Yvette Cooper – Wikipedia, wolna encyklopedia

Yvette Cooper
Ilustracja
(2024)
Data i miejsce urodzenia

20 marca 1969
Inverness

Minister spraw wewnętrznych
Okres

od 5 lipca 2024

Przynależność polityczna

Partia Pracy

Poprzednik

James Cleverly

Minister pracy i emerytur
Okres

od 5 czerwca 2009
do 11 maja 2010

Przynależność polityczna

Partia Pracy

Poprzednik

James Purnell

Następca

Iain Duncan Smith

Naczelny sekretarz skarbu
Okres

od 24 stycznia 2008
do 5 czerwca 2009

Przynależność polityczna

Partia Pracy

Poprzednik

Andy Burnham

Następca

Liam Byrne

Yvette Cooper (ur. 20 marca 1969 w Inverness) – brytyjska polityk, członek Partii Pracy, minister w rządach Gordona Browna i Keira Starmera. Pierwsza kobieta na stanowisku naczelnego sekretarza skarbu. Od 2024 minister spraw wewnętrznych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest córką Tony’ego Coopera, byłego przewodniczącego British Nuclear Industry Forum[1]. Wykształcenie odebrała w Eggar’s School, Alton College oraz w Balliol College na Uniwersytecie Oksfordzkim[2]. Uczelnię ukończyła z tytułem bakałarza politologii, filozofii i ekonomii. W 1991 r. uzyskała roczne stypendium Kennedy’ego na Uniwersytecie Harvarda[3]. Następnie rozpoczęła studia w London School of Economics, które ukończyła z tytułem magistra ekonomii[4].

Początek jej kariery politycznej przypadł na rok 1990, kiedy została doradcą ekonomicznym Johna Smitha, Kanclerza Skarbu w gabinecie cieni. W 1992 r. pracowała przy kampanii prezydenckiej Billa Clintona[3]. W tym samym roku została doradczynią nowego opozycyjnego Kanclerza Skarbu, Gordona Browna. W 1994 r. rozpoczęła pracę w Centre for Economic Performance[5]. W 1995 r. została korespondentem ekonomicznym The Independent[6]. Była nim do 1997 r., kiedy to została wybrana do Izby Gmin jako reprezentantka okręgu Pontefract and Castleford[7].

Swoją pierwszą mowę na forum parlamentu wygłosiła 2 lipca 1997 r., w której wypowiedziała się na temat bezrobocia w swoim okręgu wyborczym[8]. Początkowo pracowała w komisji edukacji i zatrudnienia. W 1999 r. została parlamentarnym podsekretarzem stanu w ministerstwie zdrowia. W 2003 r. rozpoczęła pracę w Urzędzie Zastępcy Premiera. Po wyborach 2005 r. została ministrem stanu w tymże urzędzie. W 2007 r. została ministrem stanu ds. budownictwa i planowania z prawem uczestniczenia w posiedzeniach ścisłego gabinetu. W 2008 r. została członkiem gabinetu jako naczelny sekretarz skarbu. 5 czerwca 2009 r. została ministrem pracy i emerytur[7]. Pozostała na tym stanowisku do przegranych wyborów w 2010 r.[9]

Sprawowała tę samą funkcję w gabinecie cieni Harriet Harman[10]. 8 października 2010 objęła stanowisko ministra spraw zagranicznych w gabinecie cieni Eda Milibanda[11]. Sprawowała je do 20 stycznia 2011, gdy została ministrem spraw wewnętrznych w tym samym gabinecie cieni[12]. W 2015, po rezygnacji Milibanda z przywództwa w Partii Pracy (w następstwie przegranych wyborów parlamentarnych), kandydowała na funkcję kolejnego lidera laburzystów. W wyborach wewnątrzpartyjnych zajęła 3. miejsce – za zwycięzcą Jeremym Corbynem i Andym Burnhamem[13]. Do gabinetu cieni, tym razem kierowanego przez Keira Starmera, powróciła 29 listopada 2021 – ponownie obejmując resort spraw wewnętrznych[14].

5 lipca 2024, po wyborach wygranych przez Partię Pracy, weszła w skład gabinetu Keira Starmera. Objęła w nim, podobnie jak w jego gabinecie cieni, stanowisko ministra spraw wewnętrznych[15].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jej mężem jest Ed Balls, były minister dzieci, szkół i rodzin[16]. Ed i Yvette pobrali się 10 stycznia 1998 r. w Eastbourne[17]. Mają razem troje dzieci: Ellie, Joego i Maddy[18]. Po urodzeniu syna w 2001 r. była pierwszym członkiem rządu, który udał się na urlop macierzyński[19]. Lubi pływać i malować portrety[20].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Labour and the nuclear lobby [online], 23 maja 2007 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  2. MP back to inspire budding politicians [online], Farnham Herald [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  3. a b Who is Yvette Cooper? Labour leadership contender guide, „BBC News”, 10 września 2015 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  4. Yvette Cooper: Elected in two Labour landslides - the home secretary that's back in the limelight [online], Sky News [dostęp 2024-07-09] (ang.).
  5. The New Statesman Profile – Yvette Cooper [online], www.newstatesman.com [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  6. Top 10 journalist-politicians [online], The Independent, 27 maja 2016 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  7. a b Yvette Cooper MP, Normanton, Pontefract and Castleford [online], TheyWorkForYou [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  8. Yvette Cooper – 1997 Maiden Speech to the House of Commons [online] [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  9. David Cameron becomes youngest Prime Minister in almost 200 years [online], The Telegraph, 11 maja 2010 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
  10. Yvette Cooper, Yvette Cooper: Why I'm not standing for Labour leader – this time [online], www.theguardian.com, 28 maja 2010 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
  11. Andrew Sparrow, Yvette Cooper: winner from the off [online], www.theguardian.com, 8 października 2010 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
  12. Alan Johnson resignation: Yvette Cooper's career continues apace [online], The Telegraph, 20 stycznia 2011 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
  13. Jeremy Corbyn wins bigger landslide victory than Tony Blair did in [online], The Independent, 13 września 2015 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
  14. Labour reshuffle: Yvette Cooper becomes shadow home secretary [online], www.bbc.com, 29 listopada 2021 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
  15. Rewolucja w brytyjskim rządzie. Pierwsza kobieta na czele ministerstwa finansów [online], www.rmf24.pl [dostęp 2024-07-09] (pol.).
  16. Yvette Cooper interview: Labour’s quiet contender [online], the Guardian, 2 marca 2014 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  17. Politics: These modern nuptials are so New Labour [online], The Independent, 10 stycznia 1998 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  18. Julia Llewellyn Smith, Yvette Cooper interview: My daughter’s tweets sent a message — our kids are worried about us, ISSN 0140-0460 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  19. Nicholas Watt, Pregnant minister praised for taking maternity leave, „The Guardian”, 16 lutego 2001, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  20. Allegra Stratton, The Guardian profile: Yvette Cooper is truly tenacious, but nicer than she gets credit for, „The Guardian”, 28 listopada 2008, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-10-09] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]