French
DeutschWitold Dynowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 23 sierpnia 1903 |
| Data i miejsce śmierci | 31 lipca 1986 |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: etnologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1927 |
| Habilitacja | 1946 |
| Profesura | 1953 |
| Praca zawodowa | |
| Jednostka | Uniwersytet Warszawski, Polska Akademia Nauk |
| Odznaczenia | |
    | |
Witold Dynowski (ur. 23 sierpnia 1903 w Harbinie, zm. 31 lipca 1986 w Warszawie) – polski etnolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 23 sierpnia 1903 w Harbinie (Chiny), w rodzinie Eugeniusza (budowniczy kolei wschodnio-chińskiej, wiceburmistrz Harbinu[1]) i Heleny z Wachowiczów. Ukończył gimnazjum w Harbinie i zdał maturę (1921). Był założycielem i komendantem drużyny harcerskiej (1918–1920)[2]. W okresie młodości przebywał w Mongolii.
Po powrocie do Polski w 1922 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. W 1924 przeniósł się do Wilna, na wydział humanistyczny (filozofia i etnografia) Uniwersytetu Stefana Batorego (doktorat w 1927)[2]. Należał do grona uczniów Cezarii Baudouin de Courtenay Ehrenkreutz Jędrzejewiczowej. Przed wojną został adiunktem Katedry i Zakładu Etnografii Polski na Uniwersytecie Warszawskim. Prowadził rozpoczęte w Wilnie badania przemian kulturowych na Wileńszczyźnie (Izolacja cywilizacyjna województwa wileńskiego i nowogródzkiego). Po wojnie, w 1946 habilitował się pracą na temat Żmudzi i Auksztoty i jako docent objął w 1949 połączone Katedry Etnografii Polski oraz Etnografii i Etnologii. Od 1953 był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego.
Od 1953 organizator i wieloletni kierownik działu etnografii, następnie Zakładu Etnografii Polskiej i Powszechnej Polskiej Akademii Nauk. Od 1958 redaktor Etnografii Polskiej i Polskiego Atlasu Etnograficznego. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zorganizował i prowadził polsko-mongolską ekspedycję badawczą.
Profesor Dynowski przeszedł na emeryturę w końcu lat 70. Prowadzenie Katedry przejęła jego uczennica Zofia Sokolewicz.
Pochowany na Cmentarzu Prawosławnym na Woli (kwatera 69-1-6)[3].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)[4]
- Order Cyryla i Metodego I klasy (Bułgaria)
- Order Gwiazdy Polarnej (Mongolia)[5]
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]W 2006 studenci i absolwenci Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Warszawskiego założyli Stowarzyszenie „Pracownia Etnograficzna” im. Witolda Dynowskiego[6].
Bibliografia (wybór)
[edytuj | edytuj kod]- Witold Dynowski: Barwne kufry chłopskie z okolic Wileńszczyzny i Polesia, Wilno: Instytut Naukowo-Badawczy Europy Wschodniej, 1934.
- Witold Dynowski: Sztuka ludowa Wileńszczyzny i Nowogródczyzny, Wilno: skład główny Księgarnia św. Wojciecha, 1935.
- Witold Dynowski: Współczesna Mongolia, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo PAN, 1968.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Adam Winiarz. Wychowanie fizyczne i sport w życiu Polonii mandżurskiej. „PRACE NAUKOWE Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie, Seria: Pedagogika”. z. XX, s. 352, 2011. Częstochowa. [dostęp 2021-07-15].
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 66. [dostęp 2021-07-15].
- ↑ Szczegóły osoby zmarłej [online], cmentarz.prawoslawie.pl [dostęp 2022-10-17].
- ↑ Lista osób odznaczonych "Medalem 10-lecia Polski Ludowej" (M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400) - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 181 z 6 sierpnia 1986, s. 12 (nekrologi)
- ↑ Witold Dynowski – Stowarzyszenie Pracownia Etnograficzna [online], etnograficzna.pl [dostęp 2022-10-17].