Halvor Egner Granerud – Wikipedia, wolna encyklopedia

Halvor Egner Granerud

Halvor Egner Granerud (2023)
Data i miejsce urodzenia	29 maja 1996 Oslo
Klub	Asker SK
Wzrost	175 cm[1]
Debiut w PŚ	5 grudnia 2015 w Lillehammer (dyskwalifikacja)
Pierwsze punkty w PŚ	30 grudnia 2016 w Oberstdorfie (28. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	29 listopada 2020 w Ruce (1. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	29 listopada 2020 w Ruce
Rekord życiowy	244,5 m na Letalnicy w Planicy (13 grudnia 2020)[1][2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia Mistrzostwa świata srebro Oberstdorf 2021 druż. miesz. srebro Planica 2023 druż. miesz. srebro Planica 2023 duża druż. Mistrzostwa świata w lotach złoto Planica 2020 drużynowo srebro Planica 2020 indywidualnie brąz Vikersund 2022 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów złoto Ałmaty 2015 drużynowo srebro Râșnov 2016 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata Kryształowa kula 2020/2021 Kryształowa kula 2022/2023 Puchar Świata w lotach narciarskich 2. miejsce 2022/2023 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 2022/2023 3. miejsce 2021/2022 Raw Air 1. miejsce 2023 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2021
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews

Halvor Egner Granerud (ur. 29 maja 1996 w Oslo^[1]) – norweski skoczek narciarski, reprezentant klubu Asker SK. Srebrny medalista mistrzostw świata z 2021 i 2023 w drużynie mieszanej oraz z 2023 w męskiej. Indywidualny srebrny medalista mistrzostw świata w lotach z 2020, drużynowy złoty medalista z 2020 i brązowy z 2022. Zdobywca Pucharu Świata w sezonach 2020/2021 i 2022/2023. Zwycięzca 71. Turnieju Czterech Skoczni (2022/2023) oraz Raw Air 2023. Zwycięzca Letniego Grand Prix 2021. Mistrz świata juniorów w drużynie z Ałmaty 2015 i srebrny medalista z Râșnowa 2016. Medalista mistrzostw kraju. Prawnuk pisarza Thorbjørna Egnera^[3].

13 lipca 2013 zadebiutował w zawodach FIS Cup. W konkursie w Villach zajął 30. miejsce. 20 lutego 2014 w Seefeld po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym. W debiucie zajął 34. miejsce, a następnego dnia był 52^[4].

13 września 2014 w Klingenthal zdobył punkty Letniego Pucharu Kontynentalnego, zajmując 16. miejsce. Pierwsze punkty w zimowej części cyklu wywalczył w grudniu 2014 w Renie, zajmując 13. i 23. pozycję. W trakcie sezonu 2014/2015 dwukrotnie odniósł zwycięstwo w cyklu: w lutym w Lahti oraz w marcu w Titisee-Neustadt. Podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2015 w Ałmaty zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie zajął 20. miejsce^[5].

We wrześniu 2015 zwyciężył w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oslo. 5 grudnia 2015 w Lillehammer zadebiutował w konkursie Pucharu Świata. Został w nim zdyskwalifikowany za nieprzepisowy kombinezon. W kolejnych tygodniach trzykrotnie stanął na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego i został powołany na konkursy Turnieju Czterech Skoczni, w których jednak zajmował miejsca poza trzydziestką. 24 lutego 2016 zdobył srebrny medal w drużynie męskiej na mistrzostwach świata juniorów. Indywidualnie zajął 17., a w drużynie mieszanej 4. pozycję. W marcu 2016 dwukrotnie zajął 3. miejsce w Pucharze Kontynentalnym w Vikersund^[6].

W sierpniu 2016 dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce Letniego Grand Prix, w najlepszym występie zajmując 7. miejsce w Einsiedeln. 30 grudnia 2016 w Oberstdorfie zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Świata, zajmując 28. miejsce. W dalszej części sezonu punkty cyklu zdobywał w lutym i marcu, a najwyżej sklasyfikowany był na 16. pozycji, 16 lutego 2017 w Pjongczangu. Oprócz tego dwukrotnie zwyciężył w Pucharze Kontynentalnym^[7].

W Letnim Grand Prix 2017 najwyżej klasyfikowany był, dwukrotnie, na 5. miejscu. W zimowej części sezonu 2017/2018 regularnie startował w Pucharze Świata, najczęściej zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. W najlepszym występie – 16 grudnia 2017 w Engelbergu – zajął 5. pozycję, w styczniu 2018 był zaś 9. w Zakopanem. W lutym 2020 był również 3. i 1. w konkursach Pucharu Kontynentalnego w Iron Mountain^[8]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata 2017/2018 zakończył na 20. miejscu z 280 punktami^[9].

W lipcu 2018 zajął 3. miejsce w konkursie Letniego Grand Prix w Wiśle. W Pucharze Świata 2018/2019 najlepsze wyniki osiągał w środkowej części sezonu. Ośmiokrotnie kończył konkursy indywidualne w pierwszej dziesiątce, a najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji, w zawodach w Sapporo 27 stycznia 2019^[10]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 15. lokacie z 422 punktami^[9]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019, gdzie zajął 33. miejsce indywidualnie na skoczni dużej oraz 5. w drużynie męskiej^[10].

W Letnim Grand Prix 2019 zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. W zimowej części sezonu 2019/2020 punkty Pucharu Świata zdobył tylko raz, w lutym 2020 zajmując 23. pozycję w Râșnovie. Startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, w którym najwyżej klasyfikowany był na 9. miejscu^[11].

Sezon zimowy 2020/2021 rozpoczął od 4. miejsca w zawodach Pucharu Świata w Wiśle. Wynik ten powtórzył w pierwszym konkursie w Ruce, a 29 listopada 2020 w drugich zawodach w Ruce odniósł zwycięstwo, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata. Zwyciężył również w dwóch kolejnych konkursach tego cyklu, rozgrywanych w Niżnym Tagile^[12]. Po pierwszym z nich objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej^[13]. Wystartował następnie na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zdobył na nich srebrny medal ze zwycięzcą, Karlem Geigerem, przegrywając o 0,5 punktu. W zawodach drużynowych, w których wystąpił wraz z Danielem-André Tande, Johannem André Forfangiem i Robertem Johanssonem, zdobył natomiast złoto^[12].

W ramach 69. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, a w pozostałych konkursach był 4., 15. i 12. W kolejnych styczniowych zawodach Pucharu Świata zajął między innymi 2. i 1. pozycję w Titisee-Neustadt, a w Willingen dwukrotnie zwyciężył. W lutym 2021 był pierwszy w obu konkursach w Klingenthal oraz drugim w Zakopanem^[12]. W zawodach w Râșnovie odniósłby zwycięstwo, ale został zdyskwalifikowany w drugiej serii za nieregulaminowy kombinezon^[14].

Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 indywidualnie zajął 4. pozycję na skoczni normalnej, a w drużynie mieszanej, wraz z Silje Opseth, Robertem Johanssonem i Maren Lundby, zdobył srebrny medal^[12]. Przed zawodami na dużej skoczni u Graneruda zdiagnozowano COVID-19. W efekcie nie wziął udziału w dalszej części mistrzostw^[15]. Do startów powrócił w kończących sezon Pucharu Świata zawodach w Planicy. W trzech konkursach indywidualnych najwyżej sklasyfikowany był na 16. lokacie^[12]. W klasyfikacji generalnej sezonu 2020/2021 Pucharu Świata zdobył ostatecznie 1572 punkty i odniósł zwycięstwo z 382 punktami przewagi nad drugim Markusem Eisenbichlerem^[9].

W ramach Letniego Grand Prix 2021 Granerud zwyciężył w Szczuczyńsku (dwukrotnie) oraz w Czajkowskim, a w Klingenthal zajął drugie miejsce^[16]. Pozwoliło mu to zwyciężyć w całym cyklu^[17].

Sezon 2021/2022 Pucharu Świata rozpoczął od 3. i 1. miejsca w Niżnym Tagile. W kolejnych zawodach, rozgrywanych w Ruce i Wiśle, nie zdobył punktów. Na podium powrócił w Klingenthal, gdzie zajął 2. pozycję. Dalsze konkursy cyklu kończył najczęściej w pierwszej dziesiątce. Na 70. Turnieju Czterech Skoczni był 2. w Oberstdorfie, a w Bischofshofen zajął 3. i 2. miejsce^[16]. Turniej ukończył na 3. pozycji w klasyfikacji generalnej^[9]. W styczniowych konkursach Pucharu Świata stanął na podium jeszcze w kolejnych zawodach w Bischofshofen, a także w Willingen, w obu przypadkach zajmując 2. miejsce. Wystartował na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022. Indywidualnie na skoczni normalnej zajął 30. lokatę po dyskwalifikacji w drugiej serii, a na skoczni dużej był 8., zaś w drużynie męskiej zajął 4. pozycję^[16].

W lutym 2022 w zawodach Pucharu Świata w Lahti zajął 2. miejsce oraz zwyciężył. W marcowych zawodach cyklu najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji. Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022 wystąpił w konkursie drużynowym, w którym wraz z Johannem André Forfangiem, Danielem-André Tande i Mariusem Lindvikiem zdobył brązowy medal^[16]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 4. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1227 punktami^[9].

Sezon 2022/2023 Pucharu Świata rozpoczął od 2. miejsca w Wiśle. W listopadowych zawodach cyklu na podium stanął jeszcze w drugim konkursie w Ruce, w którym zwyciężył. W grudniu zajmował w PŚ miejsca w pierwszej dziesiątce. W ramach 71. Turnieju Czterech Skoczni zajął 1. pozycję w Oberstdorfie, Garmisch-Partenkirchen i Bischofshofen, a także 2. w Innsbrucku^[18], dzięki czemu odniósł zwycięstwo w całym turnieju^[9]. W kolejnych styczniowych zawodach Pucharu Świata zwyciężył w Zakopanem, był 3. i dwukrotnie 2. w Sapporo, a następnie dwukrotnie zwyciężył w Bad Mitterndorf^[18]. Po pierwszej wygranej na Kulm objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej, wyprzedzając Dawida Kubackiego^[19].

W lutym 2023 dwukrotnie zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w Willingen^[18]. Następnie w Lake Placid w pierwszym konkursie zajął 7. miejsce, kończąc tym samym na 12 serię miejsc na podium cyklu^[20], zaś dzień później odniósł kolejne zwycięstwo. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Indywidualnie zajął 11. lokatę na skoczni normalnej oraz 7. na dużej. Zdobył natomiast srebrne medale w drużynie mieszanej (w której wystąpił wraz z Anną Odine Strøm, Johannem André Forfangiem oraz Theą Minyan Bjørseth) oraz w drużynie męskiej (startując wraz z Forfangiem, Kristofferem Eriksenem Sundalem i Mariusem Lindvikiem)^[18].

Wszystkie konkursy Raw Air 2023 ukończył w pierwszej dziesiątce, wygrywając w pierwszych zawodach w Lillehammer, a w Vikersund zajmując 1. i 2. miejsce^[18]. Pozwoliło mu to zwyciężyć w całym turnieju^[9]. W kończących sezon Pucharu Świata zawodach w Lahti i Planicy zajmował pozycje poza podium^[18]. 2128 punktów zgromadzonych w trakcie jego trwania umożliwiło Granerudowi zdobycie drugiej w karierze Kryształowej Kuli. Drugiego w klasyfikacji generalnej Stefana Krafta wyprzedził o 338 punktów. Zajął również 2. miejsce w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2022/2023 z 450 punktami^[9].

W sezonie 2023/2024 Pucharu Świata osiągał gorsze wyniki niż w trzech poprzednich. Najczęściej zawody kończył w drugiej dziesiątce. W pierwszej części sezonu najwyżej sklasyfikowany był na 4. lokacie, 17 grudnia 2023 w Engelbergu^[21]. Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024 nie został dopuszczony do startu w pierwszej serii konkursu indywidualnego ze względu na nieregulaminowy kombinezon, a w zawodach drużynowych nie wystąpił^[22]. Po mistrzostwach wycofał się czasowo ze startów w Pucharze Świata^[23]. Powrócił pod koniec lutego i do końca sezonu uzyskiwał wyniki podobne, jak przed przerwą. Najwyżej sklasyfikowany był na 4. miejscu, w konkursie Raw Air 2024 w Vikersund^[21]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata ukończył na 24. pozycji z 409 punktami^[9].

Zdobywał medale mistrzostw Norwegii. Indywidualnie był pierwszy zimą 2023^[24] i latem 2023^[25], a także drugi zimą 2019^[26], dwukrotnie latem 2020^[27][28] i latem 2021 na skoczni normalnej^[29] oraz trzeci latem 2016^[30] i 2017^[31]. W drużynie męskiej, reprezentując okręg Akershus, zdobył złoto zimą 2015^[32] oraz latem 2016^[33], 2020^[34], 2022^[35], 2023^[36] i 2024^[37], srebro zimą^[38] i latem 2019^[39] oraz latem 2021^[40], a także brąz w 2014^[41]. W drużynie mieszanej zajął 3. miejsce latem 2020^[34], 2021^[40], 2022^[35] i 2023^[25].

2022 Pekin/Zhangjiakou

–

30. miejsce (K-95), 8. miejsce (K-125)

2022 Pekin/Zhangjiakou

–

4. miejsce[a]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
30.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	97,5 m	DSQ	127,4 pkt	147,6 pkt	Ryōyū Kobayashi
8.	12 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	indywid.	135,0 m	135,5 m	271,4 pkt	24,7 pkt	Marius Lindvik
4.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.[a]	138,0 m	118,5 m	922,1 pkt (236,8 pkt)	20,6 pkt	Austria

2019 Seefeld/Innsbruck	–	33. miejsce (K-120)
2021 Oberstdorf	–	4. miejsce (K-95)
2023 Planica	–	11. miejsce (K-95), 7. miejsce (K-125)

2019 Seefeld/Innsbruck	–	5. miejsce (K-120)[b]
2021 Oberstdorf	–	srebrny medal (drużyna mieszana/K-95)[c]
2023 Planica	–	srebrny medal (drużyna mieszana/K-95)[d], srebrny medal (K-125)[e]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
33.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	116,5 m	–	103,0 pkt	176,4 pkt	Markus Eisenbichler
5.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[b]	117,5 m	121,5 m	900,2 pkt (223,4 pkt)	87,3 pkt	Niemcy
4.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	99,0 m	103,0 m	259,7 pkt	9,1 pkt	Piotr Żyła
2.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. miesz.[c]	94,0 m	102,0 m	995,6 pkt (251,2 pkt)	5,2 pkt	Niemcy
11.	25 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	indywid.	96,5 m	97,5 m	251,6 pkt	10,2 pkt	Piotr Żyła
2.	26 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	druż. miesz.[d]	99,0 m	97,5 m	1004,5 pkt (255,7 pkt)	12,7 pkt	Niemcy
7.	3 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	indywid.	131,0 m	130,0 m	269,2 pkt	18,3 pkt	Timi Zajc
2.	4 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	druż.[e]	136,5 m	135,5 m	1166,0 pkt (304,1 pkt)	12,9 pkt	Słowenia

2020 Planica	–	srebrny medal
2024 Tauplitz	–	dyskwalifikacja

2020 Planica	–	złoty medal[f]
2022 Vikersund	–	brązowy medal[g]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	221,0 m	229,5 m	239,0 m	243,0 m	876,7 pkt	0,5 pkt	Karl Geiger
1.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[f]	235,0 m		234,5 m		1727,7 pkt (488,4 pkt)	–
3.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[g]	219,0 m		222,0 m		1559,6 pkt (399,5 pkt)	151,9 pkt	Słowenia
—	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	indywid.	DSQ	–	–	–[h]	DSQ		Stefan Kraft

2015 Ałmaty	–	20. miejsce
2016 Râșnov	–	17. miejsce

2015 Ałmaty	–	złoty medal[i]
2016 Râșnov	–	srebrny medal[j], 4. miejsce (drużyna mieszana)[k]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
20.	5 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	indywid.	96,5 m	96,0 m	240,3 pkt	29,6 pkt	Johann André Forfang
1.	7 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	druż.[i]	97,5 m	100,0 m	893,3 pkt (213,2 pkt)	–
17.	23 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	indywid.	90,5 m	87,5 m	217,2 pkt	31,8 pkt	David Siegel
4.	24 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	druż. miesz.[k]	86,5 m	99,5 m	828,2 pkt (224,9 pkt)	54,6 pkt	Słowenia
2.	24 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	druż.[j]	99,5 m	92,0 m	838,4 pkt (237,8 pkt)	28,3 pkt	Niemcy

Sezon	Miejsce[9]
2016/2017	42.
2017/2018	20.
2018/2019	15.
2019/2020	61.
2020/2021	1.
2021/2022	4.
2022/2023	1.
2023/2024	24.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	29 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	137,0 m	142,0 m	282,0 pkt	–
2.	5 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,5 m	132,0 m	270,0 pkt	–
3.	6 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	135,5 m	124,5 m	241,5 pkt	–
4.	19 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	133,5 m	138,0 m	311,4 pkt	–
5.	20 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	141,5 m	135,5 m	305,4 pkt	–
6.	10 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	140,0 m	138,0 m	299,4 pkt	–
7.	30 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,5 m	145,5 m	285,5 pkt	–
8.	31 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	149,0 m	–	154,3 pkt	–
9.	6 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,5 m	141,5 m	284,2 pkt	–
10.	7 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,0 m	140,5 m	288,5 pkt	–
11.	14 lutego	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	132,0 m	133,0 m	298,1 pkt	–
12.	21 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	134,5 m	122,0 m	235,3 pkt	–
13.	27 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,0 m	128,5 m	278,0 pkt	*ex aequo z Ryōyū Kobayashim
14.	27 listopada	2022	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	139,0 m	145,0 m	304,5 pkt	*ex aequo ze Stefanem Kraftem
15.	29 grudnia	2022	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	142,5 m	139,0 m	312,4 pkt	* TCS 2022/2023
16.	1 stycznia	2023	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	140,0 m	142,0 m	303,7 pkt	* TCS 2022/2023
17.	6 stycznia	2023	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-125	HS-142	139,5 m	143,5 m	314,4 pkt	* TCS 2022/2023
18.	15 stycznia	2023	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	129,0 m	141,0 m	287,7 pkt	–
19.	28 stycznia	2023	Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	238,0 m	231,0 m	440,7 pkt	* Loty 2022/2023
20.	29 stycznia	2023	Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	234,5 m	235,0 m	455,5 pkt	* Loty 2022/2023
21.	4 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	149,5 m	138,0 m	296,6 pkt	–
22.	5 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,5 m	142,0 m	273,0 pkt	–
23.	12 lutego	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	125,0 m	134,0 m	287,6 pkt	–
24.	14 marca	2023	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	135,0 m	139,5 m	257,7 pkt	* RA 2023
25.	18 marca	2023	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	235,5 m	222,0 m	424,9 pkt	* RA 2023, Loty 2022/2023

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	–	–	–	–
2017/2018	–	–	–	–
2018/2019	–	–	–	–
2019/2020	–	–	–	–
2020/2021	11	2	–	13
2021/2022	2	6	2	10
2022/2023	12	5	1	18
2023/2024	–	–	–	–
Suma	25	13	3	41

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	29 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	137,0 m	142,0 m	282,0 pkt	1.	–
2.	5 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,5 m	132,0 m	270,0 pkt	1.	–
3.	6 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	135,5 m	124,5 m	241,5 pkt	1.	–
4.	19 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	133,5 m	138,0 m	311,4 pkt	1.	–
5.	20 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	141,5 m	135,5 m	305,4 pkt	1.	–
6.	1 stycznia	2021	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	137,0 m	136,0 m	274,9 pkt	2.	7,2 pkt	Dawid Kubacki
7.	9 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	137,5 m	138,5 m	277,6 pkt	2.	4,0 pkt	Kamil Stoch
8.	10 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	140,0 m	138,0 m	299,4 pkt	1.	–
9.	30 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,5 m	145,5 m	285,5 pkt	1.	–
10.	31 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	149,0 m	–	154,3 pkt	1.	–
11.	6 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,5 m	141,5 m	284,2 pkt	1.	–
12.	7 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,0 m	140,5 m	288,5 pkt	1.	–
13.	14 lutego	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	132,0 m	133,0 m	298,1 pkt	1.	–
14.	20 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	133,0 m	125,0 m	239,7 pkt	3.	12,7 pkt	Karl Geiger
15.	21 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	134,5 m	122,0 m	235,3 pkt	1.	–
16.	11 grudnia	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,0 m	137,5 m	262,0 pkt	2.	5,0 pkt	Stefan Kraft
17.	29 grudnia	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,0 m	133,0 m	299,2 pkt	2.	2,8 pkt	Ryōyū Kobayashi
18.	5 stycznia	2022	Bischofshofen	Skocznia im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	135,5 m	135,5 m	282,4 pkt	3.	8,9 pkt	Ryōyū Kobayashi
19.	6 stycznia	2022	Bischofshofen	Skocznia im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	136,5 m	136,0 m	282,4 pkt	2.	4,4 pkt	Daniel Huber
20.	8 stycznia	2022	Bischofshofen	Skocznia im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	133,5 m	136,0 m	287,7 pkt	2.	4,0 pkt	Marius Lindvik
21.	29 stycznia	2022	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	143,0 m	–	111,6 pkt	2.	4,0 pkt	Ryōyū Kobayashi
22.	25 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,5 m	125,5 m	268,2 pkt	2.	14,9 pkt	Stefan Kraft
23.	27 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,0 m	128,5 m	278,0 pkt	1.	–
24.	5 listopada	2022	Wisła	Skocznia im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,0 m	133,5 m	266,6 pkt	2.	5,6 pkt	Dawid Kubacki
25.	27 listopada	2022	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	139,0 m	145,0 m	304,5 pkt	1.	–
26.	29 grudnia	2022	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	142,5 m	139,0 m	312,4 pkt	1.	–
27.	1 stycznia	2023	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	140,0 m	142,0 m	303,7 pkt	1.	–
28.	4 stycznia	2023	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-128	123,0 m	133,0 m	261,7 pkt	2.	3,5 pkt	Dawid Kubacki
29.	6 stycznia	2023	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-125	HS-142	139,5 m	143,5 m	314,4 pkt	1.	–
30.	15 stycznia	2023	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	129,0 m	141,0 m	287,7 pkt	1.	–
31.	20 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	130,5 m	126,0 m	262,6 pkt	3.	8,9 pkt	Ryōyū Kobayashi
32.	21 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	129,5 m	132,0 m	277,9 pkt	2.	5,6 pkt	Stefan Kraft
33.	22 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	140,0 m	136,5 m	268,9 pkt	2.	12,0 pkt	Ryōyū Kobayashi
34.	28 stycznia	2023	Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	238,0 m	231,0 m	440,7 pkt	1.	–
35.	29 stycznia	2023	Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	234,5 m	235,0 m	455,5 pkt	1.	–
36.	4 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	149,5 m	138,0 m	296,6 pkt	1.	–
37.	5 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,5 m	142,0 m	273,0 pkt	1.	–
38.	12 lutego	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	125,0 m	134,0 m	287,6 pkt	1.	–
39.	14 marca	2023	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	135,0 m	139,5 m	257,7 pkt	1.	–
40.	18 marca	2023	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	235,5 m	222,0 m	424,9 pkt	1.	–
41.	19 marca	2023	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	234,0 m	219,0 m	489,8 pkt	2.	7,6 pkt	Stefan Kraft

stan na 15 grudnia 2024

Źródło[42][43]
Sezon 2015/2016
																													punkty
-	dq	-	-	-	-	-	46	36	-	-	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2016/2017
																										punkty
36	32	q	-	-	-	-	28	47	34	37	50	47	-	-	-	-	45	26	23	16	q	22	21	q	-	50
Sezon 2017/2018
																						punkty
24	22	33	18	37	5	19	23	16	21	32	25	9	17	19	-	12	12	14	11	28	20	280
Sezon 2018/2019
																												punkty
q	24	27	9	37	16	21	q	9	dq	7	25	13	5	7	4	8	15	33	5	14	14	q	47	32	28	36	28	422
Sezon 2019/2020
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	31	23	-	-	q	q	8
Sezon 2020/2021
																									punkty
4	4	1	1	1	1	1	4	2	15	12	2	1	23	4	1	1	1	1	7	1	29	37	18	16	1572
Sezon 2021/2022
																												punkty
3	1	q	q	48	2	5	7	6	2	8	3	2	2	25	4	7	2	5	2	1	4	24	9	35	33	9	12	1227
Sezon 2022/2023
																																punkty
2	4	30	1	5	5	5	4	1	1	2	1	1	3	2	2	1	1	1	1	7	1	-	4	7	1	6	1	2	46	4	13	2128
Sezon 2023/2024
																																punkty
16	10	15	17	16	13	4	11	48	31	16	7	42	18	-	-	-	-	-	-	16	14	19	23	27	38	7	33	4	12	-	-	409
Sezon 2024/2025
																													punkty
11	12	q	48	6	32	19	20																						109
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

stan na 13 grudnia 2024

Źródło[42][43]
Sezon 2018/2019
			-	-	9	4	-	-	-
Sezon 2020/2021
					4	3	1	1	5
Sezon 2021/2022
			6	3	5	2	4	3	2
Sezon 2022/2023
			2	5	1	6	-	4	3
Sezon 2023/2024
				4	5	-	-	1	-
Sezon 2024/2025
			-	3
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce[9]
2016/2017	37.
2017/2018	20.
2018/2019	24.
2020/2021	19.
2021/2022	18.
2022/2023	2.
2023/2024	14.

Sezon	Miejsce[9]
2015/2016	55.
2016/2017	32.
2017/2018	24.
2018/2019	35.
2020/2021	4.
2021/2022	3.
2022/2023	1.
2023/2024	27.

Sezon	Miejsce[9]
2017	45.
2018	22.
2019	37.
2020	64.
2022	6.
2023	1.
2024	23.

Sezon	Miejsce[43]
2018	19.
2019	14.
2021	1.

Sezon	Miejsce[43]
2018	21.
2019	30.
2021	10.
2022	8.
2023	4.

Sezon	Miejsce[17]
2016	22.
2017	18.
2018	20.
2019	22.
2021	1.
2022	42.
2023	41.
2024	18.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	96,0 m	94,0 m	258,6 pkt
2.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	93,5 m	87,5 m	221,4 pkt
3.	11 września	2021	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	133,0 m	137,5 m	253,9 pkt

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	22 lipca	2018	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	125,5 m	129,0 m	267,0 pkt	3.	13,6 pkt	Kamil Stoch
2.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	96,0 m	94,0 m	258,6 pkt	1.	–
3.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	93,5 m	87,5 m	221,4 pkt	1.	–
4.	11 września	2021	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	133,0 m	137,5 m	253,9 pkt	1.	–
5.	2 października	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	129,0 m	140,0 m	259,7 pkt	2.	24,1 pkt	Ryōyū Kobayashi
6.	5 października	2024	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	137,0 m	136,5 m	270,5 pkt	3.	4,4 pkt	Marius Lindvik

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[42][43]
2015
											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	46	0
2016
										punkty
dq	-	18	7	10	12	-	-	-	-	97
2017
									punkty
-	5	19	18	24	16	5	-	-	137
2018
									punkty
3	-	-	7	-	-	-	-	-	96
2019
								punkty
11	-	13	14	-	-	15	12	100
2021
								punkty
-	-	-	1	1	1	-	2	380
2022
						punkty
-	-	-	-	-	8	32
2023
									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	4	50
2024
									punkty
-	-	12	5	-	-	-	-	3	127
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[42][43]
2018
								3	-
2019
							-	-	3
2021
									1
2023
									5
2024
									2
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Sezon	Miejsce[44]
2014/2015	16.
2015/2016	8.
2016/2017	17.
2017/2018	24.
2019/2020	42.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	14 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	123,5 m	125,0 m	267,4 pkt
2.	1 marca	2015	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	125,5 m	121,0 m	221,0 pkt
3.	27 grudnia	2016	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	128,0 m	142,5 m	302,5 pkt
4.	26 lutego	2017	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	134,0 m	131,5 m	243,4 pkt
5.	11 lutego	2018	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	126,5 m	143,0 m	263,8 pkt

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	14 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	123,5 m	125,0 m	267,4 pkt	1.	–
2.	1 marca	2015	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	125,5 m	121,0 m	221,0 pkt	1.	–
3.	11 grudnia	2015	Rena	Renabakkene	K-99	HS-111	106,0 m	102,5 m	268,3 pkt	2.	9,4 pkt	Andrzej Stękała
4.	12 grudnia	2015	Rena	Renabakkene	K-99	HS-111	105,0 m	108,0 m	258,7 pkt	2.	11,0 pkt	Tilen Bartol
5.	19 grudnia	2015	Rovaniemi	Ounasvaara	K-90	HS-100	96,0 m	97,0 m	253,1 pkt	3.	13,1 pkt	Karl Geiger
6.	4 marca	2016	Vikersund	Vikersundbakken	K-105	HS-117	107,0 m	113,5 m	261,9 pkt	3.	1,3 pkt	Rok Justin
7.	5 marca	2016	Vikersund	Vikersundbakken	K-105	HS-117	115,5 m	114,5 m	263,4 pkt	3.	12,0 pkt	David Siegel
8.	27 grudnia	2016	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	128,0 m	142,5 m	302,5 pkt	1.	–
9.	26 lutego	2017	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	134,0 m	131,5 m	243,4 pkt	1.	–
10.	10 lutego	2018	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	134,0 m	125,0 m	268,7 pkt	3.	22,8 pkt	Marius Lindvik
11.	11 lutego	2018	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	126,5 m	143,0 m	263,8 pkt	1.	–

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[42][43]
Sezon 2013/2014