Wilhelmina Karolina Oldenburg – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wilhelmina Karolina oldenburska

Vilhelmina Caroline
mal. Johann Heinrich Tischbein, ok. 1780
Księżniczka Danii i Norwegii, elektorowa Hesji
Dynastia	Oldenburgowie
Data i miejsce urodzenia	10 lipca 1747 Kopenhaga
Data i miejsce śmierci	14 stycznia 1820 Kassel
Ojciec	Fryderyk V Oldenburg
Matka	Ludwika hanowerska
Mąż	Wilhelm I
Dzieci	Maria Fryderyka, Karolina Amelia, Fryderyk, Wilhelm II
Rodzeństwo	Chrystian, Zofia Magdalena, Chrystian VII, Ludwika, Fryderyk
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Wilhelmina Karolina oldenburska, duń. Vilhelmina Caroline af Danmark, niem. Wilhelmina Karolina von Oldenburg (ur. 10 lipca 1747 w Kopenhadze, zm. 14 stycznia 1820 w Kassel) – księżniczka duńska i norweska; hrabina Hanau, później landgrafina, następnie elektorowa Hesji-Kassel jako żona Wilhelma I.

Urodziła się jako trzecie dziecko i druga córka Fryderyka V, króla Danii i Norwegii oraz jego pierwszej żony Ludwiki hanowerskiej. 1 września 1764 w zamku Christiansborg poślubiła swojego kuzyna Wilhelma IX, landgrafa Hesji-Kassel. Przyszli małżonkowie dorastali razem, od kiedy dwór heski został ewakuowany do Kopenhagi w czasie wojny siedmioletniej (1756–1763). Dzieci zostały sobie zaprezentowane jako towarzysze zabaw, i już wtedy ich matki, siostry Ludwika i Maria hanowerskie, zadecydowały o przyszłym ożenku potomstwa.

W październiku 1764 małżeństwo opuściło Danię, aby osiąść w hrabstwie Hanau, nadanym zięciowi w wianie ślubnym przez Fryderyka V. W 1770 dwór heski odwiedził szwagier Wilhelminy Karoliny, następca tronu szwedzkiego Gustaw wraz z bratem Fryderykiem. Jeden z dworzan Zofii Magdaleny, Gustaf Johan Ehrensvärd, opisywał Wilhelminę Karolinę jako wzór ówczesnych cnót żony:

„Jest siostrą naszej Księżnej Korony, ale gdy tylko otwiera usta, słowa wychodzą inaczej. Jest urocza, energiczna, uwielbiana przez swój dwór [...] gdy para [hrabiowska] jest ze sobą, bawią się jak dzieci, a podczas swoich zabaw co roku rodzi jedno nowe dziecko [...] Wierzę, że to wina męża, gdy kobieta, która nie ma złego charakteru, zaniedbuje go [...].”^[1]

W drugiej połowie lat 70. XVIII w. pożycie małżeńskie Wilhelminy Karoliny i Wilhelma ulega ochłodzeniu. Już w 1775 na dworze heskim pojawia się faworyta landgrafa, Charlotte Christine Buissine. Od tego czasu Wilhelm wprowadzał na dwór kolejne metresy: Rosę Dorothea Ritter i Karolinę von Schlotheim, z którymi spłodził znaczną liczbę dzieci.

Wilhelm wstąpił na tron landgrafowski w 1785, zaś w 1803 przyjął godność elektora Hesji. W 1806 Hesja została zajęta przez Francję. Wilhelm zbiegł wraz z synem do swojego kuzyna Karola, gubernatora Szlezwiku. Jednak Wilhelmina Karolina pozostała w Kassel aż do momentu powołania francuskiego gubernatora zajętych terenów. Następnie przyjmując zaproszenie córki Karoliny Amelii, osiadła w Gothcie. Okres Królestwa Westfalii (1806–1815) spędziła na emigracji, dołączając do męża w Szlezwiku, następnie osiadając w Pradze. W 1815 małżonkowie powrócili do Hesji, aby ponownie objąć panowanie.

Potomstwo:

• Maria Fryderyka (1768–1839) x Aleksy Fryderyk Christian, książę Anhaltu-Bernburga,
• Karolina Amelia (1771–1848) x August, książę Saksonii-Gothy-Altenburga,
• Fryderyk (1772–1784),
• Wilhelm II (1777–1847) x Augusta pruska.

Przodkowie:

• Bobé, Louis: Vilhelmine Caroline. [Hasło w:] Dansk biografisk Leksikon. Ud. Bricka, Carl Frederik. København: Gyldendal, 1905. Bind 18: s. 592-593.