Daniel-André Tande – Wikipedia, wolna encyklopedia

Daniel-André Tande

Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1994 Narwik
Klub	Kongsberg IF
Wzrost	182 cm[1]
Debiut w PŚ	11 stycznia 2014 w Tauplitz (31. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	12 stycznia 2014 w Tauplitz (15. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	22 listopada 2015 w Klingenthal (1. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	22 listopada 2015 w Klingenthal
Rekord życiowy	243,5 m na Letalnicy w Planicy (24 marca 2018)[1][2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia Igrzyska olimpijskie złoto Pjongczang 2018 duża druż. Mistrzostwa świata srebro Lahti 2017 duża druż. Mistrzostwa świata w lotach złoto Tauplitz 2016 drużynowo złoto Oberstdorf 2018 indywidualnie złoto Oberstdorf 2018 drużynowo złoto Planica 2020 drużynowo brąz Vikersund 2022 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów brąz Val di Fiemme 2014 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata 3. miejsce 2016/2017 3. miejsce 2017/2018 Turniej Czterech Skoczni 3. miejsce 2016/2017 Letni Puchar Kontynentalny 1. miejsce 2015
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews

Zobacz wiadomości w serwisie Wikinews na temat: Daniel-André Tande

Daniel-André Tande (ur. 24 stycznia 1994 w Narwiku^[1]) – norweski skoczek narciarski, reprezentant Kongsberg IF. Drużynowy złoty medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018. Indywidualny mistrz świata w lotach narciarskich z 2018, drużynowy złoty medalista z 2016, 2018 i 2020 oraz brązowy z 2022. Drużynowy srebrny medalista Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017, a także brązowy z Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2014. Trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2016/2017 i Pucharu Świata 2017/2018. Zwycięzca Letniego Pucharu Kontynentalnego 2015. Medalista mistrzostw kraju.

W grudniu 2009 zadebiutował na zawodach FIS Cupu w norweskim Notodden. Nie udało mu się znaleźć w najlepszej trzydziestce^[3]. Rok później w konkursach w tej samej miejscowości był 11. i 7. W lutym 2011 wziął udział w zawodach skoków narciarskich na Zimowym Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy w Libercu. Zajął 4. miejsce w zawodach indywidualnych i 6. w drużynowych^[4].

W sezonie 2011/2012 zadebiutował w zawodach Pucharu Kontynentalnego. 17 lutego w Oslo zajął 20. miejsce^[5]. Wziął udział w Mistrzostwach Świata Juniorów 2013 w Libercu. Zajął 32. miejsce w zawodach indywidualnych i 5. w drużynowych^[6].

Po zajęciu 2. pozycji w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Engelbergu w grudniu 2013, Tande otrzymał szansę debiutu w Pucharze Świata. 11 stycznia 2014 na skoczni mamuciej Kulm w Tauplitz zajął 31. miejsce. Dzień później był 15., zdobywając pierwsze w karierze punkty. 1 lutego tego samego roku zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym skoków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2014^[7].

Dwukrotnie stanął na podium Letniego Grand Prix 2014: był 2. i 3. w konkursach w Hakubie. Poza tym jeszcze dwukrotnie zajął pozycje w pierwszej dziesiątce cyklu. W pierwszej części sezonu zimowego 2014/2015 występował w Pucharze Świata, zajmując między innymi 8. miejsce w konkursie w Niżnym Tagile 14 grudnia 2014. Od połowy lutego startował w Pucharze Kontynentalnym, w siedmiu startach pięciokrotnie stając na podium^[8].

Zwyciężył w czterech konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2015^[9].

22 listopada 2015 Tande zwyciężył w otwierającym sezon 2015/2016 Pucharu Świata konkursie w Klingenthal, tym samym po raz pierwszy stając na podium zawodów indywidualnych w tym cyklu. W rozgrywanych w grudniu zawodach Pucharu Świata najwyżej znalazł się na 5. miejscu. W styczniu wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016, gdzie zajął 18. pozycję indywidualnie, a także zdobył, wraz z Andersem Fannemelem, Johannem André Forfangiem i Kennethem Gangnesem, złoty medal w zawodach drużynowych^[9].

W drugiej połowie sezonu regularnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce, w lutym 2016 jeszcze trzykrotnie stając na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata: był drugi w Lahti i Kuopio oraz trzeci w Ałmaty^[9]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2015/2016 zajął 7. miejsce z 985 punktami^[10].

Wystartował w czterech konkursach Letniego Grand Prix 2016 najwyżej sklasyfikowanym będąc na 4. miejscu w Hakubie^[11].

Dobrze rozpoczął sezon 2016/2017 Pucharu Świata, na przełomie listopada i grudnia w Ruce, Klingenthal i Lillehammer trzykrotnie z rzędu zajmując drugie miejsce. Po 4. pozycji w Oberstdorfie oraz zwycięstwach w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku^[11] Tande był liderem 65. Turnieju Czterech Skoczni, jednak nieudany skok w ostatniej serii konkursu w Bischofshofen zepchnął go na 3. miejsce klasyfikacji generalnej^[12].

15 stycznia 2017 zajął 2. pozycję w konkursie Pucharu Świata w Wiśle. W kolejnych tygodniach regularnie zajmował w Pucharze Świata miejsca w pierwszej dziesiątce indywidualnie, nie stając jednak na podium. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017, indywidualnie zajmując 15. miejsce na skoczni normalnej oraz 10. na skoczni dużej, był też 5. w konkursie drużyn mieszanych, zaś w zawodach drużynowych mężczyzn zdobył, wraz z Andersem Fannemelem, Johannem André Forfangiem i Andreasem Stjernenem, srebrny medal^[11]. Puchar Świata 2016/2017 Tande zakończył na 3. miejscu klasyfikacji generalnej, zdobywając 1201 punktów^[10].

W Letnim Grand Prix 2017 dwukrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce^[13].

W kilku pierwszych konkursach sezonu 2017/2018 Pucharu Świata zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. Stawał na podium 2 grudnia 2017 w Niżnym Tagile, gdzie był drugi, a także 10 grudnia w Titisee-Neustadt, gdzie zajął 3. lokatę. Po słabszych występach w dwóch pierwszych konkursach 66. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Innsbrucku. Na tej samej pozycji ukończył konkurs na Kulm. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018. Zdobył na nich złote medale zarówno w konkursie indywidualnym, w którym wyprzedził o 13,3 pkt Kamila Stocha i o 24,3 pkt Richarda Freitaga, jak i w zawodach drużynowych, w których startował w zespole z Robertem Johanssonem, Andreasem Stjernenem i Johannem André Forfangiem^[13].

3 lutego 2018 wygrał konkurs Pucharu Świata w ramach Willingen Five. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie w zawodach w Pjongczangu zajął 6. miejsce na skoczni normalnej i 4. na skoczni dużej, zaś w konkursie drużynowym wraz z Stjernenem, Forfangiem i Johanssonem zdobył złoty medal. W marcu 2018 wygrał w rozgrywanych w ramach Raw Air 2018 zawodach w Oslo, zajął też 3. miejsce w Vikersund. W kończących sezon Pucharu Świata zawodach w Planicy również zajął 3. pozycję^[13]. Zdobyte w trakcie sezonu 985 punktów pozwoliło mu zająć 3. miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu^[10].

W maju 2018 Tande był hospitalizowany z powodu zespołu Stevensa-Johnsona, który rozwinął się u niego jako reakcja po antybiotyku^[14]. Z tego powodu treningi na skoczni przed kolejnym sezonem rozpoczął dopiero pod koniec sierpnia^[15].

Od początku sezonu 2018/2019 Pucharu Świata do końca 67. Turnieju Czterech Skoczni tylko dwukrotnie zajmował miejsca punktowane, najwyżej klasyfikowanym będąc na 21. pozycji w Niżnym Tagile. Po miesięcznej przerwie od startów powrócił na początku lutego 2019 w Oberstdorfie, zajmując miejsca w najlepszej piętnastce, w tym 5. w trzecim konkursie^[16]. Na treningu przed kolejnymi konkursami cyklu w Lahti upadł, w efekcie z powodu kontuzji kolana musiał zakończyć sezon^[17][18].

W dwóch występach w Letnim Grand Prix 2019 raz zajął miejsce w pierwszej dziesiątce^[19].

Sezon 2019/2020 Pucharu Świata rozpoczął od dwóch zwycięstw, odniesionych 24 listopada 2019 w Wiśle i 30 listopada w Ruce. W grudniowych zawodach cyklu osiągał gorsze wyniki – tylko raz zajął miejsce w pierwszej dziesiątce, a trzykrotnie nie zdobywał punktów. Po konkursie w Klingenthal 15 grudnia 2019 stracił pozycję lidera klasyfikacji generalnej na rzecz Ryōyū Kobayashiego^[19].

4 stycznia 2020 w rozgrywanych w ramach 68. Turnieju Czterech Skoczni zawodach w Innsbrucku zajął 3. lokatę. W dalszej części sezonu kończył zawody głównie w pierwszej i drugiej dziesiątce. Raz jeszcze stanął na podium konkursu indywidualnego: 28 lutego był trzeci w Lahti^[19]. Sezon zakończył na 9. pozycji w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata z 721 punktami^[10].

W pierwszej połowie sezonu zimowego 2020/2021 w Pucharze Świata zajmował miejsca w drugiej dziesiątce lub niższe, w kilku startach nie zdobywając punktów. W tym czasie wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Zawody indywidualne, na których bronił tytułu, zakończył na 13. pozycji, zaś w drużynie, wraz z Johannem André Forfangiem, Robertem Johanssonem i Halvorem Egnerem Granerudem, zdobył złoty medal^[20].

W rozgrywanym 10 stycznia 2021 drugim konkursie w Titisee-Neustadt zajął 2. miejsce. Od tego momentu zaczął osiągać w Pucharze Świata lepsze wyniki, większość konkursów indywidualnych kończąc w pierwszej dziesiątce. W dalszej części sezonu jeszcze raz stanął na podium, 30 stycznia w Willingen zajmując 2. lokatę. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 indywidualnie zajął 9. miejsce na skoczni normalnej i 12. na dużej, był też 6. w drużynie męskiej^[20]. Sezon 2020/2021 Pucharu Świata zakończył na 14. pozycji w klasyfikacji generalnej z 543 punktami^[10].

25 marca 2021 Tande upadł podczas serii próbnej przed konkursem Pucharu Świata na mamuciej skoczni w Planicy. Norweg stracił równowagę podczas lotu i z dużą siłą uderzył o zeskok. W wyniku upadku doznał złamania obojczyka oraz przebicia płuca^[21]. Został po nim wprowadzony w stan śpiączki farmakologicznej, z której wybudzony został po kilku dniach^[22]. W kwietniu 2021 przeprowadzono u niego operację obojczyka^[23].

Do treningów na skoczni po kontuzji powrócił w siepniu 2021^[24]. We wrześniu wystąpił w Letnim Pucharze Kontynentalnym w Oslo, a w październiku w Letnim Grand Prix w Klingenthal, gdzie zajął 12. miejsce^[25].

W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata najczęściej zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. 12 grudnia 2021 zawody cyklu w Klingenthal ukończył na 2. pozycji. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022. Indywidualnie był 31. na skoczni dużej, a w drużynie męskiej zajął 4. pozycję. 6 marca 2022 zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w Oslo rozgrywanych w ramach Raw Air 2022. Następnie wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022. Zajął na nich 20. miejsce indywidualnie, a w drużynie, wraz z Johannem André Forfangiem, Halvorem Egnerem Granerudem i Mariusem Lindvikiem, zdobył brązowy medal^[25]. Po tych zawodach zakończył sezon^[26]. Puchar Świata 2021/2022 ukończył na 21. miejscu w klasyfikacji generalnej z 339 punktami^[10].

2 października 2022 zajął 3. miejsce w konkursie Letniego Grand Prix 2022 w Klingenthal. W sezonie 2022/2023 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty. Łącznie siedmiokrotnie ukończył zawody indywidualne cyklu w pierwszej dziesiątce, a na podium stanął raz – 5 lutego 2023 w Willingen zajął 3. pozycję^[27]. Został powołany na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023, ale nie znalazł się w składzie na żaden z konkursów^[28]. Sezon Pucharu Świata ukończył na 18. miejscu w klasyfikacji generalnej z 449 punktami^[10].

W sezonie 2023/2024 Pucharu Świata zajmował głównie pozycje w trzeciej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany był na 12. miejscu, 10 grudnia 2023 w Klingenthal. W styczniu wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024, na których zajął 22. lokatę indywidualnie i 4. w drużynie^[29]. Po tych zawodach wycofał się z dalszych startów. Powrócił na Raw Air 2024^[30]. 9 marca w otwierającym turniej konkursie w Oslo zajął 29. miejsce, nie znalazł się w składzie na kolejne zawody i w efekcie zakończył sezon^[29]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata znalazł się na 38. pozycji z 90 punktami^[10].

11 września 2024 ogłosił zakończenie kariery sportowej^[31].

Tande zdobywał medale mistrzostw Norwegii. Indywidualnie zwyciężył w 2017^[32], a w letnich mistrzostwach kraju zdobył złoto w 2015 (na skoczni normalnej i dużej)^[33][34], 2016^[35], 2017^[36], 2020^[37] i 2022^[38] oraz brąz w 2014 na skoczni dużej^[39] i w 2019^[40]. W drużynie męskiej, reprezentując okręg Buskerud, zdobył złoty medal latem 2021^[41], srebrny latem 2020^[42], 2022^[43] i 2023^[44], a także brązowy zimą 2012^[45] i 2013^[46] oraz latem 2019^[40]. W drużynie mieszanej zdobył złoto latem 2020^[42], 2021^[41], 2022^[43] i 2023^[47].

2018 Pjongczang	–	6. miejsce (K-98), 4. miejsce (K-125)
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	31. miejsce (K-125)

2018 Pjongczang	–	złoty medal[a]
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	4. miejsce[b]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
6.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	103,5 m	111,5 m	242,3 pkt	17,0 pkt	Andreas Wellinger
4.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	131,0 m	138,5 m	273,1 pkt	12,6 pkt	Kamil Stoch
1.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[a]	136,0 m	140,5 m	1098,5 pkt (287,3 pkt)	–
31.	12 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	indywid.	128,0 m	–	120,2 pkt	175,9 pkt	Marius Lindvik
4.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.[b]	130,5 m	124,0 m	922,1 pkt (231,9 pkt)	20,6 pkt	Austria

2017 Lahti	–	15. miejsce (K-90), 10. miejsce (K-116)
2021 Oberstdorf	–	9. miejsce (K-95), 12. miejsce (K-120)

2017 Lahti	–	5. miejsce (drużyna mieszana/K-90)[c], srebrny medal (K-116)[d]
2021 Oberstdorf	–	6. miejsce (K-120)[e]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
15.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	92,5 m	94,5 m	243,5 pkt	27,3 pkt	Stefan Kraft
5.	26 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	druż. miesz.[c]	91,0 m	95,0 m	877,8 pkt (239,5 pkt)	157,7 pkt	Niemcy
10.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	121,5 m	129,5 m	261,3 pkt	18,0 pkt	Stefan Kraft
2.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[d]	126,0 m	126,0 m	1078,5 pkt (270,9 pkt)	25,7 pkt	Polska
9.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	101,0 m	98,0 m	251,6 pkt	17,2 pkt	Piotr Żyła
12.	5 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	131,0 m	120,5 m	237,4 pkt	39,1 pkt	Stefan Kraft
6.	6 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[e]	119,5 m	124,5 m	974,1 pkt (218,4 pkt)	72,5 pkt	Niemcy

2016 Tauplitz	–	18. miejsce
2018 Oberstdorf	–	złoty medal
2020 Planica	–	13. miejsce
2022 Vikersund	–	20. miejsce
2024 Tauplitz	–	22. miejsce

2016 Tauplitz	–	złoty medal[f]
2018 Oberstdorf	–	złoty medal[g]
2020 Planica	–	złoty medal[h]
2022 Vikersund	–	brązowy medal[i]
2024 Tauplitz	–	4. miejsce[j]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
18.	15–16 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	209,5 m	180,5 m	192,5 m	–[k]	497,5 pkt	142,6 pkt	Peter Prevc
1.	17 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	druż.[f]	206,5 m		215,5 m		1467,7 pkt (361,7 pkt)	–
1.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	212,0 m	227,0 m	200,0 m	–[k]	651,9 pkt	–
1.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[g]	224,0 m		202,5 m		1662,2 pkt (430,0 pkt)	–
13.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	203,0 m	218,5 m	224,0 m	218,0 m	777,1 pkt	100,1 pkt	Karl Geiger
1.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[h]	227,5 m		225,5 m		1727,7 pkt (425,9 pkt)	–
20.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	197,5 m	201,5 m	207,5 m	215,0 m	706,6 pkt	147,6 pkt	Marius Lindvik
3.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[i]	201,5 m		192,5 m		1559,6 pkt (342,2 pkt)	151,9 pkt	Słowenia
22.	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	indywid.	203,0 m	190,0 m	205,5 m	–[k]	541,8 pkt	105,6 pkt	Stefan Kraft
4.	28 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	druż.[j]	194,0 m		183,5 m		1502,9 pkt (336,1 pkt)	112,5 pkt	Słowenia

2013 Liberec	–	32. miejsce
2014 Val di Fiemme/Predazzo	–	14. miejsce

2013 Liberec	–	5. miejsce[l]
2014 Val di Fiemme/Predazzo	–	brązowy medal[m]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
32.	24 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	90,0 m	–	112,0 pkt	171,5 pkt	Jaka Hvala
5.	26 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	druż.[l]	95,5 m	100,0 m	967,0 pkt (259,5 pkt)	119,5 pkt	Słowenia
14.	31 stycznia	2014	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	84,5 m	94,5 m	211,2 pkt	20,3 pkt	Jakub Wolny
3.	1 lutego	2014	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	druż.[m]	97,0 m	98,5 m	1011,4 pkt (255,4 pkt)	15,6 pkt	Polska

2011 Liberec

–

4. miejsce

2011 Liberec

–

6. miejsce[n]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
4.	15 lutego	2011	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	101,5 m	91,5 m	256,0 pkt	38,5 pkt	Jarkko Määttä
6.	17 lutego	2011	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	druż.[n]	96,0 m	84,0 m	779,0 pkt (225,5 pkt)	134,5 pkt	Polska

Sezon	Miejsce[10]
2013/2014	64.
2014/2015	45.
2015/2016	7.
2016/2017	3.
2017/2018	3.
2018/2019	35.
2019/2020	9.
2020/2021	14.
2021/2022	21.
2022/2023	18.
2023/2024	38.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	22 listopada	2015	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	142,0 m	140,5 m	268,7 pkt	–
2.	1 stycznia	2017	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	138,0 m	142,0 m	289,2 pkt	* TCS 2016/2017
3.	4 stycznia	2017	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	128,5 m	–	125,7 pkt	* TCS 2016/2017
4.	3 lutego	2018	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	148,0 m	146,5 m	261,3 pkt	* WF 2018
5.	11 marca	2018	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	125,0 m	132,0 m	258,1 pkt	* RA 2018
6.	24 listopada	2019	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	127,0 m	129,0 m	241,4 pkt	–
7.	30 listopada	2019	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	131,0 m	142,0 m	282,5 pkt	–
8.	6 marca	2022	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	128,5 m	133,5 m	271,2 pkt	* RA 2022

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2013/2014	–	–	–	–
2014/2015	–	–	–	–
2015/2016	1	2	1	4
2016/2017	2	4	–	6
2017/2018	2	3	3	8
2018/2019	–	–	–	–
2019/2020	2	–	2	4
2020/2021	–	2	–	2
2021/2022	1	1	–	2
2022/2023	–	–	1	1
2023/2024	–	–	–	–
Suma	8	12	7	27

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	22 listopada	2015	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	142,0 m	140,5 m	268,7 pkt	1.	–
2.	19 lutego	2016	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	126,5 m	127,0 m	263,0 pkt	2.	2,4 pkt	Michael Hayböck
3.	23 lutego	2016	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	131,5 m	127,0 m	257,2 pkt	2.	7,3 pkt	Michael Hayböck
4.	27 lutego	2016	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-125	HS-140	140,5 m	139,5 m	310,9 pkt	3.	15,0 pkt	Peter Prevc
5.	26 listopada	2016	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	131,5 m	139,0 m	279,0 pkt	2.	11,6 pkt	Severin Freund
6.	4 grudnia	2016	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,5 m	143,0 m	286,7 pkt	2.	0,2 pkt	Domen Prevc
7.	10 grudnia	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	136,0 m	137,5 m	290,8 pkt	2.	10,4 pkt	Domen Prevc
8.	1 stycznia	2017	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	138,0 m	142,0 m	289,2 pkt	1.	–
9.	4 stycznia	2017	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	128,5 m	–	125,7 pkt	1.	–
10.	15 stycznia	2017	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	128,5 m	134,5 m	270,5 pkt	2.	1,2 pkt	Kamil Stoch
11.	2 grudnia	2017	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	141,0 m	134,0 m	266,9 pkt	2.	0,6 pkt	Richard Freitag
12.	10 grudnia	2017	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	135,5 m	–	122,5 pkt	3.	5,9 pkt	Richard Freitag
13.	4 stycznia	2018	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	129,5 m	125,0 m	255,6 pkt	2.	14,5 pkt	Kamil Stoch
14.	13 stycznia	2018	Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	210,5 m	240,5 m	405,1 pkt	2.	2,5 pkt	Andreas Stjernen
15.	3 lutego	2018	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	148,0 m	146,5 m	261,3 pkt	1.	—
16.	11 marca	2018	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	125,0 m	132,0 m	258,1 pkt	1.	—
17.	18 marca	2018	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	231,5 m	243,0 m	436,6 pkt	3.	7,7 pkt	Robert Johansson
18.	25 marca	2018	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	243,5 m	234,5 m	439,6 pkt	3.	16,0 pkt	Kamil Stoch
19.	24 listopada	2019	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	127,0 m	129,0 m	241,4 pkt	1.	–
20.	30 listopada	2019	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	131,0 m	142,0 m	282,5 pkt	1.	–
21.	4 stycznia	2020	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	126,0 m	131,0 m	249,3 pkt	3.	4,0 pkt	Marius Lindvik
22.	28 lutego	2020	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	124,5 m	128,0 m	273,3 pkt	3.	10,8 pkt	Stefan Kraft
23.	10 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	138,5 m	138,0 m	297,0 pkt	2.	2,4 pkt	Halvor Egner Granerud
24.	30 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	145,0 m	140,5 m	276,6 pkt	2.	8,9 pkt	Halvor Egner Granerud
25.	12 grudnia	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	130,5 m	141,5 m	260,2 pkt	2.	2,6 pkt	Ryōyū Kobayashi
26.	6 marca	2022	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	128,5 m	133,5 m	271,2 pkt	1.	–
27.	5 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	141,5 m	137,0 m	249,2 pkt	3.	23,8 pkt	Halvor Egner Granerud

Źródło[48]
Sezon 2013/2014
																												punkty
-	-	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	31	15	17	48	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	30
Sezon 2014/2015
																															punkty
-	-	-	25	-	19	8	30	48	q	34	47	14	q	46	35	-	-	q	37	-	-	19	-	-	-	-	-	-	-	-	81
Sezon 2015/2016
																													punkty
1	6	13	6	5	25	16	10	30	46	21	6	11	35	9	7	9	9	5	2	7	2	4	3	7	8	12	8	12	985
Sezon 2016/2017
																										punkty
14	2	2	2	4	4	11	4	1	1	26	4	2	7	4	4	4	7	5	6	5	7	10	32	13	dq	1201
Sezon 2017/2018
																						punkty
5	4	2	5	3	4	10	20	15	2	12	2	-	1	5	18	1	10	15	3	q	3	985
Sezon 2018/2019
																												punkty
36	33	24	46	21	-	-	44	34	43	36	-	-	-	-	-	10	14	5	-	-	-	-	-	-	-	-	-	106
Sezon 2019/2020
																											punkty
1	1	21	4	18	33	58	43	30	3	6	23	16	7	17	13	9	13	-	14	17	18	5	3	9	13	25	721
Sezon 2020/2021
																									punkty
36	48	14	18	27	45	19	22	15	14	11	44	2	10	6	2	5	13	12	6	7	6	-	-	-	543
Sezon 2021/2022
																												punkty
24	23	29	26	38	18	2	40	q	18	17	38	33	18	18	-	-	-	-	25	q	16	4	1	-	-	-	-	339
Sezon 2022/2023
																																punkty
38	7	7	17	18	22	-	-	27	q	19	24	28	9	q	45	12	11	42	3	17	39	23	8	4	9	19	19	16	24	33	30	449
Sezon 2023/2024
																																punkty
22	22	43	28	27	12	27	22	23	27	27	20	-	30	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	29	-	-	-	-	-	-	-	90
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Źródło[48]
Sezon 2013/2014
					-	-	5	-	-
Sezon 2015/2016
				-	2	1	2	1	1
Sezon 2016/2017
				4	5	5	4	1	-
Sezon 2017/2018
		1	1	1	-	3	1	1	1
Sezon 2018/2019
			10	-	-	-	-	-	-
Sezon 2019/2020
					2	-	2	4	1
Sezon 2020/2021
					4	3	1	1	-
Sezon 2021/2022
			6	3	5	-	4	-	-
Sezon 2022/2023
			-	-	-	-	4	4	-
Sezon 2023/2024
				-	5	-	-	-	-
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce[10]
2013/2014	22.
2014/2015	42.
2015/2016	9.
2016/2017	11.
2017/2018	5.
2018/2019	16.
2019/2020	14.
2022/2023	21.

Sezon	Miejsce[10]
2014/2015	40.
2015/2016	24.
2016/2017	3.
2017/2018	8.
2018/2019	37.
2019/2020	24.
2020/2021	12.
2021/2022	27.
2022/2023	27.
2023/2024	16.

Sezon	Miejsce[10]
2017	19.
2018	5.
2020	18.
2022	9.
2023	10.
2024	52.

Sezon	Miejsce[48]
2018	3.
2021	2.

Sezon	Miejsce[48]
2018	19.
2023	31.

Sezon	Miejsce[48]
2020	10.

Sezon	Miejsce[49]
2014	10.
2015	79.
2016	19.
2017	19.
2019	38.
2021	56.
2022	21.
2023	59.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	23 sierpnia	2014	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	128,5 m	127,5 m	269,4 pkt	3.	8,1 pkt	Phillip Sjøen
2.	24 sierpnia	2014	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	129,0 m	135,0 m	249,2 pkt	2.	14,3 pkt	Phillip Sjøen
3.	2 października	2022	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	144,0 m	126,0 m	256,0 pkt	3.	15,8 pkt	Dawid Kubacki

Źródło[48]
2014
									punkty
-	8	10	3	2	dq	dq	-	-	198
2015
											punkty
35	23	-	-	-	-	-	-	-	-	-	8
2016
										punkty
-	-	-	-	9	4	-	-	35	9	108
2017
									punkty
4	-	11	-	-	-	-	-	4	124
2019
								punkty
14	-	10	-	-	-	-	-	44
2021
								punkty
-	-	-	-	-	-	-	12	22
2022
						punkty
-	-	-	-	-	3	60
2023
									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	13	20
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Źródło[48]
2017
									2
2019
							3	-	-
2022
							-	-	1
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu