Wojskowa Szkoła Lotnicza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wojskowa Szkoła Lotnicza (później II Szkoła Pilotów w Warszawie) – szkoła utworzona w Warszawie w pierwszej połowie listopada 1918 roku, po zajęciu przez Polaków lotniska mokotowskiego. Powstał wtedy zalążek przyszłej szkoły, której oficjalne otwarcie nastąpiło 20 grudnia^[1].

Pierwszym komendantem szkoły został mianowany kapitan pilot Jan Malczewski, a instruktorami zostali byli piloci armii austriackiej lub armii niemieckiej: Mieczysław Garsztka, Jakubowski, Władysław Ryszkiewicz, Garbiński.

Bardzo słaby stan sprzętu według meldunku kpt. Malczewskiego z dnia 22 stycznia 1919 roku:

9 samolotów, z tego szkolnych jedynie
4 (Brandenburg ze 100-konnym silnikiem Mercedesa),
pozatem szkoła posiada 1 Albatrosa C III (Benz 160 MK.),
2 Albatros D III (Mercedes 160 KM)
i 2 Rumplery C I (argus 180 KM).

spowodował podzielenie zadań szkoły na dwa główne cele. Pierwszym najważniejszym było przeszkolenie pilotów lotnictwa rosyjskiego, pilotażu na samolotach pochodzenia niemieckiego. Drugi cel - wyszkolenie nowego personelu latającego został odłożony na później. Przeprowadzono 2 i pół miesięczne szkolenie teoretyczne. W pełni udało się tylko wyszkolić jednego nowego pilota podporucznika Świąteckiego. Pozostali uczniowie-piloci wobec skomplikowanej sytuacji wojennej wymagającej doraźnego wysyłania na front nowo tworzonych oddziałów zostali w roli obserwatorów przydzieleni do sformowanych w Warszawie 1, 4, 8 i 11 Eskadry Wywiadowczej.

W maju 1919 roku nastąpiła reorganizacja szkół lotniczych w Polsce. Szkoła w Krakowie została przemianowana na I Szkołę Pilotów, a Wojskową Szkołę Pilotów przemianowano na II Szkoła Pilotów w Warszawie. Po przeniesieniu kapitana Jana Malczewskiego na stanowisko Szefa Uzupełnień przy Inspektoracie Wojsk Lotniczych dowódcą szkoły został mianowany ppor. Garsztka, a po nim Jakubowski.

Na jesieni 1919 roku w związku z dużą koncentracją jednostek szkoleniowych w rejonie lotniska mokotowskiego oraz pożarem, który zniszczył większość sprzętu szkoły przeniesiono ją do Krakowa. Tutaj w połączeniu z I Szkołą Pilotów została przemianowana na "Niższą Szkołę Pilotów w Krakowie"

Szkoła działała przez osiem miesięcy. Wykonano 2584 loty ćwiczebne, 435 godzin lotów. Przeszkolono łącznie 43 pilotów z czego 3 zginęło w trakcie szkoleń (ppor. Władysław Ryszkiewicz, por. Oskierka, plut. Władysław Proszek).

• Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa Praca zbiorowa pod red. mjr. dypl. pil. Marjana Romeyki, Warszawa 1933.
• Kazimierz Bar Zespoły akt szkół lotniczych, obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej, broni pancernych, saperów i łączności z lat 1918-1939 Biuletyn CAW nr 4, Warszawa 1972.