Wojciech Pędich – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wojciech Pędich

Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1926 Sokołów Podlaski
Data śmierci	13 września 2024
profesor nauk medycznych
Specjalność: gerontologia, kardiologia
Alma Mater	Akademia Medyczna w Warszawie
Doktorat	1952
Habilitacja	1964 Akademia Medyczna we Wrocławiu
Profesura	1985
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Akademia Medyczna w Białymstoku
Odznaczenia

Wojciech Krystyn Pędich (ur. 2 lutego 1926 w Sokołowie Podlaskim, zm. 13 września 2024^[1]) – polski lekarz, profesor, gerontolog.

Był synem Jana i Adeli z Pocztalskich. Ojciec był fotografem, działaczem społecznym oraz burmistrzem Sokołowa Podlaskiego. W rodzinnym mieście ukończył szkołę podstawową i gimnazjum. Podczas okupacji niemieckiej uczył się na tajnych kompletach i w 1944 zdał maturę. Po zakończeniu działań II wojny światowej podjął studia na Uniwersytecie Warszawskim (Wydział Lekarski). Był m.in. redaktorem pisma studenckiego Życie Medyczne. W 1951 otrzymał dyplom lekarski. W 1952 doktoryzował się. Ze względów politycznych nie mógł pozostać na uczelni i przeniósł się do Opola, gdzie zatrudnił się w szpitalu i gdzie zainteresował się gerontologią i geriatrią. Napisał wówczas pracę na ten temat: Badania nad stanem zdrowia i warunkami życia ludzi starych miasta Opola^[2].

Współorganizował Polskie Towarzystwo Gerontologiczne i przez wiele lat był jego przewodniczącym, a później był jego przewodniczącym honorowym. Kierował też Sekcją Geriatryczną Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Założył pismo Zeszyty Problemowe PTG (późniejsza Gerontologia Polska)^[2].

Habilitował się w 1964 (Akademia Medyczna we Wrocławiu). W tym samym roku został ordynatorem Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Wojewódzkiego w Białymstoku. W 1974 z jego inicjatywy otwarto Zakład Gerontologii na Akademii Medycznej w Białymstoku, którym kierował (jego następczynią na tym stanowisku była jego wychowanka – prof. Barbara Bień)^[2].

W 1985 otrzymał tytuł profesora. W 1989 włączył się bardzo aktywnie w proces reaktywowania Izb Lekarskich i był członkiem Komitetu Organizacyjnego Izb Lekarskich. Tworzył też struktury takich izb w województwach: białostockim, łomżyńskim i suwalskim. 9 listopada 1989 zorganizował I Okręgowy Zjazd Lekarzy. W latach 1990–1993 był przewodniczącym Okręgowego Sądu Lekarskiego. Sprawował też funkcję członka Naczelnej Rady Lekarskiej pierwszej kadencji. Był pomysłodawcą i współorganizował Uniwersytet Trzeciego Wieku (1994). Po przejściu na emeryturę sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Bioetycznej przy Okręgowej Izbie Lekarskiej w Białymstoku^[2].

Interesował się kardiologią, w tym kardiogenetyką i kardiologią kliniczną. Badał warunki środowiskowe, stan zdrowia i potrzeby ludzi starszych, w tym możliwości aktywizacyjnej działalności samopomocowej tej zbiorowości^[3]. Napisał m.in., pracę Rozkład statystyczny odstępów RR w migotaniu przedsionków i jego ewolucja w leczeniu naparstnicą. Opublikował łącznie około 290 publikacji i sześć podręczników współtworzonych. Był promotorem sześciu prac doktorskich i opiekunem dwóch przewodów habilitacyjnych^[2]. W 1986 otrzymał Nagrodę Indywidualną I stopnia Ministerstwa Zdrowia. Był członkiem zarządu Międzynarodowego Towarzystwa Gerontologicznego^[3].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[4]

• Health Status of the Elderly People in the City of Białystok, 1990 (współautorstwo),
• Wpływ zjawisk demograficznych na kierunki kształcenia lekarzy, 1992 (współautorstwo),
• Choroby wewnętrzne, podręcznik dla średnich szkół medycznych, 1988, 1990, 1992, 1994,
• Environmental Conditioning of Pathological Behaviour in Old Age, 1995 (współautorstwo),
• Pacjenci w starszym wieku, 1995 (współautorstwo)^[3].