,0 m 354,5 pkt 2. 0,5 pkt Ralf Gebstedt
6. 1 grudnia 1991 Kanada Thunder Bay Normal Thunder K-90 85,0 m 89,5 m 217,2 pkt 3. 36,1 pkt Toni Nieminen
7. 7 marca 1993 Finlandia Lahti Salpausselkä K-114 107,5 m 109,0 m 209,4 pkt 2. 15,3 pkt Ivan Lunardi
8. 20 grudnia 1997 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 115,5 m 112,5 m 209,4 pkt 2. 7,8 pkt Andreas Widhölzl
9. 21 grudnia 1997 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 115,5 m 123,5 m 231,2 pkt 3. 5,6 pkt Masahiko Harada
10. 16 stycznia 1999 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-116 118,5 m 119,5 m 233,3 pkt 1.
11. 17 stycznia 1999 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-116 121,0 m 116,5 m 232,9 pkt 3. 25,5 pkt Janne Ahonen
12. 9 marca 1999 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 133,0 m 127,5 m 263,9 pkt 2. 6,1 pkt Noriaki Kasai
13. 26 lutego 2000 Stany Zjednoczone Iron Mountain Pine Mountain K-120 115,5 m 127,5 m 229,9 pkt 3. 40,9 pkt Martin Schmitt
14. 11 marca 2001 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 120,0 m [3] 120,5 pkt 2. 13,6 pkt Adam Małysz
15. 24 stycznia 2002 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 131,5 m 123,0 m 249,6 pkt 2. 23,2 pkt Andreas Widhölzl

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

[edytuj | edytuj kod]
Źródło[5]
Sezon 1987/1988
Thunder Bay K89 Thunder Bay K120 Lake Placid K114 Lake Placid K86 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K109 Bischofshofen K111 Gallio K95 Sankt Moritz K94 Gstaad K88 Engelberg K120 Lahti K90 Lahti K114 Meldal K105 Oslo K105 Planica K92 Planica K120 punkty
- - - - - - - - 115 110 - - - - - - - - - - 0
Sezon 1988/1989
Thunder Bay K89 Thunder Bay K120 Lake Placid K114 Lake Placid K86 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K109 Bischofshofen K111 Liberec K120 Harrachov K120 Oberhof K90 Oberhof K90 Chamonix K95 Oslo K105 Örnsköldsvik K82 Harrachov K180 Planica K92 Planica K120 punkty
- - - - - - - - 65 63 - - - - - - - - - 43 0
Sezon 1989/1990
Thunder Bay K120 Thunder Bay K90 Lake Placid K114 Lake Placid K86 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K109 Bischofshofen K111 Harrachov K120 Liberec K115 Zakopane K116 Sankt Moritz K94 Gstaad K88 Engelberg K120 Predazzo K90 Predazzo K120 Lahti K114 Lahti K90 Örnsköldsvik K82 Sollefteå K105 Raufoss K90 Planica K120 Planica K120 punkty
21 34 20 28 - - - - 16 32 - - 30 - - - - - - - - - - 26 - 0
Sezon 1990/1991
Lake Placid K86 Lake Placid K114 Thunder Bay K90 Thunder Bay K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K109 Bischofshofen K111 Oberhof K120 Bad Mitterndorf K185 Bad Mitterndorf K185 Lahti K90 Lahti K114 Bollnäs K90 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K105 Planica K185 Planica K185 Szczyrbskie Jezioro K120 punkty
46 8 46 14 13 9 9 3 6 5 6 10 1 6 2 19 28 30 2 14 2 13 179
Sezon 1991/1992
Thunder Bay K90 Thunder Bay K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K109 Bischofshofen K120 Predazzo K90 Sankt Moritz K95 Engelberg K120 Oberstdorf K182 Oberstdorf K182 Lahti K90 Lahti K114 Örnsköldsvik K90 Trondheim K120 Trondheim K120 Oslo K110 MŚL – Harrachov K180 Planica K120 punkty
3 7 - - 30 50 58 58 - - - - - - - - - - - 25 44 24
Sezon 1992/1993
Falun K115 Falun K115 Ruhpolding K107 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Predazzo K120 Bad Mitterndorf K185 Bad Mitterndorf K185 Lahti K90 Lahti K114 Lillehammer K120 Oslo K110 Planica K120 punkty
6 5 17 - - - - - - 6 12 22 12 2 8 5 33 78
Legenda (do sezonu 1992/1993)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon 1993/1994
Planica K92 Planica K120 Predazzo K120 Courchevel K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Murau K120 Liberec K120 Liberec K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Lahti K90 Örnsköldsvik K90 MŚL – Planica K185 Thunder Bay K90 Thunder Bay K90 punkty
18 21 14 26 10 q q 14 18 16 43 35 17 32 14 11 - 22 42 183
Sezon 1995/1996
Lillehammer K90 Lillehammer K120 Villach K90 Planica K120 Predazzo K90 Chamonix K95 Chamonix K95 Oberhof K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Zakopane K116 Zakopane K116 MŚL – Bad Mitterndorf K185 MŚL – Bad Mitterndorf K185 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Kuopio K92 Lahti K90 Lahti K114 Harrachov K180 Falun K90 Oslo K110 punkty
q 27 11 20 q 38 q 40 24 - 19 50 30 17 - - 14 15 17 31 29 36 49 20 33 - - 45 134
Sezon 1996/1997
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Ruka K120 Ruka K120 Harrachov K120 Harrachov K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K90 Sapporo K120 Hakuba K120 Willingen K120 Willingen K120 Bad Mitterndorf K185 Bad Mitterndorf K185 Lahti K114 Kuopio K92 Falun K115 Oslo K112 Planica K185 Planica K185 punkty
12 17 21 41 29 16 41 25 30 45 - - - - - 15 24 39 36 38 q 20 49 27 19 120
Sezon 1997/1998
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Predazzo K120 Villach K90 Harrachov K90 Engelberg K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Ramsau K90 Zakopane K116 Zakopane K116 MŚL – Oberstdorf K185 MŚL – Oberstdorf K185 Sapporo K120 Vikersund K175 Vikersund K175 Kuopio K120 Lahti K116 Lahti K116 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K112 Planica K120 Planica K120 punkty
25 10 44 14 6 2 3 13 19 15 12 10 44 9 13 27 15 30 25 8 13 25 39 17 6 12 21 546
Sezon 1998/1999
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Chamonix K95 Chamonix K95 Predazzo K120 Oberhof K120 Harrachov K120 Harrachov K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Zakopane K116 Zakopane K116 Sapporo K120 Sapporo K120 Willingen K120 Willingen K120 Harrachov K120 Kuopio K120 Lahti K90 Trondheim K120 Falun K115 Oslo K115 Planica K185 Planica K185 Planica K185 punkty
8 42 10 11 16 5 16 10 17 6 5 7 11 14 1 3 - - 7 15 - 4 20 2 7 17 23 14 11 813
Sezon 1999/2000
Kuopio K120 Kuopio K120 Predazzo K120 Predazzo K120 Villach K90 Zakopane K116 Zakopane K116 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Hakuba K120 Willingen K120 Willingen K120 Bad Mitterndorf K185 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Lahti K116 Lahti K116 Trondheim K120 Oslo K115 Planica K185 punkty
4 20 9 11 15 14 17 10 29 8 5 5 37 10 4 7 15 46 11 3 6 9 39 16 26 20 624
Sezon 2000/2001
Kuopio K120 Kuopio K120 Kuopio K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K108 Bischofshofen K120 Harrachov K185 Harrachov K185 Park City K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Willingen K120 Willingen K120 Oberstdorf K185 Oberstdorf K185 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K115 Planica K185 punkty
31 10 24 6 9 12 6 - - 19 9 7 9 12 9 6 7 5 14 2 10 566
Sezon 2001/2002
Kuopio K120 Kuopio K120 Titisee-Neustadt K120 Titisee-Neustadt K120 Villach K90 Engelberg K120 Engelberg K120 Predazzo K120 Predazzo K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K120 Willingen K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Lahti K116 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K115 punkty
18 21 20 15 20 12 6 11 12 17 17 21 14 17 35 9 2 6 26 9 23 27 434
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce Źr.
1987/1988 126. [6]
1988/1989 96. [7]
1989/1990 60. [4]
1990/1991 5.
1991/1992 45. [8]
1993/1994 36. [9]
1995/1996 40. [10]
1996/1997 22. [4]
1997/1998 8.
1998/1999 7.
1999/2000 11.
2000/2001 5.
2001/2002 12.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce Źr.
1997 47. [11]
1998 17. [12]
1999 8. [13]
2000 20. [14]
2001 4. [15]
2002 20. [4]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
1990/1991 2.
1992/1993 14.
1995/1996 32.
1996/1997 32.
1997/1998 28.
1998/1999 14.
1999/2000 18.
2000/2001 12.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[16]
1994 39.
1996 35.
1997 10.
1998 24.
1999 16.
2000 12.
2001 3.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota
1. 5 września 2001 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 129,0 m 132,0 m 267,3 pkt
2. 9 września 2001 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 126,5 m 122,5 m 250,2 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 31 sierpnia 1997 Austria Stams Brunnentalschanzen K-120 106,0 m 108,5 m 242,6 pkt 3. 2,1 pkt Espen Bredesen
2. 11 sierpnia 2001 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 102,5 m 104,5 m 259,5 pkt 3. 13,0 pkt Adam Małysz
3. 5 września 2001 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 129,0 m 132,0 m 267,3 pkt 1.
4. 9 września 2001 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 126,5 m 122,5 m 250,2 pkt 1.

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

[edytuj | edytuj kod]
Źródło[5]
1994
Hinterzarten K90 Predazzo K90 Stams K105 punkty
21 q 43 264,6
1995
Kuopio K92 Trondheim K120 Hinterzarten K90 Stams K105 punkty
- - - q 0
1996
Trondheim K120 Oberhof K120 Hinterzarten K90 Predazzo K120 Stams K105 punkty
q q 36 - 12 22
1997
Courchevel K120 Trondheim K120 Hinterzarten K90 Predazzo K120 Stams K105 punkty
5 26 34 24 3 117
1998
Stams K105 Predazzo K120 Courchevel K120 Hinterzarten K90 Hakuba K120 Hakuba K120 punkty
6 17 - - - - 54
1999
Hinterzarten K95 Courchevel K120 Stams K105 Hakuba K120 Sapporo K120 punkty
16 11 15 - - 55
2000
Hinterzarten K95 Kuopio K120 Villach K90 Courchevel K120 Hakuba K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 punkty
9 7 8 26 18 9 11 15 184
2001
Hinterzarten K95 Hinterzarten K95 Courchevel K120 Stams K105 Sapporo K120 Hakuba K120 Hakuba K120 punkty
3 24 5 35 1 1 5 357
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[5]
1991/1992 9.
1992/1993 32.
1993/1994 156.
1994/1995 51.
1995/1996 114.

Miejsca w pierwszej dziesiątce konkursów Pucharu Kontynentalnego

[edytuj | edytuj kod]
  1. Niemcy Schönwald – 29 lutego 1992 (1. miejsce)
  2. Niemcy Titisee-Neustadt – 1 marca 1992 (10. miejsce)
  3. Francja Chamonix – 7 marca 1992 (1. miejsce)
  4. Szwajcaria Le Brassus – 8 marca 1992 (5. miejsce)
  5. Austria Wörgl – 10 stycznia 1993 (1. miejsce)
  6. Norwegia Lillehammer – 3 grudnia 1994 (4. miejsce)
  7. Norwegia Lillehammer – 4 grudnia 1994 (9. miejsce)
  8. Finlandia Jyväskylä – 15 grudnia 1994 (5. miejsce)
  9. Finlandia Lahti – 18 grudnia 1994 (8. miejsce)
  10. Austria Seefeld – 31 stycznia 1996 (4. miejsce)

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

[edytuj | edytuj kod]
Źródło[5]
Sezon 1991/1992
Oberwiesenthal Oberhof Courchevel Sankt Aegyd Planica Saalfelden Ruhpolding Liberec Harrachov Willingen Willingen La Molina Szczyrk Schönwald Titisee-Neustadt Chamonix Le Brassus Sprova Meldal Feldberg Feldberg punkty
- - 42 - - 52 - 41 33 - - - - 1 10 1 5 - - - - 67
Sezon 1992/1993
Oberwiesenthal Oberwiesenthal Sankt Moritz Sankt Aegyd Planica Planica Wörgl Willingen Willingen Gallio Gallio Zakopane Szczyrk Titisee-Neustadt Schönwald Chamonix Oberhof Sprova Sprova Kuopio Gällivare Gällivare punkty
- - - - - - 1 - - - - - - - - - - - - - - - 25
Sezon 1993/1994
Lillehammer Lillehammer Oberwiesenthal Lauscha Wörgl Sankt Moritz Sankt Aegyd Gallio Sapporo Sapporo Willingen Willingen Ironwood Ironwood Ruhpolding Saalfelden Planica Iron Mountain Iron Mountain Ishpeming Schönwald Titisee-Neustadt Calgary Calgary Zaō Zakopane Zakopane Szczyrbskie Jezioro Szczyrbskie Jezioro Sprova Sprova Ruka Rovaniemi punkty
11 23 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 32
Sezon 1994/1995
Lillehammer Lillehammer Jyväskylä Lahti Lahti Sankt Moritz Lake Placid Lake Placid Planica Planica Sapporo Sapporo Sapporo Courchevel Courchevel Szczyrbskie Jezioro Zakopane Zakopane Gallio Gallio Liberec Liberec Reit im Winkl Saalfelden Ruhpolding Westby Iron Mountain Ishpeming Sapporo Zaō Zaō Schönwald Schönwald Sprova Sprova Ruka Gällivare Rovaniemi Rovaniemi punkty
4 9 5 13 8 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 176
Sezon 1995/1996
Lauscha Brotterode Lahti Lahti Kuopio Sankt Moritz Lake Placid Lake Placid Bad Goisern Reit im Winkl Sapporo Sapporo Sapporo Saalfelden Berchtesgaden Willingen Liberec Liberec Seefeld Westby Westby Gallio Gallio Örnsköldsvik Örnsköldsvik Schönwald Titisee-Neustadt Bollnäs Sapporo Beuil Beuil Falun Zaō Zaō Planica Planica Voss Voss Rovaniemi Ruka punkty
- - - - - - - - 17 - - - - - - - - - 4 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 64
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Stefan Horngacher po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął karierę trenerską. Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się szkoleniem i otrzymał posadę asystenta trenera reprezentacji Austrii. W sezonach 2004/2005 oraz 2005/2006 sprawował funkcję trenera kadry B polskiej reprezentacji. Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Rovaniemi (2005) trenowana przez niego polska reprezentacja (Paweł Urbański, Wojciech Topór, Piotr Żyła i Kamil Stoch) wywalczyła srebrny medal w konkursie drużynowym. W 2006 został trenerem niemieckich juniorów. W 2008 był najpierw drugim trenerem kadry B Niemiec, a następnie jej głównym szkoleniowcem. Był także osobistym trenerem Martina Schmitta. Od sezonu 2011/2012 do sezonu 2015/2016 był drugim trenerem w drużynie Wernera Schustera (kadra A). 24 marca 2016 zarząd Polskiego Związku Narciarskiego mianował go na pierwszego trenera reprezentacji Polski, a jego kontrakt ma obowiązywać co najmniej do 1 maja 2018.

25 marca 2018 roku podczas ostatnich zawodów Pucharu Świata w Planicy Prezes PZN Apoloniusz Tajner poinformował, że kontrakt Stefana Horngachera został przedłużony o rok do 1 kwietnia 2019 roku z opcją przedłużenia o kolejny sezon. 24 marca 2019 roku po ostatnim konkursie Pucharu Świata w Planicy poinformował, że nie przedłuży wygasającego kontraktu z Polską.3 kwietnia 2019 został głównym trenerem reprezentacji Niemiec w skokach narciarskich podpisał z Niemieckim związkiem narciarskim 3 letni kontrakt obowiązujący do kwietnia 2022 roku.

Osiągnięcia trenerskie z reprezentacją Polski

[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2016/2017

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszym roku pracy trenerskiej w Polsce Maciej Kot wygrał Letnie Grand Prix 2016 w skokach narciarskich, a Kamil Stoch zajął trzecie miejsce na koniec tego cyklu. 3 grudnia 2016 w Klingenthal reprezentacja Polski w składzie Piotr Żyła, Kamil Stoch, Dawid Kubacki, Maciej Kot po raz pierwszy w historii wygrała drużynowy konkurs Pucharu Świata. 6 stycznia 2017 Kamil Stoch wygrał Turniej Czterech Skoczni, a Piotr Żyła zajął drugie miejsce w tym turnieju. Maciej Kot skończył rywalizację tuż za podium. Podczas mistrzostw świata w Lahti w 2017 na normalnej skoczni Kamil Stoch zajął 4. miejsce, a Maciej Kot był 5., natomiast na dużej skoczni brązowy medal wywalczył Piotr Żyła. Maciej Kot był 6 w tych zawodach, Kamil Stoch 7., a Dawid Kubacki 8. 4 marca 2017 roku reprezentacja Polski w składzie Piotr Żyła, Dawid Kubacki, Maciej Kot i Kamil Stoch zdobyła pierwszy w historii złoty medal MŚ w drużynie. W marcu Kamil Stoch zajął 2. miejsce w klasyfikacji Raw Air 2017. W sezonie 2016/2017 reprezentacja Polski po raz pierwszy w historii zdobyła Puchar Narodów, a Kamil Stoch zajął 2. miejsce w klasyfikacji końcowej Pucharu Świata.

Sezon 2017/2018

[edytuj | edytuj kod]

Latem 2017 Dawid Kubacki wygrał Letnie Grand Prix 2017. Sezon zimowy rozpoczął się zawodami na skoczni narciarskiej im. Adama Małysza w Wiśle od rywalizacji drużynowej, gdzie reprezentacja kraju zajęła drugie miejsce. Drugi indywidualnie w Wiśle był także Kamil Stoch. Stochowi praktycznie do końca roku 2017, chociaż dość regularnie plasował się w czołówce zarówno kolejnych konkursów, jak i całego PŚ, nie udawało się wygrać zawodów i regularnie tracił punkty do liderów klasyfikacji. Sytuacja ta odwróciła się w 66. Turniej Czterech Skoczni, gdzie Kamil Stoch wygrał wszystkie cztery konkursy indywidualne i został także liderem klasyfikacji generalnej. Kamil Stoch wygrywając wszystkie cztery konkursy TCS wyrównał tym samym osiągnięcie Svena Hannawalda sprzed szesnastu lat, który dotąd jako jedyny dokonał tego w jednym sezonie, z tym, że Polak swój sukces osiągnął ponadto broniąc pierwszego miejsca w całym turnieju. 6 stycznia 2018 został nagrodzony tytułem Trenera Roku 2017 w ramach 83. Plebiscytu Przeglądu Sportowego. 20 stycznia na MŚ w lotach narciarskich w Oberstdorfie, podopieczny Stefana Horngachera, Kamil Stoch wywalczył srebrny medal w rywalizacji indywidualnej.Natomiast dzień później reprezentacja Polski w składzie: Piotr Żyła, Stefan Hula, Dawid Kubacki i Kamil Stoch wywalczyła brązowy medal w rywalizacji drużynowej. Na igrzyskach olimpijskich w Pjongczangu w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni w czołowej dziesiątce uplasowali się kolejno na 4. i 5. miejscu Kamil Stoch i Stefan Hula. W konkursie indywidualnym na dużej skoczni złoty medal olimpijski zdobył Kamil Stoch, a Dawid Kubacki był 10. Dwa dni później odbył się konkurs drużynowy, gdzie reprezentacja Polski zdobyła pierwszy, historyczny medal olimpijski w tej konkurencji, a mianowicie brąz. Doprowadził w sezonie 2017/2018 Kamila Stocha do zdobycia Pucharu Świata i wygrania prestiżowego norweskiego turnieju Raw Air.

Sezon 2018/2019

[edytuj | edytuj kod]
Stefan Horngacher (pierwszy z prawej) po Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018

Piotr Żyła zajął 3. miejsce w Letnim Grand Prix 2018, a Kamil Stoch zajął w tej klasyfikacji 4. miejsce. Reprezentacja Polski zajęła 1. miejsce w klasyfikacji drużynowej, uzyskując łącznie 1925 punktów[17].

Sukcesy podopiecznych Horngachera w Polsce w latach 2016–2019 (chronologicznie)

Medal Zawodnik Zawody Rok
Kamil Stoch Turniej Czterech Skoczni 2017
Piotr Żyła Turniej Czterech Skoczni 2017
Piotr Żyła Mistrzostwa świata 2017
 Polska Mistrzostwa świata 2017
Kamil Stoch Raw Air 2017
Kamil Stoch Puchar Świata 2017
Kamil Stoch Puchar Świata w lotach 2017