Ernst Vettori – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ernst Vettori

Data i miejsce urodzenia	25 czerwca 1964 Hall in Tirol
Klub	HSV Absam
Wzrost	167 cm
Debiut w PŚ	4 stycznia 1981 w Innsbrucku (31. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	26 lutego 1981 w Chamonix (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	30 grudnia 1984 w Oberstdorfie
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria Igrzyska olimpijskie złoto Albertville 1992 skoki narciarskie (skocznia normalna) srebro Albertville 1992 skoki narciarskie (drużynowo) Mistrzostwa świata złoto Val di Fiemme 1991 drużynowo srebro Seefeld 1985 drużynowo brąz Oberstdorf 1987 duża skocznia brąz Oberstdorf 1987 drużynowo brąz Falun 1993 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów złoto Murau 1982 indywidualnie srebro Schonach 1981 indywidualnie
Inne nagrody
Puchar Świata 2. miejsce 1985/1986 2. miejsce 1986/1987 2. miejsce 1989/1990 3. miejsce 1984/1985 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 1985/1986 1. miejsce 1986/1987 Inne Medal Holmenkollen 1991
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ernst Vettori (ur. 25 czerwca 1964 w Hall in Tirol) – austriacki skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski, pięciokrotny medalista mistrzostw świata, dwukrotny medalista mistrzostw świata juniorów, dwukrotny zwycięzca Turnieju Czterech Skoczni, a także zdobywca medalu Holmenkollen. Od 2010 do 2018 dyrektor skoków narciarskich i kombinacji norweskiej w Austriackim Związku Narciarskim.

Jego żoną jest była narciarka alpejska Sieglinde Winkler.

Urodził się 25 czerwca 1964 w Hall in Tirol niedaleko Innsbrucka. Wychowywał się jednak w Absam, gdzie znajdował się jego rodzinny dom. Ojciec Vettoriego uprawiał kombinację norweską, a po zakończeniu kariery został trenerem w tej dyscyplinie. W wieku 14 lat Ernst Vettori zdecydował poświęcić się skokom. Po ukończeniu szkoły podstawowej zgłosił się do 5-letniego gimnazjum w Stams, 50 km od Innsbrucka. Jeszcze przed ukończeniem szkoły został członkiem reprezentacji Austrii. W 1981 zajął 2. miejsce na MŚ juniorów w Schonach im Schwarzwald, a rok później zdobył złoty medal na MŚJ w Murau^[1].

W Pucharze Świata w skokach zadebiutował 4 stycznia 1981 podczas konkursu na skoczni Bergisel w Innsbrucku, gdzie zajął 31. miejsce. 26 lutego 1981 w Chamonix po raz pierwszy stanął na podium zawodów PŚ, zajmując trzecie miejsce. Trzecie miejsce zajął także dwa dni później w Saint-Nizier. Wyniki te dały mu 26. miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1980/1981. Jego pierwszą duża imprezą seniorską były mistrzostwa świata w Oslo, gdzie zajął. 24. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej. Od końca sezonu 1980/1981 do sezonu 1983/1984 włącznie tylko trzykrotnie stawał na podium, za każdym razem na jego trzecim stopniu: raz w 1982, 1983 i 1984. W 1984 wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, zajmując indywidualnie 36. miejsce na normalnym obiekcie.

W sezonie 1984/1985 ośmiokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym swoje pierwsze zwycięstwo w karierze – 30 grudnia 1984 okazał się najlepszy podczas konkursu w Oberstdorfie. Był następnie dziesiąty w Garmisch-Partenkirchen, trzynasty w Innsbrucku oraz ósmy w Bischofshofen, co pozwoliło mu zająć czwarte miejsce w klasyfikacji końcowej 33. edycji Turnieju Czterech Skoczni. Wygrał także zawody w Engelbergu 17 lutego 1985. Ponadto na mistrzostwach świata w Seefeld wspólnie z Andreasen Felderem, Arminem Koglerem i Güntherem Strannerem wywalczył srebrny medal w konkursie drużynowym. W indywidualnych startach na obu skoczniach zajął piąte miejsce. W tym sezonie odbywały się także mistrzostwa świata w lotach w Planicy, gdzie Vettori zajął 20. miejsce. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej sezonu 1984/1985 zajął trzecie miejsce.

Sezon 1985/1986 rozpoczął od trzynastego miejsca w Thunder Bay. We wszystkich pozostałych konkursach sezonu Austriak plasował się w czołowej dziesiątce zawodów, trzynastokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym pięć zwycięstw. Czwarte miejsce w Oberstdorfie, drugie w Ga-Pa, dziewiąte w Innsbrucku oraz zwycięstwo w Bischofshofen dały mu zwycięstwo w 34. Turnieju Czterech Skoczni. Zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1985/1986 przegrywając tylko z Mattim Nykänenem. W sezonie 1986/1987 ponownie zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ (tym razem lepszy był Vegard Opaas). Zwyciężył w 35. edycji Turnieju Czterech Skoczni, przy czym nie wygrał żadnego z konkursów: był siódmy w Oberstdorfie i Ga-Pa, trzeci w Innsbrucku oraz drugi w Bischofshofen. Na mistrzostwach świata w Oberstdorfie zdobył brązowy medal w konkursie indywidualnym na dużej skoczni, ustępując jedynie Andreasowi Felderowi i Vegardowi Opaasowi, a na normalnym obiekcie był dziesiąty. Na tych samych mistrzostwach Austriacy w składzie: Ernst Vettori, Richard Schallert, Franz Neuländtner i Andreas Felder wywalczyli brązowy medal w konkursie drużynowym.

Podczas igrzysk olimpijskich w Calgary indywidualnie plasował się w trzeciej dziesiątce, a w konkursie drużynowym Austriacy z Vettorim w składzie zajęli piąte miejsce. Rok później, na mistrzostwach świata w Lahti zajął 41. miejsce na normalnej skoczni, a na dużej był czternasty. W konkursie drużynowym Austriakom, podobnie jak na igrzyskach w Calgary nie udało się stanąć na podium i zajęli ostatecznie szóste miejsce. W ciągu tych dwóch lat łącznie pięć razy stawał na podium, tylko raz zwyciężając. W sezonie 1989/1990 sześciokrotnie stawał na podium, po dwa razy na każdym jego stopniu, co dało mu ponownie drugie miejsce w klasyfikacji generalnej (lepszy był tylko Ari-Pekka Nikkola). Zajął także 17. miejsce na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w 1990.

Mistrzostwa świata w Val di Fiemme w 1991 przyniosły mu złoty medal wywalczony wspólnie z Heinzem Kuttinem, Stefanem Horngacherem i Andreasem Felderem w konkursie drużynowym. Indywidualnie na tych samych mistrzostwach zajął ósme miejsce na dużej oraz dziesiąte na normalnej skoczni. Swój największy indywidualny sukces osiągnął na igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie zwyciężył w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni. Po pierwszej serii zajmował trzecie miejsce, za Martinem Höllwarthem oraz Tonim Nieminenem, jednak w drugiej serii oddał najdłuższy skok (87,5 m), co pozwoliło mu sięgnąć po złoty medal. Ponadto był piętnasty na dużym obiekcie, a w konkursie drużynowym razem z Heinzem Kuttinem, Martinem Höllwarthem i Andreasem Felderem zdobył srebrny medal. Swoje ostatnie zwycięstwo w PŚ Vettori odniósł 4 marca 1992 w Örnsköldsvik, a tydzień później w Trondheim po raz ostatni w karierze stanął na podium indywidualnych zawodów PŚ (był trzeci). Ostatni sukces osiągnął podczas mistrzostw świata w Falun w 1993, gdzie razem z Kuttinem, Horngacherem i Andreasem Goldbergerem zdobył brązowy medal. Indywidualnie wystartował tylko w konkursie na normalnej skoczni, w którym uplasował się na jedenastym miejscu. W styczniu 1994 podjął decyzję o zakończeniu kariery.

Łącznie w konkursach Pucharu Świata 54 razy stawał na podium, w tym 15 razy zwyciężał, 18 razy był drugi oraz 21 razy trzeci. W 1991 otrzymał medal Holmenkollen wspólnie z dwoma Norwegami: biegaczem narciarskim Vegardem Ulvangiem i dwuboistą Trondem Einarem Eldenem oraz niemieckim skoczkiem narciarskim Jensem Weißflogiem.

W marcu 2010 roku objął funkcję dyrektora skoków narciarskich i kombinacji norweskiej w Austriackim Związku Narciarskim, zastępując na tym stanowisku Toniego Innauera^[2]. Z posady tej zrezygnował na początku kwietnia 2018 roku, a zastąpił go Mario Stecher^[3].

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
36.	12 lutego	1984	Sarajewo	Skocznia normalna indywidualnie	173,2 pkt	42,0 pkt	Jens Weißflog
24.	14 lutego	1988	Calgary	Skocznia normalna indywidualnie	181,1 pkt	48,0 pkt	Matti Nykänen
28.	23 lutego	1988	Calgary	Skocznia duża indywidualnie	176,6 pkt	47,4 pkt	Matti Nykänen
5.	24 lutego	1988	Calgary	Skocznia duża drużynowo[4]	577,6 pkt	56,8 pkt	Finlandia
1.	9 lutego	1992	Albertville	Skocznia normalna indywidualnie	222,8 pkt	–	–
2.	14 lutego	1992	Albertville	Skocznia duża drużynowo[5]	642,9 pkt	1,5 pkt	Finlandia
15.	16 lutego	1992	Albertville	Skocznia duża indywidualnie	190,9 pkt	48,6 pkt	Toni Nieminen

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
24.	21 lutego	1982	Oslo	Skocznia normalna indywidualnie	224,3 pkt	25,0 pkt	Armin Kogler
4.	26 lutego	1984	Engelberg	Skocznia duża drużynowo[6]	561,0 pkt	57,3 pkt	Finlandia
5.	20 stycznia	1985	Seefeld	Skocznia duża indywidualnie	219,0 pkt	5,2 pkt	Per Bergerud
2.	22 stycznia	1985	Seefeld	Skocznia duża drużynowo[7]	579,2 pkt	3,8 pkt	Finlandia
5.	26 stycznia	1985	Seefeld	Skocznia normalna indywidualnie	212,5 pkt	12,8 pkt	Jens Weißflog
3.	15 lutego	1987	Oberstdorf	Skocznia duża indywidualnie	207,0 pkt	9,0 pkt	Andreas Felder
3.	17 lutego	1987	Oberstdorf	Skocznia duża drużynowo[8]	587,5 pkt	46,6 pkt	Finlandia
10.	20 lutego	1987	Oberstdorf	Skocznia normalna indywidualnie	210,2 pkt	14,2 pkt	Jiří Parma
14.	20 lutego	1989	Lahti	Skocznia duża indywidualnie	180,5 pkt	38,0 pkt	Jari Puikkonen
6.	22 lutego	1989	Lahti	Skocznia duża drużynowo[9]	606,5 pkt	68,5 pkt	Finlandia
41.	26 lutego	1989	Lahti	Skocznia normalna indywidualnie	86,5 pkt	28,0 pkt	Jens Weißflog
8.	10 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia duża indywidualnie	199,3 pkt	18,2 pkt	Franci Petek
1.	14 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia duża drużynowo[10]	567,6 pkt	–	–
10.	16 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia normalna indywidualnie	210,0 pkt	12,9 pkt	Heinz Kuttin
3.	23 lutego	1993	Falun	Skocznia duża drużynowo[11]	745,4 pkt	76,1 pkt	Norwegia
11.	27 lutego	1993	Falun	Skocznia normalna indywidualnie	207,8 pkt	30,0 pkt	Masahiko Harada

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
20.	17 marca	1985	Planica	Loty indywidualnie	450,5 pkt	120,0 pkt	Matti Nykänen
17.	25 lutego	1990	Vikersund	Loty indywidualnie	314,9 pkt	42,8 pkt	Dieter Thoma

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
13.	2 marca	1980	Örnsköldsvik	Skocznia normalna indywidualnie	215,2 pkt	40,0 pkt	Steve Collins
2.	11 lutego	1981	Schonach im Schwarzwald	Skocznia normalna indywidualnie	252,0 pkt	12,7 pkt	Matti Nykänen
1.	3 marca	1982	Murau	Skocznia normalna indywidualnie	243,5 pkt	–	–

Sezon	Miejsce
1980/1981	26.
1981/1982	24.
1982/1983	13.
1983/1984	19.
1984/1985	3.
1985/1986	2.
1986/1987	2.
1987/1988	5.
1988/1989	8.
1989/1990	2.
1990/1991	9.
1991/1992	4.
1992/1993	23.
1993/1994	39.

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	razem
1980/1981	–	–	2	2
1981/1982	–	–	1	1
1982/1983	–	–	1	1
1983/1984	–	–	1	1
1984/1985	2	2	4	8
1985/1986	5	6	2	13
1986/1987	2	2	4	8
1987/1988	1	1	2	4
1988/1989	–	1	–	1
1989/1990	2	2	2	6
1990/1991	1	1	2	4
1991/1992	2	3	–	5
1992/1993	–	–	–	–
1993/1994	–	–	–	–
suma	15	18	21	54

Lp.	Data	Miejscowość	Skocznia	Nota	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	26 lutego 1981	Chamonix	Tremplin aux Bossons	240,1 pkt	3.	8,0 pkt	Roger Ruud
2.	28 lutego 1981	Saint-Nizier	Dauphine	226,5 pkt	3.	21,1 pkt	Roger Ruud
3.	23 stycznia 1982	Thunder Bay	Normal Thunder	124,1 pkt	3.	11,6 pkt	Horst Bulau
4.	28 stycznia 1983	Gstaad	Mattenschanze	246,0 pkt	3.	4,3 pkt	Horst Bulau
5.	9 marca 1984	Lillehammer	Balbergbakken	188,0 pkt	3.	22,5 pkt	Pavel Ploc
6.	8 grudnia 1984	Thunder Bay	Normal Thunder	224,2 pkt	3.	20,4 pkt	Andreas Felder
7.	9 grudnia 1984	Thunder Bay	Big Thunder	222,1 pkt	3.	11,1 pkt	Pavel Ploc
8.	15 grudnia 1984	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-114	225,5 pkt	3.	7,7 pkt	Andreas Felder
9.	30 grudnia 1984	Oberstdorf	Schattenbergschanze	235,4 pkt	1.	–	–
10.	13 lutego 1985	Sankt Moritz	Olympiaschanze	225,0 pkt	1.	–	–
11.	17 lutego 1985	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	229,0 pkt	2.	2,5 pkt	Jens Weißflog
12.	8 marca 1985	Falun	Lugnet K-112	221,2 pkt	3.	6,2 pkt	Andreas Felder
13.	24 marca 1985	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 A	225,3 pkt	2.	0,6 pkt	Matti Nykänen
14.	8 grudnia 1985	Thunder Bay	Big Thunder	226,1 pkt	3.	1,0 pkt	Primož Ulaga
15.	15 grudnia 1985	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-86	223,8 pkt	2.	0,3 pkt	Franz Neuländtner
16.	1 stycznia 1986	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	211,5 pkt	2.	1,3 pkt	Pavel Ploc
17.	6 stycznia 1986	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	224,2 pkt	1.	–	–
18.	11 stycznia 1986	Harrachov	Čerťák K-120	211,2 pkt	2.	13,0 pkt	Matti Nykänen
19.	12 stycznia 1986	Liberec	Ještěd A	103,5 pkt	2.	6,6 pkt	Piotr Fijas
20.	19 stycznia 1986	Oberwiesenthal	Fichtelbergschanzen	213,8 pkt	1.	–	–
21.	26 stycznia 1986	Sapporo	Ōkurayama	197,9 pkt	2.	35,4 pkt	Matti Nykänen
22.	16 lutego 1986	Vikersund	Vikersundbakken	359,0 pkt	2.	2,5 pkt	Andreas Felder
23.	21 lutego 1986	Gstaad	Mattenschanze	222,8 pkt	1.	–	–
24.	1 marca 1986	Lahti	Salpausselkä K-88	212,6 pkt	3.	13,1 pkt	Matti Nykänen
25.	16 marca 1986	Oslo	Holmenkollbakken	227,5 pkt	1.	–	–
26.	24 marca 1986	Planica	Bloudkova velikanka	242,3 pkt	1.	–	–
27.	13 grudnia 1986	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-114	221,4 pkt	2.	2,1 pkt	Vegard Opaas
28.	14 grudnia 1986	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-86	241,2 pkt	1.	–	–
29.	4 stycznia 1987	Innsbruck	Bergisel	222,6 pkt	3.	3,8 pkt	Primož Ulaga
30.	6 stycznia 1987	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	105,1 pkt	2.	4,6 pkt	Tuomo Ylipulli
31.	11 stycznia 1987	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 A	194,1 pkt	3.	18,0 pkt	Ulf Findeisen
32.	14 stycznia 1987	Oberwiesenthal	Fichtelbergschanzen	224,6 pkt	1.	–	–
33.	1 marca 1987	Lahti	Salpausselkä K-88	214,2 pkt	3.	7,5 pkt	Matti Nykänen
34.	20 marca 1987	Oslo	Holmenkollbakken	223,4 pkt	3.	7,1 pkt	Vegard Opaas
35.	5 grudnia 1987	Thunder Bay	Normal Thunder	220,9 pkt	3.	29,3 pkt	Matti Nykänen
36.	17 stycznia 1988	Gallio	Trampolino di Pakstall	218,2 pkt	1.	–	–
37.	26 marca 1988	Planica	Srednija velikanka	215,1 pkt	3.	10,6 pkt	Primož Ulaga
38.	17 stycznia 1988	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-114	223,5 pkt	2.	5,0 pkt	Jan Boklöv
39.	11 grudnia 1988	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-86	221,2 pkt	2.	0,3 pkt	Vegard Opaas
40.	9 grudnia 1989	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-114	234,0 pkt	1.	–	–
41.	10 grudnia 1989	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-86	229,1 pkt	2.	7,5 pkt	Ari-Pekka Nikkola
42.	16 grudnia 1989	Sapporo	Miyanomori	228,3 pkt	1.	–	–
43.	4 stycznia 1990	Innsbruck	Bergisel	222,0 pkt	3.	5,0 pkt	Ari-Pekka Nikkola
44.	7 lutego 1990	Sankt Moritz	Olympiaschanze	217,9 pkt	3.	0,7 pkt	František Jež
45.	18 lutego 1990	Predazzo	Trampolino Dal Ben K-120	200,5 pkt	2.	11,0 pkt	František Jež
46.	2 grudnia 1990	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-114	177,2 pkt	3.	24,0 pkt	André Kiesewetter
47.	6 stycznia 1991	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	218,7 pkt	2.	7,1 pkt	Andreas Felder
48.	10 marca 1991	Falun	Lugnet K-112	217,3 pkt	3.	7,1 pkt	Mikael Martinsson
49.	17 marca 1991	Oslo	Holmenkollbakken	233,6 pkt	1.	–	–
50.	2 grudnia 1991	Thunder Bay	Big Thunder	239,0 pkt	1.	–	–
51.	29 lutego 1992	Lahti	Salpausselkä K-90	232,2 pkt	2.	2,7 pkt	Toni Nieminen
52.	4 marca 1992	Örnsköldsvik	Paradiskullen	219,6 pkt	1.	–	–
53.	8 marca 1992	Trondheim	Granåsen	208,0 pkt	2.	3,2 pkt	Heinz Kuttin
54.	11 marca 1992	Trondheim	Granåsen	187,8 pkt	2.	43,5 pkt	Toni Nieminen

Sezon 1980/1981
																								punkty
-	-	31	67	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	3	3	-	-	-	-	-	-	-	30
Sezon 1981/1982
																						punkty
4	74	13	10	35	11	17	3	31	16	-	24	-	-	-	-	-	-	40	52	23	24	41
Sezon 1982/1983
																									punkty
-	-	-	4	50	39	21	54	5	11	11	20	3	7	15	6	33	10	10	10	28	35	57	21	22	86
Sezon 1983/1984
																								punkty
34	27	40	6	24	14	19	24	-	-	-	-	-	36	-	-	-	-	3	66	13	13	19	4	45
Sezon 1984/1985
																					punkty
3	3	3	4	1	10	13	8	-	16	6	1	2	-	25	25	34	3	50	12	2	176
Sezon 1985/1986
																									punkty
13	3	8	2	-	4	2	9	1	2	2	31	1	10	2	4	2	54	1	4	3	66	1	19	1	232
Sezon 1986/1987
																						punkty
4	67	2	1	4	7	7	3	2	3	4	1	-	-	29	3	10	17	20	-	3	16	192
Sezon 1987/1988
																				punkty
3	19	4	71	-	-	11	4	50	9	1	4	6	5	56	59	52	47	3	47	114
Sezon 1988/1989
																				punkty
5	25	2	2	13	57	6	15	4	8	24	17	28	39	-	4	10	-	4	6	125
Sezon 1989/1990
																									punkty
35	10	1	2	1	4	10	6	3	4	7	4	5	3	5	10	12	2	23	38	31	18	5	7	10	239
Sezon 1990/1991
																						punkty
35	3	12	23	26	34	8	8	4	2	8	-	-	-	-	8	3	9	1	-	-	7	139
Sezon 1991/1992
																					punkty
20	1	7	4	13	36	6	37	6	11	5	-	-	2	4	1	2	2	5	-	4	205
Sezon 1992/1993
																	punkty
31	43	37	32	8	20	11	12	27	9	-	-	46	24	10	50	45	30
Legenda (do sezonu 1992/1993)
1   2   3   4–10   11–15   poniżej 15   –  – zawodnik nie wystartował
Sezon 1993/1994
																			punkty
8	27	30	q	15	35	q	38	37	-	45	17	44	17	-	-	-	-	-	81
Legenda (od sezonu 1993/1994)
1   2   3   4–10   11–30   poniżej 30   q  – zawodnik nie zakwalifikował się  –  – zawodnik nie wystartował

Sezon 1991/1992
								1	-
Sezon 1992/1993
								1	-
Legenda
1 2 3 poniżej 3  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce
1980/1981	70.
1981/1982	31.
1982/1983	56.
1983/1984	13.
1984/1985	4.
1985/1986	1.
1986/1987	1.
1987/1988	11.
1988/1989	7.
1989/1990	4.
1990/1991	4.
1991/1992	27.
1992/1993	14.
1993/1994	43.

• Goldenes Ehrenzeichen für Verdienste um die Republik Österreich – 1992^[12]

• VETTORI Ernst - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2022-08-30]. (ang.).
• Adam Kwieciński: VETTORI Ernst 1964.06.25 AUT. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2022-08-30].