Richard Freitag – Wikipedia, wolna encyklopedia

Richard Freitag

Data i miejsce urodzenia	14 sierpnia 1991 Erlabrunn
Klub	SG Nickelhütte-Aue
Debiut w PŚ	29 grudnia 2009 w Oberstdorfie (46. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	3 stycznia 2010 w Innsbrucku (30. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	3 grudnia 2011 w Lillehammer (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	11 grudnia 2011 w Harrachovie
Rekord życiowy	243,0 m na Letalnicy w Planicy (24 marca 2018)[1][2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie srebro Pjongczang 2018 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Falun 2015 norm. druż. miesz. złoto Seefeld in Tirol 2019 duża druż. srebro Val di Fiemme 2013 duża druż. brąz Val di Fiemme 2013 norm. druż. miesz. Mistrzostwa świata w lotach srebro Vikersund 2012 drużynowo srebro Tauplitz 2016 drużynowo brąz Oberstdorf 2018 indywidualnie Mistrzostwa świata juniorów srebro Otepää 2011 drużynowo Puchar Świata w skokach narciarskich 2. miejsce 2017/2018 Inne Skok Roku 2012[3]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Richard Freitag (ur. 14 sierpnia 1991 w Erlabrunn) – niemiecki skoczek narciarski. Drużynowy srebrny medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018. Drużynowy medalista mistrzostw świata: złoty z 2015 i brązowy z 2013 w drużynie mieszanej oraz złoty z 2019 i srebrny z 2013 w zespole męskim. Indywidualny brązowy medalista Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2018, drużynowy srebrny medalista z 2012 i 2016. Drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2017/2018. Medalista mistrzostw kraju.

Jest synem Holgera Freitaga, skoczka narciarskiego w latach 80. reprezentującego NRD. Swoje pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata odniósł w tym samym miejscu – Harrachovie – w którym jedyne w karierze zwycięstwo odniósł jego ojciec^[4]. Skoki narciarskie uprawia również młodsza siostra Richarda, Selina Freitag^[5].

1 września 2007 zadebiutował w zawodach FIS Cup. W konkursie w Oberwiesenthal zajął 27. miejsce^[6]. W styczniu 2009 dwukrotnie zwyciężył w zawodach FIS Cup rozgrywanych w Harrachovie. Tydzień później – 17 stycznia – po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym. W zawodach na skoczni w Bischofshofen zajął 10. miejsce. W kolejnych zawodach sezonu 2008/2009 jeszcze kilkukrotnie zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce^[7].

W lipcu 2009, reprezentując Saksonię, zdobył brązowy medal mistrzostw Niemiec w zawodach drużynowych^[8]. 3 października 2009 w Klingenthal zadebiutował w zawodach Letniego Grand Prix, zajmując 39. pozycję. 12 grudnia 2009 w Vikersund zajął trzecie miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego, po raz pierwszy stając na podium zawodów tej rangi. 29 grudnia zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 46. miejsce w konkursie Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie. 3 stycznia 2010 podczas zawodów w Innsbrucku zdobył swój pierwszy punkt do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, zajmując 30. miejsce. Był to jego jedyny punkt PŚ w sezonie. 6 marca w Oslo zajął drugie miejsce w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2010 w Planicy. Zajął w nich 28. miejsce indywidualnie oraz 7. w drużynie^[9].

8 grudnia 2010 zajął 3. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Rovaniemi, a trzy dni później był drugi w Vikersund. Od połowy grudnia rozpoczął starty w Pucharze Świata. Pierwsze w sezonie punkty zdobył w Engelbergu, zajmując 22. miejsce, a 29 grudnia w Oberstdorfie był 13. W kolejnych konkursach również zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. W styczniu 2011 wystartował w mistrzostwach świata juniorów w Otepää. Indywidualnie zajął 9. miejsce, natomiast w drużynie zdobył srebrny medal. W marcu wystąpił na seniorskich Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011, na których zajął 15. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni dużej oraz 4. w konkursie drużynowym^[10]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2010/2011 zajął 38. miejsce z 105 punktami^[11].

W większości konkursów Letniego Grand Prix 2011 Freitag zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. W sierpniu stanął na podium zawodów w Hinterzarten (3. miejsce) i Courchevel (2. miejsce)^[12]. Na Mistrzostwach Niemiec 2011 zdobył srebrny medal indywidualnie^[13].

W otwierających sezon 2011/2012 Pucharu Świata zawodach w Ruce zajął 9. miejsce. Kolejny konkurs, 3 grudnia 2011 w Lillehammer, ukończył na drugiej pozycji, tym samym po raz pierwszy w karierze zajmując miejsce na podium PŚ^[12]. 11 grudnia odniósł swoje pierwsze zwycięstwo: na skoczni w Harrachovie wyprzedził Austriaka Thomasa Morgensterna i swojego rodaka Severina Freunda^[14]. Przez cały sezon regularnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. Po raz kolejny na podium stanął w Zakopanem, dwukrotnie: 20 i 21 stycznia 2012 zajmując drugie miejsce.

W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2012 w Vikersund. Indywidualnie zajął 9. miejsce^[12], zaś w zawodach drużynowych reprezentacja Niemiec, w której obok Freitaga wystartowali również Andreas Wank, Maximilian Mechler i Severin Freund, zdobyła srebrny medal. Sam Freitag dwukrotnie poprawiał w nich swój rekord życiowy, w drugiej serii ustanawiając skokiem na 230 metrów nowy rekord Niemiec^[15]. 8 marca 2012 w Trondheim po raz czwarty w sezonie zajął 2. miejsce w zawodach Pucharu Świata^[12]. Sezon zakończył na 6. miejscu klasyfikacji generalnej z 1031 punktami^[11].

W Letnim Grand Prix 2012 trzykrotnie zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce, najwyżej klasyfikowanym będąc na 5. miejscu^[16]. Na Mistrzostwach Niemiec 2012 indywidualnie zdobył brązowy medal^[17].

W pierwszej części sezonu 2012/2013 Freitag zajmował z reguły miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Lepsze wyniki osiągnął w zawodach na skoczni w Krasnej Polanie, rozgrywanych 7 i 8 grudnia 2012 jako próba przed igrzyskami w Soczi, w pierwszym konkursie zajmując 6., a w drugim 2. miejsce. Po raz kolejny na podium stanął 9 stycznia 2013 w Wiśle, ponownie kończąc zawody na drugiej pozycji. 16 lutego na mamuciej skoczni Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie po raz drugi w karierze wygrał zawody Pucharu Świata^[16].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013. Indywidualnie zajął 6. miejsce zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej, zdobył natomiast dwa medale w zawodach drużynowych: brązowy w konkursie mieszanym na skoczni normalnej oraz srebrny w drużynie męskiej na skoczni dużej. 10 marca w Lahti po raz kolejny zwyciężył w zawodach Pucharu Świata. Pięć dni później był drugi w Trondheim^[16]. Cały sezon zakończył na 8. miejscu klasyfikacji generalnej z 736 punktami^[11].

Zwyciężył w pierwszym konkursie Letniego Grand Prix 2013, rozgrywanym w Hinterzarten. Miejsca w najlepszej dziesiątce zajął jeszcze w dwóch innych^[18].

Z powodu kontuzji stopy^[19] nie startował w początkowych konkursach sezonu 2013/2014 Pucharu Świata. W pierwszym występie po powrocie, 7 grudnia w Lillehammer zajął 3. miejsce. Na tej samej pozycji ukończył również zawody w Zakopanem 19 stycznia 2014. W międzyczasie osiągał gorsze wyniki, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 9. miejscu. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 indywidualnie zajął 20. lokatę na skoczni normalnej i 21. na dużej, a w konkursie drużynowym nie wystąpił. W większości konkursów Pucharu Świata rozgrywanych po igrzyskach nie zdobywał punktów^[18]. Sezon zakończył na 24. pozycji w klasyfikacji generalnej z 313 punktami^[11].

W ramach Letniego Grand Prix 2014 zajął 1. miejsce w konkursie w Klingenthal. Poza tym jeszcze dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce^[20]. Zwyciężył w indywidualnym konkursie Mistrzostw Niemiec 2014^[21].

Po słabszym początku sezonu 2014/2015 Pucharu Świata zwyciężył w konkursie w Engelbergu 20 grudnia 2014. Kolejną wygraną odniósł w Innsbrucku w ramach 63. Turnieju Czterech Skoczni^[20]. Cały turniej ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej^[11]. Po jego zakończeniu osiągał gorsze wyniki w Pucharze Świata – najwyżej klasyfikowany był na 8. pozycji, najczęściej zajmował miejsca w drugiej dziesiątce^[20].

Wystartował w Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 7. miejsce na skoczni normalnej i 15. na skoczni dużej, w drużynie męskiej był 5., zaś w konkursie drużyn mieszanych zdobył, wraz z Cariną Vogt, Kathariną Althaus i Severinem Freundem, złoty medal^[20]. W klasyfikacji generalnej sezon Pucharu Świata zakończył na 12. pozycji z 622 punktami^[11].

W pięciu startach w Letnim Grand Prix 2015 najwyżej klasyfikowany był na 5. miejscu. W Pucharze Świata 2015/2016 zajmował głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Ani razu nie stanął na podium indywidualnie, w najlepszych występach, w listopadzie 2015 w Klingenthal i w grudniu w Engelbergu, zajmując 4. lokatę^[22]. Sezon zakończył na 9. pozycji w klasyfikacji generalnej z 680 punktami^[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Indywidualnie zajął 8. miejsce, a w konkursie drużynowym zdobył srebrny medal^[22].

W Letnim Grand Prix 2016 najwyżej klasyfikowany był na 9. miejscu^[23]. Na Mistrzostwach Niemiec 2016 zdobył brązowy medal indywidualnie i srebrny w drużynie^[24][25]. W Pucharze Świata 2016/2017 raz zajął miejsce na podium – 22 stycznia 2017 był trzeci w Zakopanem. Najczęściej zawody kończył w drugiej dziesiątce^[23]. W klasyfikacji generalnej na koniec sezonu znalazł się na 13. miejscu z 507 punktami^[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie był 9. na skoczni normalnej i 19. na dużej, a w drużynie zawody zakończył na 4. pozycji^[23].

Sezon 2017/2018 Pucharu Świata rozpoczął od 4. miejsca w Wiśle. Pomiędzy 2 grudnia 2017 a 1 stycznia 2018 siedem razy z rzędu stanął na podium cyklu: zajął 1. i 2. miejsce w Niżnym Tagile, zwyciężył w Titisee-Neustadt, był 2. i 1. w Engelbergu, a następnie, w ramach 66. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 2. miejsce w Oberstorfie i Garmisch-Partenkirchen^[26]. Podczas trzecich zawodów turnieju, rozgrywanych w Innsbrucku, upadł w pierwszej serii konkursowej, w efekcie doznając stłuczenia biodra. Z tego powodu nie wystąpił w kolejnych zawodach Pucharu Świata^[27]. Powrócił do startów na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2018, zdobywając brązowy medal w zawodach indywidualnych. W konkursie drużynowym zajął 4. miejsce^[26].

3 lutego 2018 zajął 2. miejsce w konkursie Pucharu Świata w Willingen. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zajął 9. pozycję zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej, zaś w zawodach drużynowych zdobył srebrny medal. W marcowych zawodach Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce, ale nie stanął na podium indywidualnie, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 5. miejscu^[26]. Sezon zakończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej, zdobywając 1070 punktów, o 373 mniej od zwycięzcy cyklu – Kamila Stocha^[11].

W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata zajmował najczęściej miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany indywidualnie był na 4. lokacie, 17 lutego 2019 w Willingen^[28]. Cały sezon zakończył na 21. miejscu w klasyfikacji generalnej z 331 punktami^[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017, gdzie indywidualnie zajął 9. pozycję na skoczni dużej oraz 5. na normalnej, zaś w drużynowym konkursie męskim zdobył, wraz z Karlem Geigerem, Stephanem Leyhe oraz Markusem Eisenbichlerem, złoty medal^[28].

W ramach Letniego Grand Prix 2019 raz stanął na podium zawodów indywidualnych – zajął 3. miejsce w lipcowym konkursie w Hinterzarten^[29]. Na Mistrzostwach Niemiec 2019 zdobył brązowy medal indywidualnie^[30].

W Pucharze Świata 2019/2020 punkty zdobył jedynie w pierwszych czterech konkursach; najwyżej sklasyfikowany był na 15. miejscu, 30 listopada 2019 w Ruce^[29]. Po odpadnięciu w kwalifikacjach do zawodów w Oberstdorfie w ramach 68. Turnieju Czterech Skoczni został wycofany ze startów w cyklu^[31]. W dalszej części sezonu okazjonalnie startował w zawodach międzynarodowych w ramach Pucharu Świata i Pucharu Kontynentalnego. W tym drugim cyklu najwyżej znalazł się na 12. miejscu, w lutym 2020 w Renie^[29].

W Pucharze Świata 2020/2021 wystąpił tylko w ramach niemieckich zawodów 69. Turnieju Czterech Skoczni. Jedyne punkty zdobył w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był 27. W trakcie sezonu startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Najwyżej klasyfikowany w zawodach tego cyklu był na 6. miejscu, w rozgrywanym w grudniu 2020 konkursie w Ruce. W styczniu 2021 zwyciężył w zawodach FIS Cup w Szczyrku^[32].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Richard Freitag zakończył karierę

W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata wystąpił dwukrotnie. W obu konkursach w Titisee-Neustadt, rozegranych 22 i 23 stycznia 2022, zajął 21. pozycję. W oficjalnych zawodach międzynarodowych organizowanych przez FIS po raz ostatni wystąpił 13 lutego 2022, zajmując 25. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Brotterode^[33]. W marcu 2022 ogłosił zakończenie kariery sportowej^[34].

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	20. miejsce (K-95), 21. miejsce (K-125)
2018 Pjongczang	–	9. miejsce (K-98), 9. miejsce (K-125)

2018 Pjongczang

–

srebrny medal[a]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
20.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	100,5 m	97,5 m	243,7 pkt	34,3 pkt	Kamil Stoch
21.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	indywid.	122,5 m	126,5 m	242,1 pkt	36,6 pkt	Kamil Stoch
9.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	106,0 m	102,5 m	240,0 pkt	19,3 pkt	Andreas Wellinger
9.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	130,0 m	127,5 m	260,0 pkt	25,7 pkt	Kamil Stoch
2.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[a]	134,5 m	134,5 m	1075,7 pkt (270,3 pkt)	22,8 pkt	Norwegia

2011 Oslo	–	15. miejsce (K-120)
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	6. miejsce (K-95), 6. miejsce (K-120)
2015 Falun	–	7. miejsce (K-90), 15. miejsce (K-120)
2017 Lahti	–	9. miejsce (K-90), 19. miejsce (K-116)
2019 Seefeld in Tirol/Innsbruck	–	9. miejsce (K-120), 5. miejsce (K-99)

2011 Oslo	–	4. miejsce (K-120)[b]
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	brązowy medal (drużyna mieszana/K-95)[c], srebrny medal (K-120)[d]
2015 Falun	–	złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[e], 5. miejsce (K-120)[f]
2017 Lahti	–	4. miejsce (K-116)[g]
2019 Seefeld in Tirol/Innsbruck	–	złoty medal (K-120)[h]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
15.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	129,5 m	123,5 m	244,7 pkt	30,8 pkt	Gregor Schlierenzauer
4.	5 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	druż.[b]	132,0 m	–	451,9 pkt (128,0 pkt)	48,1 pkt	Austria
6.	23 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	103,5 m	97,5 m	239,1 pkt	13,5 pkt	Anders Bardal
3.	24 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	druż. mix[c]	102,5 m	97,0 m	984,9 pkt (256,3 pkt)	26,1 pkt	Japonia
6.	28 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	indywid.	129,0 m	128,5 m	280,4 pkt	15,4 pkt	Kamil Stoch
2.	2 marca	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	druż.[d]	130,0 m	129,5 m	1121,8 pkt (288,2 pkt)	14,1 pkt	Austria
7.	21 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	91,5 m	90,5 m	233,7 pkt	19,0 pkt	Rune Velta
1.	22 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	druż. mix.[e]	93,5 m	92,0 m	917,9 pkt (230,7 pkt)	–
15.	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	124,0 m	120,5 m	219,0 pkt	49,7 pkt	Severin Freund
5.	28 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	druż.[f]	121,5 m	125,5 m	809,2 pkt (207,2 pkt)	63,4 pkt	Norwegia
9.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	94,5 m	96,0 m	250,4 pkt	20,4 pkt	Stefan Kraft
19.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	121,0 m	115,5 m	235,7 pkt	43,6 pkt	Stefan Kraft
4.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[g]	128,5 m	124,0 m	1052,9 pkt (271,5 pkt)	51,3 pkt	Polska
9.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	125,5 m	129,5 m	248,7 pkt	30,7 pkt	Markus Eisenbichler
1.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[h]	121,0 m	120,0 m	987,5 pkt (228,2 pkt)	–
5.	1 marca	2019	Seefeld in Tirol	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	indywid.	93,5 m	103,5 m	211,3 pkt	7,0 pkt	Dawid Kubacki

2010 Planica	–	28. miejsce
2012 Vikersund	–	9. miejsce
2016 Tauplitz	–	8. miejsce
2018 Oberstdorf	–	brązowy medal

2010 Planica	–	7. miejsce[i]
2012 Vikersund	–	srebrny medal[j]
2016 Tauplitz	–	srebrny medal[k]
2018 Oberstdorf	–	4. miejsce[l]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
28.	19–20 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	indywid.	181,5 m	198,5 m	170,0 m	193,5 m	685,7 pkt	250,1 pkt	Simon Ammann
7.	21 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	druż.[i]	164,5 m		156,5 m		1332,9 pkt (280,0 pkt)	308,5 pkt	Austria
9.	24–25 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	indywid.	210,0 m	212,0 m	–[m]	–[m]	356,3 pkt	52,4 pkt	Robert Kranjec
2.	26 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	druż.[j]	223,5 m		230,0 m		1625,2 pkt (452,2 pkt)	23,2 pkt	Austria
8.	15–16 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	211,5 m	186,0 m	231,0 m	–[m]	542,8 pkt	97,3 pkt	Peter Prevc
2.	17 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	druż.[k]	213,5 m		207,0 m		1357,3 pkt (355,3 pkt)	110,4 pkt	Norwegia
3.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	228,0 m	225,0 m	190,5 m	–[m]	627,6 pkt	24,3 pkt	Daniel-André Tande
4.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[l]	221,5 m		216,5 m		1581,2 pkt (436,3 pkt)	80,8 pkt	Norwegia

2011 Otepää

–

9. miejsce

2011 Otepää

–

srebrny medal[n]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
9.	28 stycznia	2011	Otepää	Tehvandi	K-90	HS-100	indywid.	89,0 m	92,0 m	228,5 pkt	26,5 pkt	Władimir Zografski
2.	30 stycznia	2011	Otepää	Tehvandi	K-90	HS-100	druż.[n]	95,5 m	90,0 m	913,0 pkt (237,5 pkt)	7,5 pkt	Austria

Sezon	Miejsce[35]
2009/2010	90.
2010/2011	38.
2011/2012	6.
2012/2013	8.
2013/2014	24.
2014/2015	12.
2015/2016	9.
2016/2017	13.
2017/2018	2.
2018/2019	21.
2019/2020	44.
2020/2021	69.
2021/2022	59.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	11 grudnia	2011	Harrachov	Čerťák	K-125	HS-142	129,0 m	137,5 m	292,4 pkt	–
2.	16 lutego	2013	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	209,0 m	206,5 m	409,8 pkt	* FTT 2013, Loty 2012/2013
3.	10 marca	2013	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	126,0 m	128,5 m	274,2 pkt	–
4.	20 grudnia	2014	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	128,5 m	135,5 m	277,7 pkt	–
5.	4 stycznia	2015	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	133,5 m	132,0 m	278,5 pkt	* TCS 2014/2015
6.	2 grudnia	2017	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	135,0 m	137,0 m	267,5 pkt	–
7.	10 grudnia	2017	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	145,0 m	–	128,4 pkt	–
8.	17 grudnia	2017	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	137,5 m	135,0 m	286,4 pkt	–

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2009/2010	–	–	–	–
2010/2011	–	–	–	–
2011/2012	1	4	–	5
2012/2013	2	3	–	5
2013/2014	–	–	2	2
2014/2015	2	–	–	2
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	–	–	1	1
2017/2018	3	5	–	8
2018/2019	–	–	–	–
2019/2020	–	–	–	–
2020/2021	–	–	–	–
2021/2022	–	–	–	–
Suma	8	12	3	23

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	3 grudnia	2011	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	95,5 m	103,5 m	273,3 pkt	2.	6,0 pkt	Andreas Kofler
2.	11 grudnia	2011	Harrachov	Čerťák	K-125	HS-142	129,0 m	137,5 m	292,4 pkt	1.	–
3.	20 stycznia	2012	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	126,5 m	126,5 m	251,2 pkt	2.	6,7 pkt	Kamil Stoch
4.	21 stycznia	2012	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	131,0 m	131,0 m	296,8 pkt	2.	3,5 pkt	Gregor Schlierenzauer
5.	8 marca	2012	Trondheim	Granåsen	K-123	HS-140	140,5 m	133,0 m	287,9 pkt	2.	7,2 pkt	Daiki Itō
6.	9 grudnia	2012	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	100,0 m	102,5 m	261,7 pkt	2.	9,6 pkt	Andreas Kofler
7.	9 stycznia	2013	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	131,0 m	126,5 m	261,7 pkt	2.	12,2 pkt	Anders Bardal
8.	16 lutego	2013	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	209,0 m	206,5 m	409,8 pkt	1.	–
9.	10 marca	2013	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	126,0 m	128,5 m	274,2 pkt	1.	–
10.	15 marca	2013	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-140	132,0 m	136,0 m	278,7 pkt	2.	1,7 pkt	Kamil Stoch
11.	7 grudnia	2013	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	94,5 m	101,0 m	280,3 pkt	3.	8,2 pkt	Gregor Schlierenzauer
12.	19 stycznia	2014	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	129,0 m	–	122,1 pkt	3.	4,9 pkt	Anders Bardal
13.	20 grudnia	2014	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	128,5 m	135,5 m	277,7 pkt	1.	–
14.	4 stycznia	2015	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	133,5 m	132,0 m	278,5 pkt	1.	–
15.	22 stycznia	2017	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	132,5 m	131,0 m	284,2 pkt	3.	3,6 pkt	Kamil Stoch
16.	2 grudnia	2017	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	135,0 m	137,0 m	267,5 pkt	1.	–
17.	3 grudnia	2017	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	131,0 m	138,0 m	270,9 pkt	2.	4,8 pkt	Andreas Wellinger
18.	10 grudnia	2017	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	145,0 m	–	128,4 pkt	1.	–
19.	16 grudnia	2017	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	124,5 m	129,5 m	253,5 pkt	2.	0,1 pkt	Anders Fannemel
20.	17 grudnia	2017	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	137,5 m	135,0 m	286,4 pkt	1.	–
21.	30 grudnia	2017	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	128,5 m	127,0 m	275,5 pkt	2.	4,2 pkt	Kamil Stoch
22.	1 stycznia	2018	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-120	HS-137	132,0 m	137,0 m	275,8 pkt	2.	7,6 pkt	Kamil Stoch
23.	3 lutego	2018	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	149,5 m	141,5 m	260,5 pkt	2.	0,8 pkt	Daniel-André Tande

Źródło[36]
Sezon 2009/2010
																							punkty
-	-	-	-	-	-	46	40	30	42	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	1
Sezon 2010/2011
																										punkty
-	-	-	-	38	22	21	13	26	19	28	-	-	24	q	-	-	-	-	17	24	-	-	14	q	-	105
Sezon 2011/2012
																										punkty
9	2	5	6	1	17	6	10	25	12	10	33	10	2	2	8	6	9	4	7	18	13	2	6	8	5	1031
Sezon 2012/2013
																											punkty
11	12	21	6	2	19	8	15	25	11	12	2	4	-	-	18	20	-	-	32	1	1	28	2	39	40	20	736
Sezon 2013/2014
																												punkty
-	-	3	16	9	11	-	-	33	9	11	29	q	-	19	3	-	-	16	21	40	34	32	26	35	34	14	21	313
Sezon 2014/2015
																															punkty
10	16	19	46	40	-	-	1	5	15	9	1	6	11	9	13	25	12	17	15	36	8	-	-	16	33	14	40	16	13	23	622
Sezon 2015/2016
																													punkty
4	16	6	11	42	4	7	9	6	10	11	29	6	30	5	20	12	15	17	12	29	9	25	6	9	19	13	20	11	680
Sezon 2016/2017
																										punkty
15	16	15	24	23	8	7	14	15	28	6	12	6	3	23	10	11	11	40	11	q	14	8	30	25	16	507
Sezon 2017/2018
																						punkty
4	6	1	2	1	2	1	2	2	30	-	-	10	2	28	15	8	5	5	8	6	6	1070
Sezon 2018/2019
																												punkty
22	21	14	40	31	32	-	16	24	8	27	17	16	25	-	-	22	20	q	19	6	4	-	-	7	13	15	24	331
Sezon 2019/2020
																											punkty
24	15	18	30	40	41	61	q	-	-	-	-	-	-	-	48	47	q	31	-	-	-	-	-	-	-	-	37
Sezon 2020/2021
																									punkty
-	-	-	-	-	-	-	41	27	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	4
Sezon 2021/2022
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	21	21	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	20
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon 2010/2011
					-	-	3	4	-
Sezon 2011/2012
				4	4	3	4	2	3
Sezon 2012/2013
			4	1	4	3	4	1	6
Sezon 2013/2014
					-	-	2	-	4
Sezon 2014/2015
					1	1	2	2	6
Sezon 2015/2016
				1	1	4	4	2	5
Sezon 2016/2017
				2	1	3	2	5	2
Sezon 2017/2018
		4	2	3	2	1	4	4	2
Sezon 2018/2019
			2	-	2	2	-	2	2
Sezon 2019/2020
					5	6	-	-	-
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce[35]
2009/2010	38.
2010/2011	17.
2011/2012	10.
2012/2013	11.
2013/2014	24.
2014/2015	6.
2015/2016	9.
2016/2017	11.
2017/2018	27.
2018/2019	14.
2020/2021	45.

Sezon	Miejsce[35]
2017	15.
2018	7.
2019	32.

Sezon	Miejsce	Źr.
2018	11.	[37]
2019	9.	[38]
2020	31.	[39]

Sezon	Miejsce	Źr.
2018	5.	[40]
2019	18.	[41]

Sezon	Miejsce[35]
2010/2011	52.
2011/2012	11.
2012/2013	13.
2014/2015	19.
2015/2016	13.
2016/2017	17.
2017/2018	7.
2018/2019	21.

Sezon	Miejsce[42]
2011	7.
2012	19.
2013	12.
2014	7.
2015	20.
2016	27.
2017	60.
2018	40.
2019	22.
2021	77.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	28 lipca	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	105,5 m	108,0 m	246,9 pkt
2.	4 października	2014	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	131,0 m	133,0 m	256,4 pkt

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	7 sierpnia	2011	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	106,0 m	104,0 m	253,9 pkt	3.	15,0 pkt	Thomas Morgenstern
2.	12 sierpnia	2011	Courchevel	Tremplin du Praz	K-120	HS-132	129,0 m	131,0 m	280,6 pkt	2.	3,2 pkt	Thomas Morgenstern
3.	28 lipca	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	105,5 m	108,0 m	246,9 pkt	1.	–
4.	4 października	2014	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	131,0 m	133,0 m	256,4 pkt	1.	–
5.	27 lipca	2019	Hinterzarten	Rothaus-Schanze	K-95	HS-108	103,5 m	97,5 m	248,7 pkt	3.	5,2 pkt	Karl Geiger

<

Źródło[36]
2009
									punkty
q	-	-	-	-	-	-	-	39	0
2010
									punkty
-	-	-	39	34	-	-	q	q	0
2011
											punkty
8	9	6	3	2	11	-	-	-	31	41	265
2012
									punkty
5	37	10	-	-	-	-	21	7	117
2013
											punkty
1	8	16	4	-	-	-	-	-	-	14	215
2014