Dawid Kubacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dawid Kubacki

Dawid Kubacki po zawodach Letniego Grand Prix 2017 w Klingenthal
Data i miejsce urodzenia	12 marca 1990 Nowy Targ
Klub	TS Wisła Zakopane
Wzrost	180 cm[1]
Debiut w PŚ	16 stycznia 2009 w Zakopanem (49. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	1 grudnia 2012 w Ruce (22. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	30 grudnia 2017 w Oberstdorfie (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	13 stycznia 2019 w Predazzo
Rekord życiowy	236,5 m na Letalnicy w Planicy (25 marca 2018)[2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Pjongczang 2018 duża druż. brąz Pekin 2022 normalna Mistrzostwa świata złoto Lahti 2017 duża druż. złoto Seefeld in Tirol 2019 normalna brąz Val di Fiemme 2013 duża druż. brąz Oberstdorf 2021 duża druż. brąz Planica 2023 duża Mistrzostwa świata w lotach brąz Oberstdorf 2018 drużynowo brąz Planica 2020 drużynowo Igrzyska europejskie złoto Zakopane 2023 duża
Inne nagrody
Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 2019/2020 2. miejsce 2022/2023 3. miejsce 2020/2021 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2017 1. miejsce 2019 1. miejsce 2020 1. miejsce 2022 2. miejsce 2021 Letni Puchar Kontynentalny 2. miejsce 2015 Inne Skok Roku 2020
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa

Dawid Grzegorz Kubacki^[3] (ur. 12 marca 1990 w Nowym Targu^[1]) – polski skoczek narciarski, zawodnik klubu sportowego Wisła Zakopane. Trzykrotny olimpijczyk, dwukrotny brązowy medalista olimpijski – indywidualnie (2022) i drużynowo (2018). Zdobywca pięciu medali mistrzostw świata – złotego (2019) i brązowego (2023) indywidualnie, oraz złotego (2017) i dwóch brązowych (2013 i 2021) w konkursach drużynowych. Dwukrotny drużynowy brązowy medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich (2018 i 2020). Indywidualny złoty medalista Igrzysk Europejskich 2023. Zwycięzca 68. Turnieju Czterech Skoczni (2019/2020) oraz czterech edycji Letniego Grand Prix (w 2017, 2019, 2020 i 2022). Drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Letniego Grand Prix 2021 i Letniego Pucharu Kontynentalnego 2015. Wielokrotny medalista mistrzostw Polski. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata najwyżej sklasyfikowany na 4. miejscu (sezon 2019/2020 i sezon 2022/2023).

Styl jego skoków charakteryzuje się wysoką parabolą lotu^[4][5][6].

25 września 2005 zadebiutował w konkursie FIS Cup, w Bischofshofen zajmując 33. pozycję. 14 stycznia 2006 zdobył pierwsze punkty w tym cyklu po zajęciu 22. miejsca w konkursie w Harrachovie. Wystąpił na Mistrzostwach Świata Juniorów 2006, zajmując 42. miejsce indywidualnie i 7. w drużynie^[7]. 18 marca 2007 po raz pierwszy wystartował w zawodach Pucharu Kontynentalnego, zajmując 26. pozycję w konkursie w Zakopanem^[8].

W sezonie 2008/2009 trzykrotnie stawał na podium zawodów FIS Cup. Wystąpił również na Mistrzostwach Świata Juniorów 2009, zajmując 33. miejsce. 16 stycznia 2009 zadebiutował w Pucharze Świata, w zawodach w Zakopanem zajmując 49. pozycję^[9].

W sezonie 2009/2010 Kubacki zdobył pierwsze w karierze punkty Letniego Grand Prix, zajmując 22. pozycję w zawodach w Hakubie. Stanął również na podium zawodów Letniego Pucharu Kontynentalnego na Alpensia Jumping Park w Korei Południowej. W zimowej części sezonu startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Wystąpił też czterokrotnie w konkursach Pucharu Świata. Najwyższym miejscem zajętym przez Kubackiego w tym cyklu była 32. pozycja z Sapporo. W swoim ostatnim występie na mistrzostwach świata juniorów zajął 31. miejsce indywidualnie i 5. w drużynie^[10].

W lipcu 2010 występował w Letnim Pucharze Kontynentalnym, dwukrotnie zajmując miejsca na podium. Wystartował we wszystkich konkursach Letniego Grand Prix 2010. Indywidualnie sześć z nich ukończył w pierwszej dziesiątce. Dwukrotnie – 28 i 29 sierpnia w Hakubie – stawał na podium po zajęciu drugiej pozycji. W pierwszym konkursie został pokonany jedynie przez Daiki Itō, zaś w drugim przez Kamila Stocha. Zajął również 1. miejsce w konkursie drużynowym LGP w Hinterzarten^[11]. Letnie Grand Prix zakończył na 5. pozycji w klasyfikacji generalnej^[12].

Zimą 2010/2011 Kubacki zgłoszony został do piętnastu konkursów Pucharu Świata. W żadnym z nich nie udało mu się zdobyć punktów. Siedmiokrotnie odpadał w kwalifikacjach (z których jedne, w Harrachovie, decydowały o obsadzeniu dwóch konkursów). Tyle samo zanotował nieudanych startów w konkursie głównym. Najlepszym miejscem Kubackiego było, podobnie jak w poprzednim sezonie, 32., tym razem zajęte w Engelbergu. Od końca stycznia startował w Pucharze Kontynentalnym, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 13. miejscu w Brotterode^[11].

W Letnim Grand Prix 2011 Kubacki osiągnął gorsze rezultaty niż rok wcześniej, najwyższym jego miejscem w konkursie indywidualnym było 15. z Zakopanego. W Letnim Pucharze Kontynentalnym raz zajął 3. pozycję. Zimą ponownie nie zdobył punktów Pucharu Świata. W cyklu startował na początku sezonu, w dziewięciu próbach czterokrotnie awansując do pierwszej serii, a w najlepszym występie zajmując 34. miejsce. W drugiej części sezonu występował w Pucharze Kontynentalnym, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 14. miejscu w Zakopanem^[13].

Lato 2012 Kubacki rozpoczął od miejsc na podium w Pucharze Kontynentalnym. W Letnim Grand Prix 2012 czterokrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce: w Courchevel był 5., w Hinterzarten 6., w pierwszym konkursie w Hakubie ponownie 5., zaś 26 sierpnia 2012 po raz trzeci w karierze zajął miejsce na podium zawodów Letniego Grand Prix, kończąc na 3. pozycji drugi konkurs w Hakubie^[14]. Cały cykl ukończył na 8. pozycji^[12].

1 grudnia 2012 po raz pierwszy w karierze zdobył punkty Pucharu Świata, zajmując 22. miejsce w konkursie w Ruce. W kolejnych tygodniach regularnie zajmował miejsca w trzydziestce cyklu, 15 grudnia w Engelbergu sklasyfikowany został na najwyższej w sezonie, 9. pozycji. Od stycznia zaczął osiągać gorsze rezultaty, zdobywając punkty w 8 spośród 17 startów w Pucharze Świata w tej części sezonu. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013. W konkursach indywidualnych zajął 31. miejsce na skoczni normalnej i 20. na skoczni dużej. W zawodach drużynowych zdobył, wraz z Maciejem Kotem, Piotrem Żyłą i Kamilem Stochem, brązowy medal^[14], pierwszy w historii reprezentacji Polski w zawodach drużynowych^[15]. Sezon 2012/2013 Pucharu Świata Kubacki ukończył na 36. pozycji ze 142 punktami^[16].

W Letnim Grand Prix 2013 Kubacki wystartował w 5 konkursach, dwukrotnie zajmując miejsca w pierwszej dziesiątce^[17]. W klasyfikacji generalnej cyklu ze 116 punktami uplasował się na 24. pozycji^[12]. W sezonie 2013/2014 Pucharu Świata jego najlepszą pozycją było 17. miejsce, zajęte trzykrotnie w konkursach rozgrywanych w grudniu w Titisee-Neustadt i Engelbergu. Najczęściej w zawodach cyklu zajmował miejsca w czwartej dziesiątce^[17]. W klasyfikacji generalnej sezon ukończył na 49. miejscu z 87 punktami^[16]. Został również zgłoszony do startu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014. Wystąpił tam tylko podczas konkursu indywidualnego na skoczni normalnej, gdzie po skoku na 97,5 metra uplasował na 32. pozycji^[17].

W Letnim Grand Prix 2014 najlepszą lokatą Kubackiego było 12. miejsce w szwajcarskim Einsiedeln. W sezonie zimowym 2014/2015 początkowo startował w Pucharze Świata, jednak w zawodach rozgrywanych od listopada do stycznia tylko czterokrotnie znalazł się w najlepszej trzydziestce konkursu indywidualnego. Najwyżej sklasyfikowany został na 16. miejscu w Zakopanem. Od lutego startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, pięciokrotnie w trakcie sezonu zajmując w nim miejsce na podium. W tym czasie Kubacki otrzymał też powołanie na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Wystąpił tam jedynie w konkursie indywidualnym na skoczni dużej, w którym zajął 29. miejsce^[18]. Puchar Świata 2014/2015 Kubacki ukończył na 53. pozycji w klasyfikacji generalnej z 35 punktami^[16].

Przed sezonem 2015/2016 Kubacki został przesunięty z kadry A reprezentacji Polski do kadry B^[19]. Na początku sierpnia zwyciężył w dwóch pierwszych konkursach indywidualnych Letniego Grand Prix 2015, rozgrywanych w Wiśle i Hinterzarten. W kolejnych zawodach cyklu jeszcze dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce^[20], a w klasyfikacji generalnej ukończył go na 5. pozycji^[12]. W Letnim Pucharze Kontynentalnym 2015 trzykrotnie stawał na podium, w tym dwa razy na najwyższym jego stopniu^[20]. Pozwoliło mu to zająć 2. miejsce w klasyfikacji generalnej^[21].

Od początku sezonu 2015/2016 Pucharu Świata Kubacki startował w tym cyklu, początkowo uzyskując słabe rezultaty. W grudniu dwukrotnie zdobył punkty za miejsca w trzeciej dziesiątce. Po zawodach Turnieju Czterech Skoczni, na których w trzydziestce znalazł się raz, w Innsbrucku, przesunięty został do kadry na Puchar Kontynentalny w Garmisch-Partenkirchen, gdzie w jednym z konkursów zajął 2. miejsce. Powołany został na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2016 i zajął na nich 15. pozycję indywidualnie i 5. w drużynie. Pierwsze po mistrzostwach zawody Pucharu Świata, w Zakopanem, ukończył na 16. miejscu. Do końca sezonu wystąpił we wszystkich zawodach cyklu, regularnie zdobywając punkty, w większości za miejsca w trzeciej dziesiątce. Najwyżej w sezonie sklasyfikowany został 23 lutego w Kuopio, na 7. pozycji^[20]. Sezon ukończył na 29. miejscu w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata ze 182 punktami^[16].

Przed sezonem 2016/2017 Kubacki powrócił do kadry A reprezentacji Polski^[22]. W sześciu startach w Letnim Grand Prix 2016 trzykrotnie zakończył zawody w pierwszej dziesiątce, w tym raz na podium – 1 października był drugi w Hinzenbach^[23]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 13. pozycji^[12].

Sezon 2016/2017 Pucharu Świata Kubacki rozpoczął od 16. miejsca w Ruce. W kolejnych tygodniach indywidualnie zajmował miejsca w drugiej dziesiątce^[23], zaś 3 grudnia w Klingenthal był członkiem zespołu, który odniósł pierwsze w historii reprezentacji Polski zwycięstwo w konkursie drużynowym PŚ^[24]. W 65. Turnieju Czterech Skoczni zajął 15. miejsce w klasyfikacji generalnej^[16], w poszczególnych konkursach zajmując pozycje pomiędzy szesnastą i dwudziestą. 22 stycznia w Zakopanem zajął 8. miejsce, pierwsze w sezonie w pierwszej dziesiątce PŚ indywidualnie, 28 stycznia w Willingen po raz drugi wygrał w konkursie drużynowym. Na próbie przedolimpijskiej w Pjongczangu był 19. na skoczni dużej i 8. na normalnej^[23].

Został zgłoszony do startu na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie, zarówno w konkursie na skoczni normalnej, jak i na skoczni dużej zajął 8. pozycję^[23], natomiast w konkursie drużynowym, wraz z Piotrem Żyłą, Maciejem Kotem i Kamilem Stochem, wywalczył złoty medal, pierwszy w historii reprezentacji Polski w konkursach drużynowych mistrzostw świata^[25]. Raw Air 2017 zakończył na 18. pozycji^[16], a w kończących sezon zawodach w Planicy był 23. i 15. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2016/2017 Kubacki znalazł się na 19. miejscu z 345 punktami^[16].

W trzech pierwszych konkursach indywidualnych Letniego Grand Prix 2017, rozgrywanych w lipcu w Wiśle i Hinterzarten oraz w sierpniu w Courchevel, zajmował pierwsze miejsca. W kolejnych czterech nie wystartował, a w kończących cykl zawodach w Hinzenbach i Klingenthal odniósł kolejne dwa zwycięstwa^[26], tym samym wygrywając cały cykl^[12]. Został drugim zawodnikiem, po Takanobu Okabe (LGP 1994), który zwycięstwo w Letnim Grand Prix odniósł, wygrywając równocześnie we wszystkich konkursach, w których brał udział^[27].

W pierwszych tygodniach sezonu 2017/2018 Pucharu Świata Kubacki zajmował miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. 30 grudnia 2017 otwierający 66. Turniej Czterech Skoczni konkurs w Oberstdorfie ukończył na 3. pozycji, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium indywidualnych zawodów Pucharu Świata^[26]. Cały turniej ukończył na 6. miejscu^[16]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018. W konkursie indywidualnym zajął 10. miejsce, a w zawodach drużynowych, wraz z Piotrem Żyłą, Stefanem Hulą i Kamilem Stochem, zdobył brązowy medal. 3 lutego 2018 w Willingen po raz drugi stanął na podium indywidualnych zawodów Pucharu Świata, zajmując 3. pozycję^[26].

Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Zajął 3. miejsce w kwalifikacjach do konkursu na skoczni normalnej, wygrał też jeden z treningów. W samych zawodach, skacząc w najgorszych warunkach wietrznych w całej stawce, oddał krótką próbę w pierwszej serii, w efekcie kończąc konkurs na 35. miejscu. Na skoczni dużej indywidualnie zajął 10. pozycję^[26]. W konkursie drużynowym, wraz z Maciejem Kotem, Hulą i Stochem zdobył brązowy medal, pierwszy dla reprezentacji Polski w konkursach drużynowych igrzysk olimpijskich^[28]. W marcowych zawodach Pucharu Świata czterokrotnie zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce indywidualnie. Konkurs w Lillehammer 13 marca w ramach Raw Air 2018 ukończył na 2. pozycji, po raz trzeci w sezonie stając na podium cyklu^[26]. W klasyfikacji generalnej sezon 2017/2018 Pucharu Świata zakończył na 9. miejscu z 633 punktami^[16].

W Letnim Grand Prix 2018 Kubacki wystąpił w 6 konkursach indywidualnych, we wszystkich zajmując miejsca w pierwszej dziesiątce. Raz stanął na podium – był 3. w drugich zawodach w Râșnovie^[29]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 8. pozycji^[12].

Sezon 2018/2019 Pucharu Świata rozpoczął od 8. miejsca w Wiśle. 1 stycznia 2019 po raz pierwszy w sezonie stanął na podium indywidualnego konkursu cyklu, zajmując 3. miejsce w konkursie 67. Turnieju Czterech Skoczni w Garmisch-Partenkirchen. 5 dni później był 2. w Bischofshofen^[29]. Cały turniej zakończył na 4. miejscu w klasyfikacji generalnej^[16]. 12 stycznia 2019 zajął 2. miejsce w konkursie Pucharu Świata w Val di Fiemme, a dzień później odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w zawodach cyklu, wyprzedzając bezpośrednio Stefana Krafta i Kamila Stocha. Na początku lutego dwukrotnie zajmował miejsca na podium konkursów w lotach narciarskich w Oberstdorfie: pierwszego dnia ukończył zawody na 2., a trzeciego na 3. lokacie^[29].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019. Na skoczni dużej zajął 12. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie^[29]. W rozgrywanych 1 marca 2019 zawodach indywidualnych na skoczni normalnej zdobył złoty medal: w odbywającym się w zmiennych warunkach pogodowych konkursie po pierwszej serii zajmował 27. pozycję, ze stratą 19,2 punktu do lidera Ryōyū Kobayashiego. W drugiej serii Kubacki oddał najdłuższy skok zawodów (104,5 m), co pozwoliło mu na odrobienie strat i zwycięstwo w całym konkursie^[30]. Dzień później znalazł się w składzie reprezentacji Polski w jej pierwszym występie w konkursie mieszanym na mistrzostwach świata. Wraz z Kingą Rajdą, Kamilą Karpiel oraz Kamilem Stochem zajął 6. miejsce^[31].

W marcowych zawodach Pucharu Świata zajmował głównie lokaty w pierwszej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był na 6. pozycji^[29]. Cały sezon zakończył na 5. miejscu w klasyfikacji generalnej z 988 punktami. Również w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2018/2019 znalazł się na 5. pozycji^[16].

W ramach Letniego Grand Prix 2019 zajął 2. miejsca w Wiśle i Zakopanem, zwyciężył w Hinzenbach i zajął 5. lokatę w Klingenthal^[32]. Pozwoliło to Kubackiemu na zwycięstwo w klasyfikacji generalnej cyklu^[12].

Sezon 2019/2020 Pucharu Świata rozpoczął od 7. miejsca w Wiśle. Po raz pierwszy stanął na podium konkursu indywidualnego cyklu w rozpoczynających 68. Turniej Czterech Skoczni zawodach w Oberstdorfie, gdzie zajął 3. pozycję. Na 3. miejscu ukończył również konkurs w Garmisch-Partenkirchen, w Innsbrucku był 2., a w Bischofshofen zwyciężył^[32]. Tym samym odniósł również triumf w całym turnieju – z notą 1131,6 pkt wyprzedził bezpośrednio Mariusa Lindvika i Karla Geigera. Został trzecim Polakiem w historii (po Adamie Małyszu i Kamilu Stochu), który wygrał TCS^[33].

Pomiędzy 11 stycznia a 1 lutego 2020 w zawodach Pucharu Świata kolejno zajął dwukrotnie trzecie miejsce w Predazzo, dwukrotnie zwyciężył w Titisee-Neustadt, a następnie zajął trzecią pozycję w Zakopanem oraz w pierwszym konkursie w Sapporo. W kolejnym konkursie był 6., tym samym kończąc serię 10 miejsc na podium. W dalszej części sezonu najczęściej kończył zawody w pierwszej dziesiątce, jednak poza czołową trójką. Najwyżej klasyfikowany był na 4. lokacie w Râșnovie^[32]. Puchar Świata 2019/2020 zakończył na 4. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1169 punktami. Trzeci Ryōyū Kobayashi wyprzedził Kubackiego o 9 punktów^[16].

15 stycznia 2021 otrzymał statuetkę Nordic Ski King (Nordischer Skikönig, Króla Nart) za rok 2020, przyznawaną od 1996 przez Forum Nordicum, międzynarodowe gremium skupiające dziennikarzy zajmujących się sportami zimowymi^[34].

Zwyciężył w obu konkursach Letniego Grand Prix 2020, rozgrywanych w Wiśle^[35] i tym samym zajął również 1. miejsce w klasyfikacji generalnej. Ze względu na ograniczenie kalendarza LGP, Kubacki nie otrzymał od Międzynarodowej Federacji Narciarskiej nagrody za zwycięstwo w cyklu^[36].

W listopadzie 2020 dwukrotnie zajął 3. lokatę w zawodach Pucharu Świata w Ruce. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zajął 15. miejsce, a w drużynie, wraz z Piotrem Żyłą, Andrzejem Stękałą i Kamilem Stochem, zdobył brązowy medal. W grudniowych zawodach Pucharu Świata najwyżej sklasyfikowany był na 8. miejscu, w Engelbergu. W ramach 69. Turnieju Czterech Skoczni zwyciężył w Garmisch-Partenkirchen i zajął 3. pozycję w Innsbrucku. W dwóch pozostałych konkursach zajął 15. miejsce^[35] i cały turniej zakończył na 3. lokacie^[16].

W dalszej części sezonu w Pucharze Świata indywidualnie zajmował najczęściej pozycje w pierwszej dziesiątce, ale poza podium. W lutym 2021 najwyżej w cyklu klasyfikowany był na 4. miejscu, w Râșnovie. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Indywidualnie zajął 5. pozycję na skoczni normalnej i 15. na dużej, w drużynie mieszanej był 6., zaś w zespole męskim, startując wraz z Żyłą, Stękałą i Stochem, zdobył brązowy medal^[35]. Sezon 2020/2021 Pucharu Świata zakończył na 8. miejscu w klasyfikacji generalnej z 786 punktami^[16].

W ramach Letniego Grand Prix 2021 czterokrotnie kończył konkursy w pierwszej dziesiątce, w tym dwa razy na podium – w lipcowych zawodach w Wiśle zajął 3. oraz 1. miejsce^[37]. Cykl ukończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej^[12].

W zawodach Pucharu Świata rozgrywanych między listopadem 2021 a styczniem 2022 Kubacki zdobył punkty w połowie swoich występów, a najwyżej klasyfikowany był na 13. miejscu, w otwierającym sezon konkursie w Niżnym Tagile. W lutym wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022, na których zdobył brązowy medal w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej. Na skoczni dużej był 26., a oba konkursy drużynowe – mieszany i męski – ukończył na 6. lokacie^[37].

W kolejnych tygodniach regularnie zdobywał punkty Pucharu Świata, a najwyżej klasyfikowany w cyklu był na 7. miejscu, które zajął dwukrotnie: w lutym 2022 w Lahti i w marcu w Oberstdorfie. Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022 wystartował w konkursie drużynowym, w którym zajął 5. pozycję^[37]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 27. miejscu w klasyfikacji generalnej z 231 punktami^[16].

W czterech startach w Letnim Grand Prix 2022 odniósł trzy zwycięstwa, w zawodach w Wiśle, Hinzenbach i Klingenthal, a raz, w drugim konkursie w Wiśle, zajął 2. miejsce^[38]. Pozwoliło to Kubackiemu na czwartą w karierze wygraną w klasyfikacji generalnej cyklu^[12].

5 listopada 2022 zwyciężył w inauguracyjnym konkursie sezonu 2022/2023 Pucharu Świata w Wiśle. Dzień później na tej samej skoczni ponownie był najlepszy^[38]. Kubacki został tym samym czwartym Polakiem (po Adamie Małyszu, Krzysztofie Biegunie i Kamilu Stochu), który założył żółty plastron lidera Pucharu Świata^[39]. W kolejnych konkursach cyklu był 4. i 6. w Ruce, a w następnych tygodniach kończył zawody na podium, utrzymując pozycję lidera PŚ. W grudniu w Titisee-Neustadt zajął 2. miejsce w pierwszym konkursie i zwyciężył w drugim. Takie same wyniki uzyskał następnie w Engelbergu. Wygrał zawody 71. Turnieju Czterech Skoczni w Innsbrucku, a w Oberstdorfie, Garmisch-Partenkirchen i Bischofshofen zajmował 3. lokaty^[38]. Cały turniej ukończył na 2. pozycji^[16].

W styczniu 2023 na podium Pucharu Świata stanął jeszcze w Zakopanem i pierwszym konkursie w Sapporo, w obu przypadkach zajmując 2. miejsce^[38]. Drugi konkurs w Sapporo ukończył na 4. pozycji, zamykając tym samym na 10 serię miejsc w czołowej trójce w zawodach cyklu^[40]. 28 stycznia, po zajęciu 10. lokaty w Bad Mitterndorf, utracił prowadzenie w Pucharze Świata na rzecz Halvora Egnera Graneruda^[41]. W lutym 2023 raz stanął na podium zawodów indywidualnych, zajmując 3. miejsce w Willingen^[38]. 11 lutego w parze z Piotrem Żyłą zwyciężył w Lake Placid w pierwszym w historii Pucharu Świata konkursie duetów^[42].

Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023, na których zdobył brązowy medal w konkursie indywidualnym na skoczni dużej. Indywidualnie na skoczni normalnej był 5., a w drużynie męskiej zajął 4. pozycję^[38]. W marcu 2023 dwukrotnie stawał na podium zawodów Pucharu Świata rozgrywanych w ramach Raw Air 2023: w drugim konkursie w Oslo zajął 3. lokatę, a w drugim konkursie w Lillehammer zwyciężył^[38].

20 marca 2023 poinformował o zakończeniu sezonu z powodu ciężkiego stanu zdrowia żony, Marty^[43]. W tym momencie zajmował 2. pozycję w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata^[44]. Ostatecznie ukończył cykl na 4. miejscu z 1592 punktami^[16].

Wystartował w zawodach skoków narciarskich na Igrzyskach Europejskich 2023, zdobywając złoty medal w konkursie indywidualnym na skoczni dużej. Na obiekcie normalnym był 10., a w drużynie mieszanej zajął 5. miejsce. W ramach Letniego Grand Prix 2023 trzykrotnie znalazł się w pierwszej dziesiątce, w tym raz na podium – w kończących cykl zawodach w Klingenthal 7 października zajął 2. pozycję^[45].

W sezonie 2023/2024 Pucharu Świata zajmował najczęściej miejsca w trzeciej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany został na 8. pozycji, którą zajął 17 lutego 2024 w Sapporo^[45]. W klasyfikacji generalnej cykl ukończył na 28. miejscu z 213 punktami^[16]. W styczniu wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024. Indywidualnie zajął 24. pozycję, a konkurs drużynowy ukończył na 8. miejscu^[45].

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	32. miejsce (K-95)
2018 Pjongczang	–	35. miejsce (K-98), 10. miejsce (K-125)
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	brązowy medal (K-95), 26. miejsce (K-125)

2018 Pjongczang	–	brązowy medal[a]
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	6. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[b], 6. miejsce[c]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
32.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	97,5 m	–	118,3 pkt	159,7 pkt	Kamil Stoch
35.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	88,0 m	–	92,0 pkt	167,3 pkt	Andreas Wellinger
10.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	134,5 m	126,0 m	258,0 pkt	27,7 pkt	Kamil Stoch
3.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[a]	138,5 m	135,5 m	1072,4 pkt (275,0 pkt)	26,1 pkt	Norwegia
3.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	104,0 m	103,0 m	265,9 pkt	9,1 pkt	Ryōyū Kobayashi
6.	7 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	druż. mix.[b]	96,0 m	101,0 m	763,2 pkt (238,2 pkt)	238,3 pkt	Słowenia
26.	12 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	indywid.	131,0 m	131,5 m	251,2 pkt	44,9 pkt	Marius Lindvik
6.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.[c]	122,0 m	126,0 m	880,1 pkt (203,0 pkt)	62,6 pkt	Austria

2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	31. miejsce (K-95), 20. miejsce (K-120)
2015 Falun	–	29. miejsce (K-120)
2017 Lahti	–	8. miejsce (K-90), 8. miejsce (K-116)
2019 Seefeld/Innsbruck	–	12. miejsce (K-120), złoty medal (K-99)
2021 Oberstdorf	–	5. miejsce (K-95), 15. miejsce (K-120)
2023 Planica	–	5. miejsce (K-95), brązowy medal (K-125)

2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	brązowy medal (K-120)[d]
2017 Lahti	–	złoty medal (K-116)[e]
2019 Seefeld/Innsbruck	–	4. miejsce (K-120)[f], 6. miejsce (drużyna mieszana/K-99)[g]
2021 Oberstdorf	–	6. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[h], brązowy medal (K-120)[i]
2023 Planica	–	4. miejsce (K-125)[j]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
31.	23 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	93,5 m	–	103,4 pkt	149,0 pkt	Anders Bardal
20.	28 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	indywid.	126,5 m	126,0 m	265,3 pkt	30,5 pkt	Kamil Stoch
3.	2 marca	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	druż.[d]	126,0 m	128,0 m	1121,0 pkt (276,2 pkt)	14,9 pkt	Austria
29.	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	115,5 m	115,5 m	188,7 pkt	80,0 pkt	Severin Freund
8.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	96,5 m	93,5 m	251,5 pkt	19,3 pkt	Stefan Kraft
8.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	128,5 m	123,0 m	263,8 pkt	15,5 pkt	Stefan Kraft
1.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[e]	129,0 m	119,5 m	1104,2 pkt (267,6 pkt)	–
12.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	128,5 m	125,5 m	240,2 pkt	39,2 pkt	Markus Eisenbichler
4.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[f]	127,0 m	126,5 m	909,1 pkt (237,6 pkt)	78,4 pkt	Niemcy
1.	1 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	indywid.	93,0 m	104,5 m	218,3 pkt	–
6.	2 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	druż. mix.[g]	112,0 m	110,0 m	914,9 pkt (265,4 pkt)	97,3 pkt	Niemcy
5.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	102,0 m	99,0 m	257,1 pkt	11,7 pkt	Piotr Żyła
6.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. mix.[h]	97,0 m	103,0 m	837,6 pkt (259,9 pkt)	163,2 pkt	Niemcy
15.	5 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	130,5 m	119,0 m	235,8 pkt	40,7 pkt	Stefan Kraft
3.	6 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[i]	131,0 m	127,5 m	1031,2 pkt (257,3 pkt)	15,4 pkt	Niemcy
5.	25 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	indywid.	97,0 m	102,0 m	256,9 pkt	4,9 pkt	Piotr Żyła
3.	3 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	indywid.	129,0 m	135,0 m	276,2 pkt	11,3 pkt	Timi Zajc
4.	4 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	druż.[j]	137,0 m	128,5 m	1129,1 pkt (291,0 pkt)	49,8 pkt	Słowenia

2016 Tauplitz	–	15. miejsce
2018 Oberstdorf	–	10. miejsce
2020 Planica	–	15. miejsce
2024 Tauplitz	–	24. miejsce

2016 Tauplitz	–	5. miejsce[k]
2018 Oberstdorf	–	brązowy medal[f]
2020 Planica	–	brązowy medal[l]
2022 Vikersund	–	5. miejsce[m]
2024 Tauplitz	–	8. miejsce[n]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
15.	15–16 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	208,0 m	200,5 m	206,5 m	–[o]	519,1 pkt	121,0 pkt	Peter Prevc
5.	17 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	druż.[k]	166,0 m		190,0 m		1211,9 pkt (266,0 pkt)	255,8 pkt	Norwegia
10.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	207,5 m	208,0 m	215,5 m	–[o]	589,8 pkt	62,1 pkt	Daniel-André Tande
3.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[f]	204,5 m		221,5 m		1592,1 pkt (400,5 pkt)	70,1 pkt	Norwegia
15.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	219,0 m	215,5 m	211,0 m	196,0 m	754,4 pkt	122,8 pkt	Karl Geiger
3.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[l]	211,0 m		209,0 m		1665,5 pkt (393,0 pkt)	62,2 pkt	Norwegia
5.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[m]	213,0 m		212,0 m		1495,8 pkt (373,1 pkt)	215,7 pkt	Słowenia
24.	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	indywid.	205,5 m	203,0 m	183,5 m	–[o]	529,7 pkt	117,7 pkt	Stefan Kraft
8.	28 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	druż.[n]	206,5 m		195,0 m		1279,1 pkt (349,4 pkt)	336,3 pkt	Słowenia

2006 Kranj	–	42. miejsce
2009 Szczyrbskie Jezioro	–	33. miejsce
2010 Hinterzarten	–	31. miejsce

2006 Kranj	–	7. miejsce[p]
2010 Hinterzarten	–	5. miejsce[q]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
42.	2 lutego	2006	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	indywid.	87,0 m	–	86,1 pkt	173,5 pkt	Gregor Schlierenzauer
7.	4 lutego	2006	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	druż.[p]	86,0 m	76,5 m	772,7 pkt (151,5 pkt)	157,9 pkt	Austria
33.	5 lutego	2009	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	K-90	HS-100	indywid.	87,0 m	–	106,0 pkt	147,0 pkt	Lukas Müller
31.	28 stycznia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	indywid.	92,5 m	–	107,5 pkt	175,0 pkt	Michael Hayböck
5.	30 stycznia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	druż.[q]	91,0 m	94,0 m	916,0 pkt (214,0 pkt)	114,5 pkt	Austria

2023 Kraków/Zakopane[r]

–

10. miejsce (K-95), złoty medal (K-125)

2023 Kraków/Zakopane[r]

–

5. miejsce (drużyna mieszana)[s]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
10.	29 czerwca	2023	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	indywid.	95,5 m	101,0 m	241,8 pkt	28,5 pkt	Daniel Tschofenig
5.	29 czerwca	2023	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	druż. miesz.[s]	101,5 m	96,5 m	767,2 pkt (222,8 pkt)	172,1 pkt	Austria
1.	1 lipca	2023	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	indywid.	139,0 m	134,5 m	279,1 pkt	–

Sezon	Miejsce
2012/2013	36.
2013/2014	49.
2014/2015	53.
2015/2016	29.
2016/2017	19.
2017/2018	9.
2018/2019	5.
2019/2020	4.
2020/2021	8.
2021/2022	27.
2022/2023	4.
2023/2024	28.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	13 stycznia	2019	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-135	129,5 m	131,5 m	271,1 pkt	–
2.	6 stycznia	2020	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	143,0 m	140,5 m	300,9 pkt	* TCS 2019/2020
3.	18 stycznia	2020	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	140,5 m	141,0 m	290,1 pkt	* T-NF 2020
4.	19 stycznia	2020	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	143,0 m	133,5 m	283,3 pkt	* T-NF 2020
5.	1 stycznia	2021	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	139,0 m	144,0 m	282,1 pkt	* TCS 2020/2021
6.	5 listopada	2022	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,5 m	132,5 m	272,2 pkt	–
7.	6 listopada	2022	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	131,0 m	133,5 m	287,0 pkt	–
8.	11 grudnia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	139,5 m	143,0 m	309,7 pkt	–
9.	18 grudnia	2022	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	141,5 m	135,5 m	300,4 pkt	–
10.	4 stycznia	2023	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-128	127,0 m	121,5 m	265,2 pkt	* TCS 2022/2023
11.	16 marca	2023	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	137,5 m	138,5 m	283,1 pkt	* RA 2023

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2008/2009	–	–	–	–
2009/2010	–	–	–	–
2010/2011	–	–	–	–
2011/2012	–	–	–	–
2012/2013	–	–	–	–
2013/2014	–	–	–	–
2014/2015	–	–	–	–
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	–	–	–	–
2017/2018	–	1	2	3
2018/2019	1	3	2	6
2019/2020	3	1	6	10
2020/2021	1	–	3	4
2021/2022	–	–	–	–
2022/2023	6	4	5	15
2023/2024	-	-	-	-
Suma	11	9	18	38

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	30 grudnia	2017	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	126,5 m	129,0 m	270,1 pkt	3.	9,6 pkt	Kamil Stoch
2.	3 lutego	2018	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	145,0 m	139,5 m	254,8 pkt	3.	6,5 pkt	Daniel-André Tande
3.	13 marca	2018	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	139,0 m	140,5 m	278,7 pkt	2.	27,7 pkt	Kamil Stoch
4.	1 stycznia	2019	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	133,5 m	133,0 m	256,2 pkt	3.	10,4 pkt	Ryōyū Kobayashi
5.	6 stycznia	2019	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	138,0 m	130,0 m	268,3 pkt	2.	13,8 pkt	Ryōyū Kobayashi
6.	12 stycznia	2019	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-135	122,0 m	131,5 m	288,5 pkt	2.	26,5 pkt	Ryōyū Kobayashi
7.	13 stycznia	2019	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-135	129,5 m	131,5 m	271,1 pkt	1.	–
8.	1 lutego	2019	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	221,5 m	218,0 m	424,8 pkt	2.	5,3 pkt	Timi Zajc
9.	3 lutego	2019	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	207,0 m	228,5 m	405,4 pkt	3.	7,8 pkt	Kamil Stoch
10.	29 grudnia	2019	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,0 m	133,0 m	294,7 pkt	3.	10,4 pkt	Ryōyū Kobayashi
11.	1 stycznia	2020	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	137,0 m	139,5 m	284,0 pkt	3.	5,8 pkt	Marius Lindvik
12.	4 stycznia	2020	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	133,0 m	120,5 m	252,0 pkt	2.	1,3 pkt	Marius Lindvik
13.	6 stycznia	2020	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	143,0 m	140,5 m	300,9 pkt	1.	–
14.	11 stycznia	2020	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-104	98,5 m	104,0 m	279,9 pkt	3.	14,7 pkt	Karl Geiger
15.	12 stycznia	2020	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-104	102,5 m	101,0 m	278,2 pkt	3.	7,0 pkt	Karl Geiger
16.	18 stycznia	2020	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	140,5 m	141,0 m	290,1 pkt	1.	–
17.	19 stycznia	2020	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	143,0 m	133,5 m	283,3 pkt	1.	–
18.	26 stycznia	2020	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	140,0 m	133,0 m	287,8 pkt	3.	7,9 pkt	Kamil Stoch
19.	1 lutego	2020	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	136,0 m	126,0 m	229,5 pkt	3.	14,8 pkt	Yukiya Satō
20.	28 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	139,0 m	132,5 m	293,9 pkt	3.	19,5 pkt	Markus Eisenbichler
21.	29 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	132,0 m	139,0 m	265,6 pkt	3.	16,4 pkt	Halvor Egner Granerud
22.	1 stycznia	2021	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	139,0 m	144,0 m	282,1 pkt	1.	–
23.	3 stycznia	2021	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-128	126,0 m	127,0 m	248,3 pkt	3.	13,3 pkt	Kamil Stoch
24.	5 listopada	2022	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,5 m	132,5 m	272,2 pkt	1.	–
25.	6 listopada	2022	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	131,0 m	133,5 m	287,0 pkt	1.	–
26.	9 grudnia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	130,5 m	144,0 m	271,5 pkt	2.	1,3 pkt	Anže Lanišek
27.	11 grudnia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	139,5 m	143,0 m	309,7 pkt	1.	–
28.	17 grudnia	2022	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	139,0 m	140,0 m	317,0 pkt	2.	3,3 pkt	Anže Lanišek
29.	18 grudnia	2022	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	141,5 m	135,5 m	300,4 pkt	1.	–
30.	29 grudnia	2022	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	140,5 m	136,0 m	294,9 pkt	3.	17,5 pkt	Halvor Egner Granerud
31.	1 stycznia	2023	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	136,0 m	138,5 m	294,4 pkt	3.	9,3 pkt	Halvor Egner Granerud
32.	4 stycznia	2023	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-128	127,0 m	121,5 m	265,2 pkt	1.	–
33.	6 stycznia	2023	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	135,5 m	140,0 m	303,7 pkt	3.	9,7 pkt	Halvor Egner Granerud
34.	15 stycznia	2023	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	137,5 m	124,0 m	286,6 pkt	2.	1,1 pkt	Halvor Egner Granerud
35.	20 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	137,0 m	125,5 m	264,3 pkt	2.	7,2 pkt	Ryōyū Kobayashi
36.	4 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,0 m	137,0 m	281,3 pkt	3.	15,3 pkt	Halvor Egner Granerud
37.	12 marca	2023	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	127,0 m	130,0 m	257,7 pkt	3.	8,4 pkt	Stefan Kraft
38.	16 marca	2023	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	137,5 m	138,5 m	283,1 pkt	1.	–

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 2007/2008
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2008/2009
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	49	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2009/2010
																							punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	37	32	40	43	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2010/2011
																										punkty
q	q	q	44	q	q	32	40	40	48	43	q		-	-	47	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2011/2012
																										punkty
36	46	q	34	q	q	q	-	-	-	36	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2012/2013
																											punkty
34	45	22	30	17	9	17	26	28	36	42	44	32	23	18	32	28	30	34	31	-	47	24	17	20	35	21	142
Sezon 2013/2014
																												punkty
22	30	q	31	17	42	17	17	-	-	47	35	q	33	28	38	-	-	34	22	24	20	26	35	31	35	38	41	87
Sezon 2014/2015
																															punkty
33	44	38	q	35	23	54	28	q	40	38	22	31	-	16	40	36	35	-	-	-	31	-	-	-	-	-	-	-	40	-	35
Sezon 2015/2016
																													punkty
33	56	36	25	21	35	34	-	31	24	46	-	16	25	32	13	23	22	32	27	11	7	30	25	20	27	39	24	23	182
Sezon 2016/2017
																										punkty
16	14	13	13	12	22	18	16	20	17	18	21	36	8	14	28	17	23	35	19	8	23	37	17	23	15	345
Sezon 2017/2018
																						punkty
10	8	11	19	11	8	20	3	12	20	9	33	7	3	7	4	26	2	9	16	9	21	633
Sezon 2018/2019
																												punkty
8	35	12	20	11	13	5	5	3	18	2	2	1	12	15	12	2	22	3	28	5	5	24	8	18	10	7	6	988
Sezon 2019/2020
																											punkty
7	12	5	17	14	22	47	3	3	2	1	3	3	1	1	3	3	6	15	5	32	8	4	6	11	25	8	1169
Sezon 2020/2021
																									punkty
11	3	3	-	-	9	8	15	1	3	15	7	6	15	23	5	10	6	7	11	6	4	31	16	18	786
Sezon 2021/2022