Welsh Corgi Pembroke – Wikipedia, wolna encyklopedia

Welsh Corgi Pembroke

Welsh Corgi Pembroke
Inne nazwy	Pembroke
Kraj patronacki	Wielka Brytania
Kraj pochodzenia	Walia
Wymiary
Wysokość	25–30 cm
Masa	12 kg
Klasyfikacja
FCI	Grupa I, Sekcja 1, Wzorzec 39
AKC	Herding
ANKC	Group 5 – Working Dogs
CKC	Group 7 – Herding Dogs
KC(UK)	Pastoral
NZKC	Working
UKC	Grupa 6 – Herding Dog
Wzorce rasy
FCI AKC ANKC CKC KC(UK) NZKC UKC
Multimedia w Wikimedia Commons

Welsh corgi pembroke – rasa psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ jamnikowaty^[1]. Nie podlega próbom pracy^[2].

Rasa wyhodowana w Walii. Jej pochodzenie jest kwestią sporną: najczęściej przyjmuje się, że przodkami psów tej rasy były vallhundy, sprowadzone do Walii w IX wieku przez wikingów. W myśl alternatywnej teorii welsh corgi pembroke miałby się wywodzić od psów flamandzkich tkaczy, przybyłych do Walii około X wieku. Pierwsze zapiski na temat psów, które można uznać za protoplastów rasy, znajdują się w Kodeksie Walijskim króla Howella Dha (920 r.). Słowo „corgi” w języku celtyckim oznacza krasnopsa. Bardzo podobną, nieco starszą rasą jest welsh corgi cardigan.

Psy te wykorzystywane są jako psy pasterskie i zaganiające bydło. Coraz częściej są to psy towarzyszące.

Welsh corgi pembroke jest przyjaźnie nastawiony wobec ludzi, kontaktowy, pogodny, pojętny, stanowczy i czujny. Choć osiąga niewielkie rozmiary i może mieszkać w małym mieszkaniu, jest aktywny i należy zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu na świeżym powietrzu. Pies rodzinny, bardzo wierny, skory do wspólnych zabaw oraz akceptujący dzieci w każdym wieku. Wobec niemowląt jest wyjątkowo delikatny, starsze dzieci i dorośli mogą jednak paść ofiarą typowego dla rasy nawyku podszczypywania łydek. Jest to dziedzictwo przeszłości: w ten sposób corgi pasące bydło dyscyplinowały stado. Choć podszczypywanie może być denerwujące i bolesne, nie należy go traktować jako sygnału alarmującego: corgi nie jest psem agresywnym^[3]. Może jednak nie tolerować innych psów.

Średniej wielkości pies o krótkich nogach. W odróżnieniu od Cardigana uszy ma mniejsze i ruchliwe, także zaokrąglone.

• Szyja: muskularna, dobrze rozwinięta.
• Tułów: długi i mocny; klatka piersiowa szeroka i głęboka; linia grzbietu prosta.
• Ogon: osadzony na linii grzbietu, dużo krótszy niż u cardigana.
• Głowa: lisia w kształcie; między uszami czaszka jest dosyć szeroka i płaska; stop średnio zaznaczony; kufa zwęża się lekko ku końcowi; nos czarny.
• Oczy: brązowe, nigdy wyłupiaste.

Rude, śniade, płowe lub czarne podpalane, jednolite lub z białymi znaczeniami na nogach, klatce piersiowej, szyi i głowie.

Najbardziej typowe dla rasy dolegliwości to wrodzony postępujący zanik siatkówki (PRA), problemy z dyskami międzykręgowymi i choroby spowodowane otyłością, na którą corgi jest podatny. Pielęgnacja szaty nie jest skomplikowana i najczęściej sprowadza się do regularnego szczotkowania.

W Polsce rasa coraz częściej spotykana.

Miłośniczką rasy była królowa brytyjska Elżbieta II, która pierwszego welsh corgi pembroke otrzymała w prezencie jeszcze jako dziecko^[4]. Z czasem zaczęła utrzymywać liczną sforę, co przyczyniło się do zwiększenia popularności rasy.

• Welsh Corgi Cardigan

• DavidD. Alderton DavidD., Wybierz psa dla siebie, PawełP. Kozłowski (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2011, ISBN 978-83-7495-982-7, OCLC 802562854 . Brak numerów stron w książce
• Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
• Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce
• Izabela Przeczek: Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2016. ISBN 978-83-8059-273-5.
• Bonnie Wilcox, Chris Walkowicz: Atlas ras psów świata. Warszawa: Muza SA, 1997. ISBN 83-7079-617-6.

• Wzorzec rasy. zkwp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-01)].