Wacław Dahlen – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wacław Dahlen
Вацлав Цирил Феликсович Дален
pułkownik dyplomowany łączności pułkownik dyplomowany łączności
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1885
Wólka Mławska

Data i miejsce śmierci

7 maja 1971
Ołtarzew

Przebieg służby
Lata służby

od 1908

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Centrum Wyszkolenia Łączności

Stanowiska

komendant centrum wyszkolenia

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Orła Białego (Serbia) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Wacław Cyryl Dahlen (ur. 28 marca 1885 w Wólce Mławskiej, zm. 7 maja 1971[1] w Ołtarzewie) – pułkownik dyplomowany łączności Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 28 marca 1885 w Wólce Mławskiej, w ówczesnym powiecie mławskim guberni płockiej, w rodzinie Feliksa[2][3] (1845–1926), podporucznika weterana powstania styczniowego[4][5][6]. Miał siostrę – żonę profesora prawa Jerzego Fiedorowicza (1888–1944)[6].

W 1906 ukończył ośmioklasowe III Gimnazjum w Warszawie, następnie wstąpił do Wileńskiej Szkoły Junkrów Piechoty w Wilnie[3]. Szkołę ukończył z wyróżnieniem w 1909 i rozpoczął, jako wybitny absolwent, służbę w armii rosyjskiej. W 1911 wziął udział w kursach dla oficerów łączności.

Z chwilą wybuchu I wojny światowej został przydzielony do XX Korpusu na stanowisko naczelnika służby łączności, a następnie szefa łączności 29 Samodzielnej Brygady. 8 lutego 1915[3], w trakcie odwrotu XX Korpusu z Prus Wschodnich dostał się do niewoli niemieckiej. W obozie jenieckim Elwangen przebywał do 1918. W czasie służby awansował na kolejne stopnie: podporucznika (6 sierpnia 1909 ze starszeństwem z 15 czerwca 1908)[3], porucznika (25 października 1912 ze starszeństwem z 15 czerwca 1912)[3] i sztabskapitana (1915)[7].

16 kwietnia 1919, po powrocie do kraju, wstąpił w szeregi Wojska Polskiego i został wyznaczony na stanowisko szefa łączności twierdzy Grodno. W czasie wojny z bolszewikami był szefem łączności Grupy gen. Mokrzeckiego, a później 5 Armii.

Po zakończeniu działań wojennych służbę pełnił w Departamencie II Wojsk Technicznych MSWojsk. w Warszawie, a jego oddziałem macierzystym był I Baon Zapasowy Telegraficzny[8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów łączności[9]. W latach 1922–1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Wyższej Szkole Wojennej na stanowisko asystenta, pozostając oficerem nadetatowym 1 pułku łączności w Zegrzu[10][11][12][13]. 31 marca 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 1. lokatą w korpusie oficerów łączności[14]. W 1926 został przeniesiony do 30 Pułku Piechoty na stanowisko dowódcy batalionu. Na tym stanowisku wziął udział w przewrocie majowym. W styczniu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów łączności z równoczesnym przydziałem do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy[15][16][17]. W 1931 wyznaczony został na stanowisko komendanta Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu[18]. W listopadzie następnego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[19]. Z dniem 28 lutego 1933 został przeniesiony w stan spoczynku[20]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I”[21].

We wrześniu 1939 wziął czynny udział w obronie Warszawy. W czasie okupacji mieszkał w Ołtarzewie i prowadził razem z żoną gospodarstwo ogrodnicze[22]. Wziął udział w pracach komisji pod przewodnictwem gen. bryg. Bronisława Prugar-Ketlinga, powołanej do obliczenia strat i kosztów poniesionych przez Wojsko Polskie w wojnie z Niemcami w latach 1939–1945, za co odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi[23].

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939 gdzie zredagował hasła związane z łącznością. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego tej encyklopedii[24].

Miał syna Jana, prawnika i publicystę „Słowa Powszechnego” ps. „Bohdan Dydenko”. Jego wnukiem jest Alfred Dahlen, muzyk.

Ordery i odznaczeni

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Nekrologi warszawskie - Baza nekrologów.
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-09-26].
  3. ↑ a b c d e f g h Tu podano, że urodził się 17 marca 1884. Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Список (по старшинству в чинах) генералам, штаб и обер-офицерам и военным чиновникам 115-го пехотного Вяземского генерала Несветаева полка. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2021-09-28]. (ros.).
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 40.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 89.
  6. ↑ a b Ś.p. Feliks Dahlen. „Warszawianka”. 295, s. 5, 1922-10-29. Warszawa. 
  7. ↑ a b c d Krzysztof Dąbrowski: Radioelektronicy polscy : Radiotechnicy i łącznościowcy wojskowi w latach 1914–1939 : Wacław Dahlen. Akademicki Klub Krótkofalowców SP2PUT Akademii Techniczno–Rolniczej w Bydgoszczy. [dostęp 2021-09-29].
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 359, 979.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 255.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923, s. 587.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 957, 967, 1499.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 874, 884, 1362.
  13. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 9.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 168.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 22 stycznia 1927, s. 11.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 611, 620.
  17. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 32.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 240.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 listopada 1932, s. 399.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 20 maja 1933, s. 121.
  21. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 353, 854.
  22. ↑ Maciej Górnisiewicz, Moszczenica, Polska, Kronika Talikowskich [online], kronikatalikowskich.com [dostęp 2018-02-23] (pol.).
  23. ↑ a b M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 213 „za bardzo sumienną i gorliwą pracę, związaną z obliczeniem strat i kosztów poniesionych przez Wojsko Polskie w wojnie z Niemcami w roku 1939–1945” - został wymieniony wśród odznaczonych, jako pułkownik.
  24. ↑ Laskowski 1931 ↓.
  25. ↑ M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 294 „za zasługi, położone na polu nauk wojskowych”.
  26. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 611.
  27. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 238.
  29. ↑ a b c d Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Вацлав Цирил Феликсович Дален. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2021-08-28]. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wacław_Dahlen&oldid=74549831”