Zbigniew Kosycarz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbigniew Kosycarz
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1925
Smugawa

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 1995
Gdańsk

Przyczyna śmierci

nowotwór[1]

Miejsce spoczynku

cmentarz Oliwski

Zawód, zajęcie

fotoreporter

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa” Odznaka honorowa „Zasłużonemu Działaczowi ORMO”
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” Odznaka honorowa „Zasłużony Pracownik Morza” (stara) Odznaka honorowa „Zasłużony Pracownik Morza” (stara) Odznaka honorowa „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”
Grób Zbigniewa Kosycarza i jego żony Ludmiły na cmentarzu Oliwskim
Grób rodziny Kosycarzy w 2023

Zbigniew Kosycarz (ur. 26 lipca 1925 w Smugawie k. Lubnia, zm. 12 stycznia 1995 w Gdańsku) – polski fotoreporter związany z Gdańskiem i Pomorzem Gdańskim.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z Małopolski. Urodził się w rodzinie Alojzego, kolejarza, i Anieli z domu Czarnota[2]. Przed wojną ukończył szkołę powszechną i trzy klasy gimnazjum w Kętach k. Oświęcimia.

Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik drogowy, sprzedawca sklepowy oraz fotolaborant w firmie „Olesch Foto” w Andrychowie[2].

Po wojnie uczył się Liceum Spółdzielczym w Krakowie[2]. Jako komendant krakowskiego hufca Związku Harcerstwa Polskiego został oddelegowany do zakładania w Gdańsku drużyn harcerskich. Studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (studiów nie ukończył). Był fotografem na transatlantyku MS Batory.

Po przeprowadzce w czerwcu 1945 do Gdańska przez kilkadziesiąt lat dokumentował odbudowę po II wojnie światowej i życie codzienne miasta. Był fotoreporterem „Dziennika Bałtyckiego” (od 1948) i od marca 1949 „Głosu Wybrzeża”. Jego fotografie ukazywały się w „Przekroju” i „Rzeczpospolitej”.

Od 1957 był żonaty z Ludmiłą (1932–1981), gdańską dziennikarką. Od 1959 mieszkali na Starym Mieście, przy ul. Podwale Staromiejskie 89. Ojciec fotoreportera Macieja Kosycarza (1964–2020).

Zmarł w Gdańsku, pochowany na cmentarzu Oliwskim (kwatera 6-9-4)[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Źródło:[2].

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • tytuł Gdańszczanina Roku w plebiscycie czytelników „Wieczoru Wybrzeża” (1972)[5]
  • Nagroda Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis” (1979)[7]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Od 1997 organizowany jest Pomorski Konkurs Fotografii Prasowej Gdańsk Press Foto imienia Zbigniewa Kosycarza.

W grudniu 2020 jednemu z gdańskich tramwajów nadano imię Zbigniewa i Macieja Kosycarzy[8][9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Maciej Kosycarz: Byłem palaczem, ale na szczęście w porę się zbadałem. trojmiasto.wyborcza.pl, 22 grudnia 2017. [dostęp 2020-03-30].
  2. a b c d KOSYCARZ ZBIGNIEW, fotoreporter – Encyklopedia Gdańska [online], gdansk.gedanopedia.pl [dostęp 2024-10-03].
  3. Zbigniew Kosycarz. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2020-07-27].
  4. Laureaci medalu księcia Mściwoja II [online], bip.gdansk.pl [dostęp 2024-10-03].
  5. a b Anna Pisarska-Umańska, Były współpracownik bezpieki patronem gdańskiego tramwaju [online], Gdańsk Strefa Prestiżu, 10 grudnia 2020 [dostęp 2023-03-04] (pol.).
  6. Grażyna Bral i inni red., Słownik dziennikarzy i publicystów Pomorza 1945–2005, Gdańsk: Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, Oddział Morski w Gdańsku, 2008, s. 88.
  7. Laureaci Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis” [online], bip.gdansk.pl [dostęp 2024-10-25].
  8. Tramwaj Kosycarzy i odsłonięcie godne mistrza dowcipu. ibedeker.pl, 2020-12-11. [dostęp 2020-12-11].
  9. Tramwaj Zbigniewa i Macieja Kosycarzy jeździ po Gdańsku. trojmiasto.wyborcza.pl, 2020-12-11. [dostęp 2020-12-11].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]